2017.12.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.321.2017.2.AKR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.321.2017.2.AKR
z 19 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2017 r. (data wpływu 7 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 20 listopada 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.321.2017.1.AKR, 0113-KDIPT1-3.4012.736.2017.1.ALN, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 20 listopada 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 listopada 2017 r.). W dniu 7 grudnia 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 4 grudnia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej głównie dokonuje umów kupna-sprzedaży używanych części samochodowych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na części nieruchomości, stanowiącej jego wyłączną własność, którą nabył w drodze dziedziczenia.

Nieruchomość ma powierzchnię 1,0034 ha, składa się z jednej działki gruntu, której częścią składową jest budynek o powierzchni około 250 m², a także na podstawie stosownego pozwolenia rozpoczęto na niej budowę hali o powierzchni około 250 m². Część działki (około 7 000 m²) stanowi sad, a pozostałą część stanowią nieużytki. W rejestrze gruntów działka wpisana jest jako użytek oznaczony symbolami RIIIb, RIVa i Bi – grunty orne i inne tereny zabudowane.

Wnioskodawca odprowadza podatek od nieruchomości w ten sposób, że inna stawka stosowana jest do części nieruchomości, która wykorzystywana jest w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (budynki), inna do części, na której uprawiany jest sad, inna zaś do części stanowiącej nieużytki.

Nieruchomość stanowiąca część składową nieruchomości była amortyzowana przez Wnioskodawcę w wysokości 2,5% jej wartości rocznie. Budynek, który jest w trakcie budowy, nie był amortyzowany przez Wnioskodawcę. Natomiast Wnioskodawca odliczał podatek VAT z tytułu zakupów związanych z budową budynku, będącego w trakcie realizacji.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę kupna-sprzedaży całość przedmiotowej nieruchomości spółce kapitałowej, prowadzącej działalność gospodarczą, będącej czynnym podatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że we wniosku błędnie podano informacje o nabyciu nieruchomości w drodze dziedziczenia. Została ona nabyta przez Wnioskodawcę w drodze darowizny od Jego babci w dniu 2 lipca 2008 r. Darowizna została zgłoszona do Urzędu Skarbowego i podlegała zwolnieniu od podatku od spadków i darowizn.

Działalność Wnioskodawcy opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. W ramach działalności gospodarczej grunt nie był ujęty w ewidencji środków trwałych, natomiast budynek objęty był tą ewidencją. Wnioskodawca poniósł wydatki na budowę budynków wykorzystywanych w działalności gospodarczej lub ich ulepszenie, modernizację, adaptację do potrzeb działalności gospodarczej, które zostały uwzględnione w rozliczeniach podatkowych w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych. Hala miała być wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej. Wydatki na budowę ujmowane były w rozliczeniach podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jako koszt. Grunt, na którym Wnioskodawca rozpoczął budowę hali jedynie w części był wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie był ujmowany w ewidencji środków trwałych. W wysokości 2,5 % amortyzowany był budynek, którego budowa została zakończona. Sprzedaż nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, ale będzie wystawiona faktura VAT, ponieważ na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT Wnioskodawca zrezygnuje ze zwolnienia; w części dotyczącej budynku zwolnienie nie będzie przysługiwało z uwagi na art. 43 ustawy o VAT. Sprzedaż nie nastąpi w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa, jako jeden z jego składników. Po sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał jej do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest powiązany z nabywcą nieruchomości, ani nie jest jego wspólnikiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w związku ze sprzedażą nieruchomości?
Czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest udzielenie odpowiedzi na pytania nr 1 i nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości, natomiast w zakresie pytania nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w związku ze sprzedażą nieruchomości nie będzie On zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Obowiązek podatkowy nie powstanie, ponieważ sprzedaż nie będzie przychodem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

Zatem przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych nie podlega, w świetle ww. przepisu, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz

zostało dokonane po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy mają jednak zastosowanie – na podstawie art. 10 ust. 3 ww. ustawy – do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Pomimo tego, że składniki majątkowe, o których mowa w tym przepisie, nie podlegają amortyzacji podatkowej, to dotyczą ich wszelkie konsekwencje związane z ich statusem jako środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności podatnik ma obowiązek wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika jest środkiem trwałym, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto, wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 ustawy), które stanowią środki trwałe w rozumieniu ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych – niezależnie od tego, czy podlegają amortyzacji, czy też nie.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W związku z powyższym, przy sprzedaży nieruchomości stanowiącej środek trwały wykorzystywany w prowadzonej działalności, kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Poprzez sumę odpisów amortyzacyjnych należy rozumieć zarówno odpisy zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, co wynika z art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. nieruchomości, nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

