2018.01.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.580.2017.1.AP
z 19 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą, jest podmiotem świadczącym m.in. usługi szkoleniowe. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zamierza zrealizować usługę polegającą na prowadzeniu szkoleńz zakresu ICT (Technologie Informacyjno-Komunikacyjne).

Szkolenia realizowane będą na potrzeby projektu „Bez (…)” dofinansowanego ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014 – 2020 w ramach Osi priorytetowej XI. Wzmocnienie potencjału edukacyjnego, Działania. 11.4. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych osób dorosłych, Poddziałania. 11.4.3. Kształcenie ustawiczne – konkurs.

W szkoleniach wezmą udział pracujące osoby powyżej 25 roku życia, nie prowadzące działalności gospodarczej, defaworyzowane na rynku pracy, tj. spełniające co najmniej jeden z warunków: mające ukończone 50 lat, będące kobietami, posiadające niskie kwalifikacje, będące osobami niepełnosprawnymi, osoby mieszkające na terenach wiejskich. Wszyscy uczestnicy projektu są osobami zatrudnionymi, tj. aktywnymi na rynku pracy. Wszyscy uczestnicy należeć będą do grup defaworyzowanych na rynku pracy, w związku z czym wykazujących największą lukę kompetencyjną i posiadających największe potrzeby w zakresie edukacji. Celem prowadzonych w ramach projektu szkoleń dot. ICT, jest podniesienie kwalifikacji lub kompetencji uczestników projektu w zakresie ICT.

Według definicji Głównego Urzędu Statystycznego pod pojęciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych (w skrócie ICT), kryje się „rodzina technologii przetwarzających, gromadzących i przesyłających informacje w formie elektronicznej. Węższym pojęciem są technologie informatyczne (IT), które odnoszą się do technologii związanych z komputerami i oprogramowaniem, nie związanych jednak z technologiami komunikacyjnymi i dotyczącymi sieci. Rozwój tych technologii sprawia, że oba pojęcia stają się coraz bardziej spójne, będący przy tym motorem rozwoju cywilizacyjnego, społecznego i gospodarczego”. Wszystkie działania związane z technologiami informacyjno-komunikacyjnymi odbywają się w ramach sektora ICT. Według definicji Polskiej Agencji Informacji i Inwestycji Zagranicznych (PAIZ) „sektor ICT to działania zajmujące się produkcją urządzeń komunikacyjnych i informatycznych oraz usługi im towarzyszące”. PAIZ wyodrębniła siedem podstawowych branż w mniejszym lub większym stopniu powiązanych z ICT: sprzęt komputerowy, sprzęt komunikacyjny, sprzęt sieciowy i sprzęt do przesyłania danych, sprzęt biurowy, oprogramowanie, usługi telekomunikacyjne, usługi IT.

Uczestnicy szkoleń z zakresu ICT niewątpliwie nabędą lub podniosą kompetencje na rynku pracy. Program szkoleń obejmuje w szczególności następujące obszary ICT: informacja, komunikacja, tworzenie treści, bezpieczeństwo, tworzenie treści. Aktualnie większość branż jest w mniejszym, bądź większym stopniu powiązana z sektorem ICT, a co za tym idzie szkolenia z zakresu ICT z pewnością pozwalają uczestnikom uzyskać wiedzę lub uaktualnić wiedzę do celów zawodowych.

Szkolenia wskazane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku będą w 85% finansowane ze środków publicznych. W związku z powyższym, zdaniem wnioskodawcy, szkolenia te można uznać za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Wnioskodawca nadmienił również, iż nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, nie posiada zaświadczenia o wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych, a w zakresie przedmiotowych usług nie uzyskał akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie będą prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, nie będzie można ich również zakwalifikować do usług w zakresie kształcenia lub wychowania ani kształcenia na poziomie wyższym, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest też uczelnią, jednostką naukową Polskiej Akademii Nauk ani jednostką badawczo-rozwojową prowadzącą usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawką podatku od towarów i usług powinno być opodatkowane prowadzenie przez Wnioskodawcę wskazanych szkoleń, przy założeniu, że będą one w 85% finansowane ze środków publicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji można zastosować zwolnienie z VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Przepis ten jest jednym z przepisów dostosowujących polski system prawny do art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm). Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) ww. Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT (...) kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie (...).

Częścią polskiego porządku prawnego jest rozporządzenie Rady (WE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1, z późn. zm.). Rozporządzenie Rady wiąże wszystkie państwa członkowskie UE i jest stosowane bezpośrednio.

Zgodnie z art. 44 rozporządzenia przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania (w odniesieniu do wspomnianego art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady) obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Kierując się wskazówkami ww. rozporządzenia Rady, zawierającymi definicję kształcenia zawodowego i przekwalifikowania, należy stwierdzić, że kształcenie zawodowe i przekwalifikowanie są procesami mającymi na celu nauczanie, przekazanie wiedzy z określonej dziedziny, które ma posłużyć zdobyciu bądź uaktualnieniu wiedzy obecnie posiadanej przez uczestnika danego szkolenia.

Szkolenia z zakresu ICT, które świadczone będą przez Wnioskodawcę (program szkoleń obejmuje w szczególności następujące obszary ICT: informacja, komunikacja, tworzenie treści, bezpieczeństwo, tworzenie treści), należy uznać za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, z uwagi na to, że w ramach szkoleń uczestnicy nabędą wiedzę i umiejętności służące wzmocnieniu u nich kompetencji kluczowych niezbędnych na rynku pracy, a dodatkowo nabyta przez nich wiedza wykorzystywana będzie podczas pracy zawodowej. Ponadto, z całą pewnością przedmiotowe szkolenia można uznać za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, ponieważ mogą pozostawać w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem uczestników, a na pewno mają na celu uzyskanie (bądź uaktualnienie) przez nich wiedzy do celów zawodowych. Osoby, będące potencjalnymi uczestnikami szkoleń, funkcjonują na rynku pracy (wszyscy uczestnicy szkoleń są osobami zatrudnionymi), zaś sam zakres szkoleń z pewnością dotyka nie tylko branż bezpośrednio związanych z ICT (sprzęt komputerowy, sprzęt komunikacyjny, sprzęt sieciowy i sprzęt do przesyłania danych, sprzęt biurowy, oprogramowanie, usługi telekomunikacyjne, usługi IT), lecz również związany jest z pracą w innych branżach, z uwagi na szybko postępującą informatyzację życia w dzisiejszych czasach. Każda osoba, która funkcjonuje na rynku pracy, powinna aktualnie posiadać chociaż podstawowe kompetencje w zakresie ICT niezależnie od tego w jakiej branży działa lub ma zamiar działać w przyszłości. Nawet jeśli w danym momencie jej praca nie jest bezpośrednio związana z ICT, to z pewnością posiadanie kompetencji w zakresie ICT ułatwi jej ew. zmianę zawodu lub branży.

W związku z tym, że wspomniany przepis § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, stanowi, że zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane, a szkolenia, o których mowa w przedmiotowej sprawie, będą dofinansowane ze środków publicznych w 85%, Wnioskodawca uważa, iż we wskazanej sytuacji może stosować zwolnienie z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ( ...).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, w zakresie kształcenia i wychowania,
uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

– oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
finansowane w całości ze środków publicznych

– oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Stosownie do treści § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane.

Nadmienić należy, że powyższe uregulowania dotyczące zwolnień od podatku stanowią odzwierciedlenie prawa unijnego, gdyż w świetle art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwolnione jest kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Cytowany przepis umiejscowiony został w tytule IX, rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, że usługi kształcenia na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli.

W myśl postanowień art. 44 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu.

Zauważyć należy – mając na uwadze powołane regulacje prawa unijnego – że definicja usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego kładzie nacisk na „bezpośredni” związek nauczania z branżą lub zawodem, co narzuca stosowanie specyficznego programu nauczania dla skonkretyzowanego odbiorcy. Usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania obejmują nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych.

Wskazać należy – co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, aby możliwe było skorzystanie ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy, dany podmiot musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz musi świadczyć usługi w zakresie kształcenia. Natomiast jeśli chodzi o kwestię wychowania, należy wskazać, że jest ona przypisana podmiotom, do których uczęszczanie jest obowiązkowe i regulowane przepisami. Zatem to szkoły obowiązkowe mają za zadanie realizować program wychowywania. Nie jest przy tym konieczne, by usługa w zakresie kształcenia była jednocześnie usługą w zakresie wychowania. Na podstawie przedmiotowego przepisu zwolnieniem od podatku mogą być objęte zarówno usługi w zakresie kształcenia, jak i usługi w zakresie wychowania.

Ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy, mogą natomiast korzystać uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, o ile świadczone przez te podmioty usługi są usługami kształcenia na poziomie wyższym.

Z kolei, aby móc skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, szkolenia muszą obejmować nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z konkretną branżą czy zawodem i muszą mieć na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych, a dodatkowo należy spełnić jeden ze wskazanych poniżej warunków, tj.:

formy i zasady tych szkoleń muszą wynikać z odrębnych od podatkowych aktów prawnych,
na świadczone szkolenia uzyskano akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
szkolenia muszą być finansowane w całości ze środków publicznych.

Uprawnienie do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia przysługuje także usługom kształcenia i przekwalifikowania zawodowego, obejmującym nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z konkretną branżą czy zawodem oraz mającym na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych, które są finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych.

Należy zwrócić uwagę, że przewidziany w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług oraz w § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia wymóg finansowania usług w określonej wysokości ze środków publicznych jest spełniony w przypadku, gdy rzeczywistym (w znaczeniu ekonomicznym) źródłem finansowania tej usługi są środki publiczne.

Należy wskazać, że środkami publicznymi – w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077) – są:

dochody publiczne;
środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA);

2a) środki, o których mowa w art. 3b ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2017 r. poz. 1376 i 1475);

środki pochodzące ze źródeł zagranicznych niepodlegające zwrotowi, inne niż wymienione w pkt 2;
przychody budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz innych jednostek sektora finansów publicznych pochodzące:
1. ze sprzedaży papierów wartościowych,
2. z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa oraz majątku jednostek samorządu terytorialnego,
3. ze spłat pożyczek i kredytów udzielonych ze środków publicznych,
4. z otrzymanych pożyczek i kredytów,
5. z innych operacji finansowych;
przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz pochodzące z innych źródeł.

Natomiast stosownie do art. 9 ww. ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą:

organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;

2a) związki metropolitalne;

jednostki budżetowe;
samorządowe zakłady budżetowe;
agencje wykonawcze;
instytucje gospodarki budżetowej;
państwowe fundusze celowe;
Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
Narodowy Fundusz Zdrowia;
samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
uczelnie publiczne;
Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
państwowe i samorządowe instytucje kultury;
inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.

Z art. 4 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przepisy ustawy stosuje się do:

jednostek sektora finansów publicznych;
innych podmiotów w zakresie, w jakim wykorzystują środki publiczne lub dysponują tymi środkami.

Powyższe przepisy zaliczają zatem do środków publicznych dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz wskazane przychody budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z różnych źródeł. Środkami publicznymi są również środki pochodzące z funduszy strukturalnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą, jest podmiotem świadczącym m.in. usługi szkoleniowe. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zamierza zrealizować usługę polegającą na prowadzeniu szkoleń z zakresu ICT (Technologie Informacyjno-Komunikacyjne).

Szkolenia realizowane będą na potrzeby projektu „Bez (…)”.

Uczestnicy szkoleń z zakresu ICT niewątpliwie nabędą lub podniosą kompetencje na rynku pracy. Program szkoleń obejmuje w szczególności następujące obszary ICT: informacja, komunikacja, tworzenie treści, bezpieczeństwo, tworzenie treści. Aktualnie większość branż jest w mniejszym bądź większym stopniu powiązana z sektorem ICT, a co za tym idzie szkolenia z zakresu ICT z pewnością pozwalają uczestnikom uzyskać wiedzę lub uaktualnić wiedzę do celów zawodowych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku VAT prowadzonych przez niego szkoleń.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz dokonaną analizę przepisów stwierdzić należy, że w związku z tym, że Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, nie posiada zaświadczenia o wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych oraz że Wnioskodawca nie jest też uczelnią, jednostką naukową Polskiej Akademii Nauk ani jednostką badawczo-rozwojową prowadzącą usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym, usługi szkoleniowe świadczone przez Zainteresowanego nie będą mogły korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy.

Jak wskazano wyżej dla usług kształcenia lub przekwalifikowania zawodowego, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy.

Usługi szkoleniowe świadczone przez Wnioskodawcę stanowią usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego w rozumieniu przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, bowiem jak wynika z opisu sprawy szkolenia te pozwalają uczestnikom uzyskać wiedzę lub uaktualnić wiedzę do celów zawodowych. Celem prowadzonych w ramach projektu szkoleń dot. ICT, jest podniesienie kwalifikacji lub kompetencji uczestników projektu w zakresie ICT. Uczestnicy tych szkoleń niewątpliwie nabędą lub podniosą kompetencje na rynku pracy. Szkolenia realizowane przez Zainteresowanego nie będą jednak prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, co przesądza o braku możliwości zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy. Szkolenia te nie spełniają też warunku wskazanego pod lit. b ww. przepisu, Wnioskodawca nie posiada bowiem akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Przedmiotowe usługi szkoleniowe nie obejmie też zwolnienie od VAT w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy, ponieważ nie będą one w całości finansowane ze środków publicznych.

Jednakże świadczone przez Wnioskodawcę usługi szkoleniowe w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego z uwagi na fakt finansowania ich w 85% ze środków publicznych, spełnią jednak przesłanki do objęcia ich zwolnieniem od VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro szkolenia z zakresu ICT, realizowane na potrzeby projektu „Bez (…)”, prowadzone przez Wnioskodawcę stanowią usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego i jak wynika z opisu sprawy usługi te finansowane będą w 85% ze środków publicznych to będą one korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Ponadto należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego, w którym Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że świadczy usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin