Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.303.2017.1.AS
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji pieca i urządzeń technologicznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji pieca i urządzeń technologicznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadził inwestycję w zakresie rozbudowy bazy produkcyjnej obejmującą budowę pieca do produkcji szkła oraz nowych linii produkcyjnych do produkcji opakowań szklanych, w tym maszyn i urządzeń do kontroli jakości, sortowania, pakowania, zdobienia. Inwestycja obejmowała budowę budynków, budowli, instalację urządzeń produkcyjnych. W związku z wartością inwestycji oraz jej złożoności, stopniem komplikacji technicznych i technologicznych, pozwolenie na użytkowanie dla wszystkich obiektów, które wymagają takiego pozwolenia (w szczególności budynków) uzyskano już po rozruchu pieca i uruchomieniu produkcji. Zaznaczyć należy, że produkcja hutnicza, w tym szklarska, na skalę przemysłową oznacza utrzymywanie procesu wytopu szkła i produkcji opakowań bez jakichkolwiek przerw, tzn., że jest to produkcja zmianowa, prowadzona 24h/7. W związku z powyższym, po uruchomieniu pieca niezbędny był natychmiastowy odbiór szkła i w tym momencie Wnioskodawca dokonywał tzw. produkcji testowej celem wykrycia ewentualnych nieprawidłowości, błędów, problemów technicznych. Po usunięciu wspomnianych braków i usterek zarówno piec, jak i urządzenia technologiczne, uzyskały pełną wydajność. Oznacza to, że osiągnęły pełną kompletność i zdatność do użytku. Błędy zostały wyeliminowane, a maszyny zawierały wszystkie elementy potrzebne do użytku. Jest to stan rzeczywisty, niezależny od regulacji prawnych. Cecha zdatności do użytku wypełniła się w tym przypadku zatem poprzez fakt, iż maszyny znalazły się w stanie umożliwiającym ich używanie. Wówczas rozpoczęto produkcję przeznaczoną do sprzedaży, co oznacza, że środki trwałe spełniły przesłanki określone w art. 16a ust. 1 i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z 15.02.1992 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm ). Zaznaczyć należy, że pozwolenie na użytkowanie wydano już po przyjęciu środków trwałych do używania.

Do używania przyjęto m.in. następujące środki trwałe:

1. Automat szklarski L-6 (nr 13/2017), przyjęty do używania 31.03.2017 r.;
   
2. Magazyn wyrobów gotowych (nr 42/2017), przyjęty do używania 25.05.2017 r.;
   
3. Paletyzator (nr 33/2017), przyjęty do używania 22.05.2017 r.;
   
4. Piec do wypalania części formujących (nr 20/2017), przyjęty do używania 24.04.2017 r.;
   
5. Piec wannowy szklarski z oprzyrządowaniem (nr 17/2017), przyjęty do używania 31.03.2017 r.;
   
6. Rozdzielnia 6T (nr 24/2017), przyjęty do używania 24.04.2017 r.;
   
7. Zespół maszyn wizualnych (nr 14/2017), przyjęty do używania 31.03.2017 r.
   
8. Zespół maszyn kontrolnych L-61 (nr 22/2017), przyjęty do używania 24.04.2017 r.;
   
9. Zespół szaf sterujących z oprzyrządowaniem (nr 16/2017), przyjęty do używania 31.03.2017 r.;
   
10. Zespół transporterów L-62, nr fabryczny GX 16100405. Rok 2017, (nr 29/2017), przyjęty do używania 26.04.2017 r.;
    
11. Budynek zestawiarni (nr 15/2017), przyjęty do używania 31.03.2017 r.
    
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku pieca i urządzeń technologicznych, o których mowa w stanie faktycznym, mamy do czynienia ze środkami trwałymi w rozumieniu przepisów prawa podatkowego?
   
2. Czy pozwolenie na użytkowanie jest kluczowym elementem przy uznaniu pieca i urządzeń technologicznych za środki trwałe?
3. Czy Wnioskodawca może pomniejszyć podstawę opodatkowania o odpisy amortyzacyjne za miesiące przed uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie pieca i urządzeń technologicznych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 przywoływanej ustawy.

W momencie zakończenia produkcji testowej i rozpoczęcia produkcji przeznaczonej do sprzedaży piec oraz pozostałe urządzenia technologiczne spełniały wszystkie warunki wymienione w ww. artykule dla uznania ich za środki trwałe w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Stanowią one bowiem własność Wnioskodawcy. Zostały nabyte lub wytworzone przez niego we własnym zakresie. Ponadto posiadały cechy kompletności i zdatności do użytku w momencie przyjęcia do używania. Przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, a wykorzystywane są przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zatem wymienione w stanie faktycznym składniki majątkowe spełniają wszystkie przesłanki z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania ich za środki trwałe. Katalog tych przesłanek ma natomiast charakter zamknięty.

W powyższym stanie faktycznym najwięcej wątpliwości i niejasności związanych jest z przesłankami kompletności oraz zdatności do użytku.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego „kompletny” to „stanowiący komplet, nie mający braków, obejmujący całość z danego zakresu, całkowity, zupełny”, „zdatny” zaś to „nadający się do czegoś, odpowiedni, stosowny, przydatny” (por. Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1981, tom I, str. 978, tom III, str. 989).

W momencie zakończenia produkcji testowej oraz rozpoczęcia produkcji przeznaczonej do sprzedaży piec oraz urządzenia technologiczne spełniały wymienione przesłanki. Wszelkie nieprawidłowości techniczne, błędy i usterki, które istniały przed rozpoczęciem produkcji testowej zostały naprawione tak, że w momencie jej zakończenia środki te stały się kompletne i nadawały się do rozpoczęcia produkcji sprzedażowej.

Przy określeniu, czy wymienione środki majątkowe w momencie zakończenia produkcji testowej spełniały wszystkie ww. warunki w celu zakwalifikowania ich jako środki trwałe nie jest konieczne uzyskanie przez Wnioskodawcę pozwolenia na ich użytkowanie. Decyzje organów administracji, orzeczenia sądów oraz wydawane pozwolenia nie decydują bowiem o zaistnieniu danego stanu faktycznego, a jedynie potwierdzają jego zaistnienie.

W opisanym stanie faktycznym przesłanki zakwalifikowania pieca i pozostałych urządzeń technologicznych jako środków trwałych zostały spełnione już w momencie zakończenia produkcji testowej, zatem pozwolenie na użytkowanie miało tylko charakter deklaratoryjny.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 marca 2014 r. (II FSK 1711/13). Sąd podkreślił w nim, że: „z przepisów podatkowych regulujących zasady amortyzacji nie wynika, iż kompletny i zdatny do użytku jest tylko ten budynek, co do którego zostało wydane pozwolenie na użytkowanie całego obiektu”.

Wydanie pozwolenia na użytkowanie jest jedynie wynikiem zakończonej procedury administracyjnej, nie natomiast procesem, w wyniku którego budynek lub znajdujące się w nim środki stają się zdatne do użytku. Ponadto, prawo podatkowe nie zawiera wymogu spełnienia warunku administracyjnego dla uznania tychże środków za środki trwałe.

Co także wymaga podkreślenia to fakt, iż przy dowodzeniu zdatności do użytku można posłużyć się nie tylko orzeczeniami sądów, czy decyzjami organów administracji, lecz wszelkimi środkami, które mogą przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie są sprzeczne z prawem. Wyraził to w swoim wyroku z 7 stycznia 2010 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (II FSK 1228/08). Zatem czynności formalne nie są jedynymi właściwymi czynnościami stanowiącymi o zdatności budynku lub znajdujących się z w nim środków do użytku.

W przypadku pieca i pozostałych urządzeń technologicznych, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia ze środkami trwałymi w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Pozwolenie na użytkowanie wydane w stosunku do tych środków majątkowych nie stanowi kluczowego elementu przy uznaniu ich za środki trwałe. Piec oraz znajdujące się w zakładzie urządzenia technologiczne stały się kompletne i zdatne do użytku w momencie zakończenia produkcji testowej i uruchomienia produkcji sprzedażowej, nie natomiast w momencie uzyskania przez Wnioskodawcę pozwolenia na ich użytkowanie. Zaistniały stan faktyczny był niezależny od woli i wydanego przez organ administracji pozwolenia.

W związku z powyższym Wnioskodawca może pomniejszyć podstawę opodatkowania o odpisy amortyzacyjne od czasu, w którym nastąpiło uruchomienie pieca i produkcja testowa aż do momentu, w którym wydano pozwolenie na użytkowanie pieca i elementów tworzących linię produkcyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie amortyzacji pieca i urządzeń technologicznych jest nieprawidłowe.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach inwestycji wybudował piec do produkcji szkła oraz otworzył nowe linie produkcyjne do produkcji opakowań szklanych, nabył maszyny i urządzenia do kontroli jakości, sortowania, pakowania, zdobienia. Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym inwestycja obejmowała budowę budynków, budowli, instalację urządzeń produkcyjnych. Spółka wskazała, że pozwolenie na użytkowanie dla wszystkich obiektów, które wymagają takiego pozwolenia (w szczególności budynków) uzyskano już po rozruchu pieca i uruchomieniu produkcji, co wynikało z wartości inwestycji oraz jej złożoności, stopnia komplikacji technicznych i technologicznych. Wyjaśniono przy tym, że produkcja hutnicza, w tym szklarska, na skalę przemysłową oznacza utrzymywanie procesu wytopu szkła i produkcji opakowań bez jakichkolwiek przerw, tzn., że jest to produkcja zmianowa, prowadzona 24h/7. W związku z powyższym, po uruchomieniu pieca niezbędny był natychmiastowy odbiór szkła i w tym momencie Wnioskodawca dokonywał tzw. produkcji testowej celem wykrycia ewentualnych nieprawidłowości, błędów, problemów technicznych. Po usunięciu wspomnianych braków i usterek zarówno piec, jak i urządzenia technologiczne, uzyskały pełną wydajność. Wówczas rozpoczęto produkcję przeznaczoną do sprzedaży.

