Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ILPB2/4510-1-179/16/19-S/JG
z 8 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Go 315/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 8 kwietnia 2019 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 stycznia 2019 r. sygn. akt II FSK 196/17 (data wpływu orzeczenia 15 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2016 r. (data wpływu 7 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie okresu przechowywania dokumentacji przez Spółkę prowadzącą działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie okresu przechowywania dokumentacji przez Spółkę prowadzącą działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 7 czerwca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy postanowienie nr ILPB3/4510-1-179/16-2/JG, w którym odmówił wszczęcia postępowania.

Wnioskodawca na postanowienie odmawiające wszczęcia postepowania z 7 czerwca 2016 r. nr ILPB3/4510-1-179/16-2/JG wniósł pismem z 17 czerwca 2016 r. zażalenie.

W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 20 lipca 2016 r. nr ILPB3/4510-3-5/16-2/ŁM utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Wnioskodawca na postanowienie z 20 lipca 2016 r. nr ILPB3/4510-3-5/16-2/ŁM złożył skargę z 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Go 315/16 uchylił zaskarżone postanowienie z 20 lipca 2016 r. nr ILPB3/4510-3-5/16-2/ŁM oraz poprzedzające je postanowienie z 7 czerwca 2016 r. nr ILPB3/4510-1-179/16-2/JG.

Na wstępie WSA wskazał, że oś sporu między stronami niniejszego postępowania sprowadza się do wykładni pojęcia „przepisy prawa podatkowego” zawartego w Ordynacji podatkowej. Zgodnie bowiem z regulacją art. 14b § 1 tej ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez przepisy prawa podatkowego należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Z kolei pojęcie ustaw podatkowych zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej i zgodnie z tym przepisem należy przez nie rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

WSA zaznaczył, że mówiąc o przepisach prawa podatkowego, należy przyjąć, że są nimi nie tylko przepisy ustaw podatkowych, lecz wszelkich ustaw, gdy ich regulacje dotyczą określonych elementów konstrukcji prawnej podatku – szczegółowe prawo podatkowe, lub też gdy w zakresie ich regulacji mieści się problematyka praw i obowiązków organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Zdaniem WSA cytowany art. 3 pkt 2, jak również art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie dzieli przepisów prawa podatkowego na przepisy prawa materialnego i przepisy proceduralne. Definiuje jedynie to, którym spośród przepisów obowiązującego prawa ustawodawca nadał rangę przepisów prawa podatkowego. Skoro zatem, zgodnie z wolą ustawodawcy, na wniosek zainteresowanego, wydaje się, w jego indywidualnej sprawie indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, to znaczy, że interpretację indywidualną wydaje się wówczas, gdy dotyczy ona przepisów mogących mieć znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej zainteresowanego (por. wyrok NSA z dnia 20 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 1239/14).

W ocenie WSA w orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, który skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, zgodnie z którym nie można obowiązku wydawania przez organ podatkowy interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość. Zatem rozumienie prawa podatkowego należy odnosić do ogółu przepisów regulujących zasady powstawania, ustalania oraz wygaszania zobowiązań podatkowych oraz obowiązki podatników, płatników i inkasentów poszczególnych podatków oraz traktujących także o obowiązujących procedurach, które powinny być przestrzegane przez organy podatkowe oraz strony w trakcie postępowania podatkowego i wykonywania innych czynności zmierzających do ustalenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego i skutecznego poboru podatku.

Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, to jest podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych. Należy również zaznaczyć, że przepisy prawa podatkowego jakkolwiek stanowią autonomiczną dziedzinę prawa, to jednak nie są całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego, a wręcz przeciwnie, wraz z przepisami innych gałęzi prawa stanowią część jednego porządku prawnego obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Poszczególne ustawy podatkowe zawierają obszerną liczbę przepisów odwołujących się do pojęć i instytucji właściwych dla innych dziedzin prawa. Dlatego też organy podatkowe, dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego, są zobowiązane do posiłkowania się przepisami z innych dziedzin prawa dla wyjaśnienia znaczenia występujących w przepisach ustaw podatkowych pojęć i instytucji z tych innych dziedzin prawa (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 5 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 193/16).

Wobec powyższego WSA zgodził się ze Skarżącą, że regulacje zawarte w ustawie o specjalnych strefach ekonomicznych stanowiące element konstrukcyjny podatku dochodowego od osób prawnych, a także wyznaczające prawa i obowiązki podatników operujących w specjalnych strefach ekonomicznych są przepisami ustaw podatkowych.

Stosownie bowiem do treści art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Skarżąca spółka jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej objęta jest dyspozycją ww. przepisu. Niemniej jednak art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązuje podatników do prowadzenia i przechowywania ksiąg podatkowych do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego został określony w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Z kolei zgodnie z regulacją art. 12a ustawy o SSE przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych – przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty, a przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy – dodatkowo przechowują dokumenty związane z poborem podatków oraz innych dochodów budżetu państwa, a także przychodów państwowych funduszy celowych (ust. 1). Księgi oraz dokumenty określone w ust. 1 są przechowywane do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej (ust. 2).

Stosownie natomiast do treści art. 12c ustawy o SSE roszczenia związane ze zwrotem pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Jak wskazał WSA terminy wskazane w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 12c ustawy o SSE różnią się. Natomiast oba przepisy odnoszą się do obowiązków podatnika w zakresie okresu przechowywania dokumentacji podatkowej.

Wobec powyższego – zdaniem WSA – stanowisko przedstawione przez Organ w zaskarżonym postanowieniu jest błędne. Nie sposób zgodzić się z organem podatkowym jakoby, przy tak postawionych pytaniach oraz przedstawionym stanie faktycznym, dokonanie wykładni przepisów ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych nie wypełniało przesłanek przepisów podatkowych określonych w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji, aby nie było możliwe w ramach kompetencji Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej merytoryczne rozpatrzenie wniosku skarżącej Spółki. Tym samym za zasadne uznać należało podniesione przez Skarżącą zarzuty dotyczące naruszenia przez Organ art. 3 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z 14 b § 1 w zw. art. 3 pkt 1 i 2 tej ustawy.

W ocenie WSA – zasadny jest również podniesiony przez Spółkę zarzut naruszenia przez Organ art. 165a w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Należy bowiem zaznaczyć, że postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, stosownie do regulacji art. 165a Ordynacji podatkowej, wydaje się, gdy żądanie zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z jakichkolwiek innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte. Przepis ten stosowany odpowiednio przez art. 14h tej ustawy ma zastosowanie w sytuacji, gdy wniosek o wydanie interpretacji wychodzi poza zakres przepisów prawa podatkowego. Jednak, jak wykazano powyżej, taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

WSA zaznaczył, że art. 14k Ordynacji podatkowej zawiera tzw. „zasadę nieszkodzenia”, która oznacza, że podmiot, który zastosował się do interpretacji, nie może z tego tytułu ponosić negatywnych skutków prawnych. Rozwinięcie ww. zasady zawierają przepisy art. 14i-14n Ordynacji podatkowej.

W ocenie Sądu należy zgodzić się ze Skarżącą, że uznanie przez Organ, że wydana w niniejszej sprawie interpretacja nie wywołałaby w stosunku do niej ochrony prawnej narusza art. 14k-14n Ordynacji podatkowej. Brak bowiem podstaw, by wobec Skarżącej ww. przepisy nie miały zastosowania. Trzeba jednak zauważyć, że interpretacja wiąże tylko i wyłącznie w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym. Zatem wnioskodawca nie będzie korzystał z ochrony wyrażonej w art. 14k-14n Ordynacji podatkowej, jeśli stan faktyczny będzie odbiegał od rzeczywistości.

Zgodnie z regulacją art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Zaś stosownie do postanowień art. 14a tej ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych winien dążyć do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności ich interpretacji, z urzędu lub na wniosek, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (interpretacje ogólne).

WSA podsumowując, stwierdził, że prezentowana w niniejszej sprawie przez Organ postawa narusza również treść ww. norm prawnych przez brak merytorycznej poprawności i staranności działania, jak również brak uwzględnienia ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Go 315/16 Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, złożył skargę kasacyjną z 23 grudnia 2016 r. nr 3063-ILRP.46.272.16.2.RJ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 10 stycznia 2019 r. sygn. akt II FSK 196/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Na wstępie NSA wskazał, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy wniosek skarżącej Spółki mógł skutecznie zainicjować postępowanie interpretacyjne, co obligowało Organ podatkowy do udzielania odpowiedzi na zadane w nim pytania, czy też rację ma Organ podatkowy, że wniosek strony wykraczał poza obowiązki tego Organu określone w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, dając podstawy do odmowy wszczęcia postępowania na podstawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej.

