Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.450.2018.1.MS
z 11 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty nabytej wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty nabytej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek (zwany dalej Organizatorem) zawarł umowę pożyczki z osobą trzecią, pożyczkobiorcą (zwaną dalej Dłużnikiem).

Wnioskodawca, będący objętą nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce osobą fizyczną i nieprowadzący działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami (zwany dalej Nabywcą lub Wnioskodawcą), nabył od Organizatora wierzytelność wobec Dłużnika, obejmującą:

1. roszczenie o zwrot kwoty udzielonej Pożyczki;
2. roszczenie o zapłatę odsetek kapitałowych od udzielonej Pożyczki zgodnie z Umową Pożyczki;
3. roszczenie o zwrot odsetek za opóźnienie, naliczanych w przypadku niespłacenia przez Dłużnika raty pożyczki w całości lub w części w ustalonym terminie.
   
   

Nabycie tej wierzytelności nastąpiło w celu uzyskania przez Nabywcę spłaty wierzytelności od Dłużnika. Nabycie to nastąpiło nie w sposób powierniczy, ale w sposób ostateczny. Windykacją wierzytelności zajmuje się w imieniu i na rzecz Nabywcy Organizator za odrębnym wynagrodzeniem (wypłacanym w razie opóźnienia się Dłużnika ze spłatami).

Dłużnik do dnia złożenia niniejszego wniosku ORD-IN spłacił już część wierzytelności, obejmującej część należności głównej (część roszczenia wymienionego pod lit. a) oraz część odsetek kapitałowych (część roszczenia wymienionego pod lit. b).

W przyszłości Dłużnik spłaci zapewne resztę wierzytelności, a zatem zaspokoi roszczenia wymienione pod lit. a), b) a także lit. c).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Do jakiego źródła przychodów należy zaliczyć kwoty otrzymane przez Nabywcę od Dłużnika za pośrednictwem Organizatora w ramach zaspokojenia roszczeń opisanych pod lit. a), b), c)?
2. Czy przychody te są opodatkowane na zasadach ogólnych wg skali podatkowej?
3. Czy podatek od czynności cywilnoprawnych (PCC), zapłacony przez Nabywcę od wartości nominalnej wierzytelności (pożyczki) wymienionej w umowie przeniesienia prawa majątkowego, stanowi dla Nabywcy koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Całość świadczeń otrzymanych od Dłużnika (opisanych pod lit. a), b) i c) stanowi przychody z praw majątkowych, skoro nie prowadzi On działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami – art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1997 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200). Nabyte wierzytelności stanowią bezsprzecznie prawa majątkowe. W szczególności wzmiankowane świadczenia nie stanowią spłaty kapitału pożyczki oraz odsetek od pożyczki, gdyż Nabywca nie wstąpił w prawa i obowiązki Organizatora wynikające z umowy pożyczki, a jedynie nabył wierzytelności wynikające z tej umowy. Stroną umowy pożyczki są nadal Organizator i Dłużnik.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 czerwca 2017 r., nr 0111-KDIB2-3.4011.45.2017.1.SK, z której wynika, że „Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. W celach korzystnej lokaty kapitału (forma oszczędzania), rozpoczął współpracę z Kontrahentem, który w zakresie swojej działalności gospodarczej oferuje sprzedaż przysługujących mu praw z tytułu udzielonych pożyczek. Pożyczki, udzielane są osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (Pożyczkobiorcy).

Zakup praw do pożyczki, odbywa się za pośrednictwem portalu Internetowego Kontrahenta (Wnioskodawca aby korzystać z portalu, musiał podpisać stosowne umowy z Kontrahentem). Kontrahent na portalu Internetowym przedstawia Wnioskodawcy oferty zakupu praw do konkretnych pożyczek, a Wnioskodawca może wybierać i zakupić te pożyczki, którymi jest zainteresowany. Po akceptacji oferty, następuje zawarcie umowy przeniesienia praw majątkowych.

(…)

Po dokonaniu nabycia przez Wnioskodawcę praw do pożyczki, kwota pożyczki oraz odsetki spłacane są w ratach na rachunek bankowy Kontrahenta, który na podstawie umowy przeniesienia praw majątkowych zobowiązuje się do niezwłocznego przekazywania otrzymanych spłat (kwota pożyczki oraz odsetki) na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

(…)

W sytuacji, gdy osoba fizyczna nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami ani czynności, które podejmuje nie wyczerpują przesłanek, o których mowa w przywołanym powyżej art. 5a pkt 6 ustawy o PIT – przychody uzyskane w związku z nabytymi wierzytelnościami, w tym przypadku prawami do pożyczek, stanowią przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT.

(…)

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że cena zakupu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów z tytułu praw majątkowych. Jednakże wydatki na nabycie wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, dopiero w momencie otrzymania przychodu, ponieważ dopiero wówczas pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym przychodem. Przy tym, jeżeli przychód uzyskiwany będzie w różnych odstępach czasu – z tytułu częściowej realizacji wierzytelności – to koszty uzyskania przychodów winny być rozliczane proporcjonalnie do uzyskanego przychodu przypadającego na daną wyegzekwowaną wierzytelność.”

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, jako że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zryczałtowanej stawki podatku dochodowego od przychodów opisanych w zapytaniu, wszelkie otrzymane kwoty (opisane pod lit. a), b) i c) podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych wg skali podatkowej.

Powyższe stanowiska w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy nr 1 i 2 potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 kwietnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.135.2018.1.KS.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że podatek od czynności cywilnoprawnych nie jest wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i brak jest szczególnych przepisów i interpretacji art. 22 ww. ustawy w tym zakresie (Nabywcy) obliczony i uiszczony przez Niego podatek PCC od wartości nominalnej nabytej wierzytelności wymienionej w umowie przeniesienia prawa majątkowego, stanowi koszt uzyskania przychodu, ale dopiero w momencie rozliczenia przychodu uzyskanego z takiego prawa, czyli podlega takiemu samemu rozliczeniu (proporcjonalnemu) jak cena nabycia rzeczonej wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zasady zawartej w art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 – 25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym, źródłami przychodów są, między innymi, wskazane pkt 3 i 7 tego przepisu:

• w pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
  

• w pkt 7 – kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ww. ustawie, opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
  

• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
  

• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
  
  

Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje, że jest to działalność zarobkowa, czyli służąca osiąganiu zysków, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, co oznacza, że jest to działalność przygotowana i uporządkowana oraz ma charakter powtarzalny.

W art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił jako odrębne źródło przychodu kapitały pieniężne i prawa majątkowe, określając jednocześnie, że do tego źródła zaliczone zostały również przychody z odpłatnego zbycia praw majątkowych, jednak innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy. Tak więc do źródła przychodów z praw majątkowych nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia, którego przedmiotem są:

1. nieruchomości lub ich część oraz udziały w nieruchomościach;
2. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub użytkowego;
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej;
4. prawo wieczystego użytkowania gruntów.
   
   

Katalog przychodów z kapitałów pieniężnych, określony w art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zamknięty. Do kapitałów pieniężnych prawodawca zalicza m.in. kwoty udzielonych pożyczek, wkłady oszczędnościowe, środki utrzymywane na rachunku bankowym lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, papiery wartościowe, udziały (akcje) w spółkach posiadających osobowość prawną, udziały w spółdzielni, jednostki uczestnictwa w funduszach kapitałowych oraz pochodne instrumenty finansowe.

Zgodnie natomiast z postanowieniami art. 18 ww. ustawy, przychodem z praw majątkowych mogą być w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych, wzorów zdobniczych, odpłatnego zbycia praw.

Jak podkreślał wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny, zawarty w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, katalog przychodów z praw majątkowych jest katalogiem otwartym, a zatem „jest możliwe zaliczenie do niego także innych praw, nigdzie w ustawie niewymienionych” (z uzasadnienia wyroku NSA z dnia 28 maja 1997 r., sygn. akt SA/Ka 102/96, por. wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 1999 r., sygn. akt SA/Sz 775/98).

W sytuacji, gdy osoba fizyczna nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami – przychody uzyskane w związku z nabytą wierzytelnością, w tym przypadku prawami do pożyczki, stanowią przychód z praw majątkowych.

Dochód uzyskany z praw majątkowych – w przedmiotowej sprawie zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega kumulacji z dochodami ze wszystkich źródeł przychodów, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30c, art. 30e, art. 30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, opodatkowanymi na tzw. zasadach ogólnych, czyli według skali określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskanymi w ciągu roku podatkowego.

W myśl art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali określonej w tym przepisie. Ze skali podatkowej, zawartej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy wynika, że ustawodawca określa poszczególne przedziały (szczeble) dochodowe. Do części dochodów znajdujących się w poszczególnych przedziałach zostaje zastosowana inna (wyższa) stawka podatkowa. Zatem, stawka podatku dochodowego od osób fizycznych uzależniona jest od sumy dochodów ze wszystkich źródeł przychodów, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30c, art. 30e, art. 30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, opodatkowanych na tzw. zasadach ogólnych, uzyskanych przez podatnika w danym roku podatkowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z danego tytułu.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów, niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa we wniosku, zobowiązany były Wnioskodawca i podatek ten został przez Niego zapłacony, to wydatek ten, jako związany z transakcją nabycia wierzytelności, będzie mógł stanowić dla Niego koszt uzyskania przychodu, jako że pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym przychodem. Wobec powyższego uznać należy, że zapłata wymienionej daniny przyczynia się zatem w sposób pośredni do stworzenia źródła przychodów i jego zabezpieczenia. Jest tym samym kosztem pośrednim uzyskania przychodów.

Podkreślić należy, że to na podatniku spoczywa ciężar prawidłowego udokumentowania przedmiotowego wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodu), co jest warunkiem koniecznym dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Nabywca) będący objętą nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce osobą fizyczną i nieprowadzący działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami nabył od Organizatora wierzytelność wobec Dłużnika, obejmującą:

1. roszczenie o zwrot kwoty udzielonej Pożyczki;
2. roszczenie o zapłatę odsetek kapitałowych od udzielonej Pożyczki zgodnie z Umową Pożyczki;
3. roszczenie o zwrot odsetek za opóźnienie, naliczanych w przypadku niespłacenia przez Dłużnika raty pożyczki w całości lub części w ustalonym terminie.
   
   

Nabycie tej wierzytelności nastąpiło w celu uzyskania przez Wnioskodawcę spłaty wierzytelności od Dłużnika. Nabycie to nastąpiło nie w sposób powierniczy, ale w sposób ostateczny. Dłużnik do dnia złożenia wniosku ORD-IN spłacił już część wierzytelności, obejmującej część należności głównej (część roszczenia wymienionego pod lit. a) oraz część odsetek kapitałowych (część roszczenia wymienionego pod lit. b). Wnioskodawca wskazał, że w przyszłości Dłużnik spłaci zapewne resztę wierzytelności, a zatem zaspokoi roszczenia Nabywcy wymienione pod lit. a), b) a także lit. c).

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że dochody otrzymane przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochody te podlegają kumulacji z dochodami z pozostałych źródeł przychodów i są opodatkowane według skali określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Natomiast wydatek poniesiony w związku z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych obniża przychód w momencie uzyskania przychodu z wierzytelności i stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, jako koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania zabezpieczenia źródła przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.