2019.05.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.53.2019.2.AKO
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2019 r. (data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej 24 stycznia 2019 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 4 lutego 2019 r. pismem z dnia 13 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.), a także pismem z dnia 22 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat wstępnych i opłat rocznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat wstępnych i opłat rocznych.

Złożony wniosek uzupełniony został na wezwanie tut. Organu z dnia 4 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP4.4012.53.2019.1.AKO (doręczone w dniu 7 lutego 2019 r.) pismem z dnia 13 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.), a także pismem z dnia 22 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

sp. z o.o. [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest spółką zależną Spółki Akcyjnej pełniącą rolę operatora portalu, utworzonego w celu gromadzenia i udzielania informacji.

Instytucje finansowe, których oferty prezentowane będą na portalu, zobowiązane są do wnoszenia opłat na rzecz Spółki jako operatora portalu. Co warto podkreślić, z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności, instytucje te nie mają prawa do odliczenia podatku naliczonego lub korzystają z tego prawa w sposób bardzo ograniczony.

Ww. instytucje finansowe są zobowiązane do wniesienia opłaty wstępnej za utworzenie i prowadzenie portalu. Instytucje finansowe są również zobowiązane do wnoszenia opłat rocznych z tytułu udziału w portalu.

Co istotne wysokość obu opłat jest niezależna od Spółki, gdyż zostanie ona określona w rozporządzeniu. Opłaty mają zostać ustalone na takim poziomie aby uzyskać pokrycie kosztu założenia i funkcjonowania portalu. Spółka nie może osiągać zysku.

Na portalu będą prezentowane informacje o instytucjach finansowych. Każda instytucja finansowa otrzyma odpowiedni „moduł” na portalu, gdzie będą umieszczone takie informacje jak umowy, statuty (regulaminy), kluczowe informacje dla inwestorów, dokumentów zawierających kluczowe informacje lub inne materiały informacyjne.

Portal będzie zobowiązany zapewnić równy dla każdej instytucji finansowej czas wyświetlania ofert oraz logotypu poszczególnych instytucji finansowych na głównej stronie portalu, zarówno w zakresie długości czasu wyświetlania, jak i liczby wyświetleń w ciągu danego dnia. W konsekwencji informacje i dane o każdej instytucji finansowej będą prezentowane w identycznym rozmiarze i bardzo zbliżonej formie – niezależnie od wysokości ponoszonej opłaty rocznej.

Co należy podkreślić informacje wyświetlane na portalu nie będą miały treści reklamowej (tj. nie będą one w żaden sposób nakłaniały do zawarcia umowy z konkretną instytucją finansową, ani też zawierały żadnych elementów wartościujących) a jedynie prezentowały ustandaryzowane informacje o instytucji finansowej (forma będzie zbliżona np. do informacji prezentowanych przez Komisję Nadzoru Finansowego https://www.knf.gov.pl/podmioty/Podmioty_sektora_bankowego /Banki_w_formie_spolek_akcyjnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opłata wstępna pobierana przez Spółkę jako operatora portalu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeśli tak to czy korzysta ze zwolnienia z podatku?
Czy opłata roczna pobierana przez Spółkę jako operatora portalu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeśli tak to czy korzysta ze zwolnienia z podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno opłata wstępna jak i opłaty roczne nie podlegają opodatkowaniu VAT. Jeżeli stanowisko Spółki w powyższym zakresie zostałoby uznane za nieprawidłowe w ocenie Spółki opłaty te powinny korzystać ze zwolnienia z VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z kolei w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W orzecznictwie organów podatkowych i sądów administracyjnych podkreśla się, że za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, uważane mogą być relacje, w których:

istnieje jakiś związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi;
odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem;
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym za nią wynagrodzeniem, które powinno stanowić wartość przekazaną w zamian za świadczenie usługi.

Aby zatem ustalić czy dana działalność czy czynności wykonywane przez Spółkę podlegają opodatkowaniu VAT należy dokonać analizy działań podejmowanych przez Wnioskodawcę.

Rozpoczynając od pierwszej ze wskazanych przesłanek, tj. istnienia jakiegoś związku prawnego między usługodawcą a usługobiorcą w ramach którego następują wzajemne świadczenia, Spółka pragnie wskazać, że jej zdaniem przesłanka ta nie jest spełniona.

Głównym zadaniem portalu jest więc powszechne udostępnianie informacji nieokreślonemu kręgowi osób.

Fakt umieszczania przez Spółkę informacji o instytucjach finansowych i ich ofercie służy jedynie lepszej realizacji głównego celu Spółki jakim jest popularyzacja wiedzy wśród obywateli i zapewnienia bezpieczeństwa. W szczególności umieszczenie opisanych informacji nie ma na celu reklamowania czy promowania jakiejkolwiek instytucji finansowej czy jej oferty, a jedynie potwierdzenie, że dany podmiot jest uprawniony do uczestniczenia w programie i udostępnienie danych i informacji o tym podmiocie (np. statuty, regulaminy). Co więcej Spółka nie będzie zawierała w tym zakresie żadnej umowy z instytucjami finansowymi.

Idąc dalej, Spółka pragnie wskazać, że otrzymywane opłaty (wstępne i roczne) nie stanowią w żadnej mierze wynagrodzenia za świadczenie usług. Opłaty te z perspektywy instytucji finansowych mają bowiem charakter obowiązkowy i nie stanowią świadczenia ekwiwalentnego do jakiegokolwiek świadczenia Spółki.

Obowiązek wnoszenia opłat za utworzenie portalu (opłaty wstępne) i udział w nim (opłaty roczne) wynika wprost z przepisów ustawy. Spółka nie ma żadnego wpływu na to, jakie instytucje finansowe znajdą się w ewidencji a co za tym idzie nie może swobodnie decydować, o tym czy informacje o poszczególnych instytucjach finansowych znajdą się lub nie na portalu. Publikowanie na portalu przez Spółkę informacji o instytucjach finansowych i ich ofercie sprowadza się zatem w istocie do publikacji powszechnie dostępnych danych.

W przedmiotowej sprawie nie występuje też bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi, jak również odpłatność za otrzymane świadczenie nie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Spółka nie może osiągać zysków z opłat otrzymywanych w związku z prowadzeniem portalu. Jednocześnie, wysokość opłat wnoszonych przez instytucje finansowe będzie ustalana w drodze rozporządzenia, zatem Spółka nie będzie miała żadnego wpływu na ich kształtowanie.

Ponadto, opłaty wnoszone przez instytucje finansowe nie pozostają w bezpośrednim związku z czynnościami wykonywanymi przez Spółkę. Jak bowiem wskazano już powyżej, głównym zadaniem Spółki jest upowszechnianie wiedzy a publikacja informacji o instytucjach finansowych ma służyć pełniejszej realizacji tego celu.

Wymaga również podkreślenia fakt, że opłaty wstępne pobierane przez Spółkę będą miały taką samą wysokość dla wszystkich instytucji natomiast opłaty roczne będą pobierane według takiego samego wskaźnika dla każdej z tych instytucji. Co istotne, różnice w kwotach bezwzględnych opłat rocznych nie będą miały żadnego wpływu na zakres czy ilość informacji na temat instytucji finansowych i ich oferty.

Należy też zwrócić uwagę, że informacje o instytucjach finansowych i ich ofercie będą ograniczone jedynie do podstawowych danych. Każda instytucja będzie przekazywała dane do umieszczenia na portalu według zunifikowanego wzoru, jednakowego dla każdej instytucji. Dodatkowo, informacje o instytucjach będą prezentowane w takim samym wymiarze czasowym i ilościowym, w szczególności na portalu nie będą publikowane reklamy czy materiały promocyjne instytucji finansowych.

W kwestii definicji pojęcia usługi na gruncie przepisów o VAT, wypowiadał się również wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: Trybunał lub TSUE]. Z tej perspektywy szczególnie istotnym orzeczeniem jest wyrok TSUE z 8 marca 1988 r. w sprawie sygn. C-102/86 Apple and Pear Development Council. We wspomnianym wyroku, Trybunał analizował kwestię opodatkowania VAT opłat pobieranych przez Apple and Pear Development Council będący osobą prawną prawa publicznego od sadowników. Opłaty te były pobierane za każde 50 zebranych owoców i miały być przeznaczone na funkcjonowanie Apple and Pear Development Council, którego celem było reklamowanie, promowanie i wspieranie poprawy jakości jabłek i gruszek uprawianych w Anglii i Walii.

W tej konkretnej sprawie TSUE uznał, że opłaty te nie podlegają opodatkowaniu VAT m.in. z tego powodu, iż pomiędzy Apple and Pear Development Council a sadownikami nie istniał żaden stosunek, w ramach którego otrzymywaliby oni korzyści czy usługi od Apple and Pear Development Council. Trybunał uznał, że opłaty nie stanowią więc wynagrodzenia za świadczenie usług, podkreślając iż określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usług, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane Świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Analiza całokształtu czynności wykonywanych przez Spółkę i charakteru pobieranych na podstawie ustawy opłat, prowadzi do wniosku, iż nie dochodzi w tym przypadku do odpłatnego świadczenia usług, które podlegałoby opodatkowaniu VAT.

Spółka pragnie podkreślić, że pobierane przez nią, jako operatora portalu opłaty wstępne i roczne stanowią swego rodzaju opłaty administracyjne, niezwiązane z żadną usługą świadczoną przez Spółkę. Rzeczone opłaty w swojej naturze są zbliżone do opłat za abonament radiowo telewizyjny, pobieranych na podstawie ustawy o opłatach abonamentowych.

Obowiązek wnoszenia wspomnianych opłat abonamentowych wynika z samego faktu posiadania odbiornika radiowego lub telewizyjnego i nie wiąże się ze świadczeniem jakiejkolwiek usługi przez podmiot otrzymujący te opłaty. Podobnie w sprawie Spółki, obowiązek wniesienia opłaty na jej rzecz wiąże się z faktem wpisania danej instytucji do ewidencji.

W odniesieniu do opłat abonamentowych istnieje ugruntowane orzecznictwo, zgodnie z którym opłaty te nie podlegają opodatkowaniu VAT. Tytułem przykładu można wskazać wyrok NSA z dnia 12 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 1613/16, w którym stwierdził że: „Wracając do kwestii finansowania działalności skarżącej wykonywanej w ramach misji publicznej, jak wcześniej zaznaczono, Sąd pierwszej instancji słusznie zwrócił uwagę na wpływ charakteru opłat abonamentowych na ocenę, czy Spółka prowadzi w tym zakresie inną działalność niż gospodarcza.

Prawidłowo wywiódł, że skoro opłaty abonamentowe są przymusowymi i bezzwrotnymi świadczeniami publicznoprawnymi służącymi realizacji konstytucyjnych zadań państwa (czego w skardze kasacyjnej nie kwestionowano), a nie wynagrodzeniem za świadczoną usługę, to w świetle przepisów art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 u.p.t.u. czynności wykonywane w ramach realizacji misji publicznej (dostawy towarów, świadczenie usług) finansowane z tych środków – nie są opodatkowane VAT.

Dostawa towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem tylko wówczas, gdy wykonywane są odpłatnie, przy czym pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę a ich beneficjentem musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego, spełniane są świadczenia wzajemne.

W przypadku posiadaczy odbiorników radiofonicznych, którzy opłacają obowiązkową opłatę abonamentową, nie można dopatrzeć się związku pomiędzy uiszczanymi przez nich należnościami a działalnością radia publicznego podejmowaną w ramach realizowania misji publicznej, na którą to działalność nie mają żadnego wpływu”.

Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opłaty wstępne i roczne nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Niemniej, w przypadku uznania, że stanowisko Spółki w powyższym zakresie jest nieprawidłowe, Spółka jest zdania, iż pobierane przez nią opłaty powinny podlegać zwolnieniu z VAT.

Podstawę do zastosowania zwolnienia z VAT daje w ocenie Spółki art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W ocenie Wnioskodawcy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT należy rozumieć w ten sposób, że zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT transakcji w zakresie depozytów ma szersze znaczenie niż jedynie prowadzenie kont depozytowych, która to czynność mieści się w ramach usług prowadzenia rachunków pieniężnych.

Warto przy tym podkreślić, że zgodnie z powszechnym znaczeniem „depozyt” oznacza „pieniądze oddane na przechowania na warunkach określonych w umowie” (tak elektroniczny słownik języka polskiego PWN).

Instytucje finansowe mają za zadanie m.in. gromadzenie środków.

Odnośnie interpretacji samego pojęcia pośrednictwa wypowiadał się między innymi Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 28 stycznia 2018 r., sygn. 0111-KDIB3- 1.4012.800.2018.2.IK, stwierdzając że: „pod pojęciem usług pośrednictwa finansowego, o których mowa w ww. przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem TSUE. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej, mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, iż bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema osobami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią. W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05, gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Uwzględniając zatem zakres czynności wykonywanych przez Spółkę jako operatora portalu należy stwierdzić, że czynności te mieszczą się w zakresie pojęcia pośrednictwa w świadczeniu usług w zakresie depozytów środków pieniężnych i prowadzenia rachunków pieniężnych.

Jak bowiem wskazano powyżej, usługi wykonywane przez instytucje finansowe polegają na przechowywaniu środków pieniężnych. Natomiast Spółka pełni rolę pośrednika, poprzez umożliwienie zawarcia umów z instytucjami finansowymi.

Tym samym w ocenie Spółki świadczone przez nią usługi powinny korzystać ze zwolnienia z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 ww. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

Pod pojęciem „dostawy towarów” należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w cyt. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1, z późn. zm.).

Uszczegółowieniem zasad obowiązywania i funkcjonowania podatku VAT określonych w dyrektywie są wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

TSUE, w wyroku z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG wskazał, że „(…) w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT (zob. wyrok z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C 246/08 Komisja przeciwko Finlandii, Zb.Orz. s. I 10605, pkt 43). W tym świetle świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (ww. wyrok w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „świadczenie usług dokonywane odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie C 40/09 Astra Zeneca UK, Zb. Orz. s. I 7505, pkt 27 i przytoczone orzecznictwo)” (pkt 17-19).

W wyroku z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie C-151/13 Le Rayon d’Or SARL przeciwko Ministre de l’Économie et des Finances Trybunał wskazał, że „(…) aby świadczenie usług mogło być uznane za „odpłatne” w rozumieniu tej dyrektywy, nie wymaga ona, aby świadczenie wzajemne za taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. Świadczenie wzajemne może pochodzić także od osoby trzeciej (zob. podobnie wyrok Loyalty Management UK i Baxi Group, C 53/09 i C 55/09, EU:C:2010:590, pkt 56)” (pkt 34).

