Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.247.2019.2.MC
z 29 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca dnia 26.04.2013 r. zakupił nieruchomość, akt notarialny (…) (Umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego). Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona od X Sp. z o.o.

Wnioskodawca lokal zakupił za łączną kwotę 515 000 zł, w tym: lokal mieszkalny – 475 561,81 zł oraz garaż – 39 438,19. Kwota 515 000 zł zawierała również 8% podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym lokalu mieszkalnym Wnioskodawca mieszka od lutego 2013 r. do 24.06.2019 r. (ponad 6 lat).

Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą (od 2018 r.) pod adresem niniejszej nieruchomości i chciałby przedmiotowy lokal wynajmować w ramach działalności gospodarczej. Tym samym chciałby niniejszą nieruchomość wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz dokonać jej amortyzacji.

W związku z powyższym pojawiają się dwie kwestie:

1. ustalenie wartości początkowej nieruchomości. Faktem jest, że od dnia nabycia nieruchomości upłynęło już ponad 6 lat, tym samym wartość początkowa, tj. wartość nabycia nieruchomości uległa wzrostowi z uwagi na upływ czasu, jak i nakłady poczynione na nią. Zasadnym zatem byłoby dokonanie jej wyceny w świetle obowiązujących cen rynkowych, w tym oparcie się o opinię biegłego rzeczoznawcy,
2. z wartością początkową środka trwałego wiąże się jego amortyzacja (dokonywane odpisy amortyzacyjne).
   
   

Pismem z 8 sierpnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy lokal mieszkalny nie był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez Wnioskodawcę w 2013 r. – lokal był zakupiony w stanie deweloperskim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jaką wartość początkową nieruchomości należałoby przyjąć, wprowadzając nieruchomość do ewidencji środków trwałych? Czy wartość nabycia z aktu notarialnego, czy obecną wartość rynkową, tj. wartość z chwili wprowadzania do ewidencji środków trwałych, oszacowaną przez biegłego rzeczoznawcę?
2. Czy można dokonać w przedstawionym stanie faktycznym amortyzacji indywidualnej? Czy można zastosować w przedstawionym stanie faktycznym amortyzację z zastosowaniem stawki 10% rocznie?
   Czy można skrócić okres amortyzacji o okres 6 lat z uwagi na zamieszkiwanie przez Wnioskodawcę w tym okresie w przedmiotowej nieruchomości?
   Czy z uwagi na używanie przez Wnioskodawcę lokalu w okresie 6 lat przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych można zastosować najkrótszy okres amortyzacji, tj. 10 lat?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na wskazane przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznym, w niniejszej sprawie wartość początkowa wprowadzana do ewidencji środków trwałych powinna być oszacowana w drodze wyceny, mając na względzie obecne ceny rynkowe, tj. z chwili wprowadzania środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Jest to zasadne z obiektywnych przyczyn, bowiem nieruchomość została nabyta w 2013, a zatem upływ 6 lat spowodował, że cena nieruchomości uległa znacznej zmianie.

Co więcej zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia”. A zatem w ocenie Wnioskodawcy należałoby w świetle powyższego przepisu dokonać wyceny nieruchomości na dzień wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych.

Jest to również zasadne z uwagi na fakt, że nieruchomość została nabyta przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej i w tym okresie nie było obowiązku gromadzenia faktur, które potwierdzałyby nakłady poniesione na ten środek trwały.

Szczególnie istotne jest również że nieruchomość nabyta 6 lat temu miała zdecydowanie inną wartość rynkową od tej, która jest obecnie wartością rynkową.

W zakresie zaś amortyzacji, to w przedstawionym stanie faktycznym zasadnym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji, w okresie skróconym o okres zamieszkiwania przez nabywcę nieruchomości, tj. 6 lat. Tym samym możliwe jest tu zastosowanie stawki 10% rocznie, w okresie 10 letnim.

