Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.346.2017.2.SK
z 29 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2017 r. (data wpływu 14 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 grudnia 2017 r., nr 0113 KDIPT3.4011.346.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 grudnia 2017 r. (data doręczenia 19 grudnia 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 27 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest emerytką i wraz z mężem emerytem opiekują się od ponad 4 lat chorą, niepełnosprawną 41-letnią córką, całkowicie niezdolną do pracy i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Córka Wnioskodawczyni od dnia 24 sierpnia 2013 r. pobiera z ZUS rentę – od dnia 1 marca 2017 r. w kwocie 927 zł 42 gr i od dnia 1 maja 2015 r. dodatek pielęgnacyjny w wysokości 209 zł 59 gr. Córka od 2008 r. samotnie wychowuje dziecko i od tego czasu mieszka wspólnie z Wnioskodawczynią i Jej mężem. W dniu 13 maja 2010 r. córka Wnioskodawczyni uzyskała rozwód z wyłącznej winy męża. Ojciec dziecka uiszcza alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie. Nie sprawuje opieki nad dzieckiem. Córka Wnioskodawczyni nie jest w stanie wykonywać samodzielnie żadnej czynności życiowej. Wymaga ciągłego leczenia oraz codziennej rehabilitacji i odpowiedniej diety. Renta i dodatek pielęgnacyjny nie wystarczają córce na odrębne prowadzenie gospodarstwa domowego. W związku z ciążącym na Wnioskodawczyni i Jej mężu obowiązkiem alimentacyjnym, opłacają Oni rachunki, pokrywają koszty leczenia, zakup leków, sprzętu rehabilitacyjnego i innych niezbędnych rzeczy. Należy zatem uznać, że córka pozostaje na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża.

Wnioskodawczyni nadmienia, że zarówno do Niej, do Jej męża, jak i do córki nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym oraz ustawy o podatku tonażowym. Ponadto Wnioskodawczyni dodała, że Jej córka korzysta z odliczenia od podatku w zeznaniu rocznym ulgi prorodzinnej z tytułu wychowywania małoletniego dziecka.

W piśmie z dnia 12 grudnia 2017 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że wniosek dotyczy odliczenia ulgi prorodzinnej za 2017 r. Rozliczenia za 2017 r. dokonała wspólnie z małżonkiem. Łączne dochody Wnioskodawczyni i Jej małżonka nie przekroczą kwoty 112 000 zł. Oprócz dochodów z emerytury, Wnioskodawczyni i Jej małżonek nie uzyskali w 2017 r. dochodów z innych źródeł. Również niepełnosprawna córka, oprócz renty i zasiłku pielęgnacyjnego, nie uzyskała w 2017 r. innych dochodów. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że roczny dochód niepełnosprawnej córki za 2017 r. przekroczy kwotę 9 120 zł. Wnioskodawczyni utrzymuje wraz z małżonkiem niepełnosprawną córkę w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego wynikającego z Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego od dnia 24 sierpnia 2013 r. Datą orzeczenia niepełnosprawności córki jest dzień 24 sierpnia 2013 r. W związku z obowiązkiem alimentacyjnym, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem pokrywają niezbędne wydatki związane z utrzymaniem niepełnosprawnej córki, obejmujące m.in. zakup pieluchomajtek i innych środków higienicznych, pampersów, plastrów przeciwodleżynowych, maści, suplementów diety. Dochody córki nie są wystarczające na pokrycie jej pełnych kosztów utrzymania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawczyni może skorzystać z odliczenia od podatku z tytułu tzw. ulgi prorodzinnej, na pozostającą na utrzymaniu rodziców dorosłą, niepełnosprawną córkę, która pobiera dodatek pielęgnacyjny od dnia 1 maja 2015 r., pomimo tego, że jest po rozwodzie i ma własne dziecko?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, przysługuje Jej prawo odliczenia ulgi prorodzinnej za wszystkie miesiące roku podatkowego 2017 na pozostającą na Jej utrzymaniu niepełnosprawną pełnoletnią córkę, gdyż spełnione zostały warunki przedmiotowego odliczenia, wynikające z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności, że córka przez cały 2017 r. pobierała zasiłek pielęgnacyjny. W ocenie Wnioskodawczyni, poziom dochodów córki, przekraczający 9 120 zł, nie ma wpływu na prawo do przedmiotowego odliczenia (ma natomiast znaczenie przy odliczeniu wydatków związanych z ulgą rehabilitacyjną).

Ponadto, Wnioskodawczyni dodała, że powyższe stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 maja 2013 r., nr ITPB2/415-248/13/RS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Stosowanie do art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Przy czym zgodnie z art. 27f ust. 2a cyt. ustawy, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c powołanej ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.
   
   

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1-5, stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 tej ustawy wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ww. ustawy wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
  

• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,
  

-w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Powołany wyżej przepis art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na obowiązek przedstawienia przez podatnika dokumentów potwierdzających prawo do skorzystania z ulgi. Poza zaświadczeniami i oświadczeniami wymienia on też inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. W przypadku pełnoletniego niepełnosprawnego dziecka należy posiadać dokumenty potwierdzające, że dziecko otrzymywało zasiłek pielęgnacyjny lub rentę socjalną, oraz że na podatniku ciążył obowiązek alimentacyjny wobec dziecka i był on wykonywany.

