INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2010r. (data wpływu 8 grudnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lutego 2011r. (data wpływu 22 lutego 2011r.) oraz pismem z dnia 4 marca 2011r. (data wpływu 4 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy w przypadku zdarzenia losowego jednego z wynajmowanych pojazdów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2010r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22 lutego 2011r. (data wpływu 22 lutego 2011r.) oraz pismem 4 marca 2011r. (data wpływu 4 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy w przypadku zdarzenia losowego jednego z wynajmowanych pojazdów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Firma jest płatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, której przedmiotem zgodnie z wpisem do ewidencji jest między innymi oddanie pojazdów samochodowych w odpłatne użytkowaniem, zgodnie z PKD 77.12.Z, 77.11.Z. Firma zakupiła samochód osobowy z przeznaczeniem pod wynajem (powyżej 6 miesięcy). Od zakupionego samochodu osobowego przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego, w związku z przedmiotem jego działalności, z którego to prawa Wnioskodawca skorzystał. Równocześnie, zgodnie z warunkami zawartej umowy podmiot wynajmujący samochód tankuje paliwo na kartę paliwową firmy Wnioskodawcy, a faktura za zakup paliwa jest wystawiana na jego firmę, czyli wynajmującego. Od faktury z tytułu zakupu paliwa Wnioskodawca odlicza podatek VAT. Koszt paliwa w wartości netto jest rozliczany w cenę świadczonej usługi najmu, to znaczy wystawiając fakturę sprzedaży (stawka 22%) z tytułu wynajmu samochodu osobowego uwzględniamy w jej cenie także wartość zużytego w danym okresie paliwa.

W ewidencji środków trwałych firmy znajdują się też samochody osobowe zakupione do celów prowadzenia bieżącej działalności. W chwili ich zakupu Wnioskodawca dokonał odliczenia podatku VAT w wysokości 60% kwoty podatku nie więcej niż 6.000 zł.

W obecnej chwili Wnioskodawca chce jeden z tych samochodów oddać w odpłatne użytkowanie na okres powyżej 6 miesięcy.

W uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2011r. Wnioskodawca wskazał, iż

1. nie oczekuje interpretacji związanej z zakupem paliwa od wynajmowanych pojazdów,
2. wyraz „użytkowanie” pojazdów samochodowych zostaje zastąpiony wyrazem „używanie” pojazdów samochodowych, a samochody osobowe o których mowa będą służyły wyłącznie na potrzeby wynajmu w okresie na jaki umowa została zawarta.
   
   

Wnioskodawca wnosi o interpretację przepisów według stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2011r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 2) :

Czy można odliczyć 100% podatku VAT z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy w przypadku zdarzenia losowego jednego z wynajmowanych pojazdów – np. kolizja drogowa, niezbędna naprawa...

W uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2011r. Wnioskodawca doprecyzował pytanie nr 2. W związku z czym pytanie ostatecznie zmodyfikowane w piśmie z dnia 4 marca 2011r. zostało przytoczone w niniejszej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo odliczyć 100% kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy. W przypadku awarii wynajętego zgodnie z umową samochodu, udostępnienie samochodu zastępczego jest, bowiem warunkiem podpisania umowy, a potwierdzenie odbioru samochodu zastępczego odbywa się na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.

W uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2011r. Wnioskodawca wskazał, iż warunkiem podpisania umowy najmu długoterminowego, zgodnie z załącznikiem do umowy, jest zobowiązanie wynajmującego, iż wynajmujący w przypadku unieruchomienia wynajmowanego samochodu na okres dłuższy niż 24 godziny w miarę możliwości zapewni Najemcy samochód zastępczy.

Samochód, o którym mowa zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów – w przypadku, o którym mowa w art. 33a.
   
   

W myśl art. 1 pkt 11 lit. b ustawy nowelizującej, uchylono art. 86 ust. 3-7a ustawy o VAT.

Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony,

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1 do 10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują m.in. odpowiednio przepisy art. 3 oraz art. 4 ustawy nowelizującej.

Na podstawie art. 3 ust. 1 cyt. ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 cyt. ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 7 cyt. ustawy z dnia 16 grudnia 2010r., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012r., przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowi przedmiot działalności podatnika i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Należy zauważyć, że wskazana w art. 3 ust. 2 pkt 7 cyt. ustawy działalność w zakresie oddania w odpłatne używanie samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, które to samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, powinna być przez podatnika rzeczywiście prowadzona albo też co najmniej z okoliczności towarzyszących nabyciu samochodów powinno wynikać, że podatnik miał zamiar podjąć tego rodzaju działalność. Nie wystarczy w tym przypadku sama tylko deklaracja podatnika, że prowadzi tego rodzaju działalność (stosowny wpis określający przedmiot działalności w odpowiednich organach ewidencyjnych), jeśli nie towarzyszą temu okoliczności przemawiające za tym, że oddawanie ich do używania na podstawie wskazanych w przepisie umów stanowi rzeczywisty przedmiot działalności podatnika.

Podatnik dokonujący nabycia towaru – pojazdu samochodowego – w chwili jego zakupu ma obowiązek określić, jakim celom towar ten ma służyć – czy jest to towar handlowy przeznaczony do dalszej odsprzedaży, czy zakup na potrzeby prowadzonej działalności. Do takiego wyodrębnienia zobowiązują przepisy dotyczące możliwości dokonywania odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach zakupu, co do których stosuje się różne zasady.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, iż firma jest płatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, której przedmiotem zgodnie z wpisem do ewidencji jest między innymi oddanie pojazdów samochodowych w odpłatne używanie.

Wnioskodawca wskazał, iż warunkiem podpisania umowy najmu długoterminowego, zgodnie z załącznikiem do umowy, jest zobowiązanie wynajmującego, iż wynajmujący w przypadku unieruchomienia wynajmowanego samochodu na okres dłuższy niż 24 godziny w miarę możliwości zapewni Najemcy samochód zastępczy.

Samochód, o którym mowa zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy.

Wnioskodawca wniósł o rozstrzygnięcie, czy może odliczyć 100% podatku VAT z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy w przypadku zdarzenia losowego jednego z wynajmowanych pojazdów – np. kolizja drogowa, niezbędna naprawa.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy Wnioskodawca przekaże do używania jako środek trwały (auto zastępcze), wówczas Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo odliczenia w 100% kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego, gdyż nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa art. art. 3 ust. 2 pkt 7 cyt. ustawy z dnia 16 grudnia 2010r..

Należy, bowiem jeszcze raz podkreślić, że warunkiem prawa do odliczenia podatku w pełnej kwocie, jak wyraźnie wynika z tego przepisu, jest to, aby pojazd samochodowy był przeznaczony wyłącznie do odpłatnego używania na podstawie umów wymienionych w tym przepisie, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż ma on prawo odliczyć 100% kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego, który zostanie przeznaczony, jako samochód zastępczy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto należy zauważyć, iż kwestia dotycząca pytania, oznaczonego we wniosku jako nr 1, jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.