Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.390.2019.2.BJ
z 22 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 7 sierpnia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 7 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem udziału 1/2 nieruchomości rolnych, położonych w:

1. miejscowości A z (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 100/4 obszaru 3,4345 ha,
2. miejscowości A (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 99/2 obszaru 0,8698 ha.

Działki powyższe są niezabudowane i położone na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony uchwałą nr … Rady Miejskiej w C z dnia … 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych w miejscowościach D, F, A gmina C, zgodnie z którym przedmiotowa nieruchomość - działka nr 100/4 stanowi teren oznaczony symbolem „7PU” a działka nr 99/2 stanowi teren oznaczony symbolem „6PU” - są to tereny zabudowy produkcyjno - usługowej.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności rolniczej na tym terenie, ani innej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest, ani nie była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

W dniu 12 czerwca 2018 r. aktem notarialnym repertorium A nr … Wnioskodawczyni zawarła umowę sprzedaży udziału 1/2 nieruchomości położonej w miejscowości A (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 100/4 obszaru 3,4345 ha.

Cena sprzedaży wynosiła Y zł.

W dniu 18 lutego 2018 r. aktem notarialnym repertorium A nr … Wnioskodawczyni zawarła umowę sprzedaży udziału 1/2 nieruchomości położonej w miejscowości A (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 99/2 obszaru 0,8698 ha.

Cena sprzedaży wynosiła Y zł.

W zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nabywcy zgłosili się sami.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni wskazała, że jest posiadaczem udziałów (1/2) w działce nr 100/4 oraz działce nr 99/2 od dnia 22 kwietnia 1997 r. Wnioskodawczyni w posiadanie ww. udziałów weszła na podstawie umowy darowizny (akt notarialny repertorium A nr….). Niniejszą nieruchomość rolną otrzymała od rodziców, w związku z ich przejściem na emeryturę. Do chwili otrzymania ww. nieruchomości Wnioskodawczyni pracowała zawodowo oraz pomagała rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego.

Z uwagi na brak możliwości pogodzenia pracy zawodowej z pracą na roli, oraz fakt, że ww. ziemia rolna była kiepskiej jakości (V i VI klasa) Wnioskodawczyni podjęła decyzję o kontynuowaniu pracy zawodowej i wydzierżawieniu ww. gospodarstwa rolnego sąsiadowi (). Umowa dzierżawy spisywana była co 10 lat od czasu otrzymania ww. nieruchomości, tj. od 1997 roku aż do chwili sprzedaży działek 100/4 i 99/2. Tak więc przez cały czas prowadzona tam była działalność rolnicza.

Posiadane gospodarstwo rolne Wnioskodawczyni traktowała i nadal traktuje jako swoiste zabezpieczenie na wypadek utraty pracy. Przed sprzedażą działek nie było udzielane przez Wnioskodawczynię żadne pełnomocnictwo nabywcom ww. gruntów. Wnioskodawczyni przed sprzedażą działek, o których mowa we wniosku, nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Działka nr 100/4 oraz działka nr 99/2 powstały w wyniku podziału innych działek. Podział ten nastąpił, na wniosek Wnioskodawczyni, bezpośrednio przed ich zbyciem i dla potrzeb sprzedaży ww. działek. W przeszłości Wnioskodawczyni nie nabywała, ani nie zbywała innych nieruchomości niż wymienione we wniosku.

W skład gospodarstwa rolnego, którego Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem (1/2) wchodzą inne działki. Wnioskodawczyni nie planuje jednak ich sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowej działki gruntu nie była objęta podatkiem od towarów i usług, nie podlegała temu podatkowi, była z niego wyłączona, odbyła się poza zakresem czynności objętych ustawą o podatku od towarów i usług, była zbyciem majątku w okolicznościach, których nie można uznać za dokonanych w ramach działalności gospodarczej, ani dokonanych w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, skoro grunt nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności rolniczej Wnioskodawczyni ani innej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż udziału 1/2 przedmiotowych niezabudowanych nieruchomości gruntowych położonych w:

1. w miejscowości A (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 100/4 obszaru 3,4345 ha,
2. w miejscowości A (dla której Sąd Rejonowy w B Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr X), działka gruntu oznaczona nr 99/2 obszaru 0,8698 ha,

nie była objęta podatkiem od towarów i usług, nie podlegała temu podatkowi, była z niego wyłączona. Była czynnością spoza czynności objętych zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Była zbyciem majątku prywatnego w okolicznościach, których nie można uznać „za dokonane w ramach działalności gospodarczej”, ani dokonanych w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, skoro grunt nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności rolniczej Wnioskodawczyni, ani innej działalności gospodarczej.

