Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.124.2019.2.KU
z 22 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na szkolenie jednego ze wspólników oraz związanych z tym kosztów przelotów i noclegów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 16 kwietnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.124.2019.1.KU, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 kwietnia 2019 r. (data doręczenia 23 kwietnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 29 kwietnia 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: p.d.o.f.).

Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) w Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (). W Spółce wspólnikami są jeszcze trzej inni komandytariusze (osoby fizyczne) oraz jeden komplementariusz (osoba prawna). Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest produkcja pozostałych wyrobów z papieru i tektury (PKD 17.29.Z).

W roku podatkowym 2018 Spółka bardzo się rozwinęła, jej przychody ze sprzedaży wzrosły o około 20%, a ze sprzedaży na rzecz kontrahentów zagranicznych nawet o 30%. Spółka osiągnęła ponad 70 mln złotych przychodów ze sprzedaży. Spółka obecnie nie zatrudnia wysoko wykwalifikowanej kadry zarządzającej, a zarządzaniem przedsiębiorstwem zajmują się sami wspólnicy. Żadnego ze wspólników nie łączą ze Spółką umowy o pracę.

W związku z tak dynamicznym rozwojem Spółki wspólnicy uznali, że muszą zwiększyć swoją wiedzę w zakresie nowoczesnych metod zarządzania. Zdecydowali, że jeden z nich, tj. Wnioskodawca, rozpocznie kurs/szkolenie w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, obejmujący m.in. taką tematykę jak: nowoczesne zarządzanie, skuteczne narzędzia marketingowe i sprzedażowe, analiza i optymalizacja procesów biznesowych, zapewnienie wyższego poziomu rentowności i długoterminowej przewagi nad konkurencją, prawidłowe zarządzanie zasobami ludzkimi. Program szkolenia przewiduje dwa pięciodniowe, całodzienne cykle wykładów, które będą odbywać się w Hiszpanii oraz kilka videokonferencji. Całość wydatków związanych z kursem, takich jak: opłata za szkolenie, przeloty, zakwaterowanie wspólnika, w całości sfinansowane zostanie przez Spółkę.

W piśmie z dnia 29 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że od dnia 1 października 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa). Nie prowadzi działalności gospodarczej w ramach innych spółek komandytowych. Jego udział w zysku Spółki komandytowej wynosi 24,5%.

Ponadto dodał, że szkolenie na uczelni w Hiszpanii jest merytorycznie i ekonomicznie uzasadnione dla Spółki, której jest wspólnikiem. Wnioskodawca zaznaczył, że nie chodzi o szkolenie, jak zarządzać przedsiębiorstwem w Hiszpanii. Szkolenie to dotyczy prowadzenia przedsiębiorstwa działającego, na rynku globalnym. Żadna z polskich uczelni wyższych (państwowych bądź prywatnych), nie prowadzi szkolenia o takiej tematyce. Z tej przyczyny nie można porównać kosztów szkolenia w Hiszpanii i w Polsce. Wybrana uczelnia zajmuje … miejsce w rankingu czasopisma … z 2018 r. (wydruk rankingu w załączeniu), co potwierdza jej renomę, ale także wskazuje, że koszt szkolenia jest dużo niższy niż analogicznego przeprowadzonego na innych europejskich uczelniach, np. niemieckich, francuskich bądź brytyjskich, które zajmują miejsca w pierwszej trzydziestce ww. rankingu. Koszty noclegów są także niższe w Hiszpanii niż, np. w Niemczech, bądź Francji (ok. 30%). Koszty transportu, tj. biletów lotniczych, są porównywalne dla destynacji w Zachodniej Europie.

Kurs ten jest także ekonomicznie uzasadniony dla przedsiębiorstwa Spółki, gdyż po jego ukończeniu jeden ze wspólników będzie posiadał wiedzę i kwalifikacje, jak menadżerowie czołowych przedsiębiorstw europejskich, a nawet światowych. Jak wskazano we wniosku, korzystanie z tej wiedzy przez Spółkę nie będzie się już wiązało z wydatkami, jak np. wynagrodzenie za pracę, gdyż Wnioskodawca świadczy i będzie świadczył pracę na rzecz Spółki w ramach swojego udziału w zysku.

Wnioskodawca nadmienił także, że Spółka prowadzi współpracę z kontrahentami z Hiszpanii tylko w zakresie zakupów. Spółka nabywa tam zarówno surowce, jak i maszyny do produkcji wyrobów. Obecnie Spółka nie prowadzi sprzedaży na rzecz firm z siedzibą w Hiszpanii. Spółka sprzedaje swoje wyroby do większości krajów Unii Europejskiej i ma zamiar nawiązać współpracę z kontrahentami także z Hiszpanii. Niewykluczone, że wspólnik w trakcie kursu pozyska nowych partnerów handlowych.