Zgodnie z zacytowanymi przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje między innymi podatnikowi utrzymującemu pełnoletnie dziecko bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną w związku z wykonywaniem ciążącego na podatniku obowiązku alimentacyjnego.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w przypadku wychowywania dziecka pełnoletniego, o którym mowa w art. 27 ust. 6 i art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), jako obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Obowiązek ten obciąża, w myśl art. 129 ww. Kodeksu, zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi. Jednakże, stosownie do art. 130 powołanej ustawy, obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka. Z powyższego przepisu wynika, że obowiązek alimentacyjny krewnych małżonka (w tym rodziców) nie powstaje dopóki nie zajdą okoliczności wskazane w art. 132 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z treścią tego przepisu obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami. Stosownie do art. 133 § 1 ww. ustawy, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Natomiast stosownie do art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

W orzecznictwie został utrwalony pogląd, że kwestia niedostatku osoby uprawnionej do alimentacji musi być oceniana w sposób zindywidualizowany, poprzez porównanie czy posiadane przez nią środki są wystarczające na pokrycie życiowych i zdrowotnych potrzeb niezbędnych w jej sytuacji.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 cyt. ustawy). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego, w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy).

Oznacza to, że osoby, które zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, wykonują obowiązek alimentacyjny względem pełnoletniego dziecka legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności utrzymując je, a ponadto zapewniając stałą lub długotrwałą opiekę lub pomoc innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz stale współdziałając na co dzień w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji uprawnione są do skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej, określonej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, zaznaczyć należy, że prawo do ulgi – w stosunku do pełnoletniego dziecka, które spełnia warunki z art. 6 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ma już własne dziecko - będzie miał podatnik, utrzymujący to pełnoletnie dziecko w związku z ciążącym na nim obowiązkiem alimentacyjnym (albo pełniący funkcję opiekuna prawnego lub pełniący funkcję rodziny zastępczej) - pod warunkiem spełnienia pozostałych przesłanek określonych w art. 27f.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest emerytką i wraz z mężem emerytem opiekują się od ponad 4 lat chorą, niepełnosprawną 41-letnią córką całkowicie niezdolną do pracy i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Córka Wnioskodawczyni od dnia 24 sierpnia 2013 r. pobiera z ZUS rentę – od dnia 1 marca 2017 r. w kwocie 927 zł 42 gr i od dnia 1 maja 2015 r. dodatek pielęgnacyjny w wysokości 209 zł 59 gr. Córka od 2008 r. samotnie wychowuje dziecko i od tego czasu mieszka wspólnie z Wnioskodawczynią i Jej mężem. W dniu 13 maja 2010 r. córka Wnioskodawczyni uzyskała rozwód z wyłącznej winy męża. Ojciec dziecka uiszcza alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie. Nie sprawuje opieki nad dzieckiem. Córka Wnioskodawczyni nie jest w stanie wykonywać samodzielnie żadnej czynności życiowej. Wymaga ciągłego leczenia oraz codziennej rehabilitacji i odpowiedniej diety. Renta i dodatek pielęgnacyjny nie wystarczają córce na odrębne prowadzenie gospodarstwa domowego. W związku z ciążącym na Wnioskodawczyni i Jej mężu obowiązkiem alimentacyjnym, opłacają Oni rachunki, pokrywają koszty leczenia, zakup leków, sprzętu rehabilitacyjnego i innych niezbędnych rzeczy. Należy zatem uznać, że córka pozostaje na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża. Wnioskodawczyni nadmienia, że zarówno do Niej, do Jej męża, jak i do córki nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym oraz ustawy o podatku tonażowym. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że wniosek dotyczy odliczenia ulgi prorodzinnej za 2017 r. Rozliczenia za 2017 r. dokonała wspólnie z małżonkiem. Łączne dochody Wnioskodawczyni i Jej małżonka nie przekroczą 112 000 zł. Oprócz dochodów z emerytury Wnioskodawczyni i Jej małżonek nie uzyskali w 2017 r. dochodów z innych źródeł. Również niepełnosprawna córka Wnioskodawczyni, oprócz renty i zasiłku pielęgnacyjnego, nie uzyskała w 2017 r. innych dochodów. Wnioskodawczyni utrzymuje wraz z małżonkiem niepełnosprawną córkę w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego wynikającego z Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego od dnia 24 sierpnia 2013 r. Datą orzeczenia niepełnosprawności córki jest dzień 24 sierpnia 2013 r. W związku z obowiązkiem alimentacyjnym, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem pokrywają niezbędne wydatki związane z utrzymaniem niepełnosprawnej córki, obejmujące m.in. zakup pieluchomajtek i innych środków higienicznych, pampersów, plastrów przeciwodleżynowych, maści, suplementów diety. Dochody córki nie są wystarczające na pokrycie jej pełnych kosztów utrzymania.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny względem pełnoletniej, niepełnosprawnej córki, sprawuje Ona nad nią opiekę oraz pozostaje ona na Jej utrzymaniu, to stosownie do art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnia Ona, jako rodzic, przesłanki warunkujące skorzystanie za rok 2017 z ulgi prorodzinnej na córkę otrzymującą zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny oraz rentę socjalną. Zatem, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia od podatku dochodowego za cały 2017 r. kwoty z tytułu ulgi prorodzinnej na niepełnosprawną, pełnoletnią córkę, pomimo tego, że córka jest po rozwodzie i ma własne dziecko.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.