Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.357.2019.1.AB
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy dwie prawnie wyodrębnione wspólnoty mieszkaniowe, które funkcjonują w jednym budynku wielorodzinnym mogą składać jedno wspólne zeznanie podatkowe CIT–8 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy dwie prawnie wyodrębnione wspólnoty mieszkaniowe, które funkcjonują w jednym budynku wielorodzinnym mogą składać jedno wspólne zeznanie podatkowe CIT–8.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnotą mieszkaniową. - w myśl ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, przy czym w jednym budynku wielolokalowym są dwie wspólnoty mieszkaniowe. Sytuacja ta wynika z tego, że przy nadawaniu numeracji budynku dla jednej z klatek przyjęto dodatkowe oznaczenie literką A. Tym samym, jedna klatka funkcjonuje jako wspólnota mieszkaniowa nr 56A przy ul. A. w mieście B., zaś pozostałe klatki stanowią wspólnotę mieszkaniową nr 56 przy ul. A. w mieście B., przy czym, wspólnota nr 56A została ustanowiona jako pierwsza. Zaznaczenia przy tym wymaga, że budynek położony przy ul. A. był realizowany pod względem projektowym jako jedna wspólnota mieszkaniowa (projektant projektujący budynek zakładał jedną wspólnotę, ponieważ numeracja mieszkań w budynku jest ciągła, czyli budynek 56A od 1 do 31, budynek nr 56 od 32 do 237). Ponadto, wszystkie urządzenia instalacji cieplnej posiadają jeden węzeł cieplny w projekcje oraz brak jest możliwości technicznych do wydzielenia oddzielnych trzech węzłów dla budynku nr 56 - potrzebne są dwa węzły oraz oddzielny dla 56A węzeł z uwagi na brak pomieszczeń oraz zastosowane rozwiązania projektowe. Co więcej, brak jest też możliwości podzielenia wodomierzy zimnej i ciepłej wody z uwagi na zaprojektowanie jako jeden wodomierz dla 5 klatek 56 oraz 1 klatki 56A z uwagi na projekt techniczny oraz brak pomieszczeń do zainstalowania urządzeń pomiarowych. Obie Wspólnoty posiadają wspólny dach, którego naprawa wymaga całościowych prac i brak jest możliwości wykonywania ich oddzielnie z uwagi na prawidłowe wykonanie prac budowlanych. Nadto, obie wspólnoty posiadają wspólną instalacje zewnętrzną elektryczną, która została zaprojektowana i przyjęta jako jedna przez zakłady energetyczne. Każda ze wspólnot ma odrębny numer NIP, REGON i rachunek bankowy. Mając powyższe na uwadze, zarządy wspólnot - z uwagi na istnienie w jednym budynku wielorodzinnym - zawarły porozumienie, że wszelkiego rodzaju rozliczenia dotyczące obu wspólnot będą dokonywane za pomocą jednego rachunku bankowego. Wszystkie rozliczenia mediów, kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, fundusz remontowy, koszty administrowania, jak i inne koszty i pożytki dotyczące nieruchomości wspólnej będą rozliczane w taki sposób, jak gdyby istniała jedna wspólnota mieszkaniowa. Skutkiem powyższego było składnie również do Urzędu Skarbowego jednego (wspólnego) zeznania podatkowego CIT-8, o czym Urząd Skarbowy właściwy dla wspólnot został poinformowany.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy dwie prawnie wyodrębnione wspólnoty mieszkaniowe, które funkcjonują w jednym budynku wielorodzinnym mogą składać jedno wspólne zeznanie podatkowe CIT-8?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zarząd lub zarządca, któremu zarząd nieruchomością wspólną powierzono w sposób określony w art. 18 ust. 1 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, jest obowiązany, między innymi składać właścicielom lokali roczne sprawozdanie ze swojej działalności (art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o własności lokali). Zatem przepis ten nakłada obowiązek składania rocznych sprawozdań, ale ich forma nie jest wskazana w przepisach.

Jeżeli chodzi o zeznanie podatkowe CIT-8. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Również w tym zakresie przepisy ustawy o CIT nie wyłączają możliwości złożenia wspólnego zeznania podatkowe, które dotyczy w zasadzie jednego budynku, w którym istnieją dwie odrębne prawnie wspólnoty mieszkaniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady powstania i funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 737 ze zm.). Zgodnie z art. 6 ww. ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Należy wskazać, że wspólnota mieszkaniowa nie posiada jednak osobowości prawnej. Tworzą ją generalnie zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych. Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej, będącego prawem związanym z własnością lokalu (art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali). W myśl art. 3 ust. 2 tej ustawy, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem przedsiębiorstw w spadku i spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3. Zatem, wspólnoty mieszkaniowe jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Z kolei w myśl art. 27 ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy wynika, że w jednym budynku wielolokalowym są wyodrębnione dwie wspólnoty mieszkaniowe. Każda ze wspólnot ma odrębny numer NIP, REGON i rachunek bankowy. Zarządy wspólnot - z uwagi na istnienie w jednym budynku wielorodzinnym - zawarły porozumienie, że wszelkiego rodzaju rozliczenia dotyczące obu wspólnot będą dokonywane za pomocą jednego rachunku bankowego. Wszystkie rozliczenia mediów, kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, fundusz remontowy, koszty administrowania, jak i inne koszty i pożytki dotyczące nieruchomości wspólnej będą rozliczane w taki sposób, jak gdyby istniała jedna wspólnota mieszkaniowa. Skutkiem powyższego było składnie również do Urzędu Skarbowego jednego (wspólnego) zeznania podatkowego CIT-8, o czym Urząd Skarbowy właściwy dla wspólnot został poinformowany.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest m.in. ustalenie, czy dwie prawnie wyodrębnione wspólnoty mieszkaniowe, które funkcjonują w jednym budynku wielorodzinnym mogą składać jedno wspólne zeznanie podatkowe CIT–8.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku wskazać należy, że skoro w ramach jednego budynku funkcjonują dwie odrębne wspólnoty mieszkaniowe, które mają odrębny NIP oraz REGON, to oznacza, że są one odrębnymi podmiotami i podatnikami. Mając na względzie treść art. 9 ust. 1 oraz 27 ust. 1 updop, z których wynika, że to podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami (…) oraz podatnicy (…) są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, to oznacza, że na podatniku jako odrębnym podmiocie ciąży obowiązek składania zeznania podatkowego.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zobowiązany będzie do złożenia odrębnego zeznania podatkowego CIT-8 za rok podatkowy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku oraz indywidualnej interpretacji prawa podatkowego należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe oraz indywidualne interpretacje nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, których bezpośrednio dotyczą. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.