Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.152.2019.3.ISK
z 10 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2019 r. (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem nadanym w placówce pocztowej dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 16 maja 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.152.2019.3.ISK (doręczone Stronie w dniu 22 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia oraz obowiązku naliczenia podatku VAT w momencie sprzedaży karty podarunkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 maja 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.152.2019.3.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 22 maja 2019 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia oraz obowiązku naliczenia podatku VAT w momencie sprzedaży karty podarunkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej: Spółką) jest podmiotem zajmującym się handlem hurtowym i detalicznym odzieży. Do końca 2018 r. spółka posiadała w sprzedaży karty podarunkowe. Karty w momencie sprzedaży nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Dopiero w trakcie ich realizacji. Koszt własny sprzedaży był zaliczany w momencie realizacji karty – od towaru, który podlegał sprzedaży.

Karty podarunkowe można było realizować wyłącznie w sklepach firmowych Wnioskodawcy, nigdzie indziej. Przedmiotem realizacji kart mógł być każdy towar znajdujący się w sklepie.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. w związku z zmianą przepisów w zakresie emisji Bonów, Spółka zaprzestała sprzedaży kart podarunkowych ze względu na brak informacji co do sposobu opodatkowania ich podatkiem VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu) Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Karty podarunkowe upoważniają posiadacza karty do otrzymania towarów w zamian za środki znajdujące się na tej karcie. Nie upoważniają klienta do zniżki na zakup konkretnych towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kart podarunkowych, które będą wyemitowane po 31 grudnia 2018 r. Realizacja kart podarunkowych będzie się odbywać jedynie w sklepach firmowych Spółki znajdujących się na terytorium kraju. Wnioskodawca będzie posiadał wiedzę o miejscu wydania i realizacji karty podarunkowej. Wszystkie towary Spółki są objęte stawką 23% VAT w momencie sprzedaży, tak więc Spółka będzie posiadała wiedzę co do wysokości stawki i kwoty podatku należnego w związku z realizacją karty podarunkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 8a ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka będzie zobowiązana do naliczenia podatku VAT w momencie sprzedaży karty podarunkowej?
2. Czy sprzedawane karty podarunkowe są odpowiednikiem bonów jednego przeznaczenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wyemitowane karty podarunkowe po 31 grudnia 2018 r. będą stanowiły odpowiednik bonów jednego przeznaczenia, a co za tym idzie transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu powinien zostać uznany za dostawę towarów, których ten bon dotyczy. Obowiązek podatkowy powstanie z chwilą transferu karty podarunkowej. Zgodnie z art. 8a ustawy o podatku od towarów i usług Spółka w momencie sprzedaży karty podarunkowej winna naliczyć VAT z tytułu dostawy towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku VAT należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Art. 8a ustawy określa transfer bonu jednego przeznaczenia. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik (art. 8a ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z ust. 1 art. 19a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT jest podmiotem zajmującym się handlem hurtowym i detalicznym odzieży.

Do końca 2018 r. spółka posiadała w sprzedaży karty podarunkowe. Karty w momencie sprzedaży nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Dopiero w trakcie ich realizacji. Koszt własny sprzedaży był zaliczany w momencie realizacji karty – od towaru, który podlegał sprzedaży.

Karty podarunkowe można było realizować wyłącznie w sklepach firmowych Wnioskodawcy, nigdzie indziej. Przedmiotem realizacji kart mógł być każdy towar znajdujący się w sklepie.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. w związku z zmianą przepisów w zakresie emisji Bonów, Spółka zaprzestała sprzedaży kart podarunkowych ze względu na brak informacji co do sposobu opodatkowania ich podatkiem VAT.

Karty podarunkowe upoważniają posiadacza karty do otrzymania towarów w zamian za środki znajdujące się na tej karcie. Nie upoważniają klienta do zniżki na zakup konkretnych towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kart podarunkowych, które będą wyemitowane po 31 grudnia 2018 r. Realizacja kart podarunkowych będzie się odbywać jedynie w sklepach firmowych Spółki znajdujących się na terytorium kraju. Wnioskodawca będzie posiadał wiedzę o miejscu wydania i realizacji karty podarunkowej. Wszystkie towary Spółki są objęte stawką 23 % VAT w momencie sprzedaży, tak więc Spółka będzie posiadała wiedzę co do wysokości stawki i kwoty podatku należnego w związku z realizacją karty podarunkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania oferowanych przez Niego bonów za bony jednego przeznaczenia oraz momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z ich realizacją.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia (MPV) uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z powyższych okoliczności wynika, że już w momencie emisji kart podarunkowych na zakup towarów, Wnioskodawca będzie w posiadaniu informacji pozwalających na uznanie przedmiotowych kart za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 ust. 41 ustawy. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, realizacja kart podarunkowych wyemitowanych po 31 grudnia 2018 r. będzie się odbywać jedynie w sklepach firmowych Spółki znajdujących się na terytorium kraju. Wnioskodawca będzie posiadał wiedzę o miejscu wydania i realizacji karty podarunkowej. Wszystkie towary Spółki są objęte stawką 23% VAT w momencie sprzedaży, tak więc Spółka będzie posiadała wiedzę co do wysokości stawki i kwoty podatku należnego w związku z realizacją karty podarunkowej.

Tym samym, skoro w analizowanej sprawie karty podarunkowe będące przedmiotem zapytania stanowią bony jednego przeznaczenia, to ich opodatkowanie podatkiem VAT, powstanie na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 1a ustawy tj. z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, czyli emisji przedmiotowego bonu oraz każdego przekazania tego bonu po jego emisji.

Zatem, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisane w przedmiotowej sprawie karty podarunkowe wyemitowane po 31 grudnia 2018 r. stanowią bony jednego przeznaczenia o których mowa w art. 2 ust. 41 ustawy, dla których obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1a ustawy tj. chwilą transferu przez Wnioskodawcę karty podarunkowej.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, w związku z tym, że niniejsza interpretacja rozstrzyga przedstawione zdarzenie przyszłe wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.