Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.257.2019.1.JG
z 2 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2019 r (data wpływu 13 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w momencie doręczenia towaru klientowi przez kuriera – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w momencie doręczenia towaru klientowi przez kuriera.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest osobą prawną i polskim rezydentem podatkowym. Posiada siedzibę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce. Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży towarów, w przeważającej części wyrobów medycznych za pośrednictwem Internetu (w tym celu prowadząc stronę internetową), zamówień telefonicznych i mailowych. W przypadku zakupu towaru klienci podatnika będący konsumentami mają do dyspozycji dostawę danego towaru przez stałą firmę kurierską, która działa na podstawie umowy z Podatnikiem o realizację dostaw. Jest to jedyny dostępny wariant dostawy towaru. Wnioskodawca nie przewidział odbioru towaru osobiście przez klienta oraz nie daje możliwości wyboru kuriera spośród kilku przewoźników. Podatnik w swojej działalności wprowadził opcję możliwości zapłaty za towar przez klienta za pobraniem, tj. wręczenie kwoty przewoźnikowi. Ponadto Wnioskodawca na prowadzonej przez niego stronie internetowej używanej do sprzedaży towaru posiada zamieszczony Regulamin (stosowany też do sprzedaży w zakresie zamówień telefonicznych i mailowych), który będzie modyfikował ogólne zasady zawarte w Kodeksie cywilnym dotyczące momentu wydanie rzeczy oraz momentu przejścia korzyści i ciężarów związanych z rzeczą, wskazując chwilę skutecznego dostarczenia towaru przez kuriera (w tym przyjęciu przez niego zapłaty za towar), co ma służyć zabezpieczeniu interesów klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku modyfikacji przez Wnioskodawcę postanowień zawartych w Regulaminie sprzedaży, w ten sposób, że w sytuacji doręczenia towaru kurierem za pobraniem wszelkie ciężary i korzyści związane z towarem oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru przechodzą na kupującego będącego konsumentem z chwilą doręczenia towaru przez kuriera kupującemu i zapłaty przez kupującego kurierowi oraz zastrzeżenia w Regulaminie, że w tym też momencie następuje wydanie towaru, a także mając na uwadze fakt, że klient Wnioskodawcy będący konsumentem nie ma możliwości wyboru kuriera (alternatywny w stosunku do kuriera sposób doręczenia nie istnieje), a ten (jako firma kurierska) narzucany jest klientowi przez Wnioskodawcę, prawidłowym będzie uznanie jako momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług momentu skutecznego doręczenia towaru klientowi przez kuriera?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa) działalność gospodarcza Wnioskodawcy jest opodatkowana na podstawie powyżej wskazanej ustawy, sprzedaż (rozumiana jak zostało to przedstawione w definicji znajdującej się w art. 2 pkt 22 ustawy) przede wszystkim wyrobów medycznych za pośrednictwem witryny internetowej, a kolejno ich dostawa do kupujących będzie uznawana za odpłatną dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Za orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, sygn. C-320/88, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nie jest związane z rozumieniem przeniesienia własności na podstawie przepisów właściwych prawa wewnętrznego danego kraju. Istotnym dla uznania przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jest faktyczne, realne i praktyczne uzyskanie przez inny podmiot możliwości korzystania z rzeczy jak właściciel, a więc może być to różne od regulacji krajowej związanej z przeniesieniem własności rzeczy (art. 155 i następne Kodeksu cywilnego). Termin „własność” został przedstawiony przez Trybunał ze szczególną, ekonomiczną konotacją, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Ponadto należy również stwierdzić za powyższym orzeczeniem, że przejściu własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Należy także podkreślić, że do określenia powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności dostawy następuje zatem z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy wprost określają inny moment, a umowy o uznaniu dostawy za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego i mogą pełnić jedynie funkcje pomocnicze w interpretacji w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Za interpretacją podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. 3063-ILPP2-2.4512.158.2016.1.AD z dnia 27 grudnia 2016 r. należy stwierdzić, że dla powstania obowiązku podatkowego bez znaczenia jest moment wystawienia faktury.

Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. W stanie faktycznym przedstawione zostało, iż firma kurierska jest zewnętrznym podmiotem wobec Podatnika i wiążą ich jedynie stosunki wynikające z wzajemnych rozliczeń na podstawie umowy o realizację dostaw towarów do klientów Wnioskodawcy.

Przepisy ogólne dotyczące kwestii wydania towaru i przejścia ryzyka jak i korzyści z tym związanych zostały zawarte w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 544 par. 1 Kodeksu cywilnego „Jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.” oraz dalej w art. 548 par. 1 „Z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.” Z kodeksu cywilnego wynika zatem, że wydanie rzeczy ma miejsce w sytuacji, gdy sprzedawca przekaże towar kurierowi z poleceniem doręczenia (wspomniane polecenie wynika z zawartej wcześniej umowy pomiędzy przewoźnikiem a Wnioskodawcą). Z chwilą powierzenia rzeczy przewoźnikowi następuje formalne spełnienie świadczenia przez Podatnika.

Na gruncie poglądu kreowanego w interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. 3063-ILPP2-2.4512.158.2016.1.AD z dnia 27 grudnia 2016 r. momentem powstania obowiązku podatkowego dla Wnioskodawcy, który korzysta z usług kuriera, aby ten dostarczył towar oraz pobrał pieniądze byłby moment przekazania towaru firmie kurierskiej, co uzasadniono faktem, że wtedy Wnioskodawca przenosiłby prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Ten sam pogląd został również przedstawiony w interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPP4/443-918/14-6/OS z dnia 13 kwietnia 2015 r. oraz interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP3/443-575/14-5/JF z dnia 15 września 2014 r., gdzie również wskazano jako moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku dostawy z płatnością za pobraniem chwilę przekazania kurierowi towaru.

Wnioskodawca zastrzeże jednak w Regulaminie sprzedaży inny moment wydania oraz przejścia ryzyka i korzyści związanych z wydaniem rzeczy kupującemu. Zgodnie z poglądem doktryny art. 544 Kodeksu cywilnego i art. 548 Kodeksu cywilnego wprowadzają ogólne zasady związane z wydaniem rzeczy jak i momentem przejścia ryzyka i korzyści związanych z przedmiotem. Jak wskazuje się w opracowaniach są to przepisy dyspozytywne, a więc nic nie wskazuje na zakaz ich modyfikacji (tym bardziej na korzyść konsumenta). Wnioskodawca dokona modyfikacji wskazując zarówno moment wydania jak i przejścia ryzyka i korzyści związanych z wydaniem rzeczy na chwilę skutecznego doręczenia rzeczy klientowi przez kuriera. Genezą danego postanowienia jest chęć zabezpieczenie interesów kupujących, jako z natury słabszej strony stosunku prawnego (konsument), dając im zapewnienie, iż w wyniku ewentualnych problemów związanych z dostawą przez kuriera nie będą oni ponosić ryzyka związanego z daną sytuacją, a ryzyko poniesie Wnioskodawca sam. Zgodnie z powyższym niemożliwym jest zastosowanie rozważań zawartych w powyżej przedstawionych interpretacjach podatkowych, gdyż w żadnej z powyższych nie zostało zastosowane analogiczne rozwiązanie, które modyfikuje przepisy ogólne co do wydania rzeczy zgodnie z art. 544 Kodeksu cywilnego i przejścia ryzyka zgodnie z art. 548 Kodeksu cywilnego.

Istotnym dla stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika jest też wcześniej wskazane orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej sygn. C-320/88, które wskazuje, że niezbędnym dla uznania przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jest faktyczne, realne i praktyczne uzyskanie przez inny podmiot możliwości korzystania z rzeczy jak właściciel. W sytuacji, w której Wnioskodawca przekazuje rzecz przewoźnikowi nie można uznać, że kupujący uzyskuje prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy zauważyć, że w sytuacji gdy kupujący nie ma wpływu na decyzję co do wyboru kuriera jak i formy dostawy (poza jej terminem), nie jest w stanie ustalić faktu istnienia skonkretyzowanej przesyłki, co ma miejsce w czasie pomiędzy przekazaniem towaru przez Podatnika kurierowi, a nadaniem paczce konkretnego numeru przez kuriera i poinformowaniem klienta o jego prawach i obowiązkach wynikających z realizacji przesyłki towaru. Niemożliwym jest aby uznać dany stan faktyczny za umożliwiający klientowi rozporządzanie towarem jak właściciel, gdyż nie ma on na towar w danej chwili żadnego wpływu pod względem prawnym, ekonomicznym jak i faktycznym. Zgodnie z zapisami, które znajdą się w Regulaminie sklepu nie poniesie on też wtedy ryzyka związanego z danym przedmiotem, co jest istotną składową prawa własności. Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel ze względu na konkretne uregulowania, które zostaną zawarte w Regulaminie kupujący uzyska dopiero z momentem skutecznego dostarczenia mu rzeczy przez kuriera, w tym po zapłacie za towar kurierowi, a więc ten moment powinien być istotny dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

Wnioskodawca wskazuje, że jego własnym stanowiskiem jest, że najodpowiedniejszą chwilą, w której można stwierdzić powstanie obowiązku podatkowego - ze względu na konkretne uregulowania, które znajdą się w Regulaminie jego sklepu internetowego jak i praktyczne rozumienie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel przez klienta, będzie moment skutecznego doręczenia rzeczy klientowi przez kuriera. Dane rozwiązanie nie wprowadza też dodatkowych trudności z faktycznym ustaleniem chwili, w której moment podatkowy powstaje, gdyż w umowie pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikiem zawarte zostały postanowienia, na podstawie których Podatnik uzyskuje informacje o konkretnym terminie uzyskania przez kuriera zapłaty za przesyłkę i wydania towaru, a więc chwili, w której kupujący uzyskuje faktyczne prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r, poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji, postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Natomiast, jak stanowi art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Ponadto, stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Zgodnie z przepisem art. 544 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Natomiast, w myśl art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Jeżeli strony zastrzegły inną chwilę przejścia korzyści i ciężarów, poczytuje się w razie wątpliwości, że niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą – art. 548 § 2 Kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 548 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma zostać przesłana przez sprzedawcę kupującemu będącemu konsumentem, niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z chwilą jej wydania kupującemu. Za wydanie rzeczy uważa się jej powierzenie przez sprzedawcę przewoźnikowi, jeżeli sprzedawca nie miał wpływu na wybór przewoźnika przez kupującego. Postanowienia mniej korzystne dla kupującego są nieważne.

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną i polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży towarów, w przeważającej części wyrobów medycznych za pośrednictwem Internetu (w tym celu prowadząc stronę internetową), zamówień telefonicznych i mailowych. W przypadku zakupu towaru klienci podatnika będący konsumentami mają do dyspozycji dostawę danego towaru przez stałą firmę kurierską, która działa na podstawie umowy z Wnioskodawcą o realizację dostaw. Jest to jedyny dostępny wariant dostawy towaru. Wnioskodawca nie przewidział odbioru towaru osobiście przez klienta oraz nie daje możliwości wyboru kuriera spośród kilku przewoźników. Podatnik w swojej działalności wprowadził opcję możliwości zapłaty za towar przez klienta za pobraniem, tj. wręczenie kwoty przewoźnikowi. Ponadto Wnioskodawca na prowadzonej przez niego stronie internetowej używanej do sprzedaży towaru posiada zamieszczony Regulamin (stosowany też do sprzedaży w zakresie zamówień telefonicznych i mailowych), który będzie modyfikował ogólne zasady zawarte w Kodeksie cywilnym dotyczące momentu wydanie rzeczy oraz momentu przejścia korzyści i ciężarów związanych z rzeczą, wskazując chwilę skutecznego dostarczenia towaru przez kuriera (w tym przyjęciu przez niego zapłaty za towar), co ma służyć zabezpieczeniu interesów klientów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów przesyłanych za pośrednictwem firmy kurierskiej.

Aby ustalić kiedy powstaje obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19a ustawy należy przeanalizować kiedy w ww. zdarzeniu dojdzie do dostawy towarów. Wobec powyższego, należy odwołać się do treści cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym dostawa towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem firmy kurierskiej, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem w takich okolicznościach moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego. Jednakże Wnioskodawca wskazał, że na prowadzonej przez niego stronie internetowej używanej do sprzedaży towaru posiada zamieszczony Regulamin, który dotyczy momentu wydania rzeczy oraz momentu przejścia korzyści i ciężarów związanych z rzeczą, wskazując chwilę skutecznego dostarczenia towaru przez kuriera (w tym przyjęciu przez niego zapłaty za towar). Regulamin ten zastrzega, że w sytuacji doręczenia towaru przez kuriera za pobraniem wszelkie ciężary i korzyści związane z towarem oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru przechodzą na kupującego z chwilą doręczenia towaru przez kuriera kupującemu i zapłaty przez kupującego kurierowi oraz wskazuje, że w tym też momencie następuje wydanie towaru. Jak wynika z powołanego wcześniej art. 3531 ustawy Kodeks cywilny strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania. Strony mogą więc dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Momentem powstania obowiązku podatkowego w przedmiotowej sprawie, dla dostawy towarów przesyłanych za pośrednictwem firmy kurierskiej – przy założeniu, że istnieją uregulowania w drodze Regulaminu kwestii związanych z określeniem momentu przeniesienia własności produktu na kupującego – jest chwila wydania towaru klientowi przez kuriera – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.