Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.398.2017.1.IR
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2017 r. (data wpływu 23 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dokonaniem cesji wierzytelności w miejsce wykonania zobowiązania z tytułu wykupu obligacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dokonaniem cesji wierzytelności w miejsce wykonania zobowiązania z tytułu wykupu obligacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prawną prowadzącą działalność w formie spółki akcyjnej, podlegającym w Polsce opodatkowaniu co do całości swoich dochodów. Wnioskodawca pozostawał wierzycielem z różnych tytułów wobec innych spółek prawa handlowego. Jednocześnie był dłużnikiem wobec obligatariuszy w związku z obowiązkiem wykupu wyemitowanych obligacji. Zobowiązanie do wykupu obligacji obejmowało kapitał oraz odsetki (dyskonto). Łączna wartość przysługujących Wnioskodawcy wierzytelności wobec swoich dłużników była wyższa niż dług wobec obligatariuszy. Jednocześnie, nie dysponował On innymi składnikami majątku, w tym środkami pieniężnymi, którymi mógłby uregulować zobowiązanie do wykupu obligacji. W celu doprowadzenia do wygaśnięcia zobowiązania wobec obligatariuszy, Wnioskodawca zaspokoił roszczenia obligatariuszy w ten sposób, że zawarł z nimi umowę o świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum), tj. w ramach instytucji z art. 453 Kodeksu cywilnego. W zawartym porozumieniu ustalono, że w celu zwolnienia się ze zobowiązania, Wnioskodawca dokona na rzecz obligatariuszy cesji wierzytelności przysługującej Mu wobec wskazanych w porozumieniu dłużników. Jednocześnie, obligatariusze zwolnili Wnioskodawcę z całości zobowiązania z tytułu obligacji wraz ze wszelkimi należnościami ubocznymi. Wnioskodawca zatem zwolnił się z długu, a Jego wierzytelności zmieniły wierzyciela, długi natomiast wygasły.

Z ostrożności, w prawem przepisanych terminach Wnioskodawca dokonał naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i dokonał wpłaty podatku na rachunek urzędu skarbowego – z uwagi na brak możliwości potrącenia podatku z kwot przekazywanych obligatariuszom (nie otrzymali oni gotówki), finansując podatek z własnych środków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku dokonania cesji wierzytelności, stanowiącego świadczenie w miejsce wykonania zobowiązania do wykupu obligacji przez Wnioskodawcę, po stronie obligatariuszy powstanie przychód z tytułu odsetek, od którego Wnioskodawca zobowiązany jest naliczyć i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przelewu na obligatariusza wierzytelności tytułem rozliczenia zobowiązania do wykupu obligacji, po stronie obligatariusza nie powstanie przychód z tytułu odsetek od obligacji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do naliczenia i pobrania podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela świadczenia inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Spełnienie za zgodą wierzyciela przez dłużnika innego świadczenia w miejsce tego, do którego dłużnik był pierwotnie zobowiązany, powoduje wygaśnięcie zobowiązania. Spełnienie za zgodą wierzyciela przez dłużnika innego świadczenia pomieszczone jest w Dziale I Tytułu VII, Księgi trzeciej Kodeksu cywilnego zatytułowanym „wykonanie zobowiązań”. Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy, na co wierzyciel musi się zgodzić. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania, oczywiście poza umową stron w tym zakresie, jest rzeczywiste wykonanie świadczenia „zastępczego” przez dłużnika.

W obecnym stanie prawnym Wierzyciel – obligatariusz – faktycznie uzyskuje korzyść majątkową. Zmiana przedmiotu świadczenia jest przez ten podmiot akceptowana – wynika to z umowy datio in solutum. Zgodnie z powyższym, nie zachodzi modyfikacja rodzaju przychodu w razie zaspokojenia wierzyciela w drodze datio in solutum.

Powyższe, według Wnioskodawcy, potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 31 lipca 2014 r., nr IBPBII/2/415-461/14/MZa. Zatem, po stronie obligatariusza, rozliczenie z tytułu porozumienia dokonanego w trybie datio in solutum nadal powinno być kwalifikowane jako przychód z kapitałów pieniężnych (zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT), z wszelkimi tego konsekwencjami. W szczególności, z zastosowaniem przez Wnioskodawcę regulacji dotyczącej obowiązków płatnika przewidzianej w art. 41 ust. 4 ustawy o PIT w zw. z art. 31a ust. 1 ww. ustawy.