Sprzedany udział niezabudowanych nieruchomości gruntowych jest towarem zgodnie z „ art. 2 pkt 7” ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 2 pkt 33 jest też terenem budowlanym. Powyższe potwierdza, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy, zatwierdzonym uchwałą nr … z dnia … 2011 r. w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych w miejscowościach D, E, A, gmina C, teren działek położonych w miejscowości A, przeznaczony jest pod: „7 PU” i „6 PU” teren zabudowy produkcyjno-usługowej (obiekty produkcyjne, składy i magazyny).

Sprzedaż nieruchomości gruntowej, co do zasady, jest uznawana za dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie każda jednak sprzedaż, nawet jeżeli jej przedmiotem jest towar w rozumieniu ww. ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W zakresie sprzedaży wskazanego gruntu Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nabywcy zgłosili się sami. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że wszelkie czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Sprzedaży udziału przedmiotowej działki Wnioskodawczyni nie opodatkowała podatkiem od towarów i usług, uznając, że nie podlegała ona podatkowi od towarów i usług. Sprzedaż udziału w nieruchomości nie była objęta podatkiem, ponieważ sprzedaż ta stanowiła sprzedaż majątku prywatnego.

Stanowisko Wnioskodawczyni o niepodleganiu podatkowi od towarów i usług sprzedaży w takich okolicznościach i dokonaniu sprzedaży nie w charakterze podatnika, wyraźnie wynika z orzecznictwa sądowego. Szczególnie ważny jest tu wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 września 2011 r., sygnatura C-180/10 i 181/10, opublikowany www.eur-lex.europa.eu „dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Reasumując, dokonana w dniu 12 czerwca 2018 r. sprzedaż udziału 1/2 nieruchomości położonej w miejscowości A działki gruntu oznaczonej nr 100/4 obszaru 3,4345 ha oraz w dniu 18 lutego 2018 r. sprzedaż udziału 1/2 nieruchomości położonej w miejscowości A działki gruntu oznaczonej nr 99/2 obszaru 0,8698 ha nie podlegała podatkowi od towarów i usług.

Nie można bowiem uznać, że sprzedaże te były dokonane przez podatnika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Były one zwykłym wykonywaniem prawa własności przez Wnioskodawczynię.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy – działalność rolnicza obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarnianą i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin: „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego i drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to, czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście przywołanych przepisów prawa, prowadzi do stwierdzenia, że dokonana przez Wnioskodawczynię sprzedaż działek - wbrew stanowisku zawartemu we wniosku - podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zauważyć, że z treści wniosku wynika, iż grunt będący przedmiotem późniejszej sprzedaży od chwili otrzymania niniejszej nieruchomości, tj. od 1997 r. w darowiźnie, aż do chwili sprzedaży działek był przedmiotem dzierżawy. Tak więc działki te były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawczyni nie wykazała, jak wynika z treści powołanego wyżej orzeczenia TSUE, aby nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży w całym okresie jej posiadania była wykorzystywana wyłącznie w ramach majątku osobistego. Ponadto z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni z własnej inicjatywy wystąpiła w wnioskiem o podział nieruchomości, z myślą o jej późniejszej sprzedaży. W rozpatrywanej sprawie aktywność Wnioskodawczyni w odniesieniu do przedmiotowych działek wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sprzedając przedmiotowe działki Wnioskodawczyni w stosunku do tych czynności była podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W rezultacie sprzedaż ta stanowiła działalność gospodarczą, o której mowa art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w kwestii zadanego pytania, tj. czy w przypadku sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni działała jako podatnik VAT, zatem przedmiotem rozstrzygnięcia nie była ocena stanowiska w zakresie stawki podatku bądź zwolnienia od podatku sprzedaży opisanych we wniosku działek.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem, wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność, a Wnioskodawca ponosi wszelkie negatywne konsekwencje przedstawienia zdarzenia przyszłego niezgodnego z rzeczywistością.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.