Wybór uczelni w Hiszpanii nie był podyktowany zakresem terytorialnym potencjalnych kontrahentów Spółki. Decyzja o wyborze uczelni w Hiszpanii wynika z przyczyn powołanych powyżej. W przedmiotowym szkoleniu w Hiszpanii weźmie udział tylko jeden wspólnik Spółki komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wydatki poniesione przez Spółkę na szkolenie oraz związane z tym przeloty i noclegi jednego z komandytariuszy (Wnioskodawcy), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu tego komandytariusza w proporcji, w jakiej uczestniczy On w zysku Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów wydatki poczynione przez Spółkę komandytową na szkolenie oraz związane z nim konieczne wydatki dodatkowe (przeloty, noclegi), proporcjonalnie do swojego udziału w zysku Spółki.

Odpowiedź na przedstawione pytanie daje art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o p.d.o.f., a w szczególności jej art. 23, nie przewiduje żadnych wyłączeń w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków dla wspólników spółek na ich dokształcenie pozostające w związku z przedmiotem ich działalności gospodarczej. Osoba fizyczna prowadząc działalność gospodarczą ma prawo zaliczać do swoich kosztów różne wydatki zwiększające jej kwalifikacje, a pozostające w oczywistym związku z jej przychodami. Dlatego też, wspólnik spółki komandytowej, poprzez brak takich wyłączeń w ustawie o p.d.o.f. – ma także takie możliwości (zaliczania takich samych wydatków do kosztów uzyskania przychodów). Ponadto należy zauważyć, że jeden z komandytariuszy rozpocznie szkolenie wyłącznie ze względu na to, że bierze aktywny udział w zarządzaniu Spółką, podejmuje kluczowe decyzje związane z jej działalnością, a nabyta przez niego na szkoleniu wiedza pozwalać mu będzie wykonywać funkcje menadżera. Spółka nie będzie musiała zatrudniać osoby o takich kwalifikacjach. Dla wspólników oczywistym jest, że gdyby jeden z nich nie poszerzył swojej wiedzy na temat nowoczesnego zarządzania rozwijającym się przedsiębiorstwem, Spółka musiałaby zatrudnić dodatkową osobę na funkcję menadżera, a to zwiększyłoby koszty funkcjonowania Spółki i w konsekwencji zmniejszyło dochody wspólników z tytułu udziału w zysku Spółki. Koszty związane z zatrudnieniem menadżera są nieporównywalnie wyższe od kosztu opłacenia szkolenia i koniecznych wydatków dodatkowych. Zaznaczyć trzeba, że właściwe zarządzanie przedsiębiorstwem, poprzez zdobycie wiedzy m.in. o możliwościach uzyskania przewagi nad konkurencją, którą to wiedzę wspólnik pozyska na szkoleniu, w sposób bezpośredni przyczyni się do zabezpieczenia źródeł przychodów. Nie bez znaczenia dla taktyki biznesowej przedsiębiorstwa jest także fakt, że wspólnik uczestnicząc w międzynarodowych szkoleniach nawiązuje kontakty biznesowe oraz poznaje zagraniczne rynki, co w opinii wspólników jest związane bezpośrednio z zabezpieczeniem źródła przychodów i poszerzaniem rynków zbytu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatek ten powinien być racjonalny i gospodarczo uzasadniony. Ustawodawca wiąże koszty uzyskania przychodu z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów. Spółka jako podmiot gospodarczy zdaje sobie sprawę, że na komandytariuszach także ciążą obowiązki podejmowania decyzji biznesowych, a zatem powinni oni pogłębiać swoją wiedzę biznesową i marketingową. Zdobycie wiedzy z zakresu nowoczesnego zarządzania przedsiębiorstwem, zarządzania finansowego, zarządzania zasobami ludzkimi, w dobie ciągle rosnącej konkurencji jest dla Spółki i jej wspólników niezbędne. Dlatego też, wydatki na szkolenie wspólnika w powyższym zakresie, jak i wydatki na noclegi i przeloty nieodzownie ze szkoleniem związane, w opinii Wnioskodawcy w całości spełniają wymogi przewidziane w art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Bardzo istotnym argumentem, poza związkiem rzeczonych wydatków z przychodami, wskazującym na brak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy omawianych wydatków, jest fakt niewskazania takiego przypadku w katalogu wyłączeń przedmiotowych z tychże kosztów, przewidzianych w art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Tylko koszty enumeratywnie wymienione w tym przepisie nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu dla podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Jako, że omawiana sytuacja nie jest we wskazanym przepisie wymieniona, to omawiane wydatki będą stanowiły koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy proporcjonalnie do Jego udziału w zysku. Powinny być więc ujęte przez wspólnika jako zmniejszające Jego przychody z tytułu udziału w zysku Spółki.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy zdobyta na szkoleniu wiedza z zakresu zarządzania jest niezbędna do dalszego rozwoju działalności gospodarczej Spółki komandytowej, w której uczestniczy i którą współzarządza, bowiem skutkować będzie osiąganiem lepszych wyników ekonomicznych. Zatem, zasadnym jest przyjęcie, że wydatki poniesione na podwyższenie kwalifikacji zawodowych (pomimo, że trudno je przypisać do konkretnych przychodów) mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w konsekwencji wpływ na powstanie lub zwiększenie, obecnie lub w przyszłości, przychodu. Dlatego też, wydatki te mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do Jego udziału w zysku Spółki komandytowej, pod warunkiem ich należytego udokumentowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 22 ww. ustawy wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w związku z dynamicznym rozwojem spółki komandytowej Wnioskodawca oraz pozostali wspólnikami tej spółki podjęli decyzję o zwiększeniu swojej wiedzy w zakresie nowoczesnych metod zarządzania. Zdecydowali, że jeden z nich, tj. Wnioskodawca, rozpocznie kurs/szkolenie w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, obejmujący między innymi taką tematykę jak: nowoczesne zarządzanie, skuteczne narzędzia marketingowe i sprzedażowe, analiza i optymalizacja procesów biznesowych, zapewnienie wyższego poziomu rentowności i długoterminowej przewagi nad konkurencją, prawidłowe zarządzanie zasobami ludzkimi. Program szkolenia przewiduje dwa pięciodniowe, całodzienne cykle wykładów, które będą odbywać się w Hiszpanii oraz kilka videokonferencji. Całość wydatków związanych z kursem takich jak: opłata za szkolenie, przeloty, zakwaterowanie wspólnika, w całości sfinansowane zostanie przez spółkę. Spółka nie zatrudnia wysoko wykwalifikowanej kadry zarządzającej, a zarządzaniem przedsiębiorstwem zajmują się sami wspólnicy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał, że szkolenie w Hiszpanii jest merytorycznie i ekonomicznie uzasadnione, gdyż żadna z polskich uczelni wyższych, państwowych bądź prywatnych, nie prowadzi szkolenia o ww. tematyce. Wybrana uczelnia zajmuje … miejsce w rankingu czasopisma … z 2018 r., co potwierdza jej renomę, ale także wskazuje, że koszt szkolenia jest dużo niższy niż analogicznego przeprowadzonego na innych europejskich uczelniach, np. niemieckich, francuskich bądź brytyjskich, które zajmują miejsca w pierwszej trzydziestce ww. rankingu. Koszty noclegów są także niższe w Hiszpanii niż np. w Niemczech, bądź Francji (ok. 30%). Koszty transportu, tj. biletów lotniczych, są porównywalne dla destynacji w zachodniej Europie. Decyzja o wyborze uczelni w Hiszpanii wynika z przyczyn powołanych powyżej.

Wskazać należy, że wydatki na szkolenie Wnioskodawcy-wspólnika Spółki nie zostały wymienione w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodu. Oznacza to, że przy kwalifikacji przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodu należy kierować się kryterium racjonalności poniesionego wydatku. Istotne jest, aby istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przychodami Wnioskodawcy, a wydatkami na dokształcenie, w szczególności gdy Spółka (w której Wnioskodawca jest wspólnikiem) finansuje koszt szkolenia tego wspólnika Spółki. Podkreślić należy, że zakres szkolenia powinien być ściśle związany w wykonywanymi pracami na rzecz Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał związek planowanych wydatków poniesionych na odbycie szkolenia na uczelni w Hiszpanii (jak również kosztów przelotu i pobytu) z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Wykazał również racjonalność poniesienia tych wydatków. Wydatki te są bowiem niezbędne dla zagwarantowania prawidłowego rozwoju i zarządzania przedsiębiorstwa, a hiszpańska uczelnia, według oświadczenia Wnioskodawcy, jest przodującą, jeśli chodzi poziom nauczania w zakresie nowoczesnego zarządzania przedsiębiorstwem. Tym samym, ww. wydatki będą miały wpływ na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów. Zatem, wydatki te będą mogły stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 ww. przepisu, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Reasumując, skoro wydatki poniesione na odbycie specjalistycznego szkolenia przez jednego z komandytariuszy Spółki (Wnioskodawcę) są konieczne, aby mógł On zdobyć niezbędną wiedzę z zakresu nowoczesnego zarządzania tą Spółką i zostały poniesione w celu zagwarantowania prawidłowego rozwoju przedsiębiorstwa, to Wnioskodawca może te wydatki (koszty szkolenia i związane ze szkoleniem koszty przelotu i pobytu) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że dokument dołączony przez Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.