Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.185.2019.1.DP
z 13 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku garażowego wraz z obiektami pomocniczymi obsługującymi ten budynek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku garażowego wraz z obiektami pomocniczymi obsługującymi ten budynek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1 czerwca 2009 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest „Działalność usługowa wspomagająca transport lądowy” (PKD 52.21.Z). Wnioskodawca oferuje w szczególności pełną obsługę w zakresie profesjonalnej pomocy drogowej obejmującą: holowanie pojazdu, naprawę pojazdu, parking strzeżony i wiele innych. Wnioskodawca zatrudnia kilku pracowników i wykorzystuje w działalności gospodarczej kilkanaście samochodów ciężarowych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i wykonuje wyłącznie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z przepisami u.p.d.o.f., na zasadach określonych w art. 30c tej ustawy (tzw. podatek liniowy).

Na podstawie umowy zamiany oraz umowy ustanowienia służebności gruntowej zawartej w dniu 25 kwietnia 2018 r. przed notariuszem Wnioskodawca nabył wraz z żoną na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej prawo własności niezabudowanej działki - obszar 2.8739 ha. Wartość działki została ustalona na 500.000 zł. Teren działki oznaczony jest w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego – zabudowa mieszkaniowo-usługowa.

Starosta wydał dla Wnioskodawcy i jego żony decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego wg projektu typowego, budynku garażowego oraz dwóch zbiorników bezodpływowych na terenie ww. działki.

Zgodnie z opisaną uprzednio decyzją na przedmiotowej nieruchomości ma być zbudowany m.in. budynek garażowy. Zgodnie z projektem budynek ten – na planie prostokąta – ma mieć wymiary 15,70 m na 42,56 m. Budynek ten będzie usadowiony w przeciwległej części działki w stosunku do budynku mieszkalnego i dwóch zbiorników, będzie miał odrębny dojazd z drogi publicznej i odrębny plac manewrowy, służące obsłudze tylko budynku garażowego.

W budynku garażowym będą znajdowały się stanowiska do parkowania pojazdów (do 12 pojazdów), część biurowa i socjalna dla pracowników (w szczególności szatnie). Budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym będzie służył wyłącznie celom działalności gospodarczej wykonywanej przez Wnioskodawcę.

Po zakończeniu budowy budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym będzie kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawca zamierza przyjąć budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym do używania i wykorzystywać na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą z pewnością przez okres dłuższy niż rok. Obiekt ten – jak cała nieruchomość – będzie stanowił wspólność majątkową małżonków, a małżonka Wnioskodawcy nie będzie wykorzystywała go dla własnych celów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Wnioskodawca będzie mógł przyjąć wybudowany budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym jako jeden środek trwały w wykonywanej działalności gospodarczej, podlegający amortyzacji od pełnej wartości początkowej?

Wnioskodawca uważa, że będzie mógł przyjąć wybudowany budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym jako jeden środek trwały w wykonywanej działalności gospodarczej, podlegający amortyzacji od pełnej wartości początkowej.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle, budynki o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), po zakończeniu budowy budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym, będzie kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawca zamierza przyjąć budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym do używania i wykorzystywać na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą z pewnością przez okres dłuższy niż rok. Zatem obiekt ten będzie spełniał definicję środka trwałego podlegającego amortyzacji, przy czym Wnioskodawca przyjmie budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym jako jeden środek trwały. Zgodnie bowiem z objaśnieniami do Grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT): „W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem”. Jak wskazano w opisie dojazd z drogi publicznej i odrębny plac manewrowy będą służyły obsłudze tylko budynku garażowego.

Jak stanowi art. 22g ust. 11 u.p.d.o.f. w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) obiekty te – jak cała nieruchomość – będą stanowiły wspólność majątkową małżonków, a żona Wnioskodawcy nie będzie wykorzystywała tych składników majątku dla własnych celów. Zatem Wnioskodawca będzie mógł przyjąć wartość początkową w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu powyższych wymogów, dany składnik majątku można uznać za środek trwały i dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Podatnik zobowiązany jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z określonymi stawkami.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej podmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1068).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Ponadto w objaśnieniach szczegółowych do Grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, która obejmuje budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zawarto informację, że w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. A zatem jeżeli ogrodzenie obsługuje dany budynek, stanowi ono wraz z budynkiem jeden środek trwały. Natomiast obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Odnosząc się natomiast do kwestii wykorzystywania – w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej – środka trwałego stanowiącego współwłasność majątkową małżeńską wskazać należy, że w myśl art. 22g ust. 11 omawianej ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zasadą jest zatem, że w sytuacji gdy, środek trwały jest przedmiotem współwłasności jego wartość początkową ustala się proporcjonalnie do udziału podatnika we własności tego składnika majątku. Przewidziana w tym przepisie zasada doznaje wyjątku jedynie w sytuacji, gdy składnik majątku wchodzi w skład małżeńskiej wspólności ustawowej.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W piśmiennictwie podaje się, że o zaliczeniu danego przedmiotu majątkowego do majątku wspólnego decyduje moment faktycznego (definitywnego) jego nabycia. Z punktu widzenia przynależności prawa do majątku wspólnego bez znaczenia jest, czy jego nabycia dokonali małżonkowie wspólnie, czy też tylko jeden z nich. Nie jest istotna także podstawa (sposób) nabycia danego przedmiotu. Obowiązuje domniemanie, że przedmioty majątkowe nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku wspólnego na rzecz wspólności majątkowej.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

Jeżeli więc składnik majątku stanowi wspólność majątkową małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeby prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tego składnika majątku w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych. Jednakże gdy składnik majątku, będący przedmiotem majątku wspólnego małżonków, wykorzystywany jest w działalności gospodarczej wyłącznie przez jednego z małżonków, to małżonek ten ma prawo zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) od wartości początkowej w pełnej wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w ramach której oferuje pełną obsługę w zakresie profesjonalnej pomocy drogowej obejmującą: holowanie pojazdu, naprawę pojazdu, parking strzeżony i wiele innych. Wnioskodawca zatrudnia kilku pracowników i wykorzystuje w działalności gospodarczej kilkanaście samochodów ciężarowych. W dniu 25 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca nabył wraz z żoną na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej prawo własności niezabudowanej działki gruntowej – obszar 2.8739 ha. Teren działki oznaczony jest w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego – zabudowa mieszkaniowo-usługowa. Wnioskodawca wraz z żoną uzyskał pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego wg projektu typowego, budynku garażowego oraz dwóch zbiorników bezodpływowych na terenie ww. działki. Na przedmiotowej nieruchomości ma być zbudowany m.in. budynek garażowy. Budynek ten będzie usadowiony w przeciwległej części działki w stosunku do budynku mieszkalnego i dwóch zbiorników, będzie miał odrębny dojazd z drogi publicznej i odrębny plac manewrowy, służące obsłudze tylko budynku garażowego. W budynku garażowym będą znajdowały się stanowiska do parkowania pojazdów (do 12 pojazdów), część biurowa i socjalna dla pracowników (w szczególności szatnie). Budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym będzie służył wyłącznie celom działalności gospodarczej wykonywanej przez Wnioskodawcę. Po zakończeniu budowy budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym będzie kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawca zamierza przyjąć budynek garażowy wraz z dojazdem z drogi publicznej i placem manewrowym do używania i wykorzystywać na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą z pewnością przez okres dłuższy niż rok. Obiekt ten – jak cała nieruchomość – będzie stanowił wspólność majątkową małżonków, a małżonka Wnioskodawcy nie będzie wykorzystywała go dla własnych celów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że skoro plac manewrowy i dojazd z drogi publicznej obsługiwać będą wyłącznie wybudowany budynek garażowy, to zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych oraz objaśnieniami szczegółowymi, w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ująć je należy jako jeden środek trwały. Ponadto wskazać należy, że skoro ww. środek trwały (garaż wraz z placem manewrowym i dojazdem z drogi publicznej) objęty wspólnością ustawową małżeńską wykorzystywany będzie wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, to Wnioskodawca może ująć ten środek trwały w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od całej wartości początkowej tego środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko uznać należy za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.