Również w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Należy również wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) pełni rolę operatora portalu. Instytucje finansowe, których oferty prezentowane będą na portalu, zobowiązane są do wnoszenia opłat na rzecz Spółki jako operatora portalu – ww. instytucje finansowe są zobowiązane do wniesienia opłaty wstępnej za utworzenie i prowadzenie portalu. Ww. instytucje finansowe są również zobowiązane do wnoszenia opłat rocznych z tytułu udziału w portalu. Spółka wskazuje, że wysokość obu opłat jest niezależna od Spółki, gdyż zostanie ona określona w rozporządzeniu. Opłaty mają zostać ustalone na takim poziomie aby uzyskać pokrycie kosztu założenia i funkcjonowania portalu. Spółka nie może osiągać zysku. Na portalu będą prezentowane informacje o instytucjach finansowych. Każda instytucja finansowa otrzyma odpowiedni „moduł” na portalu, gdzie będą umieszczone takie informacje jak umowy, statuty (regulaminy), kluczowe informacje dla inwestorów, dokumentów zawierających kluczowe informacje lub inne materiały informacyjne. Portal będzie zobowiązany zapewnić równy dla każdej instytucji finansowej czas wyświetlania ofert oraz logotypu poszczególnych instytucji finansowych na głównej stronie portalu, zarówno w zakresie długości czasu wyświetlania, jak i liczby wyświetleń w ciągu danego dnia. W konsekwencji informacje i dane o każdej instytucji finansowej będą prezentowane w identycznym rozmiarze i bardzo zbliżonej formie – niezależnie od wysokości ponoszonej opłaty rocznej. Wnioskodawca podkreśla, że informacje wyświetlane na portalu nie będą miały treści reklamowej (tj. nie będą one w żaden sposób nakłaniały do zawarcia umowy z konkretną instytucją finansową, ani też zawierały żadnych elementów wartościujących) a jedynie prezentowały ustandaryzowane informacje o instytucji finansowej.

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania pobieranych opłat wstępnych oraz rocznych.

Analiza opisanej we wniosku sytuacji oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prowadzi do wniosku, że pomiędzy operatorem portalu, a instytucją finansową istnieje stosunek prawny, na mocy którego operator portalu wykonuje świadczenia na rzecz instytucji finansowej, za które otrzymuje wynagrodzenie w postaci wnoszonych przez tę instytucję opłat. Dla opodatkowania VAT nie jest przy tym istotne, że stosunek ten nie ma charakteru umownego i powstaje z mocy ustawy. Z jednej strony Spółka zobowiązana jest do określonych czynności, tj. m.in. prezentowania w portalu określonych podmiotów czy prezentowania ofert instytucji finansowych, a z drugiej strony za wykonywane czynności otrzymuje wynagrodzenie. W rezultacie, podjęte przez strony działania mają charakter wzajemnych świadczeń, w niniejszym przypadku istnieją bezpośredni odbiorcy, którzy odniosą niewątpliwie korzyść. Za uiszczone opłaty wstępne Spółka utworzy i będzie prowadzić portal a za opłatę roczną ww. instytucje zagwarantują sobie udział w tym portalu. W przedmiotowej sprawie istnieje więc element wzajemności, konieczny do uznania, że pobierane przez Spółkę opłaty wstępne i roczne stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług.

Powyższe nie stoi w sprzeczności z podnoszonym przez Wnioskodawcę argumentem, że głównym zadaniem Spółki jest udostępnianie informacji nieokreślonemu kręgowi osób. Podkreślić bowiem należy, że w przedmiotowej sprawie relacja zobowiązaniowa łączy Wnioskodawcę z instytucjami finansowymi i wniesienie przez te podmioty wskazanych opłat gwarantuje umieszczenie danej instytucji w portalu i udział w nim. Fakt, że inne podmioty mają bezpłatny dostęp do ofert i informacji powyższych instytucji finansowych jest skutkiem powyższego świadczenia usług przez Spółkę.

Ponadto zauważyć należy, że działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o VAT, nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może bowiem dążyć do osiągnięcia celów innych niż zarobkowe. Bez znaczenia dla posiadania statusu podatnika VAT pozostaje też efekt prowadzonej działalności, w szczególności czy jest to działalność dochodowa czy też przynosząca straty. Nie może mieć zatem wpływu na opodatkowanie fakt, że Spółka będąca operatorem nie może osiągać zysku z tytułu wnoszonych opłat oraz że wysokość tych opłat określona jest przepisami prawa. Wnoszone opłaty nie mają charakteru publicznoprawnego, gdyż w przypadku ich niewniesienia podmiot jest wykreślany.