W pierwszej kolejności wskazać należy na wynikającą z przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT zasadę kasowego charakteru odsetek („do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek), przychód po stronie obligatariusza powstaje dopiero w przypadku uregulowania wierzytelności otrzymanej w drodze datio in solutum. Cesja wierzytelności na rzecz obligatariuszy nie jest bowiem równoznaczna z otrzymaniem przez nich definitywnego przysporzenia. Wręcz przeciwnie, istnieje prawdopodobieństwo, że faktycznie kwoty te nie zostaną wypłacone (np. z uwagi na postępowanie restrukturyzacyjne toczące się wobec dłużnika cedowanej wierzytelności). Powyższe potwierdza zasadność literalnej wykładni przepisów dotyczących opodatkowania przychodu z tytułu otrzymanych odsetek w momencie ich otrzymania. Jednocześnie, wskazać należy, że analiza instytucji datio in solutum, po stronie dłużnika regulującego swoje zobowiązanie poprzez przelew wierzytelności (np. z tytułu odsetek) – w świetle jednolitego stanowiska organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, nie jest traktowana jako „zapłata odsetek”, a w konsekwencji, Podatnikowi odmawia się prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki i wartości naliczonych odsetek. Powyższe wywiedzione jest z zasady „kasowości” odsetek, zgodnie z którą, naliczone odsetki są kosztem w momencie ich faktycznej wypłaty. Przy tak ścisłym rozumieniu pojęcia „kasowości” odsetek, niedopuszczalne jest zastosowanie podwójnego standardu – innego dla odsetek stanowiących koszt, a innego, dla odsetek stanowiących przychód. Porównując to bowiem do sytuacji dwóch pożyczek, rozliczanych w trybie datio in solutum, należałoby w każdym przypadku rozpoznać przychód z tytułu odsetek otrzymanych, przy braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek przekazywanych.

Ponadto, wskazać należy, że skorelowany z momentem powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do wypłacanych odsetek jest obowiązek pobrania podatku przez podmiot pełniący funkcję Płatnika. Jak bowiem wynika z treści przepisu art. 41 ust. 4 ustawy o PIT, Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych (...). Treść przytoczonego przepisu wyraźnie wskazuje, że obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego dotyczy faktycznej wypłaty pieniędzy lub wartości pieniężnych – tylko w takim przypadku istnieje bowiem faktyczna możliwość wykonania przez wypłacającego funkcji płatnika – poprzez zatrzymanie 19% wypłacanej kwoty i jej przekazanie na rachunek organu skarbowego.

Przy założeniu, że obowiązek opodatkowania odsetek następuje także w przypadku rozliczenia poprzez cedowaną wierzytelność – wykonanie przepisu art. 41 ust. 4 ww. ustawy oznacza konieczność sfinansowania podatku należnego od Podatnika – ponieważ Płatnik nie ma możliwości potrącenia i przekazania do organu skarbowego „części wierzytelności”.

Według Wnioskodawcy, powyższe jednoznacznie wskazuje, że nie spoczywa na Nim obowiązek pobrania i przekazania organowi podatkowemu zryczałtowanego podatku z tytułu wypłaty odsetek od obligacji, w przypadku, gdy rozliczenie z obligatariuszem ma charakter rzeczowy w postaci cesji wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy wobec podmiotu trzeciego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od uzyskanych dochodów (przychodów) z odsetek i dyskonta od papierów wartościowych pobiera się 19 % zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Stosownie natomiast do regulacji art. 30a ust. 6 ww. ustawy, zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e.

W myśl art. 5a pkt 11 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych oznacza to papiery wartościowe, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1768).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych rozumie się przez to:

1. akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks spółek handlowych, prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
2. inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego (prawa pochodne).
   
   

Obligacja jest zatem papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia – art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2014 r., poz. 730, z poźn. zm.).

Dochodem z dłużnych instrumentów finansowych, jakim jest m.in. obligacja, jest faktycznie otrzymana przez ich nabywcę, w momencie wykupu tych papierów wartościowych przez emitenta, kwota odsetek lub dyskonta. Istota tych papierów wartościowych polega bowiem na tym, że ich emitent poprzez propozycję nabycia skutkującą zbyciem (objęciem) uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną, którą obowiązany jest zwrócić w oznaczonym terminie oraz zapłacić określoną kwotę lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy obligacji. Podmiotami uprawnionymi do emisji obligacji są m.in. podmioty prowadzące działalność gospodarczą, posiadające osobowość prawną, a także spółki komandytowo-akcyjne (art. 2 pkt 1 ww. ustawy o obligacjach).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną prowadzącą działalność w formie spółki akcyjnej, podlegającą w Polsce opodatkowaniu co do całości swoich dochodów. Wnioskodawca był dłużnikiem wobec obligatariuszy w związku z obowiązkiem wykupu wyemitowanych obligacji. Zobowiązanie do wykupu obligacji obejmowało kapitał oraz odsetki (dyskonto). Nie dysponował On innymi składnikami majątku, w tym środkami pieniężnymi, którymi mógłby uregulować zobowiązanie do wykupu obligacji. W celu doprowadzenia do wygaśnięcia zobowiązania wobec obligatariuszy Wnioskodawca zaspokoił roszczenia obligatariuszy w ten sposób, że zawarł z nimi umowę o świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum), tj. w ramach instytucji z art. 453 Kodeksu cywilnego. W zawartym porozumieniu ustalono, że w celu zwolnienia się z zobowiązania, Wnioskodawca dokona na rzecz obligatariuszy cesji wierzytelności przysługującej Mu wobec wskazanych w porozumieniu dłużników. Jednocześnie, obligatariusze zwolnili Wnioskodawcę z całości zobowiązania z tytułu obligacji wraz ze wszelkimi należnościami ubocznymi. Wnioskodawca zatem zwolnił się z długu, a Jego wierzytelności zmieniły wierzyciela, długi natomiast wygasły. Wnioskodawca dokonał naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i dokonał wpłaty podatku na rachunek urzędu skarbowego – z uwagi na brak możliwości potrącenia podatku z kwot przekazywanych obligatariuszom (nie otrzymali oni gotówki), finansując podatek z własnych środków.

W myśl art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów.

Świadczenie w miejsce wykonania (art. 453 Kodeksu cywilnego) jest konstrukcją prawa cywilnego, stanowiącą formę wygaśnięcia zobowiązania pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, gdy dłużnik za zgodą wierzyciela w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia wobec wierzyciela inne świadczenie. W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że porozumienie stron zobowiązania w tym przypadku jest umową, a dla wygaśnięcia pierwotnego zobowiązania kluczowe znaczenie ma rzeczywiste spełnienie innego świadczenia przez dłużnika. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia.

Zdaniem Organu, w związku zawarciem umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia datio in solutum, tj. przeniesieniem przez Wnioskodawcę wierzytelności wobec swoich dłużników w celu uregulowania zobowiązania wynikającego z wykupu obligacji, dojdzie do faktycznej zapłaty odsetek przez Wnioskodawcę. Wskutek powyższego wykonania zobowiązania w formie datio in solutum, zobowiązanie Wnioskodawcy wobec obligatariuszy z tytułu odsetek wygasło. Wierzytelność przysługująca obligatariuszom o zapłatę odsetek z tytułu wykupu obligacji zostanie bowiem efektywnie zaspokojona. Bez znaczenia pozostanie fakt, że faktyczna zapłata odsetek nie nastąpi w pieniądzu lecz w formie świadczenia niepieniężnego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ogranicza bowiem możliwości zapłaty odsetek wyłącznie do formy pieniężnej.

Zważywszy na fakt, że skutkiem datio in solutum jest spełnienie na rzecz wierzyciela innego świadczenia niż to, do którego był dotychczas zobowiązany i – w rezultacie – zwolnienie z zobowiązania poprzez jego wygaśnięcie, nietrafne jest uznanie przez Wnioskodawcę odsetek z tytułu wykupu obligacji za „niezapłacone”. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmowało świadczenie główne wraz z odsetkami to należy uznać, że odsetki z tytułu wykupu obligacji zostały zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty.

Zatem, zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami prawa, a w szczególności w oparciu o treść art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że wypłata odsetek od obligacji stanowi przychód z kapitałów pieniężnych. Od uzyskanego przychodu z tytułu odsetek i dyskonta od papierów wartościowych pobiera się w myśl art. 30a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy 19% zryczałtowany podatek dochodowy.

Podmiotem zobowiązanym do poboru podatku od odsetek, których zapłata nastąpi w wykonaniu datio in solutum, jest płatnik zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 41 ust. 1 powyższej ustawy stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Z kolei, z przepisu art. 42 ust. 1a ww. ustawy wynika, że w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru.

W przypadku, gdy Wnioskodawca pokrył z własnych środków koszt należnego od obligatariusza zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu odsetek od obligacji otrzymanych w formie datio in solutum, należy kwotę tego podatku doliczyć do przychodu podatnika z tego tytułu. W tej sytuacji, płatnik jest obowiązany naliczyć i pobrać zryczałtowany podatek dochodowy również od kwoty finansującej podatek należny od obligatariusza, pokrytej przez Wnioskodawcę z własnych środków.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że otrzymane przez obligatariuszy odsetki od obligacji z tytułu ich wykupu przez Wnioskodawcę poprzez przekazanie przez Niego wierzytelności wobec swoich dłużników, tj. odsetki uregulowane w formie datio in solutum stanowią przychód obligatariuszy z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego, podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Przychód ten stanowi otrzymana przez obligatariuszy kwota odsetek od obligacji uregulowana w formie datio in solutum powiększona o świadczenie pieniężne stanowiące zryczałtowany podatek dochodowy od ww. przychodu pokryty przez Wnioskodawcę.

Zatem, od ww. przychodu Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany był do poboru zryczałtowanego 19% podatku dochodowego i do przekazania kwoty pobranego zryczałtowanego podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego zgodnie z treścią cytowanych powyżej przepisów art. 41 ust. 4, art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnej z dnia 31 lipca 2014 r., nr IBPBII/2/415-461/14/MZa wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach podkreślić należy, że zgodnie z jej rozstrzygnięciem „…przeniesienie na Wnioskodawcę wierzytelności zamiast wypłaty w formie pieniężnej odsetek będzie potraktowane jak ich otrzymanie, a to oznacza, że Wnioskodawca powinien na dzień przeniesienia wierzytelności rozpoznać przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wartości odpowiadającej należnym mu odsetkom”.

Zatem, rozstrzygnięcie dokonane tą interpretacją indywidualną w zakresie opodatkowania odsetek jest zbieżne z rozstrzygnięciem dokonanym przez Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.