Dla budynków mieszkalnych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika indywidualną stawkę można zastosować, gdy lokal jest używany przez właściciela przez okres przynajmniej 60 miesięcy. Lokal był używany przez właściciela przez okres 6 lat, czyli więcej niż 60 miesięcy. Oznacza to, że możemy zastosować podwyższoną stawkę amortyzacji w wysokości 10% zgodnie z art. 22j.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Analizując powyższe, należy wskazać, że jedynie w przypadku, kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób niebudzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Należy podkreślić, że w świetle przepisów prawa podatkowego grunt oraz wybudowany na tym gruncie budynek, jeżeli spełniają powyższe warunki, stanowią co do zasady dwa odrębne środki trwałe, które podlegają odrębnemu ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dla których należy odrębnie ustalić wartość początkową.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei na podstawie art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość niematerialna i prawna wprowadzone zostały (zostaną) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 tej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia lub wytworzenia. Przy czym – możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

Te sposoby ustalenia wartości początkowej, jak wskazano powyżej, stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy (a więc wg ceny nabycia).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dnia 26.04.2013 r. zakupił nieruchomość na podstawie aktu notarialnego (umowa sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego). Wnioskodawca lokal zakupił za łączną kwotę 515 000 zł, w tym: lokal mieszkalny – 475 561,81 zł oraz garaż – 39 438,19. W niniejszym lokalu mieszkalnym Wnioskodawca mieszka od lutego 2013 r. do 24.06.2019 r. (ponad 6 lat).

Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą (od 2018 r.) pod adresem niniejszej nieruchomości i chciałby niniejszy lokal wynajmować w ramach działalności gospodarczej. Tym samym chciałby niniejszą nieruchomość wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz dokonać jej amortyzacji. Niniejszy lokal mieszkalny nie był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez Wnioskodawcę w 2013 r. – lokal był zakupiony w stanie deweloperskim.

W niniejszej sprawie nie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (lokalu mieszkalnego) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego lokalu jest znana i wynika ona z aktu notarialnego.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że skoro lokal mieszkalny został nabyty przez Wnioskodawcę aktem notarialnym (w drodze zakupu), to wartość początkową tego lokalu mieszkalnego będzie stanowiła cena jego nabycia (wynikająca z aktu notarialnego) powiększona o udokumentowane wydatki (faktury, rachunki) poniesione na modernizację, czy adaptację, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że należałoby w świetle art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonać wyceny nieruchomości na dzień wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych.

Wobec powyższego – wartość początkowa zakupionego lokalu mieszkalnego winna zostać ustalona na podstawie ceny nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 3 ww. ustawy.

Rozstrzygając natomiast kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, należy wskazać, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla lokali mieszkalnych oraz budynków mieszkalnych stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje natomiast art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki będzie wynosić 10%.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 omawianej ustawy: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Należy podkreślić, że w powyższej regulacji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystany. Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca – niniejszy lokal mieszkalny nie był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez Wnioskodawcę w 2013 r. (lokal był zakupiony w stanie deweloperskim), to nie można go uznać za używany środek trwały w świetle art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca bowiem zakupił lokal i był jego pierwszym mieszkańcem. Nie można zatem uznać, że przed nabyciem lokalu mieszkalnego – w sytuacji, gdy Wnioskodawca był osobą po raz pierwszy go zamieszkującą – był on już wykorzystywany.

W związku z tym – Wnioskodawca nie będzie miał możliwości zastosowania do niniejszego lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. środek trwały (lokal mieszkalny) nie spełnia warunku określonego w art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, tj. nie był używany przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Ponadto Wnioskodawca nie może:

• skrócić okresu amortyzacji o okres 6 lat mimo zamieszkiwania przez Wnioskodawcę w tym okresie w niniejszej nieruchomości,
• zastosować najkrótszego okresu amortyzacji, tj. 10 lat mimo używania przez Wnioskodawcę lokalu w okresie 6 lat przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych.
  
  

Wnioskodawca będzie miał jednak możliwość dokonywać amortyzacji niniejszego lokalu mieszkalnego przy zastosowaniu stawki 1,5% zgodnie Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

Wnioskodawca, wprowadzając nieruchomość do ewidencji środków trwałych, powinien przyjąć jako wartość początkową wartość nabycia nieruchomości z aktu notarialnego.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

Nie można zastosować w przedstawionym zdarzeniu przyszłym amortyzacji indywidualnej z zastosowaniem stawki 10% rocznie.

Nie można skrócić okresu amortyzacji o okres 6 lat mimo zamieszkiwania przez Wnioskodawcę w tym okresie w niniejszej nieruchomości.

Nie można zastosować najkrótszego okresu amortyzacji, tj. 10 lat mimo używania przez Wnioskodawcę lokalu w okresie 6 lat przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych Wnioskodawca może zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 1,5% wartości początkowej i tak dokonywane odpisy amortyzacyjne będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.