Spółka we wniosku zadała trzy pytania, które są ze sobą wzajemnie powiązane i dotyczą zagadnienia amortyzacji środków trwałych. Istota wątpliwości dotyczy możliwości zakwalifikowania do środków trwałych poszczególnych składników majątku Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pozwolenie na użytkowanie wydano już po przyjęciu środków trwałych do używania, a także możliwości pomniejszenia podstawy opodatkowania o odpisy amortyzacyjne za miesiące przed uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie pieca i urządzeń technologicznych. Na tle opisanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwość co do zakresu przesłanki „kompletności i zdatności do użytku”, o której mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych.

Ustawa z dnia o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 15 grudnia 2017 r., poz. 2343) nie podaje wprost definicji „środka trwałego”.

W art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych wskazane zostały jednak składniki majątku, które mogą zostać uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji. Zgodnie z tym przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wskazują przepisy art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejsze wprowadzenie uznaje się natomiast za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że aby składniki majątku zostały zaliczone do środków trwałych i mogły podlegać amortyzacji, muszą posiadać łącznie cechy wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i spełniać następujące warunki:

• posiadają określoną wartość (wartość początkową),
  

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c cytowanej ustawy.
  
  
  

Odnosząc powyższe ustalenia formalnoprawne do opisanego we wniosku stanu faktycznego należy zauważyć, że piec oraz pozostałe urządzenia technologiczne:

• zostały nabyte lub wytworzone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie,
  

• stanowią one własność Wnioskodawcy,
  

• jak wskazał Wnioskodawca, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  

• wykorzystywane są przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
  
  
  

Spełnienie ww. warunków nie wyczerpuje jednak wszystkich przesłanek koniecznych dla stwierdzenia, że poszczególne składniki majątku mogą zostać zaliczone do środków trwałych w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

W rozpatrywanej sprawie istotne znaczenie ma fakt, że pozwolenie na użytkowanie dla wszystkich obiektów, które wymagały takiego pozwolenia (w szczególności budynków) uzyskano już po rozruchu pieca i uruchomieniu produkcji.

Przepisy podatkowe nie wyjaśniają, jak należy rozumieć zwrot „dzień przyjęcia do używania”, niemniej jednak w tym dniu środki trwałe powinny być kompletne i zdatne do użytku.

Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy Ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”.

Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji.

Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (por. Marciniuk J., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519),
  

• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (por. Mazur E., Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX),
  

• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (Wilk M., Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX),
  

• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (Ślifirczyk M., Świtała F., Krasnodębski R., Dźwigała G., Karwat P., Huszcz Z., Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2009).
  
  
  

Warunek kompletności i zdatności do użytku to zatem jednocześnie faktyczna oraz prawna możliwość funkcjonowania danego środka trwałego.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13 kwietnia 2006 r. sygn. akt I SA/Go 1953/05 wynika, że za środek kompletny można uznać środek nie mający braków – całkowity. Środek trwały zdatny do użytku to natomiast rzecz nadająca się do wypełnienia przeznaczonych jej funkcji. Tę jej cechę winno się oceniać zarówno według kryterium fizycznej możliwości gospodarczego wykorzystania środka trwałego oraz w aspekcie prawnym - tzn. z uwzględnieniem przepisów stanowiących o prawie jej użytkowania.

Podobnie wypowiedział się WSA w Łodzi w wyroku z dnia 15 września 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 480/09: „Na kompletność i zdatność do użytku należy patrzeć przede wszystkim przez pryzmat wykorzystywania środków trwałych na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Środek trwały kompletny to środek niemający braków, całkowity, a środek trwały zdatny do użytku, to rzecz nadająca się do wypełnienia przeznaczonych mu funkcji. Kompletność i zdatność środków trwałych do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej, konwencjonalnej. Nie będzie środkiem trwałym zdatnym do użytku rzecz, która może spełniać zaplanowane dla niej funkcje, jednakże nie spełniono określonych prawnych wymagań, których spełnienie jest warunkiem rozpoczęcia je użytkowania. Dotyczyć to może w szczególności konieczności uzyskania stosownych uprawnień, pozwoleń, homologacji”.

