Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.263.2019.1.AK
z 22 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy należności za nabywane oprogramowanie komputerowe i dostępowe aplikacje wypłacane na rzecz kontrahentów Spółki niebędących polskimi rezydentami podatkowymi są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, a w konsekwencji czy na Spółce ciąży obowiązek obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od tych wypłat (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy należności za nabywane oprogramowanie komputerowe i dostępowe aplikacje wypłacane na rzecz kontrahentów Spółki niebędących polskimi rezydentami podatkowymi są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, a w konsekwencji czy na Spółce ciąży obowiązek obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od tych wypłat.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa polskiego i rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, której przedmiotem działalności jest organizacja sieci franczyzowej sklepów detalicznych. Spółka jest organizatorem sieci i głównym dostawcą towarów handlowych dla sklepów będących w sieci. Spółka nabywa i w przyszłości zamierza nabywać różnego rodzaju oprogramowanie komputerowe oraz dostępy do aplikacji, które są niezbędne w prowadzonej przez Spółkę działalności i służą np. do analizy i wyboru najlepszych lokalizacji dla nowych sklepów, w codziennej pracy działu IT, organizowaniu telekonferencji i wideokonferencji z partnerami biznesowymi, czy w przygotowywanych przez Spółkę różnego rodzaju kampaniach reklamowych i marketingowych itd. Przedmiotowe oprogramowanie i aplikacje kupowane są także od kontrahentów, którzy nie są polskimi rezydentami, to jest nie mają siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Spółka zawarła takie transakcje z kontrahentami z następujących krajów (państwa rezydencji):

• A (Stany Zjednoczone),
• B (Stany Zjednoczone),
• C (Słowenia)
• D (Stany Zjednoczone),
• E (Stany Zjednoczone),
• F (Irlandia),
• G (Niemcy).
  
  

W niektórych przypadkach Spółka podpisuje indywidualne umowy z kontrahentami na nabywane oprogramowanie, w których dokładnie ustalany jest zakres udzielanej licencji, w pozostałych przypadkach Spółka nabywa dostęp do programu, zawierając umowę z dostawcą, za pośrednictwem Internetu poprzez kliknięcie w pole akceptacji warunków umowy licencyjnej zamieszczonej na stronie internetowej dostawcy oprogramowania bądź aplikacji.

W każdym przypadku nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę praw autorskich. Wszystkie prawa własności intelektualnej związane z oprogramowaniem i aplikacjami pozostają własnością licencjodawców. Zarówno indywidualne umowy zawarte przez spółkę z nierezydentami jak i te zakupione przez stronę internetową kontrahenta określają udzielaną licencję jako licencję niewyłączną i nieprzenaszalną. Umowy te nie dopuszczają również udzielania sublicencji, powielania oraz modyfikowania zakupionego oprogramowania lub aplikacji. Spółka wykorzystuje zakupione oprogramowanie oraz aplikacje wyłącznie na własne, wewnętrzne potrzeby i oczywiście stosuje się do warunków zakupionych licencji, nie sprzedając ani nie sublicencjonując na rzecz podmiotów trzecich zakupionego oprogramowania. Niektóre z umów dopuszczają sporządzenie kopii zapasowej (kopii bezpieczeństwa), jednak jej sporządzenie wynika z normalnego, użytkowania oprogramowania zgodnie ze standardami bezpieczeństwa i wynika z postanowień umów. Spółka nie dokonuje żadnych kopii oprogramowania w celu ich odsprzedaży i nie udostępnia sporządzonych kopii oprogramowania podmiotom trzecim.

Z zakupionych przez Spółkę aplikacji i oprogramowania korzystają pracownicy Spółki oraz osoby stale współpracujące ze Spółką prowadzące działalności gospodarcze. Spółka w zależności od umowy nie udziela sublicencji, lecz wykupuje potrzebną ilość licencji dostępowych dla swoich pracowników i współpracowników bądź kupuje nieograniczony dostęp do oprogramowania i przekazuje osobom upoważnionym dane dostępowe konieczne by móc z niego skorzystać.

Może również się zdarzyć, iż w przyszłości Spółka udostępni do korzystania zakupione oprogramowanie typu end-user Franczyzobiorcom Spółki. Spółka bowiem przekazuje im do korzystania za wynagrodzeniem wyposażenie sklepu, w tym sprzęt komputerowy wraz z oprogramowaniem. Udostępnienie to nastąpiłoby na podobnych zasadach jak w przypadku współpracowników i pracowników Spółki, to jest bez udzielania sublicencji. Wynika to ze sposobu prowadzenia biznesu przez Wnioskodawcę, który jest organizatorem sieci franczyzowej.

Podsumowując, zakupione dotychczas przez Spółkę aplikacje i oprogramowania są licencjami tzw. użytkownika końcowego (end-user license) i często tak są określone w umowach tzw. EULA (End-User License Agreement). Nawet jeśli umowa wprost nie nazywa ich licencjami „end-user”, wszystkie z nich, spełniają warunki, aby móc określić je w ten sposób.

Spółka dokonując tego typu zakupów u kontrahentów zagranicznych, po uprzedniej szczegółowej weryfikacji kontrahenta oraz ustaleniu zakresu transakcji, aby dochować należytej staranności, występuje do kontrahentów o przesłanie oryginałów certyfikatów rezydencji oraz innych dokumentów, wskazanych na podstawie wewnętrznych regulacji Spółki, potwierdzających status rzeczywistego właściciela należności oraz prowadzenia w państwie siedziby rzeczywistej działalności gospodarczej, jednak nie w każdym przypadku otrzymanie powyższych dokumentów jest możliwe, szczególnie w sytuacji, gdy oprogramowanie lub aplikacja są kupowane za pośrednictwem strony internetowej kontrahenta.

W praktyce możliwe jest, że Spółka, dokonuje również zakupu usług wsparcia oprogramowania, nazywanych czasami usługami wsparcia licencji (support & maintenance) bądź usługami serwisowymi. Niekiedy Spółka dokonuje zakupu od konkretnego kontrahenta zagranicznego, w innych przypadkach zakup następuje wraz z nabywanym oprogramowaniem lub aplikacją. Spółka w szczególności nabyła tego typu usługi od następujących kontrahentów:

• H (Holandia),
• I (Niemcy),
• J (Niemcy).
  
  

Polegają one głównie na zapewnieniu przez usługodawcę prawidłowego funkcjonowania dostarczonego Spółce oprogramowania poprzez ciągłą gotowość do podjęcia działań mających na celu wyeliminowanie ewentualnych błędów i problemów z jego funkcjonowaniem. Co do zasady Spółka przy tego typu zakupie podpisuje z kontrahentem umowę, w której dokładnie wskazuje jakie usługi mają zostać wykonane. Działania te w szczególności obejmują:

• okresowe aktualizacje oprogramowania,
• wsparcie przy usuwaniu problemów z funkcjonowaniem oprogramowania zarówno telefoniczne jak i realizowane za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Zdarza się także, że świadczona przez kontrahenta usługa obejmuje również:

• pomoc w instalacji przedmiotowego oprogramowania,
• integrację kupowanego oprogramowania z systemem informatycznym Spółki,
• przeszkolenie pracowników Spółki w zakresie prawidłowej obsługi oprogramowania.

Powyższe czynności są konieczne i muszą zostać wykonane przez usługodawcę, aby oprogramowanie zostało zainstalowane oraz użytkowane w prawidłowy sposób, co w następstwie ma spowodować jego bezawaryjne funkcjonowanie.

Zdarza się, że kontrahenci wystawiając fakturę wskazują oddzielną kwotę za zakupioną licencję i oddzielną za świadczone usługi wsparcia licencji (maintenance), inni zaś wystawiają fakturę na wartość całej umowy wskazując świadczenie główne jakim jest zakup licencji, usługi wsparcia świadczone są dodatkowo w ramach zakupionej licencji. W części przypadków wynagrodzenie za usługi maintenance jest rozliczane ryczałtem bez względu na wystąpienie awarii w funkcjonowaniu oprogramowania.

