Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.166.2019.2.JK2
z 17 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2019 r. (data nadania 27 maja 2019 r., data wpływu 31 maja 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 17 maja 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.166.2019.1.JK2 (data nadania 17 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2010-2019 oraz rozliczenia się z dochodów uzyskiwanych na terytorium Holandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2010-2019 oraz rozliczenia się z dochodów uzyskiwanych na terytorium Holandii.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 17 maja 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.166.2019.1.JK2 (data nadania 17 maja 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 25 maja 2019 r. (data nadania 27 maja 2019 r., data wpływu 31 maja 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniał powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2009 Wnioskodawczyni wyjechała za granicę w celu podjęcia pracy. Od tego czasu Wnioskodawczyni bywa w Polsce jedynie przy okazji urlopu lub jakiejś okoliczności rodzinnej. Jest to średnio 1-2 razy w roku po 2-3 tygodnie. W Holandii Wnioskodawczyni ma stały meldunek od 2010 r. Wnioskodawczyni posiada stałą pracę (od 2009 r. ten sam zakład pracy), kredyt na mieszkanie. Wnioskodawczyni mieszka w Holandii razem z mężem i Ich dzieckiem, też urodzonym w Holandii. W Polsce Wnioskodawczyń nie ma żadnych przychodów. Od 2010 r. Wnioskodawczyni rozlicza się wyłącznie w Holandii.

W uzupełnieniu z dnia 25 maja 2019 r. (data nadania 27 maja 2019 r., data wpływu 31 maja 2019 r.) Wnioskodawczyni poinformowała, że wniosek dotyczy lat 2010-2019. Stałym ogniskiem domowym Wnioskodawczyni jest/był partner czy też mąż mieszkający z Nią w Holandii. W Polsce Wnioskodawczyni posiada też rodziców i rodzeństwo, ale oni są na drugim planie. W ww. latach Wnioskodawczyni posiadała partnera i posiada męża, z którym utworzyła ognisko domowe. Wnioskodawczyni wyjechała w 2009 r., na początku w celu podjęcia pracy, jednakże pod koniec 2009 r. postanowiła pozostać tam/tu na stałe. W tym okresie Wnioskodawczyni poznała ówczesnego partnera i razem postanowili, że zostaną w Holandii, tu będzie Ich przyszłość. Oboje mieli stałą pracę, wynajmowali mieszkanie, szukali mieszkania do kupna w Holandii. Wnioskodawczyni wyjechała w dniu 14 września 2009 r., taka data widnieje na Jej pierwszej umowie o pracę w Holandii. Wnioskodawczyni jest w małżeństwie od grudnia 2013 r., a czerwcu 2016 r. urodził się syn. Mąż Wnioskodawczyni/ówczesny partner przebywa z Wnioskodawczynią od 2012/2013 roku. To jest drugi związek Wnioskodawczyni, z pierwszym partnerem Wnioskodawczyni rozstała się na początku 2012 r. Ten związek zaczął się i zakończył w Holandii.

Jedyny dochód jaki Wnioskodawczyni posiada jest z tytułu pracy na terenie Holandii i jest to stały dochód od września 2009 r. Wnioskodawczyni nie posiada inwestycji. W 2011 r. został zaciągnięty kredyt hipoteczny w Holandii na zakup nieruchomości z ówczesnym partnerem. Kredyt ten jest wciąż otwarty. Został on zaciągnięty na mieszkanie, w którym Wnioskodawczyni mieszka do teraz. Ex-partner został wykreślony z tego zobowiązania, a Jej mąż jest współudziałowcem. W 2010 r. został zaciągnięty kredyt gotówkowy w Holandii na zakup samochodu. W 2009 r. lub 2008 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt w Polsce (gotówkowy na naprawę dachu w domu rodzinnym) wspierając rodziców w remoncie. Kredyt ten został spłacony w 2010 r. W Polsce Wnioskodawczyni założyła rachunek bankowy, gdy podjęła swoją pierwszą pracę. Wyjeżdżając do Holandii nie zamknęła rachunku, gdyż korzysta z niego podczas urlopu w Polsce (ze względu na to, że prowizja jest pobierana przy płaceniu kartą holenderską). W Holandii Wnioskodawczyni posiada 2 rachunki osobiste i oszczędnościowe, które zostały założone w 2009 r. W Holandii Wnioskodawczyni ma dwa samochody oraz mieszkanie własnościowe (od 2011 r.). W Polsce w latach 2010-2011 Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie ziemię rolną około 2ha (ojcowizna) oraz zakupiła sąsiednią działkę rolną (1,5 ha). Wnioskodawczyni nie ma żadnych przychodów z tej ziemi. W Polsce Wnioskodawczyni nie ma polis ubezpieczeniowych. W Holandii Wnioskodawczyni ma od 2009 r. ubezpieczenie zdrowotne, a od 2011 r. polisę ubezpieczeniową od śmierci, utraty pracy, pogrzebu.

