Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPP3/443-525/13-4/BJ
z 6 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1850/14 (data wpływu wyroku 12 czerwca 2019 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 29 października 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 23 stycznia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak ITPP3/443-525/13/BJ, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zastosowania zwolnienia od podatku dla zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz dla dostawy części posadowionego na nim budynku, a w szczególności do części nieruchomości stanowiącej piwnicę.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca, pismem z dnia, 10 lutego 2014 r. (data wpływu 13 luty 2014 r. ) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy pismem z dnia 27 marca 2014 r. znak ITPP3/443W-5/14/AT stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego w dniu 28 kwietnia 2014 r. wniósł skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 646/14 podzielając stanowisko organu wydającego interpretację oddalił skargę Spółki .

W związku z rozstrzygnięciem wynikającym z ww. wyroku, Spółka złożyła 17 września 2014 r. (data pisma) skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 marca 2019 r. o sygn. akt I FSK 1850/14 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną z dnia 23 stycznia 2014 r. nr ITPP3/443-525/13/BJ.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W związku z powyższym, wniosek Spółki wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności posadowionego na nim budynku. Dla nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta przez Sąd Rejonowy w X. Nieruchomość została nabyta przez Spółkę w 1998 r. W chwili nabycia Spółka działała pod nazwą Y Sp. z o.o., następnie nastąpiła zmiana nazwy na Z Sp. z o.o. Nabycie nieruchomości przez Spółkę podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytej nieruchomości. W latach 1998 i 1999 Spółka poniosła nakłady na ulepszenie nabytej nieruchomości, wartość nakładów przekroczyła 30% wartości nabytej nieruchomości. Zgodnie z treścią księgi wieczystej, budynek przeznaczony jest na cele mieszkalne, jednakże nieruchomość nie jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych. Spółka wynajmowała dwie z trzech kondygnacji budynku (tj. parter i poddasze). Parter wynajmowany był od 2007 r., a poddasze od 2008 r. Najem zakończył się w 2010 r. Najemcami były podmioty zewnętrzne, które używały wynajętej powierzchni na prowadzoną przez nie działalność gospodarczą. Najem podlegał opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług. Trzecia kondygnacja (piwnica) nie była wynajmowana, cały czas wykorzystywana jest przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Poszczególne kondygnacje nie stanowią odrębnych nieruchomości lokalowych i nie prowadzi się dla nich odrębnych ksiąg wieczystych. Cała nieruchomość, tzn. prawo użytkowania wieczystego gruntu i posadowiony na nim cały budynek objęta jest jedną księga wieczystą

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż opisanej nieruchomości (tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionego na tym gruncie budynku) będzie w całości objęta zwolnieniem od opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
2. (w razie negatywnej odpowiedzi na pytanie 1) Czy sprzedaż opisanej nieruchomości (tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionego na tym gruncie budynku) będzie zwolniona z opodatkowana podatkiem od towarów i usług w część odpowiadającej udziałowi wynajmowanej powierzchni użytkowej budynku (tj. powierzchni użytkowej parteru i poddasza) w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku, a w pozostałej części będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem stawki podstawowej tego podatku (23%)?

Zdaniem Spółki, sprzedaż opisanej nieruchomości (tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionego na tym gruncie budynku) będzie w całości objęta zwolnieniem od opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonym w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Rozwinięciem tej zasady są przepisy zawarte w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., które stanowią, że zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu , w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, powinno być opodatkowane według tej samej stawki podatku (ewentualnie zwolnione od podatku), tak samo, jak sprzedaż posadowionych na tym gruncie budynków, budowli lub ich części (§ 7 ust. 7 pkt 1, § 13 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia). Z treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT wynika generalne zwolnienie od podatku od towarów i usług dla transakcji dostawy budynków, budowli lub ich części. W tym samym przepisie ustawodawca wskazuje równoczesne przypadki, gdy dostawa ta wyłączona jest z przywołanego zwolnienia. Takim wyjątkiem są sytuacje, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicję pierwszego zasiedlenia ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, stanowiąc, że przez czynność tą rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Spółka (działająca pod firmą w jej poprzednim brzmieniu) w latach 1998 r. i 1999 r. poniosła nakłady na ulepszenie nabytej w 1998 r. nieruchomości w wysokości przekraczającej 30% jej wartości. Jednocześnie, po dokonaniu ulepszenia (począwszy od 2007 r. - parter, a począwszy od 2008 r. - poddasze) nieruchomość była przedmiotem umowy najmu do 2010 r. W takiej sytuacji, Spółka uznała, że pierwsze zasiedlenie ulepszonej nieruchomości zostało dokonane wraz z rozpoczęciem najmu. W konsekwencji, obecna sprzedaż budynku (wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu) korzysta ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Pomiędzy pierwszym zasiedleniem (dokonanym w 2007 r.) a dostawą budynku upłynął bowiem okres dłuższy niż 2 lata. Zdaniem Spółki przywołane zwolnienie ma zastosowanie względem sprzedaży całego budynku. Bez znaczenia pozostaje fakt, że wynajmowane były dwie kondygnacje budynku, a trzecia wykorzystywana jest przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (na własne potrzeby). Istotna jest natomiast okoliczność, iż dla całej nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z całym budynkiem) prowadzona jest jedna księga wieczysta. Powyższe oznacza bowiem, że mamy do czynienia z jednym przedmiotem sprzedaży. Sprzedaży podlegać będzie całość nieruchomości, jako jeden niepodzielny przedmiot. Wynajęcie (oddanie do używania, w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) części nieruchomości, która nie jest wyodrębniona w sposób prawny (nie stanowi nieruchomości lokalowej, dla której byłaby prowadzona odrębna księga wieczysta) wywołuje skutki w odniesieniu do całej nieruchomości (która jest następnie przedmiotem sprzedaży). W ustawie o VAT nie wskazano, że dokonanie dostawy całego budynku/budowli powinno być podzielone na dostawę części wynajmowanej (wydzierżawianej), odnośnie do której należałoby przyjąć, iż nie następuje w ramach pierwszego zasiedlenia, oraz dostawę części wcześniej niezasiedlonej. Nieprawidłowe byłoby dzielenie przedmiotu sprzedaży na sztucznie wyodrębnione - jedynie dla celów podatkowych - składniki, skoro przepisy prawa cywilnego wykluczają odrębny obrót takimi składnikami. Nie może być podstawą formułowania tezy o możliwości stosowania zwolnienia, z zastosowaniem proporcji powierzchni wynajmowanych do całości obiektu, przywołana powyżej ustawowa definicja pierwszego zasiedlenia. Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części (...). W ocenie Spółki pod pojęciem „części” budynków lub budowli należy rozumieć, tzw. nieruchomości lokalowe (tj. wyodrębnione jako samodzielne nieruchomości lokale). Lokale takie nie są objęte definicją ani budynku, ani budowli. Są one w istocie wyodrębnioną prawnie częścią budynku (co stwierdzone jest odrębną księgą wieczystą). W związku z powyższym użycie słów ich „części” w treści analizowanej definicji pierwszego zasiedlenia odnosi się właśnie do tzw. nieruchomości lokalowych w rozumieniu prawa cywilnego (lokali o wyodrębnionej księdze wieczystej). Tylko taka „część” budynku lub budowli może być przedmiotem obrotu prawnego. Dokonanie pierwszego zasiedlenia niewyodrębnionej w powyżej opisany sposób części budynku, (który stanowi jedną nieruchomość) powinno być traktowane jako pierwsze zasiedlenie całego budynku. Jak już wskazano, w analizowanej sytuacji oznacza to, że wynajem dwóch kondygnacji budynku, dla którego prowadzona jest jedna księga wieczysta, należy uznać za pierwsze zasiedlenie budynku jako całości. Przepisy wprowadzające zwolnienie od podatku od towarów i usług dla dostawy budynków i budowli nie wskazują, aby było możliwe proporcjonalne stosowanie tego zwolnienia. Żaden inny przepis nie wskazuje również możliwości stosowania przedmiotowego zwolnienia w sposób proporcjonalny.

W opinii Spółki sprzedaż opisanej nieruchomości (tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionego na tym gruncie budynku) będzie objęta zwolnieniem od opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonym w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przepisów prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r. sygn. I FSK 1850/14.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl powołanych wyżej przepisów grunt, budynek i budowla spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Co do zasady stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższych zapisów wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat, o czym stanowi art. 43 ust. 7a ustawy.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków lub budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zatem w celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy w odniesieniu do ww. budynku, miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Jak już wskazano powyżej, przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższych uregulowań wynika, że zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie organ związany jest wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r., który nakazał przy ponownym wydaniu interpretacji uwzględnić wykładnię przepisów unijnych wynikającą z wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 .

W wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

TSUE wskazał, iż pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Uwzględniając zatem stanowisko Sądu oraz biorąc pod uwagę normy prawa unijnego w zakresie wykładni pojęcia „pierwszego zasiedlenia” należy przyjąć, że w analizowanej sprawie dla dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz posadowionego na nim budynku znajdzie w całości zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jednocześnie należy podkreślić, iż wbrew stanowisku wyrażonym przez Wnioskodawcę dopuszczalne jest przy sprzedaży budynku zastosowanie do części zwolnienia od podatku VAT, a do części opodatkowanie właściwą stawką.

Tym samym stanowisko całościowo uznano za prawidłowe.

Ponadto, z uwagi na fakt uznania stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe oraz warunkowego zadania pytania nr 2, gdyż Wnioskodawca oczekiwał odpowiedzi jedynie w przypadku negatywnej oceny stanowiska w zakresie pytania nr 1, odstąpiono od udzielenia odpowiedzi w tym zakresie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.