Spółka przy każdym zakupie od nierezydenta dokonuje analizy co do przedmiotu transakcji i indywidualnie rozpatruje każdy przypadek biorąc pod uwagę faktyczny zakres wykonywanych przez kontrahenta czynności.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym należności za nabywane oprogramowanie komputerowe i aplikacje dostępowe wypłacane na rzecz kontrahentów Spółki niebędących polskimi rezydentami podatkowymi są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, a w konsekwencji czy na Spółce ciąży obowiązek obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od tych wypłat? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, przy wypłacie wynagrodzenia nierezydentowi za udzieloną licencję użytkownika końcowego (tzw. licencję end-user) do oprogramowania bądź aplikacji, Spółka nie będzie podlegać obowiązkowi obliczenia, pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła), niezależnie od tego czy Spółka dysponuje oryginałem certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłacane wynagrodzenie nie mieści się w katalogu przychodów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa CIT”), a w związku z powyższym Spółka w ogółe nie będzie obowiązana do odprowadzenia podatku u źródła.

Uzasadnienie:

Uwagi ogólne

Art. 3 ust. 2 Ustawy CIT wskazuje, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 i pkt 2a ustawy CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) (pkt 1),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze (pkt 2a),

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 26 ust. 1 ustawy CIT, określono obowiązek obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego, zgodnie z którym osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego to należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat (…).

Pośród kategorii przychodów z art. 21 ust. 1 ustawy CIT, które podlegają opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, wymienione zostały między innymi przychody z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych.

Odwołując się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w części dotyczącej programów komputerowych, należy przywołać art. 74, w którym wskazano zakres ochrony programów komputerowych. Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

Zdaniem Spółki, aby w prawidłowy sposób zakwalifikować czy wynagrodzenie kontrahenta mieści się w katalogu przychodów objętych opodatkowaniem na podstawie art. 21 ustawy CIT, w pierwszej kolejności należy szczegółowo ustalić zakres nabywanego prawa. W sytuacji, gdy Spółka nabywa lub w przyszłości będzie nabywać oprogramowanie komputerowe i aplikacje na własny użytek, w formie licencji użytkownika końcowego, bez prawa do ich modyfikowania, rozpowszechniania i udzielania sublicencji, każdorazowo nabywa jedynie możliwość korzystania z tego oprogramowania bądź aplikacji. Zatem należy stwierdzić, że zakup takiej licencji nie umożliwia korzystania z praw autorskich do programu komputerowego, a co za tym idzie należności te nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy CIT.

Dodatkowo mając na uwadze fakt, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy CIT przepisy tego artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Warto powołać Komentarz do Modelu Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz”), który pełni szczególną rolą w interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z treścią Komentarza (punkt 14 Komentarza do art. 12), w sytuacji gdy nabywane prawa umożliwiają jedynie faktyczne korzystanie z programu jako produktu, nie są spełnione wymogi, aby uznać iż mamy do czynienia z należnością licencyjną i nie stanowią one podstaw do naliczania opłat z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych. Dodatkowo Komentarz stwierdza, iż czynności kopiowania, jeśli jedynie umożliwiają użytkownikowi faktyczne korzystanie z programu, należy pominąć przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych. Komentarz do Konwencji nie stanowi, co prawda wiążącego źródła prawa, jednakże jest uznawany za podstawowe źródło dyrektyw interpretacyjnych w stosunku do Modelu Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku i może stanowić wskazówki w zakresie klasyfikacji powyższych opłat.

Należy podkreślić fakt, iż nabywane od nierezydentów oprogramowanie i aplikacje, użytkowane w charakterze tzw. użytkownika końcowego, nabywane są wyłącznie na własne potrzeby, zaś zakres licencji jest bardzo wąski, Spółka nie nabywa do nich żadnych praw autorskich, nie ma również prawa do kopiowania, rozpowszechniania czy licencjonowania oprogramowania bądź aplikacji i rzeczywiście tego nie robi. Wyjątkowo w niektórych przypadkach ma prawo sporządzić kopię zapasową programu dla celów bezpieczeństwa, jednak w opinii Spółki nie wpływa to na zakres udzielonej licencji.

W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że nie ma i nie będzie miała obowiązku stosowania art. 21 ust. 1 w zw. z odpowiednimi ustępami art. 26 ustawy CIT w zakresie obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego za licencje na oprogramowanie lub aplikacje na rzecz kontrahentów Spółki, którzy nie są polskimi rezydentami podatkowymi.

Jednocześnie, z uwagi na to, że ww. należności nie mieszczą się w katalogu przedmiotowym art. 21 ust. 1 ustawy CIT, brak poboru podatku u źródła nie będzie uzależniony od posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji kontrahentów Spółki.

Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjach indywidualnych, zgodnie z którymi wynagrodzenie za korzystanie z programów, jedynie na potrzeby wewnętrzne, nie stanowi przychodu z praw autorskich lub praw pokrewnych i me jest objęte tzw. podatkiem u źródła, niezależnie od posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta. Przykładowo stanowisko to zostało wyrażone w:

• interpretacji indywidualnej z 7 sierpnia 2018 o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.237.2018.1.MS. w której organ odstąpił od uzasadnienia, tym samym przyjmując stanowisko podatnika w całości za prawidłowe, w którym podatnik stwierdził: Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. podatku u źródła od wynagrodzenia za Programy, w związku z tym, że Spółka użytkuje je w charakterze tzw. użytkownika końcowego i nie ma prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia Programów, w szczególności udzielania sublicencji, powielania, modyfikowania czy rozpowszechniania. Zgodnie ze stanowiskiem Spółki, należności z tytułu nabycia Programów nie są objęte zakresem przedmiotowym z art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Ponadto zgodnie ze stanowiskiem organów skarbowych, wynagrodzenie za korzystanie z programów jedynie na potrzeby wewnętrzne, nie stanowi przychodu z praw autorskich lub praw pokrewnych i nie jest objęte tzw. podatkiem u źródła, niezależnie od posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta. Ponadto takie stanowisko przedstawione zostało w Komentarzu do Konwencji który może stanowić wskazówkę w zakresie interpretacji przychodu;
• interpretacjach indywidualnych z 7 czerwca 2018 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.221.2018.1.BG, 0111-KDIB1-2.4010.222.2018.1.BG, 0111-KDIB1-2.4010. 223.2018.1.BG, 0111-KDIB1-2.4010.224.2018.1.BG.
• I tak na przykład w interpretacji o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.221.2018.1.BG organ uznał: Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez mego należności z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 umowy polsko-angielskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta z Wielkiej Brytanii, bez względu na to, czy jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też go nie posiada.
  
  

Pomimo iż interpretacje wydane w indywidualnych sprawach nie wiążą organu w niniejszej sprawie, to podkreślić należy, iż organ podzielił w nich stanowisko wnioskodawców wyrażone w zbliżonych do niniejszego stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych. Prezentowane w wyżej powołanych interpretacjach, stanowisko organów podatkowych zakłada, iż wynagrodzenie za korzystanie z programów jedynie na potrzeby wewnętrzne, nie stanowi przychodu z praw autorskich lub praw pokrewnych i nie jest objęte tzw. podatkiem u źródła i dyspozycją art. 21 ustawy CIT, niezależne od posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta.

Jednocześnie udostępnienie oprogramowania lub aplikacji zarówno osobom współpracującym ze Spółką jak i franczyzobiorcą nie powinno wiązać się ze zmianą charakteru licencji w zakresie, w jakim Wnioskodawca udostępnia tym podmiotom nabywane oprogramowanie lub aplikacje, tj. nie następuje utrata statusu end-usera przez Spółkę.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 października 2018 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.320.2018.1.PW, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że udostępnianie licencji (niestanowiąco jej sprzedaży bądź udzielenia sublicencji) osobom wykonującym w jego imieniu prace, zarówno zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, jak i świadczącym usługi na podstawę umów o świadczenie usług nie będzie skutkowało obowiązkiem poboru podatku u źródła z tytułu zapłaty przez wnioskodawcę na rzecz nierezydenta należności z tytułu tych licencji.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, płatności za prawo do korzystania (licencje) z oprogramowania lub licencji ponoszone przez Spółkę na rzecz kontrahentów nie są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy CIT. W konsekwencji na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika z tego tytułu. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczana, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) od należności za korzystanie z oprogramowania lub aplikacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.