Podsumowując, od 2009 r. do 2012 r. (początek) Wnioskodawczyni była w związku z ex-partnerem, z którym wzięła kredyt hipoteczny. Po rozstaniu Wnioskodawczyni poznała swojego obecnego męża, który wprowadził się do Wnioskodawczyni w 2012/2013 r. i od tego czasu mieszkają razem w Holandii. W 2016 r. urodził się też tutaj syn. W tym momencie Wnioskodawczyni oczekuje drugiego dziecka, które urodzi się też na terenie Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w roku 2018 i poprzednich latach (2010-2017), gdy Wnioskodawczyni mieszkała i pracowała w Holandii była zobowiązana do rozliczenia się z dochodu z polskim urzędem skarbowym?
2. Czy w latach 2010-2019, Wnioskodawczyni była/jest objęta ograniczonym czy nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie była zobowiązana do rozliczenia się w polskim urzędzie skarbowym. Według Wnioskodawczyni jest i była objęta ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, gdyż w Holandii znajduje się centrum interesów życiowych. Tutaj Wnioskodawczyni ma pracę, swoje mieszkanie, rodzinę, przyjaciół i znajomych. W Polsce Wnioskodawczyni oczywiście też ma rodzinę, czyli rodziców i rodzeństwo, ale te relacje wchodzą na drugi plan gdy zakłada się własną rodzinę. Praca na etat, rzadkie wizyty w Polsce osłabiają więzi z rodzeństwem jak i rodzicami. W Holandii Wnioskodawczyni ma nieruchomości, syn chodzi do przedszkola. Tutaj Wnioskodawczyni chodzi na wybory, ma swoje hobby, niestety z Polską łączy Ją coraz mniej. Wnioskodawczyni nie posiada też mieszkania w Polsce. Będąc na urlopie spędza trochę czasu u swoich rodziców lub teściowej. Jest to dość niekomfortowe wyjście, gdyż cały czas urlop spędza się na walizkach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w 2010 roku i w latach następnych w świetle art. 3 ust. 1, 1a i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy, że spełnia przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Holandii. Do Holandii Wnioskodawczyni wyjechała w dniu 14 września 2009 r. w celu podjęcia pracy jednakże pod koniec 2009 r. postanowiła pozostać tu na stałe wraz z ówczesnym partnerem. Oboje mieli stałą pracę, wynajmowali mieszkanie, szukali mieszkania do kupna w Holandii. Wnioskodawczyni jest w małżeństwie od grudnia 2013 r., a czerwcu 2016 r. urodził się syn. Mąż Wnioskodawczyni (obecny parter) przebywa z Wnioskodawczynią od 2012/2013 roku. To jest drugi związek Wnioskodawczyni, z pierwszym partnerem Wnioskodawczyni rozstała się na początku 2012 r. W Holandii Wnioskodawczyni ma stały meldunek od 2010 r. Wnioskodawczyni posiada stałą pracę od 2009 r. Wnioskodawczyni mieszka w Holandii razem z mężem i Ich dzieckiem, też urodzonym w Holandii. Stałym ogniskiem domowym Wnioskodawczyni jest/był partner czy też mąż mieszkający z Nią w Holandii. Od 2010 r. Wnioskodawczyni rozlicza się wyłącznie w Holandii. W 2011 r. został zaciągnięty kredyt hipoteczny w Holandii na zakup nieruchomości z ówczesnym partnerem. Kredyt ten jest wciąż otwarty. Został on zaciągnięty na mieszkanie, w którym Wnioskodawczyni mieszka do teraz. Ex-partner został wykreślony z tego zobowiązania, a Jej mąż jest współudziałowcem. W 2010 r. został zaciągnięty kredyt gotówkowy w Holandii na zakup samochodu. W Holandii Wnioskodawczyni posiada 2 rachunki osobiste i oszczędnościowe, które zostały założone w 2009 r. W Holandii Wnioskodawczyni ma dwa samochody oraz mieszkanie własnościowe (od 2011 r.). W Holandii Wnioskodawczyni ma od 2009 r. ubezpieczenie zdrowotne, a od 2011 r. polisę ubezpieczeniową od śmierci, utraty pracy, pogrzebu. Natomiast w Polsce Wnioskodawczyni nie ma żadnych przychodów. Wnioskodawczyni bywa w Polsce jedynie przy okazji urlopu lub jakiejś okoliczności rodzinnej. Jest to średnio 1-2 razy w roku po 2-3 tygodnie. W Polsce Wnioskodawczyni posiada też rodziców i rodzeństwo, ale oni są na drugim planie. W Polsce w latach 2010-2011 Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie ziemię rolną około 2ha (ojcowizna) oraz zakupiła sąsiednią działkę rolną (1,5 ha). Wnioskodawczyni nie ma żadnych przychodów z tej ziemi. W Polsce Wnioskodawczyni nie ma polis ubezpieczeniowych. W 2009 r. lub 2008 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt w Polsce (gotówkowy na naprawę dachu w domu rodzinnym) wspierając rodziców w remoncie. Kredyt ten został spłacony w 2010 r. W Polsce Wnioskodawczyni założyła rachunek bankowy, gdy podjęła swoją pierwszą pracę. Wyjeżdżając do Holandii nie zamknęła rachunku, gdyż korzysta z niego podczas urlopu w Polsce. W tym momencie Wnioskodawczyni oczekuje drugiego dziecka, które urodzi się też na terenie Holandii.

Reasumując, stwierdzić należy, że w okresie od 2010 r. do 2019 r. (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni posiada i będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym Wnioskodawczyni nie jest zobowiązania do rozliczenia się w Polsce za lata 2010-2019 z dochodów uzyskiwanych na terytorium Holandii.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.