przychodu z odpłatnego zbycia,

wartości początkowej środka trwałego,

sumy odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodu uwzględnić należy wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, natomiast w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej głównie dokonuje umów kupna-sprzedaży używanych części samochodowych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na części nieruchomości, stanowiącej jego wyłączną własność, którą nabył w drodze darowizny w 2008 r. Nieruchomość ma powierzchnię 1,0034 ha, składa się z jednej działki gruntu, której częścią składową jest budynek o powierzchni około 250 m², a także na podstawie stosownego pozwolenia rozpoczęto na niej budowę hali o powierzchni około 250 m². Część działki (około 7 000 m²) stanowi sad, a pozostałą część stanowią nieużytki. Wnioskodawca odprowadza podatek od nieruchomości w ten sposób, że inna stawka stosowana jest do części nieruchomości, która wykorzystywana jest w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (budynki), inna do części, na której uprawiany jest sad, inna zaś do części stanowiącej nieużytek. W ramach działalności gospodarczej grunt nie był ujęty w ewidencji środków trwałych, natomiast budynek objęty był tą ewidencją. Wnioskodawca poniósł wydatki na budowę budynków wykorzystywanych w działalności gospodarczej lub ich ulepszenie, modernizację, adaptację do potrzeb działalności gospodarczej, które zostały uwzględnione w rozliczeniach podatkowych w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych. Hala miała być wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej. Wydatki na budowę ujmowane były w rozliczeniach podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jako koszt. Grunt, na którym Wnioskodawca rozpoczął budowę hali jedynie w części był wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie był ujmowany w ewidencji środków trwałych. W wysokości 2,5 % amortyzowany był budynek, którego budowa została zakończona. Sprzedaż nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, ale będzie wystawiona faktura VAT, ponieważ na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT Wnioskodawca zrezygnuje ze zwolnienia; w części dotyczącej budynku zwolnienie nie będzie przysługiwało z uwagi na art. 43 ustawy o VAT. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę kupna-sprzedaży całość przedmiotowej nieruchomości spółce kapitałowej, prowadzącej działalność gospodarczą, będącej czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zbycia opisanej nieruchomości wskazać należy, że prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera definicji nieruchomości. Wobec tego uzasadnionym jest posiłkowanie się definicją nieruchomości zawartą w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny – nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Zgodnie z normą zawartą w art. 191 Kodeksu cywilnego własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako jego część składowa, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Ponadto, z literalnej wykładni przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy). Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Nie jest przy tym istotne, czy dany składnik majątku był wprowadzony do ewidencji środków trwałych, lecz czy był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Podkreślić należy, że ww. przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dni 1 stycznia 2015 r., nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

Biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wskazany we wniosku grunt wraz ze znajdującym się na nim budynkiem stanowią jeden nierozerwalny przedmiot własności (nieruchomość) wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Fakt, że w prawie podatkowym grunt i budynek stanowią odrębne środki trwałe, jak również okoliczność nie ujęcia gruntu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostaje w tej kwestii bez znaczenia, ponieważ przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Mając na względzie fakt, że budynek wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz amortyzowany, – jest trwale związany z gruntem niewprowadzonym do ewidencji środków trwałych i jako składnik majątku prowadzonej działalności gospodarczej jest w niej wykorzystywany, przychód z odpłatnego zbycia zarówno budynku, jak i gruntu, na którym budynek się znajduje, należy zaliczyć do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zatem, przychód uzyskany z tego tytułu Wnioskodawca będzie zobowiązany opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podobnie będzie w przypadku sprzedaży części gruntu z rozpoczętą budową hali wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy odpłatne zbycie wykorzystywanego w działalności gospodarczej składnika majątku (gruntu z rozpoczętą budową hali), pomimo że nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochód ze sprzedaży tych środków trwałych ustalić należy w oparciu art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w odniesieniu do części gruntu z rozpoczętą budową hali, niewykorzystywanego w działalności gospodarczej, stwierdzić należy, że skoro nieruchomość wraz z nieukończoną budową, nie stanowi środka trwałego podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to przychód z jej odpłatnego zbycia nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, opodatkowanie przychodu uzyskanego ze zbycia tej części nieruchomości powinno być rozpatrywane w oparciu o art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Z uwagi jednak na fakt, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce jej nabycie, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, tym samym przychód uzyskany z tego tytułu nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie odpłatne zbycie części nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej, stanowiącej sad i nieużytki, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ 5 letniego okresu od dnia jej nabycia. Zatem, przychód uzyskany z tego tytułu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto, tutejszy Organ wskazuje, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. Organ wydając interpretację indywidualną nie może określić wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin