Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.346.2019.3.BJ
z 1 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 lipca 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej przy ul. X dla której Sąd Rejonowy w X prowadzi księgę wieczystą o nr Y. Wymieniona nieruchomość składa się z działek gruntu o nr 25/5, 25/6 i 25/7 o łącznym obszarze 1,8122 ha i stanowi w części drogi (Dr), grunty rolne (R) oraz grunty rolne zabudowane (B). Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę w 1987 r. na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego po czym w drodze umowy o rozszerzenie małżeńskiej wspólności ustawowej weszła ona w skład ich majątku wspólnego (sierpień 2001 r.) Ani Wnioskodawca ani jego żona z tytułu nabycia nieruchomości nie rozliczali podatku od towarów i usług a nabywając nieruchomość nie czynili tego z zamiarem tzw. spekulacji. Od wielu lat przedmiotowa niezabudowana nieruchomość (działka 25/6 oznaczona w ewidencji gruntów jako rolna klasy V) nie była wykorzystywana przez właścicieli zgodnie z jej przeznaczeniem. Dodać należy, iż dla ww. terenu nie został sporządzony plan zagospodarowania przestrzennego a w najbliższym sąsiedztwie nieruchomości powstają liczne budynki mieszkalne (osiedla mieszkaniowe). Wobec powyższego Wnioskodawca i żona incydentalnie zawarli ze spółką …. umowę o najem działki 25/6 w celu wykorzystania jej przez Spółkę jako teren zaplecza budowy albowiem ww. Spółka prowadzi przedsięwzięcia budowlane na sąsiednich nieruchomościach. Wnioskodawca i jego żona jako „osoby leciwe” (w wieku emerytalnym) co do swojej nieruchomości takich planów nie posiadali i nie posiadają. Co więcej całą inicjatywę związaną z własnością i posiadaniem nieruchomości scedowali na swojego syna. Jako, że w najbliższej okolicy budowane są liczne budynki o charakterze mieszkalno-usługowym, a nieruchomość Wnioskodawcy i jego żony jest jedną z ostatnich niezabudowanych nieruchomości w okolicy, do Wnioskodawcy jako właściciela nieruchomości zgłaszają się podmioty celem jej odkupienia. Wnioskodawca nie czyni i nie czynił żadnych kroków w celu rozreklamowania nieruchomości czy jej ewentualnej sprzedaży. Jednym z potencjalnych nabywców nieruchomości (jej części - działki o nr 25/6) była i jest wynajmująca spółka …..Z jej inicjatywy strony zawarły we wrześniu 2017 r. warunkową umowę przedwstępną, gdzie określiły zakres swoich praw i obowiązków oraz ustaliły ceną na Z zł. Wnioskodawca wraz z żoną udzielili także Spółce wszelkich potrzebnych plenipotencji, które umożliwiłyby ww. nieruchomość rolną nabyć podług potrzeb i zamierzeń inwestycyjnych spółki (w tym pełnomocnictw do dokonywania odpowiednich czynności i procedur dotyczących odpowiednich dla Spółki zmian w Ewidencji Gruntów i Budynków - przekwalifikowania gruntu z rolnego na budowlany). Ww. umowa nie doprowadziła do jej celu głównego, zbycia nieruchomości. Tym samym strony podtrzymując wolę sprzedaży/zakupu nieruchomości ponownie zawarły warunkową umowę sprzedaży nieruchomości co do zasady podtrzymując pierwotne postanowienia umowne.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że działka nr 25/6 nie była wykorzystywana gospodarczo (była porośnięta trawą, krzakami, pasły się na niej okazjonalnie konie). Od dnia 15 lutego 2018 r. stanowiła zgodnie z umową najmu ze Spółką teren zaplecza budowy. Umowa pisemna najmu na czas określony była podpisana przez Wnioskodawcę i żonę jako Wynajmujących dnia 10 lipca 2018 r. a przez Najemców dnia 31 lipca 2018 r. z okresem obowiązywania od dnia 15 lutego 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

Natomiast dnia 29 września 2017 r. w ramach umowy warunkowej przedwstępnej sprzedaży Wnioskodawca wraz z żoną udzielił Spółce pełnomocnictwa „do reprezentowania przed wszelkimi organami władzy państwowej i samorządowej w sprawach związanych z uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy oraz ewentualnej zmiany w ewidencji gruntów, w tym do składania i podpisywania w naszym imieniu (tj. Wnioskodawcy i żony) wszelkich oświadczeń, wniosków i pism, jakie w tym zakresie okażą się konieczne” (par. 4 umowy). Ponownie zawarto umowę przedwstępną w dniu 20 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Żona natomiast prowadziła działalność w okresie 1 czerwca 1992 r. do 31 grudnia 2017 r. Podatnikiem podatku VAT czynnym była w okresie 1993-2017 r. . Prowadziła kwiaciarnię i wynajem kwater. W CEiDG przedmiotem działalności małżonki było 47.76.2,47.782,68.20.Z. Wnioskodawca oświadczył, że nie nabywał innych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu sprzedaży części nieruchomości (działki 25/6) opodatkowana będzie podatkiem od towarów i usług ?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawiony jak wyżej stan faktyczny oraz treść art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, iż z tytułu dokonanej przez Wnioskodawcę i żonę przyszłej czynności cywilnoprawnej tj. umowy sprzedaży działki o nr 25/6, nie będą opodatkowani podatkiem od towarów i usług, a podejmowane działania, czy to osobiście, czy przez pełnomocników nie stanowią działalności gospodarczej a jedynie są przejawem wykonywania zarządu majątkiem wspólnym. Nawet przy okoliczności, iż przyszli potencjalni nabywcy dokonują w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy i żony - za udzielonym pełnomocnictwem - czynności faktycznych i prawnych (wystąpienie o warunki zabudowy, czynności mające na celu zmianę w ewidencji gruntów) należy traktować, iż czynność sprzedaży i poprzedzające je czynności formalnoprawne są dokonywane pod potrzeby „li tylko” przyszłych konkretnych nabywców (spółka), a nie nieruchomości jako takiej. Wnioskodawca i żona nie był nigdy zainteresowany prowadzeniem jakichkolwiek przedsięwzięć budowlanych na zbywanej nieruchomości. Więcej, to podmioty trzecie jako potencjalni nabywcy przejawiają inicjatywę w celu dostosowania nieruchomości dla swoich zamierzeń inwestycyjnych. Działania wnioskodawcy i małżonki ograniczają się do udzielenia pełnomocnictw podmiotom zainteresowanym nabyciem nieruchomości. Wnioskodawca oświadcza, iż ww. nieruchomości czy jej części sprzedać nie musi. Może ona równie dobrze być zbyta czy zagospodarowywana przez następców prawnych wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy – państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem,
2. dostawa terenu budowlanego.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C 291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego – z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu – czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. ustawy – umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. ustawy, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 ww. ustawy – jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu – pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. ustawy – pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. ustawy wynika – że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) zostaje upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa, wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Natomiast zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego wynajmu.

Podkreślić należy, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W konsekwencji, umowa najmu nieruchomości, z uwagi na fakt, iż wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych (w pieniądzu lub w świadczeniu innego rodzaju), stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem/wynajem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także bez względu na to, czy na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Powyższe potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przykładowo w sprawie C-186/89 (W.N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën), uznał on, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt I FSK 1805/11, wyrażono pogląd, że jeżeli działalność w zakresie dzierżawy gruntu cechuje się zarówno powtarzalnością, jak i długim okresem trwania, to grunt wykorzystywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a właściciel prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. NSA wskazał przy tym, że dla oceny, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w określonym zakresie nie ma znaczenia to, czy w tym zakresie zarejestrowała ona działalność czy też nie, nie ma też znaczenia jej subiektywne przekonanie w tym zakresie.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że nieruchomość Wnioskodawca nabył w 1987 r., w sierpniu 2001 r. weszła w skład majątku wspólnego (umowa o rozszerzenie małżeńskiej wspólności ustawowej). Dla terenu nie został sporządzony plan zagospodarowania przestrzennego, w ewidencji gruntów działka 25/6 oznaczona jest jako rolna. Działka nigdy nie była wykorzystywana przez właścicieli zgodnie z jej przeznaczeniem, nie była wykorzystywana gospodarczo (porośnięta trawą, krzakami, pasły się na niej okazjonalnie konie). Od dnia 15 lutego 2018 r. stanowiła zgodnie z umową najmu ze Spółką teren zaplecza budowy. Umowa pisemna najmu na czas określony, z okresem obowiązywania od dnia 15 lutego 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

Natomiast dnia 29 września 2017 r. w ramach umowy warunkowej przedwstępnej sprzedaży Wnioskodawca wraz z żoną udzielił Spółce pełnomocnictwa w sprawach związanych z uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy oraz ewentualnej zmiany w ewidencji gruntów, w tym do składania i podpisywania wszelkich oświadczeń, wniosków i pism, jakie w tym zakresie okażą się konieczne. Ponownie zawarto umowę przedwstępną w dniu 20 maja 2019 r.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, treści przywołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że planowana sprzedaż opisanej nieruchomości – wbrew stanowisku zaprezentowanemu we wniosku – będzie miała znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy zwrócić uwagę na fakt, że to, iż opisane działania, nie są/nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osoby trzecie (Spółkę ...) nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołały bowiem skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy, jako mocodawcy. W tym kontekście bez znaczenia pozostaje okoliczność wykonywania ww. czynności przez potencjalnego nabywcę. W efekcie wykonywanych czynności dostawie podlegać będzie nieruchomość o zupełnie innym charakterze niż w chwili zawarcia umowy przedwstępnej. Wobec tego należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawca podejmował (za pośrednictwem pełnomocnika – przyszłego nabywcy) szereg czynności charakterystycznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, mających na celu uatrakcyjnienie i przygotowanie gruntu do sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie kluczową kwestią jest również fakt, że nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży była wynajmowana na rzecz Spółki (przyszłemu nabywcy), która wykorzystywała ją na cele swojej działalności gospodarczej.

Całokształt okoliczności sprawy wskazuje, że sprzedaż przedmiotowej działki gruntu nie nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży ww. działki nr 25/6 działać będzie w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a czynność sprzedaży opisanej nieruchomości, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że w niniejszej interpretacji nie rozstrzygano kwestii zastosowania właściwej stawki podatku lub prawa do ewentualnego zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości, gdyż w tym zakresie nie zadano pytania i nie przedstawiono stanowiska.

Ponadto mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla żony Wnioskodawcy jak i nie wywołuje skutków podatkowo-prawnych względem niej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.