NSA przypomniał, że rolą indywidualnej interpretacji podatkowej jest zapewnienie podatnikowi możliwości zweryfikowania prawidłowości dokonywanej osobiście wykładni szeroko rozumianych przepisów prawa podatkowego, ponieważ zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r. – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przedstawiony we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania wnioskodawcy, a zatem przedmiotem wykładni dokonywanej przez organ podatkowy mogą być jedynie przepisy materialnego prawa podatkowego (zob. wyłączenie z art. 14b § 2a Ordynacji podatkowej – przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych).

NSA wskazał, że pojęcie „przepisów prawa podatkowego” zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, jako przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. W ust. 1 art. 3 Ordynacji podatkowej ustawodawca wyjaśnia natomiast pojęcie ustaw podatkowych, które obejmuje ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

NSA podkreślił, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że nie można obowiązku wydania przez organ podatkowy interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość. Wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych, a zazwyczaj także wysokość tych zobowiązań, od zdarzeń czy czynności prawnych uregulowanych bądź zdefiniowanych w przepisach nie będących przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, tj. podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych (zob. wyrok WSA w Warszawie z 21 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1737/07; wyroki NSA z dnia 21 kwietnia 2016 r. o sygn. akt II FSK 1625/14 i z dnia 19 maja 2017 r. o sygn. akt I FSK 1407/15).

Zdaniem NSA, o ile ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1010) nie można generalnie zaliczyć do ustaw podatkowych, to jednak jej Rozdział 3 zatytułowany „Zarządzanie strefą i zwolnienia podatkowe” zawiera przepisy podatkowe regulujące możliwość zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy (art. 12), jak i obowiązek prowadzenia ksiąg podatkowych i termin ich przechowywania (art. 12a w zw. z art. 12c). Zatem w niniejszej sprawie Organ podatkowy błędnie uznał, że brak jest zagadnienia sensu stricto związanego z przedmiotem opodatkowania, czyli przepisu prawa podatkowego normującego zagadnienie przedstawione przez skarżącą Spółkę.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej Poznaniu nie miał zatem podstaw, aby odmówić wszczęcia postępowania interpretacyjnego w sytuacji, gdy istniał przepis prawa podatkowego, którego wykładni może dokonać w odniesieniu do stanu faktycznego opisanego we wniosku o interpretację indywidualną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony w zakresie okresu przechowywania dokumentacji przez Spółkę prowadzącą działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej wymaga ponownego rozpatrzenia przez organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji płyt wiórowych surowych, płyt MDF i OSB, jak również wyrobów uszlachetnionych, m.in.: płyt laminowanych, podłóg laminowanych, paneli boazeryjnych oraz elementów postforming (blaty kuchenne).

W dniu 27 czerwca 2014 r. Spółka uzyskała zezwolenie (dalej: Zezwolenie) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej także: Strefa) – po uprzednim objęciu istniejącego zakładu Spółki statusem specjalnej strefy ekonomicznej.

W związku z realizacją inwestycji na terenie Strefy dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy na podstawie Zezwolenia będą korzystały ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w oparciu o art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Spółka jest świadoma spoczywającego na niej obowiązku prowadzenia działalności gospodarczej z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 282, z późn. zm.; dalej: ustawa o SSE). Niemniej jednak, w związku z wejściem w życie w dniu 6 stycznia 2015 r. ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1854; dalej: ustawa nowelizująca), na mocy której do ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych wprowadzono m.in. przepisy art. 12a i art. 12c, Spółka powzięła pewną wątpliwość co do jej obowiązków w zakresie przechowywania dokumentacji związanych z faktem wykonywania działalności gospodarczej na terenie Strefy.

Należy przy tym wskazać, że w ramach niniejszego wniosku Spółka zwraca się do Ministra Finansów z zapytaniem dotyczącym okresu przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE. W odrębnym piśmie Spółka wniosła natomiast o potwierdzenie swojego stanowiska w odniesieniu do zakresu oraz formy gromadzonej dokumentacji.

