Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.565.2018.1.AM
z 10 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2018 r. (data wpływu 12 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2018 r. (data wpływu 19 listopada 2018 r. ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• klasyfikacji przychodów i kosztów związanych z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy do przychodów i kosztów z działalności ogólnej („innych źródeł przychodów”) – jest prawidłowe;
  

• ustalenia czy przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy nie stanowią odpowiednio przychody o charakterze odsetkowym lub koszty finansowania dłużnego i w konsekwencji, czy koszty ponoszone w związku z zawieranymi kontraktami hedgingowymi nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe;
  

• ustalenia czy przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy powinny być uwzględnione dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie klasyfikacji przychodów i kosztów związanych z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką prawa polskiego podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Spółka prowadzi działalność obejmującą dystrybucję na polskim rynku produktów marki z zakresu dwóch głównych segmentów działalności: (i) środków ochrony zdrowia oraz (ii) środków ochrony roślin.

Wnioskodawca jest stroną umowy ramowej, na podstawie której inna spółka z Grupy, mająca siedzibę w Niemczech (dalej: Spółka AG), udziela Wnioskodawcy zabezpieczenia przed ryzykiem wymiany walutowej. Zabezpieczenie dokonywane jest w systemie automatycznego hedgingu.

W ramach systemu Spółka zawiera transakcje zabezpieczające różnice kursowe wynikające z wyrażonych w walucie obcej należności oraz zobowiązań z tytułu transakcji zawieranych z kontrahentami zagranicznymi. W ramach transakcji zabezpieczających Wnioskodawca oraz Spółka AG korzystają z pochodnych instrumentów finansowych takich jak transakcje typu forward i transakcje typu spot realizowane według ustalonego schematu.

Przykładowa transakcja zabezpieczająca wygląda w następujący sposób:

1. w razie pojawienia się w dniu 19 lutego należności w wysokości EUR 3 mln płatnej na rzecz Spółki na dzień 15 kwietnia, automatycznie zawarta zostanie w dniu 19 lutego transakcja forward, na podstawie której Spółka zobowiąże się do sprzedaży w dniu 28 lutego na rzecz Spółki AG kwoty EUR 3 mln po kursie z dnia 19 lutego,
   
2. dwa dni robocze przed 28 lutego, tj. 26 lutego automatycznie zawarte zostaną dwie transakcje:
   1. spot: polegająca na zobowiązaniu się przez Spółkę do kupna od Spółki AG w dniu 26 lutego kwoty EUR 3 mln po kursie z 26 lutego; w efekcie, zakup waluty w ramach transakcji spot zamyka transakcję forward z 19 lutego – kwota wynikająca z różnicy pomiędzy (i) kursem, po którym Spółka zobowiązała się sprzedać walutę w ramach transakcji forward z dnia 19 lutego, a (ii) kursem, po którym Spółka kupiła walutę w ramach transakcji spot z 26 lutego będzie wypłacona przez Spółkę AG na rzecz Wnioskodawcy (jeśli będzie miała wartość dodatnią) lub przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki AG (jeśli będzie miała wartość ujemną),
      
   2. forward: polegająca na zobowiązaniu się przez Spółkę do sprzedaży w dniu 28 marca na rzecz Spółki AG kwoty EUR 3 mln po kursie z dnia 26 lutego; operacja ta niejako odnawia procedurę hedgingową (uprzednio otwartą poprzez transakcję forward z 19 lutego i zamkniętą przez transakcję spot z 26 lutego),
      
3. dwa dni robocze przed 28 marca, tj. 26 marca ponownie automatycznie zawarte zostaną dwie transakcje:
   1. spot: polegająca na kupnie przez Spółkę od Spółki AG kwoty EUR 3 mln po kursie z 26 marca; w efekcie zakup waluty w ramach transakcji spot zamyka transakcję forward z 26 lutego – kwota wynikająca z różnicy pomiędzy (i) kursem, po którym Spółka zobowiązała się sprzedać walutę w ramach transakcji forward z dnia 26 lutego, a (ii) kursem, po którym Spółka kupiła walutę w ramach transakcji spot z 26 marca będzie wypłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Polska (jeśli będzie miała wartość dodatnią) lub przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki AG (jeśli będzie miała wartość ujemną),
      
   2. forward: polegająca na zobowiązaniu się przez Spółkę do sprzedaży w dnia 28 kwietnia na rzecz Spółki AG kwoty EUR 3 mln po kursie z 26 marca; operacja ta niejako odnawia procedurę hedgingową uprzednio otwartą poprzez transakcję forward z 19 lutego i zamkniętą przez transakcję spot z 26 lutego,
      
4. ostateczne zamknięcie procedury hedgingowej następuje w dniu 15 kwietnia, tj. w terminie płatności należności przez zagranicznego odbiorcę w wysokości EUR 3 mln po kursie z 15 kwietnia; w efekcie otrzymania waluty od kontrahenta, zmniejszy się o kwotę EUR 3 mln kwota waluty do zabezpieczenia; w celu zamknięcia transakcji forward z 26 marca dotyczącej sprzedaży walut, Wnioskodawca zawrze nową przeciwną transakcję forward polegającą na zakupie tej samej kwoty walut po kursie z 15 kwietnia (tj. EUR 3 mln) – kwota wynikająca z różnicy pomiędzy (i) kursem, po którym Wnioskodawca zobowiązał się sprzedać walutę w ramach transakcji forward z dnia 26 marca, a (ii) kursem, po którym Wnioskodawca zobowiązał się kupić walutę w ramach transakcji forward z dnia 15 kwietnia będzie wypłacona przez Spółkę AG na rzecz Wnioskodawcy (jeśli będzie miała wartość dodatnią) lub przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki AG (jeśli będzie miała wartość ujemną).
   
   
   

W ramach transakcji hedgingowych Spółka zabezpiecza różnicę pomiędzy wyrażoną w walutach obcych globalną kwotą należności i zobowiązań (innymi słowy można uznać, że Spółka sprzedaje walutę w przypadku nadwyżki należności lub ją kupuje w przypadku nadwyżki zobowiązań). Wartość globalna zabezpieczonych należności lub zobowiązań ulega zmianie, gdy np. należności lub zobowiązania zostają rozliczone (np. Spółka otrzyma płatność kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT).

Wynika z tego, że celem działań Spółki jest efektywne zabezpieczenie ryzyk kursowych a nie działania spekulacyjne. Umowa zawarta pomiędzy Stronami jednoznacznie bowiem wskazuje, że zabezpieczenie dotyczące ewentualnej ekspozycji walutowej powinno być zawsze stosowane w przypadku, gdy jest to uzasadnione ze względów gospodarczych, np. zawsze gdy kwota potencjalnego zobowiązania przekracza ustaloną umownie kwotę (2 mln EUR) lub gdy wartość ekspozycji walutowej odpowiednio wzrasta (co najmniej o 20%).

Dodatkowo, przedmiotowe transakcje podlegają szczegółowej ewidencji księgowej, które specyfikują każdorazowe zmiany wartości instrumentów finansowych (w szyku rozwartym).

Jednocześnie, zabezpieczenia dokonywane są według wartości rynkowych (dane uzyskane z systemu Reuters). Zgodnie z procedurą przyjętą w Grupie, powyższe operacje i ich rozliczenia odbywają się w ramach zautomatyzowanego systemu zakupu i sprzedaży walut obcych.

Płatności dokonywane są bezgotówkowo. Rozliczenia dokonywane są w ramach systemu informatycznego funkcjonującego w ramach Grupy. W ramach systemu wzajemne zobowiązania i należności rozlicza się przez zestawienie wszystkich transakcji dokonanych w danym okresie i dokonanie spłaty tylko zobowiązań netto. Jak wskazano powyżej, zawierane transakcje hedgingowe mają na celu zminimalizowanie ryzyka wpływu kursu waluty w jakiej ustalana jest cena w transakcjach towarowych Wnioskodawcy. Transakcje hedgingowe zabezpieczają kluczowe dla działalności Wnioskodawcy transakcje dotyczące dystrybucji produktów marki. Transakcje hedgingowe nie mają zatem charakteru spekulacyjnego, lecz służą zabezpieczeniu ryzyka w ramach podstawowej działalności operacyjnej Spółki. Z tytułu zawieranych kontraktów hedgingowych Wnioskodawca uzyskuje przychody, które stanowią przychody podatkowe lub koszty, które stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychody i koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy należy klasyfikować jako przychody i koszty z tzw. zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ustawy o CIT, czy jako przychody i koszy z działalności ogólnej („innych źródeł przychodów”)?
2. Czy przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy stanowią odpowiednio przychody o charakterze odsetkowym w myśl art. 15c ust. 13 ustawy o CIT lub koszty finansowania dłużnego w myśl art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i w konsekwencji, czy koszty ponoszone w związku z zawieranymi kontraktami hedgingowymi podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ustawy o CIT?
3. Czy przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy powinny być uwzględnione dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu Spółki zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, tj. odpowiednio (i) w „przychodach ze wszystkich źródeł przychodów” oraz (ii) w „sumie kosztów uzyskania przychodów”?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

