Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.192.2019.2.AP
z 4 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 15 kwietnia 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia …), uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 17 maja 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia …), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą praw do wykonywanych zdjęć (fotografii) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 17 maja 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.192.2019.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 17 maja 2019 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia … (data doręczenia 17 maja 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem wysłanym za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 17 maja 2019 r., które wpłynęło w dniu 17 maja 2019 r. (identyfikator poświadczenia przedłożenia …).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od kilkunastu lat podróżuje po świecie, ma na swoim koncie blisko 100 odwiedzonych krajów. W czasie swoich podróży wykonuje fotografie, które w późniejszym etapie poddaje edycji w swoim miejscu zamieszkania w Polsce, albo jeszcze w czasie podróży. Wnioskodawca nie posiada wykształcenia w tematyce fotograficznej, z wykształcenia jest geografem.

Sprzedaż gotowych zdjęć odbywa się na zasadzie udostępniania praw do wykorzystania (licencja) za pośrednictwem portali internetowych typu microstock ...., ..., ... i wielu innych. Wnioskodawca aktualnie jest zarejestrowanym artystą w ponad 20 takich agencjach. Zasadą działania tego typu agencji internetowych jest prezentowanie potencjalnemu odbiorcy możliwie szerokiego wachlarza prac fotograficznych różnych autorów, klient wybiera najbardziej odpowiednie zdjęcia do swojego projektu i uiszcza opłatę za wybraną licencję (istnieją różne rodzaje licencji w zależności od potrzeb kupującego). Po transakcji zakupu przez kupującego artysta (twórca zdjęcia) otrzymuje ustalone przez agencje wynagrodzenie, które jest różne w zależności od agencji, często są to bardzo małe kwoty i trzeba długo czekać, aż agencja dokona wypłaty należnego honorarium, ponieważ istnieją minimalne kwoty wypłaty takiego honorarium. Wypłata honorarium następuje za pośrednictwem ..., na konto bankowe w Polsce. Pojedyncze zdjęcie może zostać sprzedane (zostaje udzielona licencja) wielokrotnie; licencja ma charakter czasowy, a jej konkretne aspekty formułuje każda agencja z osobna. Przychód generowany jest wyłącznie w przypadku zakupu praw do wykorzystania danego zdjęcia przez innego użytkownika. Generalnie każda sprzedaż to udzielenie prawa do opublikowania albo użycia zdjęcia za zgodą twórcy. Autor nadal pozostaje właścicielem praw autorskich danego zdjęcia, sprzedaje jedynie prawa do jego wykorzystania na określonych zasadach.

Wnioskodawca w swojej kolekcji posiada kilkadziesiąt tysięcy zdjęć, a Jego zdjęcia są bardzo często publikowane i zawsze za pośrednictwem agencji, z którymi współpracuje. Publikacja zdjęć w agencjach (na serwisach typu microstock) jest bezpłatna, a fotograf może w każdej chwili usunąć swoje fotografie oraz dodawać nowe. Agencje typu microstock posiadają zazwyczaj międzynarodowy zasięg, a ich siedziby mieszczą się głównie w USA i Kanadzie. Sprzedaż zdjęć (licencji) odbywa się na terenie całego świata i tylko w przypadku USA i Kanady jest ewidencjonowana na potrzeby lokalnych podatków, które Wnioskodawca deklaruje w zeznaniu PIT na podstawie otrzymanych sprawozdań podatkowych z USA i Kanady za kolejne lata.

Zdjęcia Wnioskodawcy, które powstają podczas podróży, są sposobem na finansowanie kolejnych wyjazdów, jednak wybierając kierunki podróży nie jest celem Wnioskodawcy osiąganie bezpośredniego dochodu. Podróże mają charakter wyłącznie prywatny, a inspiracja w czasie podróży pozytywnie wpływa na stworzenie szczególnie dobrych zdjęć, które znajdują zainteresowanie w postaci chęci nabycia praw autorskich do ich wykorzystania. Wnioskodawca sam decyduje gdzie i kiedy pojedzie, nie otrzymuje konkretnych zleceń, Jego forma działalności nie jest zorganizowana ani ciągła. Często jest tak, że Wnioskodawca bardzo długo nigdzie nie wyjeżdża, a potem ma wiele wyjazdów pod rząd. Jako osoba niezwiązana zawodowo z fotografią nie posiada studia fotograficznego, pracowników, ani profesjonalnego doświadczenia w fotografii, a raczej jest nadal na etapie rozwoju swoich fotograficznych pasji. Wszystkie zdjęcia Wnioskodawca wykonuje w całości samodzielnie, począwszy od ustawienia kadru, przez naciśnięcie spustu migawki, po obróbkę w programie graficznym. Jego zdjęcia powstają podczas podróży, które w całości opłaca sam. Generuje to koszty, które są udokumentowane w postaci rezerwacji hotelowych, biletów lotniczych, zakupu sprzętu fotograficznego, opłat za Internet, paliwo, wizy, itp. Publikowanie zdjęć na portalach stockowych ma charakter nieregularny i zależne jest od czasu, chęci oraz aktualnej pasji twórczej. Wnioskodawca aktualnie prowadzi wyżej opisaną działalność zarobkową stale publikując nowe utwory (fotografie), a Jego przychody opierają się wyłącznie o sprzedaż licencji do stworzonych utworów.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, fotografia stanowi utwór. Natomiast w myśl przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy, twórca powinien być uwidoczniony na swoim dziele. Kupujący wykorzystujący zdjęcia Wnioskodawcy ma obowiązek umieszczenia informacji, że jest On jego autorem. Wnioskodawca stosuje artystyczną nazwę XY, a także imię i nazwisko. Przystępując do współpracy z agencją microstock umowa jest akceptacją regulaminu, który stanowi, że przedmiotem sprzedaż jest przekazanie praw autorskich w formie licencji na określony czas lub liczbę kopii. Akceptacji regulaminu Wnioskodawca dokonuje w momencie przystąpienia do współpracy. W późniejszym etapie nie otrzymuje osobnych umów o sprzedaży konkretnych zdjęć, z racji bardzo wielu sprzedaży nie stosuje się indywidualnej dokumentacji. Agencje nie prowadzą takich działań. Zatem, Wnioskodawca nie zawiera z kupującymi umowy, to agencja je zawiera. Agencja jest dystrybutorem praw autorskich do dzieł Wnioskodawcy. Klient kupując prawo do użycia Jego zdjęcia (licencja) za pośrednictwem agencji, zawiera umowę, której podstawą jest stosowanie się do warunków licencji, opłacają tą transakcję finalizuje zakup. W tym momencie transakcja jest zawarta. Otrzymana kwota stanowi wyłącznie wynagrodzenie z tytułu przeniesienia praw autorskich do stworzonego utworu (udzielenie licencji). Agencje pobierają prowizję, a Wnioskodawca otrzymuje z góry ustaloną kwotę, którą zaakceptował akceptując regulamin (umowę).

W roku podatkowym 2018 łączne koszty uzyskania przychodów u Wnioskodawcy, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przekroczyły kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 cyt. ustawy.

Zgodnie z przepisami umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, a także Kanadą o unikaniu podwójnego opodatkowania, przychody z tytułu sprzedaży praw do korzystania z fotografii zostały zakwalifikowane do dochodów z praw autorskich. Przystępując do współpracy z agencjami w późniejszym etapie rejestracji, obowiązkiem Wnioskodawcy jest wypełnienie stosownych dokumentów podatkowych na potrzeby Stanów Zjednoczonych Ameryki. Tylko ten kraj ma sprecyzowaną kwalifikacje zakupu praw autorskich przez obywateli tego kraju i nalicza podatek, który Wnioskodawca płaci od razu w momencie sprzedaży zdjęcia od obywatela USA.

Zeznania roczne Wnioskodawca otrzymuje drogą pocztową albo elektroniczne i przedstawia w urzędzie skarbowym - takie zeznanie otrzymuje tylko od agencji zlokalizowanych na terytorium USA. Na zeznaniach, które otrzymuje, widnieje kwota i zapłacony od niej podatek, jest to 10% od sprzedaży. Wnioskodawca przez ostatnie lata rozlicza się z urzędem skarbowym stosując 50% koszty uzyskania przychodów w myśl art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakładając w myśl ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, że jest twórcą, a Jego dzieła są utworami w myśl tejże ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w przypadku Wnioskodawcy możliwe jest stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu korzystania z praw autorskich?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także ostatniej jego aktualizacji z dnia 19 lipca 2018 r., Jego działalność twórcza kwalifikuje się do stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów z dochodów, które pochodzą z dystrybucji praw autorskich.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wspomina, że twórca powinien tworzyć utwory w rozumieniu prawa autorskiego, a wynagrodzenie powinno być przez niego otrzymane z tytułu przeniesienia praw autorskich.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że Jego działalność znajduje się na liście wymienionych w ustawie z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie treści art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT), czyli listy dziedzin, do których mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodów. Dziedzina fotografika znajduje się na tej liście.