W wyroku z dnia 26 czerwca 1996 r., sygn. akt SA/Wr 1626/95 NSA oz. we Wrocławiu podniósł, że: „dla oceny, od kiedy podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, konieczne jest ustalenie, kiedy faktycznie nastąpiło oddanie środka trwałego do użytkowania, a także czy w tej dacie był on kompletny i zdatny do użytku, zarówno faktycznie jak i w świetle poszczególnych przepisów prawa regulujących możliwość dopuszczenia poszczególnych urządzeń do użytkowania”.

Z tego wyroku wynika, że nie ma możliwości zaliczenia składnika majątku do środków trwałych, jeśli nie zostały dopełnione formalności pozwalające na jego użytkowanie. Przykładowo, do użytkowania samochodu na drogach publicznych niezbędna jest jego rejestracja. Z kolei, żeby rozpocząć użytkowanie nowo wybudowanego budynku, konieczne jest spełnienie kryteriów określonych prawem budowlanym, a niekiedy także uzyskanie decyzji administracyjnej pozwalającej na użytkowanie budynku.

W rozpatrywanej sprawie nie można stwierdzić, że przesłanki zakwalifikowania pieca i pozostałych urządzeń technologicznych jako środków trwałych zostały spełnione już w momencie zakończenia produkcji testowej. Błędne jest przy tym stwierdzenie Wnioskodawcy, że pozwolenie na użytkowanie miało charakter tylko deklaratoryjny.

Co zostało wykazano powyżej, dla spełnienia przesłanki kompletności i zdatności do użytku muszą zostać spełnione zarówno faktyczne, jak i formalnoprawne warunki regulujące możliwość dopuszczenia poszczególnych urządzeń do użytkowania. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy o kompletności i zdatności do użytkowania nie przesądza jedynie faktyczna możliwość rozpoczęcia produkcji sprzedażowej po wyeliminowaniu nieprawidłowości technicznych, błędów i usterek, które istniały przed rozpoczęciem produkcji testowej. Co wykazano powyżej, zdatność i kompletność powinna zostać potwierdzona pozwoleniami, decyzjami i koncesjami wymaganymi stosownymi przepisami prawa.

Warunek kompletności i zdatności do użytku to jednocześnie faktyczna oraz prawna możliwość funkcjonowania danego środka trwałego.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że wymienione w stanie faktycznym składniki majątkowe spełniają wszystkie przesłanki z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania ich za środki trwałe w sytuacji, gdy pozwolenie na użytkowanie dla wszystkich obiektów, które wymagają takiego pozwolenia (w szczególności budynków) uzyskano już po rozruchu pieca i uruchomieniu produkcji.

Piec i urządzenia technologiczne, o których mowa w stanie faktycznym, mogą zostać uznane za środki trwałe w rozumieniu przepisów prawa podatkowego dopiero po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych.

W kontekście powyższych ustaleń należy zatem stwierdzić, że pozwolenie na użytkowanie jest istotnym elementem przy uznaniu pieca i urządzeń technologicznych za środki trwałe.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie piec i urządzenia technologiczne, o których mowa w stanie faktycznym mogą zostać zakwalifikowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako środki trwałe w momencie oddania ich do używania, po uprzednim stwierdzeniu, że są one kompletne i zdatne do użytku, co potwierdzić mogą stosowne pozwolenia na użytkowanie, a nie tylko fakt uruchomienia pieca i przeprowadzenie produkcji testowej.

Z regulacją art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych koresponduje przepis art. 16h ust. 1 pkt 1 zezwalający na rozpoczęcie amortyzacji w określonej dacie, po wprowadzeniu danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. To zaś jest uwarunkowane przekazaniem środka trwałego do używania.

Co ustalono powyżej, w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca dopiero po uzyskaniu stosownych pozwoleń na użytkowanie pieca i urządzeń technologicznych ma prawo do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji oddanych do używania tych składników majątku. Nie jest zatem możliwe – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – pomniejszenie podstawy opodatkowania o odpisy amortyzacyjne za miesiące przed uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie pieca i urządzeń technologicznych opisanych we wniosku.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane powyżej przepisy prawa, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie amortyzacji pieca i urządzeń technologicznych należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 marca 2014 r. , sygn. akt II FSK 1711/13 zauważyć należy, że orzeczenie dotyczyło sprawy, w której Spółka otrzymała warunkową decyzję o pozwoleniu na użytkowanie nieruchomości, z wyłączeniem pomieszczeń piwnicznych, a zatem posiadała częściowe pozwolenie na użytkowanie.

Powołany przez Wnioskodawcę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1228/08 dotyczył natomiast ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2007, a w takim postępowaniu dopuszczalne są wszelkie środki dowodowe.

Zaznaczyć należy, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej, czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może przy tym prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym, czy podatkowym, prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Przywołane wyroki nie są zatem wiążące dla tut. Organu, bowiem są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym, odmiennym od zaprezentowanego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.