2019.07.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.247.2019.1.PSZ
z 24 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie szkoleń kierowców kategorii A1, A2, A, B. Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów, podatek dochodowy opłaca Pan na zasadach ogólnych - kwartalnie.

Nie ma Pan obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Nadmienia Pan, że firma Pana jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a, jak również na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W działalności gospodarczej wykorzystuje Pan samochody osobowe i motocykle. Część z nich stanowi środki trwałe zakupione przed dniem 1 stycznia 2019 r. Część samochodów wykorzystywana jest na podstawie umowy leasingu z dnia 2 września 2015 r. w niezmienionej do dziś formie.

Pojazdy służbowe posiada Pan do praktycznej nauki jazdy (tj. osobowe, motocykle, przyczepa). Samochody na stałe są oklejone logiem firmy, służą tylko do celów prowadzenia szkolenia przez przyszłych kierowców. Pojazdy nie są wykorzystywane prywatnie przez Pana oraz instruktorów nauki jazdy. Cała flota samochodowa garażuje – parkuje pod siedzibą firmy, na parkingu strzeżonym.

Ustawodawca, w przepisach dotyczących kierujących oraz szkoleń na prawo jazdy kategorii AM, A1, A2, A (motocykl), nałożył obowiązek wyposażenia każdego kursanta na prawo jazdy motocyklowe, w odpowiedni ubiór ochronny (tj. kask, ochraniacze, zbroje, łączność). Zgodnie z tymi zaleceniami Pana firma zapewnia pełne wyposażenie dla każdego motocyklisty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć 100% wydatków na paliwo, parking, artykuły samochodowe oraz usługi motoryzacyjne dotyczące samochodów osobowych i motocykli?
Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki na dzież motocyklową?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że motocykle i samochody osobowe są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, można ujmować w kosztach uzyskania przychodów 100% związanych z eksploatacją samochodów osobowych i motocykli oraz 100% wydatków na ochronną odzież motocyklową używaną przez kursantów szkolących się w Pana ośrodku szkolenia kierowców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z treści wniosku wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie szkoleń kierowców kategorii A1, A2, A, B. Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów, podatek dochodowy opłaca Pan na zasadach ogólnych - kwartalnie.

Nie ma Pan obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Nadmienia Pan, że firma Pana jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 423 ust. 1 pkt 29 lit. a, jak również na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159), nastąpiła nowelizacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zmieniły się m.in. zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w tym niebędącego środkiem trwałym.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
˗ klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
˗ z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
˗ agregat elektryczny/spawalniczy,
˗ do prac wiertniczych,
˗ koparka, koparko-spycharka,
˗ ładowarka,
˗ podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
˗ żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Kluczowym elementem definicji zawartej w cytowanym art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest sformułowanie „pojazd samochodowy”, które ma być rozumiane zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Należy zatem odnieść się do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.), która w art. 2 pkt 33 definiuje pojazd samochodowy jako pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Natomiast pojazd silnikowy, to zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy prawo o ruchu drogowym - pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego. Z kolei motocykl w myśl art. 2 pkt 45 ww. ustawy to pojazd samochodowy dwukołowy kategorii L3e albo dwukołowy z bocznym wózkiem kategorii L4e, albo trójkołowy kategorii L5e o symetrycznym rozmieszczeniu kół, spełniający kryteria klasyfikacji dla pojazdów odpowiednio dla kategorii L3e albo L4e, albo L5e, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców (Dz. Urz. UE L 60 z 02.03.2013, str. 52, z późn. zm.).

W świetle powołanych przepisów, każdy pojazd wyposażony w silnik jest pojazdem silnikowym, jeśli jego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25km/h, to jest pojazdem samochodowym, z wyłączeniem motoroweru, pojazdu szynowego oraz ciągnika rolniczego.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy należy ustalić, czy zgodnie z danymi producenta zakupiony motocykl jest pojazdem, który może rozwinąć prędkość jazdy powyżej 25 km/h. Jeżeli tak jest, to będzie to również pojazd samochodowy w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym. Tym samym, w myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, motocykl jest samochodem osobowym, chyba że spełnia warunki wyłączenia określone w art. 5a pkt 19a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, jeżeli motocykl nie będzie posiadał cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji wówczas – w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie samochodem osobowym.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, możliwość zaliczenia do kosztów 100% wydatków eksploatacyjnych dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podatnik wykorzystuje w tym celu ewidencję stosowaną dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji dla celów podatku VAT, również dla celów podatku dochodowego przyjmuje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany także do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika, chyba że podatnik nie jest na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zobowiązany do prowadzenia takiej ewidencji.

Podatnik nie musi prowadzić ewidencji, jeżeli na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Innymi słowy, jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że na skoro na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest Pan zobligowany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, to opisane we wniosku, poniesione wydatki z tytułu kosztów używania samochodów osobowych (w tym motocykli) stanowiących środki trwałe, do celów związanych wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą, będzie Pan mógł na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy wskazać, że ustawodawca wprowadzając nowe przepisy zawarł w ustawie nowelizującej przepisy przejściowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018 r., poz. 2159) do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym. Przy czym do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (art. 8 ust. 2).

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Cytowany powyżej art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy, ograniczał możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem, dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Jednakże, zgodnie z treścią art. 23 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.), przepis ust. 1 pkt 46 nie dotyczył samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, pomimo nieprowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu - stosownie do art. 23 ust. 3b ustawy – koszty wynikające z użytkowania samochodów osobowych wykorzystywanych na podstawie umów leasingu zawartych w 2015 r. będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bez ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem wystąpienia związku o jakim mowa w art. 22 ust. 1 ustawy oraz ich właściwego udokumentowania.

Przechodząc do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup odzieży motocyklowej, należy ponownie podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z treści złożonego wniosku wynika, że ustawodawca, w przepisach dotyczących kierujących oraz szkoleń na prawo jazdy kategorii AM, A1, A2, A (motocykl), nałożył obowiązek wyposażenia każdego kursanta na prawo jazdy motocyklowe, w odpowiedni ubiór ochronny (tj. kask, ochraniacze, zbroje, łączność). Zgodnie z tymi zaleceniami Pana firma zapewnia pełne wyposażenie dla każdego motocyklisty.

Mając na uwadze powyższe okoliczności stwierdzić należy, że wydatki na zakup odzieży motocyklowej na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej – prowadzenia kursów na prawo jazdy – mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.

Istotnym jednak jest aby podatnik udokumentował fakt, że poniesione wydatki związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie natomiast do treści art. 14na § 2 ww. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin