Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.200.2019.2.JF
z 7 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu 20 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 lipca 2019 r. (data wpływu 9 lipca 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 27 czerwca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.200. 2019.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 2 lipca 2019 r.) oraz uzupełnionym pismem z dnia 26 lipca 2019 r. (data wpływu 2 sierpnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 22 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.200.2019.3.JF (doręczone Stronie w dniu 25 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu zakupu ciągnika od Komornika Sądowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 8 lipca 2019 r. (data wpływu 9 lipca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 27 czerwca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.200. 2019.1.ISK (doręczonym w dniu 2 lipca 2019 r.) oraz uzupełniony pismem z dnia 26 lipca 2019 r. (data wpływu 2 sierpnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 22 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.200.2019.3.JF (doręczone Stronie w dniu 25 lipca 2019 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu zakupu ciągnika od Komornika Sądowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu z dnia 9 lipca 2019 r.):

Wnioskodawca jest rolnikiem, czynnym podatnikiem podatku VAT na zasadach ogólnych z tytułu rezygnacji z zasad ryczałtowych na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W dniu 12 marca 2019 r. Wnioskodawca dokonał zakupu ciągnika rok produkcji 2008, od Komornika Sądowego na fakturę z dnia 12 marca 2019 roku wystawioną przez Komornika Sądowego w imieniu Dłużnika. Stawka podatku VAT umieszczona na fakturze wynosiła 23 %. Podatek VAT z tytułu sprzedaży z powyższej faktury został odprowadzony do skarbu państwa.

Dłużnik zakupił powyższy ciągnik na fakturę VAT w roku 2008, gdy był on czynnym podatnikiem VAT. Z posiadanej wiedzy z bazy CEDG Wnioskodawca przyjmuje, że sprzęt powyższy był środkiem trwałym w firmie, ponieważ PKD Dłużnika nie zawierało handlu powyższymi maszynami. 31 grudnia 2013 r. Dłużnik zakończył działalność gospodarczą i od tego momentu nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Ciągnik będzie służył w gospodarstwie Wnioskodawcy do produkcji opodatkowanej podatkiem VAT.

W odpowiedzi na wezwanie wskazano, że kwota zakupu ciągnika rolniczego z faktury VAT brutto wynosiła 50 625 zł, w tym netto 41 158,54 zł, kwota VAT w stawce 23% 9 466,46 zł.

Z ogólnodostępnych danych rejestru CEIDG wynika że Dłużnik (Sprzedawca), zajmował się produkcją wyrobów tartacznych i w wykazie zgłoszonych kodów działalności gospodarczej nie ma produkcji rolnej ani handlu pojazdami mechanicznymi oraz maszynami i urządzeniami rolniczymi. Pozostałe zgłoszone kody PKD, poza produkcją wymienioną powyżej, dotyczą działalności około tartacznej.

Co do działalności rolniczej Dłużnika Wnioskodawca nie ma żadnych danych, poza tym, że nie figurował w rejestrach czynnych podatników VAT z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 9 lipca 2019 r.):

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu zakupu powyższego ciągnika od tak wystawionej faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu z dnia 9 lipca 2019 r.):

Na mocy art. 18 ustawy o VAT Komornik jest płatnikiem podatku VAT i z chwilą otrzymania zapłaty powstaje obowiązek podatkowy w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Faktura dokumentująca sprzedaż musi być zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy wystawiona nie później niż 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, co też uczyniono.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo do odliczenia kwoty VAT zawartej na fakturze, ponieważ faktura została wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez podmiot uprawniony, podatek został odprowadzony do US. Transakcja była prawdziwa.

Podatek VAT jest podatkiem neutralnym i skoro został odprowadzony z wystawionej faktury, to Wnioskodawca ma prawo do jego odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególną regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych, kiedy to organ egzekucyjny dokonuje sprzedaży majątku dłużnika.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Na podstawie art. 106c pkt 2 ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

W świetle art. 106e ust. 1 pkt 20 ustawy, faktura powinna zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres.

Według art. 106g ust. 2 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 106c, faktura jest wystawiana w trzech egzemplarzach, z których jeden jest wydawany nabywcy, drugi – podmiot ją wystawiający pozostawia w swojej dokumentacji, a trzeci – przekazuje dłużnikowi.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie powołanych przepisów podatnik dokonujący sprzedaży nieprzekraczającej kwoty 200.000 zł (bez uwzględnienia kwoty podatku) podlega zwolnieniu od podatku (zwolnienie podmiotowe).

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT w 2019 r. dokonał zakupu ciągnika za cenę 50 625 zł (brutto), co zostało udokumentowane fakturą VAT ze stawką 23% wystawioną przez Komornika Sądowego w imieniu Dłużnika. Dłużnik (Sprzedawca), zajmował się produkcją wyrobów tartacznych oraz działalnością około tartaczną i w wykazie zgłoszonych kodów działalności gospodarczej nie ma produkcji rolnej ani handlu pojazdami mechanicznymi oraz maszynami i urządzeniami rolniczymi. Dłużnik nie figurował w rejestrach czynnych podatników VAT z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Ciągnik będzie służył w gospodarstwie Wnioskodawcy do produkcji opodatkowanej podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu ciągnika od komornika sądowego, który wystawił fakturę w imieniu dłużnika niebędącego czynnym podatnikiem VAT.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych (art. 86 ust. 1 ustawy) i jednoczesnego niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Należy zatem uznać, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, albowiem Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a nabyty ciągnik będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

Jednakże w rozstrzyganej sprawie Dłużnik od 1 stycznia 2014 r. nie jest czynnym podatnikiem VAT. Wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nabył ciągnik za kwotę 50 625 zł, w tym netto 41 158.54 zł, kwota VAT w stawce 23% 9 466,46 zł i tym samym wartość sprzedaży ciągnika u Dłużnika nie przekroczyła kwoty 200.000 zł a Dłużnik - jak wskazano wyżej - nie jest czynnym podatnikiem VAT. Zatem spełnione zostały warunki do zwolnienia tej transakcji na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, dostawa ciągnika przez komornika w imieniu Dłużnika nie powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT wykazanym na fakturze w wysokości 23%. Tym samym na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy Wnioskodawca nie posiada prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie ww. ciągnika.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.