Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.288.2019.1.KS
z 18 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 11 czerwca 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ….) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie, sprzedaży i kupnie nieruchomości. Obecnie wraz z żoną jest posiadaczem mieszkania, w którym mieszkają i chcą je w ramach działalności wynajmować i amortyzować. Mieszkanie zostało nabyte w dniu 9 lipca 2010 r. za cenę 158 500 zł. Lokal znajduje się w prestiżowej dzielnicy miasta w odległości około 500 m od ścisłego centrum miasta. Nabyte mieszkanie ma 68 m², nadawało się do kapitalnego remontu i taki kompleksowy remont został w nim przeprowadzony. Remont obejmował całościową wymianę stolarki okiennej i drzwiowej, wymianę drzwi pokojowych z ościeżnicami, wymianę wszystkich instalacji, równanie ścian i wylanie nowych podłóg, montaż kuchni na wymiar z pełnym sprzętem AGD, zabudowę szafy na wymiar, zakup wyposażenia pokoi itp.

Ponieważ w przeszłości Wnioskodawca nie zamierzał tego mieszkania amortyzować, ani nie stosował żadnych ulg budowlanych związanych z remontem ww. mieszkania, to nie gromadził faktur, ani za materiały budowlane, ani za przeprowadzone prace remontowe i zakupione wyposażenie. W międzyczasie wspólnota ze składek mieszkańców ogrodziła podwórze, zamontowała bramę otwieraną na pilota, wydzieliła miejsca parkingowe dla mieszkańców, wykonała kompleksowy remont dachu, wymieniła piony wodnokanalizacyjne oraz wykonała remont klatki schodowej. W wyniku przeprowadzonego remontu i zmiany cen, jakie nastąpiły w ciągu 9 lat od nabycia, wartość nieruchomości jest obecnie znacznie wyższa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca może, określając wartość początkową nieruchomości, którą chce amortyzować, stosować obecną cenę rynkową ww. mieszkania, która według Niego dla poniższego mieszkania wynosiłaby nie mniej niż 340 000 zł, czyli 5 000 zł za m²? Jeśli Wnioskodawca nie może uwzględnić obecnych cen rynkowych ww. nieruchomości, tj. z dnia 21 marca 2019 r., to jaką ma przyjąć wartość początkową mieszkania po przeprowadzonym remoncie kapitalnym z pełnym wyposażeniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli posłużymy się interpretacją amortyzacji w broszurze dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów cyt. „Amortyzacja to pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, wynajmowanych i dzierżawionych” (http://www.mf.gov.pl/(...)), to wykorzystując w działalności gospodarczej ww. mieszkanie liczy się wartość początkowa mieszkania, które w danym momencie zostało wprowadzone do działalności, a nie wartość początkowa tej nieruchomości sprzed kilku lat przed remontem. Stopniowe zużycie dotyczy przecież elementów wyposażenia i stanu po remoncie, a nie stanu przed remontem, dlatego zasadne jest przyjęcie obecnej rynkowej wartości nieruchomości, jako jego wartości początkowej. Jak Wnioskodawca wspominał na początku, nie gromadził faktur za wykonane prace i materiały, bo nie zamierzał amortyzować ww. lokalu, ale gdyby je miał i doliczył do ceny zakupu otrzymałby wartości zbliżone do wyżej wymienionych. Dlatego Wnioskodawca uważa, że nie powinien być „karany” brakiem możliwości przyjęcia wartości początkowej lokalu z obowiązujących cen rynkowych, bo takie gruntownie wyremontowane i wyposażone mieszkanie poddaje amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Jednakże stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie, sprzedaży i kupnie nieruchomości. Obecnie wraz z żoną jest posiadaczem mieszkania, w którym mieszka i chce je w ramach działalności wynajmować i amortyzować. Mieszkanie zostało nabyte w dniu 9 lipca 2010 r. za cenę 158 500 zł. Nabyte mieszkanie ma 68 m², nadawało się do remontu, i taki kompleksowy remont został w nim przeprowadzony. Remont obejmował całościową wymianę stolarki okiennej i drzwiowej, wymianę drzwi pokojowych z ościeżnicami, wymianę wszystkich instalacji, równanie ścian i wylanie nowych podłóg, montaż kuchni na wymiar z pełnym sprzętem AGD, zabudowę szafy na wymiar, zakup wyposażenia pokoi itp. Ponieważ w przeszłości Wnioskodawca nie zamierzał tego mieszkania amortyzować, ani nie stosował żadnych ulg budowlanych związanych z remontem ww. mieszkania, to nie gromadził faktur ani za materiały budowlane, ani za przeprowadzone prace remontowe i zakupione wyposażenie. W międzyczasie wspólnota ze składek mieszkańców ogrodziła podwórze, zamontowała bramę otwieraną na pilota, wydzieliła miejsca parkingowe dla mieszkańców, wykonała kompleksowy remont dachu, wymieniła piony wodnokanalizacyjne oraz wykonała remont klatki schodowej. W wyniku przeprowadzonego remontu i zmiany cen, jakie nastąpiły w ciągu 9 lat od nabycia, wartość nieruchomości jest obecnie znacznie wyższa.

Jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego. Jako wyjątek, ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego winna zatem dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jednak nie zamierzał amortyzować opisanego we wniosku lokalu, w którym obecnie mieszka. Ponadto Wnioskodawca nie gromadził faktur, ani za materiały budowlane, ani za przeprowadzone prace remontowe, ponieważ nie miał takiego obowiązku.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku mieszkalnia na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Przy dokonywaniu przez Wnioskodawcę własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest przy tym skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Niemniej jednak biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie mógł ustalić wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (mieszkalnia) z uwzględnieniem obecnych cen rynkowych, tj. z dnia 21 marca 2019 r. Przy określaniu wartości początkowej środka trwałego (mieszkania) zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca winien uwzględnić ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia zużycia tego środka trwałego, nie zaś ceny rynkowe mieszkań z dnia 21 marca 2019 r.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że nie dokonał oceny prawidłowości przytoczonych we wniosku wyliczeń liczbowych. Należy bowiem zaznaczyć, że przepis art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe nie podlega urzędowej interpretacji prawidłowość dokonania wyliczeń rachunkowych dotyczących wartości początkowej mieszkania.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Należy zaznaczyć, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym żony Wnioskodawcy.

Należy również zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.