W konsekwencji opisane we wniosku czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz instytucji finansowych, za które pobierane są opłaty wstępne i roczne, podlegają opodatkowaniu jako odpłatne świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Wnioskodawca wskazał, że jeżeli Jego stanowisko, że opłata wstępna i opłaty roczne nie podlegają opodatkowaniu VAT, zostanie uznane za nieprawidłowe – w ocenie Spółki opłaty te powinny korzystać ze zwolnienia z VAT.

Podstawowa stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie zauważyć należy, że dla niektórych czynności przewidziana została możliwość zastosowania obniżonych stawek bądź zwolnienia od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 15 powołanej ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37 41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Powołane wyżej przepisy są efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy, Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy czynności wykonywane przez Spółkę mieszczą się w zakresie pojęcia pośrednictwa w świadczeniu usług w zakresie depozytów środków pieniężnych i prowadzenia rachunków pieniężnych. Ponadto Spółka wskazała, że usługi wykonywane przez instytucje finansowe polegają na przechowywaniu środków pieniężnych, natomiast Spółka pełni rolę pośrednika, poprzez umożliwienie uczestnikom zawarcia umów z instytucjami finansowymi.

W niniejszej sprawie należy zatem rozstrzygnąć, czy w przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych przez instytucje finansowe.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w ww. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT oraz w art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie zatem ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa „(…) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services, Rec. str. I-10237, pkt 39). Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CSC Financial Services, pkt 40)” – pkt 23.

Z kolei w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał w kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5, że „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Tym samym działalność pośrednika nie może sprowadzać się jedynie np. do informowania o danym produkcie finansowym czy tylko do kojarzenia podmiotów zainteresowanych np. zawarciem umowy pożyczki czy kredytu.

W odniesieniu do instytucji finansowych zadaniem Wnioskodawcy, jako operatora portalu, jest prezentowanie tych instytucji oraz ich ofert, w tym warunków umów, statutów/regulaminów, informacji kluczowych dla inwestorów, dokumentów zawierających kluczowe informacje lub innych materiałów dotyczących działalności. Z opisu sprawy wynika, że wynagrodzeniem Spółki za świadczone na rzecz ww. instytucji są opłaty wstępne i opłaty roczne, a więc opłaty za utworzenie i prowadzenie portalu, a także za udział w tym portalu. Z wniosku nie wynika natomiast, żeby Wnioskodawcy przysługiwało od ww. instytucji dodatkowo wynagrodzenie prowizyjne.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz instytucji finansowych usługi nie mogą być zakwalifikowane jako usługi pośrednictwa finansowego. Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jedynie prezentuje w portalu instytucje finansowe, a także prezentuje oferty tych instytucji finansowych, w tym warunków umów, statutów (regulaminów), kluczowych informacji dla inwestorów, dokumentów zawierających kluczowe informacje lub innych materiałów informacyjnych dotyczących działalności. Działalność Wnioskodawcy ogranicza się zatem tylko do czynności technicznych, czyli do prezentowania ww. instytucji oraz ich ofert – a więc do informowania.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają zatem wskazanych wyżej istotnych elementów dla usługi pośrednictwa. Brak jest bowiem elementów przemawiających za uznaniem tego typu usług za „odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest czynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”. Trudno uznać, że samo prezentowanie instytucji finansowych i ich ofert na portalu jest już „uczynieniem wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”, a z opisu sprawy wynika, że świadczenie Wnioskodawcy ogranicza się do informowania a nie pośredniczenia w zawieraniu umów. Dodatkowo w opisie sprawy sam Wnioskodawca podkreśla, że informacje wyświetlane na portalu nie będą miały treści reklamowej (tj. nie będą one w żaden sposób nakłaniały do zawarcia umowy z konkretną instytucją finansową, ani też zawierały żadnych elementów wartościujących) a jedynie prezentowały ustandaryzowane informacje o instytucji finansowej. W konsekwencji, usługi te nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT i należy je opodatkować podstawową stawką podatku, 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a także zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin