Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP7.8220.31.2018.CRS
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 17 października 2016 r. Nr 1061-IPTPB1.4511.574.2016.4.MM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 sierpnia 2016 r. oraz z dnia 19 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, jest:

• prawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup wyposażenia wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej,
  

• nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z dostosowaniem części nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej.
  
  

Uzasadnienie

W dniu 28 czerwca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi od 1 marca 2009 r. działalność gospodarczą, w której ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W 2015 r. Wnioskodawca zakupił nowe mieszkanie, do którego przeniósł prowadzenie działalności gospodarczej. Przedmiotowe mieszkanie stanowi współwłasność małżeńską (prawo do własności). Mieszkanie nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowane. W związku z zakupem mieszkania w stanie developerskim, w listopadzie 2015 r., Wnioskodawca przeprowadził jego remont. W związku z remontem salonu, w którym jest prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza, zostały poniesione wydatki na: roboty budowlane, zakup paneli, prace elektryczne, zakup radia internetowego wmontowanego w ścianę, uchwyt pod montaż telewizora LCD (do prezentacji ofert handlowych), którego Wnioskodawca zakup planuje w przyszłości. Z wydatków wymienionych wyżej, jedynie wartość robót budowlanych przekroczyła jednostkową wartość kwoty 3500 zł. Działalność Wnioskodawcy jest rozwojowa i planuje On użytkowanie zakupionych materiałów oraz wydatków poniesionych w związku z remontem przez okres dłuższy niż rok. Dodatkowo, na potrzeby działalności planuje także w dalszym etapie zakup telewizora, laptopa oraz ekspresu do kawy. Wartość każdego z tych wydatków nie przekroczy kwoty 3500 zł. Salon, w związku z prowadzeniem w nim działalności gospodarczej, nie został wyłączony z funkcji typowo mieszkalnych, gdyż uniemożliwia to konstrukcja w obecnie oddawanych przez developerów mieszkaniach. Salon połączony jest z aneksem kuchennym. Na potrzeby działalności Wnioskodawcy, salon ma służyć do spotkań i prezentacji klientom materiałów handlowych, a do realizacji tego będą potrzebne podstawowe narzędzia, tj. meble wypoczynkowe, duży ekran LCD, oświetlenie, ekspres do kawy, laptop.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług reklamowych. Umowę przenoszącą własność przedmiotowej nieruchomości zawarł w dniu 12 listopada 2015 r. przed Notariuszem ... – Kancelaria Notarialna w …., …. Wnioskodawca aktualnie mieszka w przedmiotowej nieruchomości (lokalu mieszkalnym) wraz z rodziną (żona i dwoje małoletnich dzieci). Wnioskodawca przeniósł działalność gospodarczą i prowadzi ją pod adresem nieruchomości, w której znajduje się lokal mieszkalny. Nie wyklucza On, że „narzędzia” wskazane we wniosku, tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe, mogą być wykorzystywane również przez użytkowników mieszkania, lecz w ograniczonej formie i zakresie. Wnioskodawca wskazał, że narzędzia podane we wniosku (tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe), będą wykorzystywane przez okres ponad jednego roku, natomiast nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bowiem ich wartość (każdego z osobna) nie będzie przekraczała kwoty 3500 zł. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w stanie developerskim, co oznacza, że konieczny był remont mieszkania. Stan developerski oznacza, że mieszkanie było wyposażone jedynie w instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, betonowe posadzki, tynk na ścianach oraz okna. Aby zatem mieszkanie przystosować do zamieszkania konieczny był remont w postaci wyposażenia, łazienki, zakupu i ułożenia podłóg, naniesienie na ściany gładzi tynkowej i jej malowanie, zakupu drzwi wewnętrznych. Wnioskodawca wskazał, że poniósł dotychczas wydatki związane z remontem części mieszkania przeznaczonego do wykonywania działalności gospodarczej, poprzez wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów planowane wydatki na zakup wyposażenia, tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy oraz mebli wypoczynkowych?
2. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki związane z dostosowaniem części nieruchomości przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej poprzez wykonanie robót budowlanych, zakupu paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakupu radia internetowego i uchwytu do telewizora?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki związane z remontem salonu, tj. roboty budowlane, zakup paneli, prace elektryczne i oświetleniowe, które służą w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej oraz wydatki na zakup materiałów, tj. zakup mebli wypoczynkowych, zakup radia internetowego, uchwytu pod montaż telewizora, telewizora, laptopa oraz ekspresu do kawy, które służyć będą realizacji wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, jest zasadne, gdyż są to koszty w celu osiągnięcia przychodów.

Wydatki te, nie znajdują się na liście wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. W ocenie Wnioskodawcy, istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, gdyż są podstawowym i elementarnym zasobem narzędzi umożliwiającym realizację tej działalności.

Wnioskodawca wskazał, że poniesione wydatki związane z remontem części nieruchomości przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora, pozwalają na dostosowanie części lokalu do potrzeb biurowych, umożliwiających odbycie spotkania z potencjalnym klientem Wnioskodawcy.

Planowane wydatki mają służyć ewentualnym klientom w trakcie odbywanych spotkań, bezpośrednio poprzedzających zawarcie umowy w zakresie wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Koszty poniesione na planowany zakup wyposażenia, tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy oraz mebli wypoczynkowych oraz poniesione już wydatki, tj. wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora, służyć będą bezpośrednio wykonywaniu działalności gospodarczej w siedzibie w firmy przy udziale potencjalnych kontrahentów Wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem, zamierza przedstawiać ofertę potencjalnym klientom w części nieruchomości wskazanej do prowadzenia działalności gospodarczej w formie prezentacji multimedialnej przy użyciu telewizora, laptopa, radia internetowego przy bezpośrednim wykorzystaniu mebli wypoczynkowych oraz ekspresu do kawy. Powyższe zatem, wiąże się bezpośrednio z potrzebami Wnioskodawcy w zakresie umożliwienia zaprezentowania oferty potencjalnych klientom, jak również na potrzeby prowadzenia rokowań w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, wydając z upoważnienia Ministra Finansów interpretację indywidualną z dnia 17 października 2016 r. Nr 1061-IPTPB1.4511.574.2016.4.MM, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT.

Z generalnej zasady zawartej ww. przepisie wynika, że wydatek poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służy osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie może występować w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonych w art. 23 ustawy PIT. W orzecznictwie sądowym wskazuje się również, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy PIT,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Zatem przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku zatem spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje osiągnięcie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w miejscu zamieszkania podatnika, przy określaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, należy uwzględniać fakt ewentualnego wykorzystywania danej nieruchomości oraz jej wyposażenia także do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością (do celów prywatnych). Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można bowiem zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Ważny jest związek przyczynowo-skutkowy, który w sposób jednoznaczny powinien dowodzić, że dany wydatek został poniesiony w celu realizacji potrzeb wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, a nie w celu realizacji potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny.

W przypadku wydatku poniesionego na nabycie przedmiotu wykorzystywanego w działalności gospodarczej, należy podkreślić, że – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy PIT – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Wobec powyższego wydatki, poniesione na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, pod warunkiem, że podstawowym celem i sposobem korzystania z nich jest wykorzystywanie w prowadzonej działalności gospodarczej. Ewentualne korzystanie z nich w innych celach (osobistych) może być wyłącznie incydentalne.

Należy podkreślić, że zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na przedmioty, które służą celom prywatnym podatnika, byłoby sprzeczne z zasadą równości wobec prawa, gdyż stawiałoby w uprzywilejowanej sytuacji podmioty prowadzące działalność gospodarczą wobec podatników, którzy takiej działalności nie prowadzą, a którzy również ponoszą wydatki na cele osobiste (np. mieszkaniowe) i nie mogą ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, także w orzecznictwie, zwraca się uwagę, że to na podatniku ciążą obowiązki należytego udokumentowania faktu wykorzystywania powierzchni lokalu, czy wyposażenia na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Badanie faktycznego zakresu korzystania ze składników majątku firmy do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością musi być w każdym przypadku poprzedzone szczegółową analizą działalności podatnika, która może mieć miejsce w ramach postępowania dowodowego prowadzonego w trakcie postępowania podatkowego.

Jak stwierdził na przykład WSA w Opolu (wyrok z dnia 8 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Op 326/17), wprawdzie, jak słusznie zauważa pełnomocnik skarżącego, o celowości zakupu określonych składników majątkowych (tu: mebli) do prowadzenia działalności gospodarczej decyduje prowadzący tę działalność podatnik to jednak należy pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zachodzi związek pomiędzy poniesieniem danych wydatków a prowadzoną przez niego działalnością. Jak zauważa WSA w Opolu, nie jest wykluczone, że meble, których wygląd nie ma charakteru biurowego, mogą na przykład służyć do przechowywania dokumentacji firmowej, w takich jednak przypadkach to na podatniku spoczywa ryzyko wykazania, że takie meble są wykorzystywane w działalności gospodarczej i nie służą jego celom osobistym.

Należy podkreślić, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest przeprowadzane postępowanie dowodowe. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 marca 2017 r. upoważnieni przez Ministra Finansów Dyrektorzy Izb Skarbowych), a na etapie weryfikacji interpretacji Szef Krajowej Administracji Skarbowej, opiera się jedynie na stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego i to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że Wnioskodawca wyjaśnia, że salon ma służyć przede wszystkim do spotkań i prezentacji klientom materiałów handlowych, a do realizacji tego będą potrzebne podstawowe narzędzia, tj. meble wypoczynkowe, duży ekran LCD, oświetlenie, ekspres do kawy, laptop. Wskazane we wniosku rzeczy, tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe, Wnioskodawca nabędzie na potrzeby działalności gospodarczej i będą one wykorzystywane przez użytkowników mieszkania w ograniczonej formie i zakresie. Ponadto Wnioskodawca dokonał już zakupu radia internetowego i uchwytu do telewizora. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że narzędzia podane we wniosku będą wykorzystywane przez okres ponad jednego roku, natomiast nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bowiem ich wartość (każdego z osobna) nie będzie przekraczała kwoty 3500 zł.

Uwzględniając zatem przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, zgodnie z którym wskazane elementy wyposażenia części lokalu zostały nabyte lub będą nabyte na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i będą one stanowić składniki majątkowe przedsiębiorstwa tylko sporadycznie wykorzystywane na cele osobiste, można uznać, że wydatki związane z ich nabyciem poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednocześnie w kwestii wydatków poniesionych na telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe, radio internetowe oraz uchwyt do telewizora należy wyjaśnić, że na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy PIT, zwane środkami trwałymi.

Jednakże – zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy PIT – podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a ustawy PIT, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g ustawy PIT, nie przekracza 3500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W świetle powołanych wyżej przepisów, wydatki na nabycie wyposażenia nieruchomości lokalowej, wykorzystywanego dla potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, które nie zostało zaliczone do środków trwałych, gdyż jego jednostkowa wartość początkowa nie przekracza 3500 zł, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w miesiącu oddania tych składników wyposażenia do używania.

W kwestii natomiast pytania o możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z dostosowaniem części nieruchomości przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej poprzez wykonanie robót budowlanych, zakupu paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, należy zauważyć, że ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że Wnioskodawca w 2015 r. zakupił nowe mieszkanie, do którego przeniósł prowadzenie działalności gospodarczej. W związku z zakupem mieszkania w stanie developerskim (co oznacza, że mieszkanie wyposażone było jedynie w instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, betonowe posadzki, tynk na ścianach oraz okna), w listopadzie 2015 r. Wnioskodawca przeprowadził jego remont. Jak wyjaśnia Wnioskodawca, aby mieszkanie przystosować do zamieszkania konieczny był remont w postaci wyposażenia łazienki, zakupu i ułożenia podłóg, naniesienie na ściany gładzi tynkowej i jej malowanie, zakupu drzwi wewnętrznych. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że poniósł dotychczas wydatki związane z remontem części mieszkania przeznaczonego do wykonywania działalności gospodarczej, poprzez wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora. Z wydatków wymienionych wyżej, jedynie wartość robót budowlanych przekroczyła jednostkową wartość kwoty 3500 zł. Działalność Wnioskodawcy jest rozwojowa i planuje On użytkowanie zakupionych materiałów oraz wydatków poniesionych w związku z remontem przez okres dłuższy niż rok. Przedmiotowe mieszkanie stanowi współwłasność małżeńską (prawo do własności). Mieszkanie nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowane.

Odnosząc się do powyższego należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy PIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o ustawy PIT, z uwzględnieniem art. 23 ustawy PIT.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy PIT wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy PIT, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie – na podstawie art. 22f ust. 4 ustawy PIT – jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Ponadto stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się – na mocy art. 22g ust. 3 ustawy PIT – kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jednocześnie należy podkreślić, że na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, bez względu na czas ich poniesienia.

Ponadto – w myśl art. 22c pkt 2 ustawy PIT – amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Biorąc zatem pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację indywidualną oraz przytoczone powyżej przepisy ustawy PIT należy podkreślić, że wydatki, które zostały poniesione w celu przystosowania środka trwałego do używania (wykorzystywania go w działalności gospodarczej), niezbędne do uczynienia z niego składnika majątku przedsiębiorstwa kompletnego i zdatnego do użytku, nie stanowią wydatków na remont, ale stanowią element ceny nabycia środka trwałego (art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy PIT). Suma tych wydatków powiększa zatem wartość początkową środka trwałego, stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych, które to dopiero stanowią koszt uzyskania przychodów (art. 22 ust. 8 i art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy PIT).

Należy podkreślić, że w analizowanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z remontem środka trwałego, ale z jego przystosowaniem (wykończeniem) do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego przedmiotowe wydatki poniesione na roboty budowlane, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, warunkowały możliwość wykorzystywania części tej nieruchomości do prowadzonej działalności gospodarczej, tj. były niezbędne, aby przedmiotowy lokal był kompletny i zdatny do użytku. Z tych względów należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z przystosowaniem lokalu mieszkalnego w stanie deweloperskim do stanu umożliwiającego wykorzystanie go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie stanowią wydatków o charakterze remontowym (które co do zasady podlegają bezpośrednio zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów), ale ich suma powiększa wartość początkową środka trwałego, tj. części lokalu mieszkalnego służącego prowadzonej działalności gospodarczej. Wartość początkowa środka trwałego stanowi natomiast podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych, które są kosztem uzyskania przychodów (art. 22 ust. 8 w związku z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy PIT). Jednocześnie należy podkreślić, że te wydatki, które powiększają wartość początkową środka trwałego, stanowią koszt uzyskania przychodu tylko poprzez odpisy amortyzacyjne. Z uwagi zatem na okoliczność, że zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca nie podjął decyzji o amortyzowaniu przedmiotowej części nieruchomości wykorzystywanej na cele działalności gospodarczej (art. 22c pkt 2 ustawy PIT), brak jest podstaw do zaliczenia przedmiotowych wydatków związanych z dostosowaniem części nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wobec powyższego stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie wyposażenia na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy, mebli wypoczynkowych, zakupu radia internetowego i uchwytu do telewizora),
  

• nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z dostosowaniem części nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej (poprzez wykonanie robót budowlanych, zakupu paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych).
  
  

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej z dnia 17 października 2016 r. Nr 1061-IPTPB1.4511.574.2016.4.MM w zakresie zdarzeń przyszłych.

Ponadto należy dodać, że pełna weryfikacja prawidłowości klasyfikacji wydatków związanych z użytkowaniem części lokalu mieszkalnego dla celów działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV ustawy – Ordynacja podatkowa. Wydając bowiem interpretację indywidualną organ podatkowy przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.