Rok podatkowy Spółki trwa obecnie od dnia 1 października do dnia 30 września, przy czym Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości może nastąpić zmiana w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w oparciu o przepisy art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE Spółka jest zobowiązana do przechowywania dokumentacji wskazanej w art. 12a ust. 1 tej ustawy w okresie dziesięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka skorzystała z pomocy w formie zwolnienia podatkowego za dany rok podatkowy (tj. od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego za dany rok podatkowy) – przy czym dziesięcioletni okres należy liczyć odrębnie w odniesieniu do dokumentacji za każdy kolejny rok podatkowy?
2. Czy w oparciu o przepisy art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE organy podatkowe będą uprawnione do żądania od Spółki dokumentacji, o której mowa w art. 12a ust. 1 tej ustawy, dotyczącej danego roku podatkowego po upływie okresu 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka skorzystała ze zwolnienia za dany rok podatkowy, tj. od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego dotyczącego tego roku podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. w oparciu o przepisy art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE Spółka jest zobowiązana do przechowywania dokumentacji wskazanej w art. 12a ust. 1 tej ustawy w okresie dziesięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka skorzystała z pomocy w formie zwolnienia podatkowego za dany rok podatkowy, (tj. od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego za dany rok podatkowy) – przy czym dziesięcioletni okres należy liczyć odrębnie w odniesieniu do dokumentacji za każdy kolejny rok podatkowy;
2. w oparciu o przepisy art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE organy podatkowe nie będą uprawnione do żądania od Spółki dokumentacji, o której mowa w art. 12a ust. 1 tej ustawy, dotyczącej danego roku podatkowego po upływie okresu 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka skorzystała ze zwolnienia za dany rok podatkowy, tj. od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego dotyczącego tego roku podatkowego.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 i 2.

1. Obowiązki archiwizacyjne określone w ustawie o SSE – uwagi ogólne.

Na mocy ustawy nowelizującej z dniem 6 stycznia 2015 r. do krajowego porządku prawnego, a konkretnie do ustawy o SSE, wprowadzony został przepis art. 12a, w myśl którego Przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych – przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty, a przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy – dodatkowo przechowują dokumenty związane z poborem podatków oraz innych dochodów budżetu państwa, a także przychodów państwowych funduszy celowych. Jednocześnie, w ust. 2 wskazanego przepisu ustanowiono, iż Księgi oraz dokumenty określone w ust. 1 są przechowywane do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej.

Jednocześnie, w myśl art. 12c ustawy o SSE Roszczenia związane ze zwrotem pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Kierując się literalnym brzmieniem powyżej wskazanych regulacji, należy stwierdzić, że zasadniczo przedsiębiorca prowadzący działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jest zobowiązany przechowywać dokumenty, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym skorzystał z pomocy publicznej za dany rok.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, literalna wykładnia wskazanych wyżej regulacji prowadzi do konkluzji, że dziesięcioletni okres archiwizowania dokumentów powinien być liczony odrębnie w odniesieniu do dokumentacji dotyczącej każdego kolejnego roku podatkowego. Innymi słowy wskazany 10-letni okres obowiązku przechowywania dokumentacji należy kalkulować w sposób kroczący, co oznacza, że okres ten należy liczyć odrębnie od końca każdego kolejnego roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca strefowy skorzystał z pomocy w formie zwolnienia podatkowego.

2. Interpretacja pojęcia „skorzystać z pomocy publicznej”.

a) Analiza przepisów prawa krajowego.

Mając na uwadze powyższe, w procesie wykładni przepisów art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE kluczowym jest określenie, co należy rozumieć pod pojęciem „skorzystać z pomocy publicznej”. W tym celu, w pierwszej kolejności należy odwołać się do art. 12 ustawy o SSE, którego treść została poszerzona w oparciu o przepisy ustawy nowelizującej, a stosownie do którego Dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym o osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych mi podstawie art. 4 ust. 4.

Konsekwentnie, zgodnie z ustawą o SSE, „pomoc publiczną” stanowi zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych, a w przypadku przedsiębiorców będących osobami fizycznymi zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych. W odniesieniu do Spółki pomocą publiczną będzie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca podlegający pod reżim ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie bowiem korzystać ze zwolnienia w oparciu o regulację art. 17 ust. 1 pkt 34 tej ustawy, w myśl której wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nie sprecyzował w ustawie o SSE, co oznacza pojęcie „skorzystać z pomocy”, a tym samym, nie określił, w którym momencie następuje efektywne „skorzystanie z pomocy publicznej”.

Wobec powyższego, kierując się zasadami wykładni systemowej, należy, zdaniem Spółki, odnieść się w tym zakresie do następujących przepisów:

• ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404, z późn. zm., dalej: ustawa o postępowaniu w prawach dotyczących pomocy publicznej) oraz
• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 465, dalej: rozporządzenie w sprawie pomocy publicznej).

Zgodnie z wyjaśnieniami sformułowanymi w § 7 ust. 6 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej określającego m.in. warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom strefowym, dniem otrzymania pomocy jest ostatni dzień miesiąca, w którym udzielono pomocy w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U z 2007 r. Nr 59, poz. 404, z późn. zm.).

Wnioskodawca pragnie przy tym nadmienić, iż jego zdaniem w analizowanym zakresie pojęcia „skorzystania z pomocy” i „otrzymania pomocy” są równoznaczne. Brak jest bowiem wątpliwości, że przedsiębiorca strefowy, którego dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie stosownego zezwolenia podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego, zarówno „korzysta”, jak również „otrzymuje” pomoc publiczną w formie zwolnienia podatkowego.

Jak wskazano powyżej, w rozporządzeniu w sprawie pomocy publicznej ustawodawca powołuje się w sposób bezpośredni na ustawę o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, w której z kolei ustanowiono, iż przez „dzień udzielenia pomocy” należy rozumieć dzień, w którym podmiot ubiegający się o pomoc publiczną nabył prawo do otrzymania tej pomocy, a w przypadku gdy udzielenie pomocy w formie ulgi podatkowej następuje na podstawie aktu normatywnego, bez wymogu wydania decyzji:

• dzień, w którym zgodnie z odrębnymi przepisami upływa termin złożenia deklaracji albo innego dokumentu określającego wartość pomocy, z zastrzeżeniem lit. b,
• dzień, w którym zgodnie z odrębnymi przepisami upływu termin złożenia zeznania rocznego udzielenia pomocy w formie ulgi w podatku dochodowym,
• dzień faktycznego przysporzenia korzyści finansowych – w przypadku braku obowiązku złożenia deklaracji albo innego dokumentu określającego wartość pomocy

− chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej (art. 2 pkt 11 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, bezsprzecznym jest fakt, że momentem skorzystania z pomocy publicznej w przypadku przedsiębiorców strefowych jest dzień w którym, zgodnie z odrębnymi przepisami, upływa termin złożenia zeznania rocznego, wykazującego dochód korzystający ze zwolnienia z opodatkowania.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w sytuacji, w której przedsiębiorca prowadzi wprawdzie działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, ale jeszcze nie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego brak jest przesłanek do stosowania art. 12a i 12c ustawy o SSE. Zdaniem Spółki powyższa konkluzja będzie miała w szczególności zastosowanie w odniesieniu do sytuacji, w której przedsiębiorca operujący w specjalnej strefie ekonomicznej nie nabył jeszcze prawa do ulgi podatkowej (z uwagi na brak spełnienia warunków określonych w treści zezwolenia) – tak, jak ma to miejsce w przypadku Spółki (dla przypomnienia: zakład Spółki został objęty statusem SSE, stąd Spółka nabędzie prawo do zwolnienia podatkowego dopiero od miesiąca następującego po miesiącu, w którym łącznie zostaną spełnione warunek dotyczący wielkości inwestycji oraz warunek w zakresie zatrudnienia).

We wskazanym wyżej przypadku, nie może być mowy o „skorzystaniu z pomocy publicznej”, tj. o ewentualnej podstawie do powstania roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej, z którymi nierozerwalnie związany jest wymóg przechowywania dokumentacji. Należy bowiem ponownie podkreślić, że art. 12a ustawy o SSE ustanawia obowiązek przechowywania dokumentacji do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej – te zaś, na mocy art. 12c ustawy o SSE, przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przedsiębiorca strefowy jest zobowiązany do przechowywania dokumentów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego za dany rok podatkowy, jeżeli w tym zeznaniu wykazał on zwolnienie z podatku dochodowego.

Jednocześnie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że 10-letni okres obowiązku przechowywania dokumentacji należy kalkulować w sposób kroczący, co oznacza, że okres ten należy liczyć odrębnie od końca każdego kolejnego roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca strefowy skorzystał z pomocy w formie zwolnienia podatkowego.

Szczegółowa analiza dotycząca praktycznego zastosowania analizowanych przepisów w odniesieniu do Spółki została przedstawiona w dalszej części niniejszego wniosku.

b) Analiza przepisów prawa wspólnotowego.

Zdaniem Wnioskodawcy do analogicznych konkluzji z przedstawionymi w pkt a powyżej prowadzi interpretacja właściwych przepisów prawa wspólnotowego. Należy przy tym wskazać, że powołanie się w tym zakresie na przepisy prawa wspólnotowego jest zasadne z uwagi na fakt, iż w ocenie Spółki stanowiły one wzorzec regulacji wprowadzonych do polskiego porządku prawnego w zakresie archiwizacji dokumentów przez przedsiębiorców strefowych.

Jak czytamy w treści uzasadnienia projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy nr 2856): Obecnie brak jest bezpośredniego uregulowania zasad przechowywania dokumentacji związanej z udzieleniem pomocy publicznej w formie zwolnień podatkowych udzielanych w strefach. Zgodnie z wymogami UE państwa członkowskie są zobowiązane do przechowywania szczegółowej dokumentacji dotyczącej każdej pomocy indywidualnej lub programu pomocy przez 10 lat od dnia przyznania pomocy. Z kolei, stosownie do założeń do projektu ustawy nowelizującej wypracowanych przez Stały Komitet Rady Ministrów Brak jest bezpośredniego uregulowania zasad przechowywania dokumentacji związanej z udzieleniem pomocy w formie zwolnień podatkowych udzielanych w strefach. Zgodnie z art. 10 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 (...) państwa członkowskie są zobowiązane do przechowywania szczegółowej dokumentacji dotyczącej każdej pomocy indywidualnej lub programu pomocy przez okres 10 lat od dnia przyznania pomocy.

Na co zwrócono uwagę w ww. uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej oraz założeniach wypracowanych przez Stały Komitet Rady Ministrów, w myśl art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 800/2008 dokumentację dotyczącą pomocy publicznej przechowuje się przez okres 10 lat od daty przyznania pomocy. W podobny sposób sformułowano analizowaną zasadę na gruncie obecnie obowiązującego Rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. U. UE L 187 z 26.6.2014 z późn. zm.), zgodnie z którym aby umożliwić Komisji monitorowanie pomocy wyłączonej z obowiązku zgłoszenia na mocy niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie (...) prowadzą szczegółową dokumentację obejmującą informacje i dokumenty uzupełniające niezbędne do ustalenia, że wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu zostały spełnione. Dokumentacja ta jest przechowywana przez okres 10 lat od dnia przyznania pomocy ad hoc lub dnia przyznania ostatniej pomocy w ramach programu.

W tym kontekście warto nadmienić, że genezą wprowadzenia ww. przepisów były regulacje zawarte w Rozporządzeniu Rady (WE) z dnia 22 marca 1999 r. nr 659/1999 ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz. U. UE z 1999, L 83/1; dalej: rozporządzenie 659/1999). Zgodnie z art. 15 ust. 1 tego rozporządzenia kompetencje Komisji w zakresie windykacji pomocy podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia. W myśl przepisu ust. 2 ww. artykułu okres przedawnienia rozpoczyna bieg w dniu, w którym bezprawnie przyznano pomoc beneficjentowi albo w charakterze pomocy indywidualnej, albo w ramach programu pomocowego. Aby umożliwić Komisji Europejskiej windykację pomocy publicznej w okresie, o którym mowa powyżej, niezbędnym było ustanowienie przepisów nakazujących przechowywanie stosownej dokumentacji, którą Komisja Europejska posłuży się w procesie oceny legalności przyznanej pomocy, czego wyrazem była treść pkt 34 preambuły do rozporządzenia 800/2008, zgodnie z którą należy również ustalić zasady dotyczące dokumentacji pomocy w formie programów i pomocy indywidualnej wyłączonej na mocy niniejszego rozporządzenia, jaką powinny prowadzić państwa członkowskie, z uwagi na przepisy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Konsekwentnie, okres, w trakcie którego na mocy przepisów prawa wspólnotowego należy przechowywać wymaganą dokumentację, jest ściśle powiązany z okresem przedawnienia kompetencji Komisji Europejskiej do windykacji pomocy publicznej i liczony jest od dnia jej przyznania/udzielenia.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Komisja Europejska przyjęła stanowisko, że w przypadku pomocy udzielanej w formie zwolnienia podatkowego dniem jej przyznania/udzielenia jest corocznie dzień, w którym „należny był podatek”. Wskazane wyżej stanowisko zostało zaprezentowane podczas rozpatrywania spraw T-427/04 i T-17/05 (F SA przeciwko Komisji Europejskiej), przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, który orzekał w dniu 30 listopada 2009 r. Komisja Europejska wyraziła wówczas pogląd, który został zaakceptowany przez sąd, iż na mocy ustawy nr 90-568 wprowadzony został program pomocowy (...) ewentualne przedawnienie [tj. ewentualny moment, od którego należy kalkulować rozpoczęcie biegu okresu przedawnienia – przyp. Wnioskodawcy] może być określane w odniesieniu do pomocy przyznanej w ramach tego programu. Momentem, od którego bieg rozpoczyna okres przedawnienia jest więc dzień, w którym każda pojedyncza pomoc została rzeczywiście przyznana F tj. każdego roku jest to dzień, w którym należny był podatek od działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt polskich przepisów prawa podatkowego, należy zaznaczyć, że ww. moment, w którym należny był podatek następuje w polskim porządku prawnym w tym samym dniu, w którym upływa termin na złożenie zeznania rocznego za dany rok podatkowy. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Podatnicy (…) są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Tym samym analiza przepisów prawa wspólnotowego, które zgodnie z intencją polskiego ustawodawcy stanowią pierwowzór dla regulacji krajowych, pozwala potwierdzić wniosek uprzednio sformułowany przez Spółkę, zgodnie z którym przedsiębiorcy strefowi są zobowiązani do przechowywania wymaganej dokumentacji za dany rok podatkowy w okresie dziesięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin złożenia zeznania rocznego dotyczącego tego roku podatkowego.

3. Praktyczne aspekty analizowanego zagadnienia – przykład określenia okresu, którego dotyczy obowiązek archiwizacyjny.

Jak wskazano powyżej, w myśl art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Podatnicy (...) są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego (...). Konsekwentnie, termin złożenia zeznania rocznego w podatku dochodowym od osób prawnych (w obowiązującym obecnie brzmieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) wynosi trzy miesiące od dnia zakończenia roku podatkowego.

Jak wskazano w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, obecnie przyjęty przez Spółkę rok podatkowy trwa od dnia 1 października do dnia 30 września. Oznacza to, że w przypadku, gdy Spółka w najbliższych latach nie dokona zmiany roku podatkowego, a rozpocznie korzystanie z pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych przykładowo w odniesieniu do dochodów osiągniętych w roku podatkowym 2017/2018 r., to wówczas wartość dochodów podlegających zwolnieniu na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych po raz pierwszy wykaże w zeznaniu rocznym za rok 2017/2018 r., tj. zeznaniu składanym najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takim wypadku, rokiem kalendarzowym, w którym Spółka skorzysta z pomocy publicznej, o którym mowa w art. 12c ustawy o SSE, będzie rok 2018. Konsekwentnie, Spółka będzie zobowiązana do przechowywania dokumentów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, w zakresie, w jakim dotyczyć one będą roku podatkowego 2017/2018, przez okres 10 lat, licząc od końca roku 2018 r., tj. do dnia 31 grudnia 2028 r.

Jeżeli w zeznaniu rocznym za rok podatkowy 2018/2019, składanym do dnia 31 grudnia 2019 r. Spółka wykaże dochody zwolnione z opodatkowania (efektywnie skorzysta z pomocy) będzie zobligowana do przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, za rok podatkowy 2018/2019 do końca roku 2029 itd.

Warto przy tym zaznaczyć, że zdaniem Wnioskodawcy bez znaczenia dla określenia granic czasowych obowiązku archiwizacyjnego pozostawać będzie dokładna data złożenia zeznania rocznego lub zapłaty ewentualnego podatku za dany rok, ponieważ okres 10-letni, jak wskazano powyżej, liczony jest każdorazowo od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z pomocy, a zatem od końca roku, w którym upływał termin na złożenie zeznania rocznego.

4. Niedopuszczalność odmiennej interpretacji art. 12a i 12c ustawy o SSE.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w jego ocenie niedopuszczalna jest inna niż zaprezentowana powyżej interpretacja przepisów art. 12a ust. 2 w zw. z art. 12c ustawy o SSE. Przede wszystkim brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych, aby organy podatkowe, czy też inne organy administracji publicznej mogły żądać od przedsiębiorcy strefowego przechowywania wymaganej dokumentacji za dany rok podatkowy po upływie 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin na złożenie zeznania za ten rok podatkowy. Żaden przepis ustawy o SSE, jak również innych aktów prawnych nie ustanawia takich kompetencji organów podatkowych (czy innych organów administracji publicznej).

W odniesieniu do powyższego Wnioskodawca pragnie powołać się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 czerwca 2012 r. (sygn. akt P 41/10), w którym stwierdzono, że długi termin przedawnienia, wyznaczający jednocześnie horyzont czasowy prowadzenia przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej postępowań względem podatników, może rodzić trudności w rzetelnym ich przeprowadzeniu, stając się w rezultacie swoistą pułapką również na uczciwych podatników. (...) Racjonalny ustawodawca nie może bowiem wymagać od podatników przechowywania dokumentów i zabezpieczania dowodów wywiązania się z obowiązków podatkowych przez nadmiernie długi czas. Im dłuższy będzie okres wymagalności należności, tym większe istnieje ryzyko, że rozwiązania prawa materialnego i procesowego związane z rozliczeniem i dochodzeniem zobowiązań podatkowych, odpowiadające standardom wynikającym m.in. z art. 2 Konstytucji w chwili powstania zobowiązania podatkowego oraz przez pewien czas potem, z biegiem lat – ze względu na wynikające z tego skutki choćby dla możliwości dowodowych – mogą przestać spełniać wymogi konstytucyjności. Wówczas narastać będzie ryzyko, że zbyt dużo osób, które nawet poprawnie rozliczyły się z ciążących na nich zobowiązań podatkowych, nie będzie w stanie udowodnić wielu okoliczności, ważnych dla oceny istnienia bądź nieistnienia zobowiązania.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż jest w pełni świadoma, że zagadnieniem analizowanym w powyżej cytowanym wyroku jest zobowiązanie podatkowe, a nie roszczenie do zwrotu pomocy publicznej, którego okres przedawnienia został ustalony w sposób odmienny, w oparciu o unormowania przewidziane w prawie wspólnotowym. Niemniej jednak, Spółka stoi ona na stanowisku, że zawarte w nim wskazania znajdują zastosowanie również w odniesieniu do wymagań stawianych przedsiębiorcom strefowym. Zdaniem Wnioskodawcy Trybunał Konstytucyjny w sposób ogólny formułuje w nim zasadę, zgodnie z którą wymaganie od podatników przechowywania dokumentów przez bardzo długi czas może rodzić ryzyko nałożenia na nich ewentualnych sankcji niezależnie od faktu, że dokonują oni w danym zakresie prawidłowych rozliczeń.

Kierując się powyższymi konkluzjami, należy stwierdzić, że wydłużenie okresu przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, stanowiłoby nadmierne obciążenie przedsiębiorcy strefowego, niewspółmierne ze względu na osiągany cel, jakim jest kontrola legalności otrzymanej pomocy publicznej, co potwierdza, w ocenie Wnioskodawcy, że ewentualne żądanie od przedsiębiorcy strefowego, aby przechowywał on wymaganą dokumentację za dany rok podatkowy po upływie 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin na złożenie zeznania za ten rok podatkowy, byłoby niedopuszczalne.

Reasumując powyższe rozważania, Spółka wnosi o uwzględnienie zaprezentowanej przez nią argumentacji oraz akceptację przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.