1. Zdaniem Spółki przychody i koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy należy klasyfikować jako przychody i koszty z działalności ogólnej („inne źródła przychodów”), a nie jako przychody i koszty z tzw. zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ustawy o CIT.
2. Zdaniem Spółki przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy nie stanowią odpowiednio przychodów o charakterze odsetkowym w myśl art. 15c ust. 13 ustawy o CIT lub kosztów finansowania dłużnego w myśl art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. W konsekwencji, koszty ponoszone w związku z zawieranymi kontraktami hedgingowymi nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ustawy o CIT.
3. Zdaniem Spółki przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy powinny być uwzględnione dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego, podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu Spółki zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, tj. odpowiednio (i) w „przychodach ze wszystkich źródeł przychodów” oraz (ii) w „sumie kosztów uzyskania przychodów”.
   
   
   

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 1:

Zgodnie z art. 4a pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych, oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego. Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu tej ustawy są niebędące papierami wartościowymi opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności, uprawnienie do emisji lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne.

Mając na uwadze ww. definicję, kontrakty typu forward oraz spot, zawierane przez Spółkę w ramach systemu automatycznego hedgingu, stanowią instrumenty pochodne, tj. instrumenty finansowe, których cena (wartość) jest uzależniona od kształtowania się ceny instrumentu, na który się opierają (instrument bazowy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b) ustawy o CIT, który obowiązuje od dnia 1 stycznia 2018 r., za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych.

Mając na uwadze powyższe, co do zasady, przychody z instrumentów pochodnych (np. kontraktów hedgingowych) mogą stanowić przychody z zysków kapitałowych lub z innych źródeł przychodów. W celu ustalenia, do którego źródła powinny zostać zakwalifikowane przychody z instrumentów pochodnych należy zweryfikować: czy instrumenty pochodne zabezpieczają przychody albo koszty zaliczane do zysków kapitałowych – w takim przypadku przychody z instrumentów pochodnych stanowią przychody z zysków kapitałowych, czy instrumenty pochodne zabezpieczają przychody albo koszty niezaliczane do zysków kapitałowych, tj. przychody lub koszty związane z „innymi źródłami przychodów” – w takim przypadku przychody z instrumentów pochodnych stanowią przychody z „innych źródeł przychodów”.

Jak wskazano w stanie faktycznym, transakcje hedgingowe zawierane przez Spółkę mają na celu zabezpieczenie przychodów i kosztów związanych z podstawową działalnością operacyjną polegającą na dystrybucji produktów marki.

Przedmiotowe transakcje nie mają na celu zabezpieczenia przychodów lub kosztów zaliczanych do zysków kapitałowych enumeratywnie wymienionych w art. 7b ustawy o CIT. Uzyskiwane przychody nie mają również charakteru spekulacyjnego, tj. nie mają na celu uzyskania przychodu w wyniku zmian kursów walut. Celem zawarcia transakcji hedgingowych przez Wnioskodawcę jest zabezpieczenie ryzyka walutowego w transakcjach towarowych. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że przychody z tytułu transakcji hedgingowych zawieranych przez Wnioskodawcę stanowią przychody z „innych źródeł przychodów” a nie przychody z zysków kapitałowych, w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 2b ustawy o CIT w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł przychodów, przepisy ust. 2 i 2a stosuje się także do przypisywania do każdego z tych źródeł kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Tym samym, począwszy od 1 stycznia 2018 r. podatnicy są również zobowiązani do alokowania kosztów do źródeł przychodów, tj. kosztów związanych z zyskami kapitałowymi oraz kosztów związanych z „innymi źródłami przychodów”.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty wynikające z zawieranych kontraktów hedgingowych, analogicznie jak przychody generowane w ramach tego rodzaju kontraktów, stanowią koszty związane z „innymi źródłami przychodów”.

Wynika to z faktu, iż zawierane przez Wnioskodawcę kontrakty hedgingowe nie mają na celu zabezpieczenia kosztów lub przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych ani nie mają charakteru spekulacyjnego. Jak zostało wskazane powyżej, jedynym celem zawierania kontraktów hedgingowych jest zabezpieczenie ryzyka walutowego w ramach podstawowej działalności Wnioskodawcy (dystrybucji produktów marki).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie ulega również wątpliwości, że koszty z tytułu transakcji hedgingowych zawieranych przez Wnioskodawcę stanowią koszty związane z przychodami z „innych źródeł przychodów” a nie z zysków kapitałowych, w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w aktualnej praktyce organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2018 r. (0114-KDIP2-3.4010.62.2018.2.KK) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Przenosząc powyżej przedstawione uregulowania prawne na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że ww. transakcje na pochodnych instrumentach finansowych zawierane przez Wnioskodawcę nie będą generowały przychodów z zysków kapitałowych. Zauważyć bowiem należy, że jak wskazano we wniosku instrumenty pochodne zabezpieczają kurs walutowy konkretnych transakcji towarowych, które stanowią główne źródło dochodu Spółki, a co istotne Spółka nie zawiera transakcji o charakterze spekulacyjnym, funkcjonujących w oderwaniu od transakcji towarowych. Z tej też przyczyny, także koszty uzyskania ww. przychodów, nie będą rozliczane w ramach źródła określonego w art. 7b updop, a więc kapitałów pieniężnych.

W konsekwencji, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przychody i koszty związane z pochodnymi instrumentami finansowymi zabezpieczającymi kurs walutowy konkretnych transakcji towarowych, będą przychodami i kosztami z tzw. działalności ogólnej, a nie z zysków kapitałowych. Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy w całości uznać za prawidłowe”.

Analogiczne stanowisko zostało również przedstawione przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w następujących interpretacjach indywidualnych:

• interpretacji indywidulanej z dnia 23-04-2018 r., nr 0111-KDIB2-1.451Ch75.2018.1.JP,
  

• interpretacji indywidulanej z dnia 25-04-2018 r., nr 0114-KDIP2-3.4010.63.2018.2.KK,
  

• interpretacji indywidulanej z dnia 25-04-2018 r., nr 0114-KDIP2-3.4010 64.2018.1.KK.
  
  
  

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 2:

W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „Dyrektywą ATAD”), znowelizowane zostały przepisy ustawy o CIT w zakresie tzw. niedostatecznej kapitalizacji (art. 15c i art. 15ca ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 roku).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym. Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z art. 15 ust. 12, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jak wskazano powyżej, nowelizacja przepisów ustawy o CIT w zakresie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, która weszła w życie 1 stycznia 2018 r. stanowi implementację Dyrektywy ATAD. Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD, są nimi: „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym – choć nie tylko – płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Jednocześnie, uzasadnienie do zmian przepisów ustawy o CIT (uzasadnienie do projektu Ustawy nowelizującej, str. 16 i 17) wskazuje, że: „Zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) ustawy o CIT. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego dyrektywą”. W konsekwencji, z treści przytoczonych wyżej zapisów wynika, że katalog kosztów finansowania dłużnego obejmuje wszystkie („wszelkiego rodzaju”) obciążenia związane z pozyskaniem finansowania i jest to katalog otwarty, na co wskazuje zwrot „w szczególności”. Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się zatem wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków.

Będą to w szczególności:

• odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
  

• opłaty, prowizje, premie,
  

• część odsetkową raty leasingowej,
  

• kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz
  

• koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.
  
  
  

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy do kosztów finansowania dłużnego należy zaliczyć w szczególności prowizje, odsetki czy opłaty za pozyskanie tego finansowania, a także różnice kursowe w sytuacji, gdy finansowanie jest udzielane w walucie obcej. Wskazany powyżej katalog kosztów uznawanych za koszty finansowania dłużnego ma charakter przykładowy. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zawierane transakcje hedgingowe mają na celu zminimalizowanie ryzyka wpływu kursu waluty, w jakiej ustalana jest cena. Tym samym, koszty związane z zawieranymi kontraktami hedgingowymi nie są związane z jakimkolwiek pozyskaniem lub korzystaniem z finansowania zewnętrznego przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów ustawy o CIT oraz Dyrektywy ATAD, przedmiotowe koszty nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13).

Prawodawca nakazuje do takiej kategorii zaliczyć zatem również przychody inne niż odsetki, a definiuje je w sposób otwarty i szeroki. To oznacza, że identyfikując tego rodzaju przychody, podatnik musi zastosować takie same kryteria, jak przy wyznaczaniu kosztów finansowania dłużnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskiwane w ramach kontraktów hedgingowych nie mogą być utożsamiane jako równoważne ekonomicznie z odsetkami. Ekonomiczny charakter odsetek oznacza bowiem koszt, naliczony (płacony) za używanie pożyczonego kapitału jego właścicielowi. Stanowią one zatem przysporzenie po stronie właściciela kapitału. Wysokość odsetek uzależniona jest od stopy procentowej, wielkości kapitału, czasu, na jaki został on udostępniony oraz sposobu wyznaczania odsetek.

Jak wskazano powyżej, transakcje hedgingowe zawierane przez Spółkę mają na celu zabezpieczenie ryzyka kursowego i nie są związane z udostępnieniem kapitału innemu podmiotowi. Tym samym, przychody uzyskiwane w ramach zawieranych transakcji hedgingowych nie stanowią przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że aktualna praktyka Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej potwierdza, że przychody oraz koszty związane z transakcjami hedgingowymi nie stanowią przychodów o charakterze odsetkowym ani kosztów finansowania dłużnego na gruncie regulacji ustawy o CIT.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.68.2018.2.BJ), w której organ wskazał, że: „Wnioskodawca zawiera kontrakty hedgingowe, z tytułu których osiąga przychody i ponosi koszty. Transakcje hedgingowe (opcje) polegają na zabezpieczeniu kursu waluty. Wnioskodawca ustala cenę znacznej części transakcji w walutach obcych. Zawierane transakcje hedgingowe mają na celu zminimalizowanie ryzyka wpływu kursu waluty w jakiej ustalana jest cena. Transakcje hedgingowe zabezpieczają kluczowe dla działalności Wnioskodawcy transakcje, w tym: zakup surowców, sprzedaż towarów. Koszty, które ponosi Wnioskodawca obejmują: ewentualne prowizje i opłaty wstępne za zawarcie kontraktu zabezpieczającego (hedgingowego) oraz ujemne różnice kursowe na zrealizowanym kontrakcie. Przychody obejmują dodatnie różnice na zrealizowanym kontrakcie hedgingowym. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy przychody lub straty z tytułu kontraktów hedgingowych oraz koszty obsługi tych kontraktów stanowią przychody lub koszty odsetkowe. Jak wskazano powyżej przez koszty finansowania dłużnego w świetle art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione. Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13). Nowelizacja przepisów ograniczających wysokość odliczanych odsetek (kosztów finansowania dłużnego) jest wynikiem implementacji Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Zgodnie z uzasadnieniem do zmian w ustawie (Druk nr 1878, str. 10) przepisy wdrażanej dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 mają charakter regulacji de minimis. Wyznaczają one zatem jedynie ogólny, minimalny poziom ochrony przed agresywnym planowaniem podatkowym na rynku wewnętrznym. W świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy, który zawiera definicję kosztów finansowania zewnętrznego (w updop zdefiniowane jako koszty finansowania dłużnego) koszty te oznaczają „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym (...)”. Powyższy katalog kosztów uznawanych za koszty finansowania dłużnego ma charakter przykładowy. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”. Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zawierane transakcje hedgingowe mają na celu zminimalizowanie ryzyka wpływu kursu waluty, w jakiej ustalana jest cena. Transakcje hedgingowe zabezpieczają kluczowe dla działalności Wnioskodawcy transakcje, w tym: zakup surowców, sprzedaż towarów. A zatem stwierdzić należy, że osiągane przychody oraz ponoszone koszty z tytułu zawieranych kontraktów nie są związane z pozyskaniem lub korzystaniem ze środków finansowych. W konsekwencji straty z kontraktów oraz koszty obsługi kontraktów nie powinny być uwzględniane w kosztach finansowania dłużnego, a tym samym wpływać na nadwyżkę, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie dodatnie różnice kursowe na kontraktach hedgingowych nie mogą być utożsamiane jako równoważne ekonomicznie z odsetkami. Ekonomiczny charakter odsetek oznacza bowiem koszt, naliczony (płacony) za używanie pożyczonego kapitału jego właścicielowi. Stanowią one zatem przysporzenie po stronie właściciela kapitału. Wysokość odsetek uzależniona jest od stopy procentowej, wielkości kapitału, czasu, na jaki został on udostępniony oraz sposobu wyznaczania odsetek. Powyższe oznacza, że przychody obejmujące dodatnie różnice kursowe na kontraktach hedgingowych nie mogą być rozpoznane przez Spółkę jako przychody o charakterze odsetkowym, zgodnie z art. 15c ust. 13 ustawy. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należy uznać za prawidłowe”.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w następujących interpretacjach:

• interpretacji indywidulanej z dnia 28-05-2018 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.74.2018.2.JP,
  

• interpretacji indywidulanej z dnia 28-05-2018 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.81.2018.2.AM,
  

• interpretacji indywidulanej z dnia 28-05-2018 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.80.2018.2.AM,
  

• interpretacji indywidulanej z dnia 28-05-2018 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.79.2018.2.AM.
  
  
  

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 3:

Zdaniem Spółki biorąc pod uwagę powyższe konkluzje wynikające z uzasadnienia stanowiska w zakresie pytania 2 przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy powinny być uwzględnione dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu Spółki zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, tj. odpowiednio: (i) w przychodach całkowitych, które podlegają pomniejszeniu o przychody o charakterze odsetkowym oraz (ii) w kosztach całkowitych, które podlegają pomniejszeniu o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i o koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z przywołanym powyżej art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która może zostać przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw.

Art. 15c ustawy o CIT odnosi go jednak do kategorii podatkowych, wynikających z prowadzonej przez podatników ewidencji podatkowej. Limit ten wynosi 30% kwoty „podatkowej EBITDA” i oblicza się go według poniższego wzoru:

Limit = 30% x [(Psuma - Podsetkowe) -(Ksuma - Amortyzacja - KFD)]

gdzie: Psuma - suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów

Podsetkowe - przychody o charakterze odsetkowym

Ksuma - suma kosztów uzyskania przychodów

Amortyzacja - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

KFD - koszty finansowania dłużnego (nieujęte w wartości początkowej ŚT lub WNiP)

Mając na uwadze uzasadnienie odpowiedzi na pytanie nr 2, zdaniem Wnioskodawcy, przychody i koszty z kontraktów hedgingowych, dla celów kalkulacji limitu 30% EBIDTA (podatkowej) w myśl regulacji art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nie powinny być ujmowane w: wartościach pomniejszających sumę przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, tj. w przychodach o charakterze odsetkowym oraz wartościach pomniejszających sumę kosztów uzyskania przychodów, tj. kosztach finansowania dłużnego (nieujętych w wartości początkowej ŚT lub WNiP).

Tym niemniej, z uwagi na fakt, że przychody i koszty generowane na kontraktach hedgingowych stanowią przychody i koszty w ujęciu podatkowym, to tym samym dla celów kalkulacji limitu opartego na wskaźniku EBITDA w ujęciu podatkowym powinny być uwzględnione odpowiednio: (i) w przychodach całkowitych, które podlegają pomniejszeniu o przychody o charakterze odsetkowym oraz (ii) w kosztach całkowitych, które podlegają pomniejszeniu o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i o koszty finansowania dłużnego (nieuwzględnionych w wartości początkowej ŚT lub WNiP).

W konsekwencji, przychody i koszty z kontraktów hedgingowych będą wpływać na wysokość wskaźnika tzw. podatkowej EBITDA dla celów kalkulacji limitu niedostatecznej kapitalizacji. Przemawiają za tym następujące argumenty:

• żaden przepis ustawy nie nakazuje pomniejszenia „przychodów ze wszystkich źródeł przychodów” ani „sumy kosztów uzyskania przychodów”, o których mowa w przepisie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT o przychody lub koszty wynikające z transakcji na instrumentach pochodnych;
  

• przychody lub koszty z transakcji hedgingowych, zgodnie z uzasadnieniem odpowiedzi na pytanie nr 2, nie stanowią przychodów o charakterze odsetkowym ani kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu odpowiednio przepisów art. 15c ust. 13 oraz 15c ust. 12 ustawy o CIT;
  

• aktualna praktyka organów podatkowych potwierdza, że przychody oraz koszty związane z zawieranymi transakcjami hedgingowymi nie powinny stanowić przychodów o charakterze odsetkowym ani kosztów finansowania dłużnego pomniejszających „przychody ze wszystkich źródeł przychodów” lub „sumę kosztów uzyskania przychodów”.
  
  

Przykładowo, można wskazać na interpretację indywidualną z dnia 28 maja 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.68.2018.2.BJ), cytowaną w uzasadnieniu odpowiedzi na pytanie nr 2.

Mając na uwadze powyższe, przychody lub koszty związane z instrumentami pochodnymi (kontraktami hedgingowymi) zabezpieczającymi transakcje Wnioskodawcy powinny być uwzględnione dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego, podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu Spółki zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, tj. odpowiednio (i) w „przychodach ze wszystkich źródeł przychodów” oraz (ii) w „sumie kosztów uzyskania przychodów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.