Interpretując ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze: konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. W przypadku Wnioskodawcy są to fotografie (zdjęcia wykonane w czasie podróży). Po drugie: osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. Cały dochód Wnioskodawcy z tytułu praw autorskich jest udokumentowany w postaci wyciągu płatności otrzymanych od agencji microstock w serwisie .... Honorarium zostaje wypłacone z tytułu dystrybucji praw autorskich (licencji) za sprzedane utwory (zdjęcia). Aby zastosować 50% koszty musi powstać utwór będący przedmiotem prawa autorskiego, w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca uważa, że Jego zdjęcia noszą znamiona utworu, a On jest ich twórcą. Interpretując przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Wnioskodawca uważa, że jest twórcą, a Jego dzieła są utworami. Przedmiotem, efektem działalności Wnioskodawcy są utwory (zdjęcia) w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, które są przedmiotem prawa autorskiego, które zostały stworzone przez Wnioskodawcę osobiście.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Natomiast, jak stanowi art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W rozumieniu powołanego powyżej przepisu przychodem z praw majątkowych będzie każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe, nawet jeśli prawo to nie zostało w sposób wyraźny wskazane w ustawie.

Przychód z praw majątkowych powstaje zatem m.in. w przypadku przychodów związanych z udzielaniem licencji. O kwalifikacji do danego źródła przychodu przesądza bowiem treść danej umowy, nie zaś forma zawiązania stosunku prawnego (umowa o dzieło, czy umowa zlecenia). Gdy przedmiotem umowy są prawa autorskie, to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych, bez względu na podmiot, z którym zawarta została umowa, jak i na moment jej zawarcia (przed stworzeniem utworu - dzieła, czy też po jego powstaniu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy.

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymieniona (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W piśmiennictwie eksponuje się, że przychodami z korzystania z praw będą przede wszystkim przychody w postaci opłat licencyjnych, otrzymywane na podstawie umów licencyjnych. Na podstawie tych umów twórca umożliwia innym osobom korzystanie z utworu, którego jest autorem. Rozporządzanie prawami polega na przeniesieniu tych praw (autorskich praw majątkowych lub pokrewnych) na inną osobę (por. Komentarz PIT, Wydanie 2, A. Bartosiewicz R. Kubacki).

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że tutejszy Organ nie jest upoważniony do interpretacji ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba (Wnioskodawca) jest twórcą w rozumieniu ww. ustawy oraz, czy konkretne zdjęcie (fotografia) stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne. Przepisy prawa podatkowego nie określają bowiem kto jest, a kto nie jest artystą (twórcą).

Uwzględniając powyżej regulacje prawne, w przypadku podatnika, którego działalność zarobkowa jest związana z korzystaniem z praw autorskich (rozporządzaniem takimi prawami), uzyskane z tego tytułu przychody należy kwalifikować do źródła przychodów z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji Wnioskodawcy – gdzie jak wskazano we wniosku wykonywana przez Niego działalność nie będzie prowadzona w sposób zorganizowany i ciągły, publikowanie zdjęć (fotografii) na portalach stockowych ma charakter nieregularny i zależne jest od czasu, chęci oraz aktualnej pasji twórczej – do przychodów z tego źródła należy zaliczyć więc przychody uzyskane z tytułu sprzedaży praw do wykorzystania zdjęć (fotografii) na określonych zasadach.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednak w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym z art. 22 ust. 9a ww. ustawy wynika, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio (art. 22 ust. 10 ww. ustawy).

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ww. ustawy).

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz wyżej wymienione przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro z wniosku wynika, że wykonane przez Wnioskodawcę zdjęcia (fotografie) są utworami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych natomiast Wnioskodawca – jako autor tych zdjęć (fotografii) –jest twórcą w rozumieniu ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, do osiągniętych przychodów z tytułu sprzedaży prawa do korzystania z wykonanych przez Wnioskodawcę zdjęć (fotografii) mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodów, przy czym w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi wyłącznie rozstrzygnięcie w zakresie postawionego pytania dotyczącego 50% kosztów uzyskania przychodów i nie odnosi się do innych kwestii poruszonych we wniosku.

Zakres żądania wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

1. stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.
   
   

Należy przy tym zastrzec, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.