2019.04.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.78.2019.2.JK2
z 24 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data nadania 18 kwietnia 2019 r., data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 12 kwietnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.78.2019.1.JK2 (data nadania 12 kwietnia 2019 r., data doręczenia 15 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem pracownikowi z tytułu podróży służbowej kosztów dojazdu taksówkami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem pracownikowi z tytułu podróży służbowej kosztów dojazdu taksówkami.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.78.2019.1.JK2 (data nadania 12 kwietnia 2019 r., data doręczenia 15 kwietnia 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data nadania 18 kwietnia 2019 r., data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Biuro jest posiadającą osobowość prawną samorządową instytucją kultury wpisaną do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez Gminę i posiada osobowość prawną. Biuro działa na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2017 r. poz. 862, z późn. zm.) oraz swojego Statutu. Biuro jest podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb VAT jako podatnik VAT czynny.

W świetle Statutu Biura do jego zadań należy m.in.:

prowadzenie działalności zgodną ze strategicznymi celami Gminy Miejskiej w zakresie tworzenia zróżnicowanej, oryginalnej, interdyscyplinarnej, kulturotwórczej i konkurencyjnej oferty odpowiadającej najnowszym trendom w kulturze.
kontynuowanie tradycji wywiedzione z programu Europejskiego X poprzez tworzenie programów, organizację wydarzeń kulturalnych, zamówienia artystyczne, koprodukcje i produkcje filmowa, działalność w zakresie upowszechniania i digitalizacji, promocji i ochrony dzieł kultury, popularyzację dorobku twórców, a także promocję uniwersalnych wartości humanistycznych.
działalność w kluczowych obszarach kultury, takich jak: sztuka najnowsza, sztuka publiczna, film oraz produkcja filmowa, edukacja audiowizualna i filmowa, literatura i promocja czytelnictwa, media i nowe technologie, działalność wydawnicza i promocyjna, muzyka i produkcja muzyczna, święta publiczne, taniec, teatr, przemysły kreatywne (w szczególności design, media arts. moda, projektowanie graficzne, gastronomia, sztuka publiczna), przemysły kultury, przemysły spotkań, przemysły czasu wolnego.
organizowanie lub współorganizowanie imprez i przedsięwzięć artystycznych i kulturalnych o zasięgu lokalnym, krajowym i międzynarodowym;
integrowanie różnorodnych środowisk artystyczno-kulturalnych i podmiotów działających w sektorze kreatywnym poprzez budowanie sieci kontaktów;
badanie poszczególnych sektorów kultury i uczestnictwa w kulturze;
promowanie kultury jako czynnika kluczowego dla zrównoważonego rozwoju Miasta i przyczyniającego się do wzrostu jakości życia w mieście, a także uczestnictwa w kulturze;
wzmacnianie tożsamości kulturalnej Miasta;
wytyczanie długoterminowych strategii rozwoju dla sektora kultury;
poszerzanie kręgu odbiorców, a także zapewnienie równego dostępu do kultury w szczególności dla osób zagrożonych wykluczeniem z kultury i edukacji kulturalnej, a także dla grup niedoreprezentowanych;
rewitalizacja przestrzeni miejskiej i tkanki społecznej poprzez inicjowanie i wspieranie działań o charakterze kulturalnym i prospołecznym;
wspieranie lokalnych artystów, a szczególnie debiutantów w obszarze całego sektora kultury i innowacji;
promowanie wiedzy na temat kultury i sztuki poprzez współtworzenie programów edukacyjnych oraz edukację artystyczną i profesjonalną;
organizowanie lub współorganizowanie konferencji, szkoleń, kongresów, seminariów, warsztatów i spotkań tematycznych, o zasięgu lokalnym, krajowym i międzynarodowym;
podejmowanie działań na rzecz łączenia kultury z sektorem innowacji i sektorem nowych technologii we współpracy ze środowiskami uniwersyteckimi i jednostkami badawczymi;
wspieranie innowacyjności i kreatywności poprzez łączenie działalności kulturalnej z szeroko rozumianymi sektorami biznesu, turystyki, nowych technologii, przemysłami kreatywnymi, nowymi mediami;
łączenie kultury z przemysłem spotkań;
łączenie i sieciowanie Miasta w ramach krajowych oraz międzynarodowych inicjatyw kulturalnych, federacji i stowarzyszeń z międzynarodowymi projektami strategicznymi dla rozwoju i promocji kultury Miasta;
promowanie różnorodności kulturowej, idei równości, społeczeństwa otwartego, wolności słowa i wypowiedzi artystycznej oraz dostępu do kultury jako prawa podstawowego;
promowanie wydarzeń kulturalnych o charakterze proekologicznym i promujących postawy proekologiczne, w duchu odpowiedzialności za środowisko naturalne oraz w celu nieustannego podnoszenia jakości
współpraca z instytucjami i organizacjami pozarządowymi w Polsce i za granicą w zakresie tworzenia, koprodukcji, upowszechniania, rozwoju, promocji i ochrony kultury oraz dziedzictwa i dorobku kulturalnego Miasta a;
promowanie czytelnictwa i koordynacja działań związanych z przyjętym przez Miasto programem UNESCO;
prowadzenie i zarządzanie Siecią Informacji Miejskiej.

Biuro nie prowadzi działalności w celu osiągnięcia zysku. Biuro może osiągać zyski z prowadzonej przez siebie działalności, które przeznaczane są jednak w całości na działalność statutową Biura.

Aby móc realizować powyższe cele pracownicy Biura, czasami muszą skorzystać z usług taksówek. Poniższy Wniosek odnosi się do sytuacji, w których niezbędne jest skorzystanie przez pracowników Biura z usług transportowych (taxi) w związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi.

Dokumentem regulującym kwestie przejazdów taksówkami w Biurze są zasady korzystania z przejazdów taksówkami w Biurze.

Z dokumentu tego wynika m.in.. że każdorazowo przed złożeniem zamówienia, potrzebę przejazdu taksówką należy zgłosić do swojego przełożonego (Kierownika/Dyrektora) i uzyskać jego zgodę.

Natomiast cel przejazdu taksówką powinien być uzasadniony potrzebą wyjazdu i brakiem możliwości skorzystania w Biurze z innych opcji poruszania się po mieście, czyli:

Komunikacja miejska.

Samochód służbowy,

Rower służbowy.

Biuro ma wątpliwości odnośnie konsekwencji podatkowych w sytuacji gdy Pracownik Biura jadąc na delegację, korzysta z przejazdu taksówką do np. miejsca wylotu czy na dworzec kolejowy. Spowodowane jest to tym, że zdarzają się sytuacje, gdzie wylot lub podróż pociągiem, jak też podróż innym środkiem komunikacji publicznej w związku z delegacją, rozpoczyna się o bardzo wczesnej porze (np. 5 rano). Możliwości skorzystania z publicznego środka transportu są często w takich sytuacjach ograniczone ze względu na rozkład jazdy i brak sprzężenia komunikacji miejskiej np. z lotniskiem (lotnisko znajduje się poza K.) czy też dworcem kolejowym. Nierzadka jest również sytuacja gdy delegacja rozpoczyna się w godzinach pracy, a dojechanie na dworzec taksówką jest znacznie szybsze niż transportem publicznym. Co więcej pracodawca również preferuje taką opcję dojazdu, gdyż w jego interesie jest, aby pracownik w godzinach pracy świadczył pracę, a nie tracił czas na dojazdy. Pracownicy określeni w poniższej sytuacji w znakomitej większości na podstawie zawartych umów o pracę mają zadaniowy czas pracy. Zgodnie z regulaminem pracy Biura, pracownicy zatrudnieni w zadaniowym czasie pracy pracują w czasie niezbędnym do wykonania powierzonych zadań, lecz z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy który nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.

W uzupełnieniu z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) pełnomocnik w odpowiedzi na pytanie czy przez delegację należy rozumieć podróż służbową, tzn. czy pracownicy, którzy korzystają z przejazdu taksówką do np. miejsca wylotu czy na dworzec kolejowy, przebywają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy wskazał, że wbrew treści wezwania, odpowiedź na powyższe pytanie nie stanowi elementu stanu faktycznego, lecz element oceny prawnej stanu faktycznego. Już samo pytanie wyraźnie wskazuje, że Dyrektor wzywa, aby Biuro dokonało wykładni przepisu art. 77⁵ Kodeksu pracy w kontekście charakteru przemieszczania się pracowników. Biuro precyzyjnie opisało w treści wniosku jak przebiega podróż (przemieszczanie się) pracownika. Natomiast w ocenie prawnej stanu faktycznego Biuro szczegółowo przedstawiło swoje stanowisko w zakresie oceny prawnej stanu faktycznego, tj. tego czy przejazdy pracowników opisane szczegółowo w stanie faktycznym stanowią dla pracownika przychód od którego Biuro powinno odprowadzić należne podatki.

Biuro uważa, że zadaniem organów podatkowych jest dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego poprzez posiłkowanie się przepisami innych ustaw, jeśli jest to niezbędne dla wyjaśnienia sytuacji podatkowej Biura. Dlatego też, Biuro świadomie nie chce przesądzać o odpowiedniej kwalifikacji podróży pracownika na gruncie Kodeksu pracy.

Jak wskazuje orzecznictwo sądowe:

„W pojęciu faktów, jakie jest zobowiązany przedstawić wnioskujący o interpretację, znajdują się wszelkie zachowania podmiotów uczestniczących w czynnościach mających znaczenie podatkowoprawne, ich czynności prawne lub też zdarzenia prawne wywołujące skutki prawne. Tylko takie zewnętrzne przejawy zachowań podmiotów występujących w stosunkach prawnych mogą być uznane za okoliczności stanu faktycznego. Do okoliczności tych należy zatem w szczególności postępowanie podmiotu, postępowanie jego kontrahentów, rodzaj składanych oświadczeń woli, elementy zawieranych umów (przedmiot, czas, cena itp.). Mogą też do nich należeć zdarzenia faktyczne niosące ze sobą obowiązki o charakterze podatkowoprawnym (śmierć osoby, zniszczenie rzeczy itp.).

(...) Jeżeli zatem ocena stanowiska wnioskodawcy wymaga dokonania wywodu prawnego, w ramach którego organ interpretujący będzie dokonywał wykładni nie tylko prawa podatkowego, ale też regulującego inne dziedziny prawa (prawo cywilne, spółek czy upadłościowe), to jest on do tego nie tylko uprawniony ale wręcz zobowiązany, bowiem bez tego nie jest w stanie dokonać prawidłowej oceny stanowiska wnioskodawcy (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. I SA/Rz 436/16).

„Organ podatkowy jest przy tym władny do dokonania interpretacji prawa nie tylko zawartego w ustawach podatkowych, ale we wszelkich innych ustawach, w tym zakresie, w jakim jest to niezbędne dla oceny prawnopodatkowej sytuacji podatnika, pod tym wszelako warunkiem, że zadane w interpretacji pytanie musi w swej istocie dotyczyć interpretacji prawa podatkowego i nie może dotyczyć jedynie ustaw niepodatkowych" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt 1 FSK 1456/13).

„Tym samym, jeżeli skuteczne dokonanie czynności z zakresu podatku VAT, czy też podatku dochodowego od osób prawnych przez spółkę akcyjną - złożenie deklaracji, zeznania podatkowego - a więc bezsprzecznie w ramach przepisu prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, uzależnione jest od prawidłowego zastosowania przepisów z innej dziedziny tj. np. przepisów Kodeksu spółek handlowych dotyczących zasad reprezentacji spółki akcyjnej - to organy podatkowe nie mogą uchylić się od interpretacji tych przepisów w powiązaniu z przepisem podatkowym. ” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2014 r. sygn. II FSK 2524/12)

Obowiązkiem organu jest wykładnia przepisu ustawy o VAT, w tym pojęć stosowanych w tej ustawie niezależnie do jakiej gałęzi prawa się odnoszą:

„Jeżeli przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) jest regulacja prawa podatkowego, która odwołuje się do przepisów prawa pracy, ocena możliwości stosowania i wykładnia interpretowanej normy podatkowej przepisy te powinna uwzględniać i obejmować ” (wyrok NSA z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. II FSK 27/12).

,,Końcowo należy jeszcze odnieść się argumentacji organu, który twierdzi, że opisane zdarzenie przyszłe odnosi się do wielu kwestii pozostających poza sferą przepisów podatkowych. Takiego stanowiska nie można podzielić, albowiem, primo, mało która sytuacja dotycząca podmiotów gospodarczych ogranicza się wyłącznie do przepisów stricte podatkowych, a secundo, to właśnie od pojęć uregulowanych w przepisach z innego zakresu prawa często zależy prawidłowa kwalifikacja określonego stanu podatkowoprawnego. ” (wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. I FSK 1359/14)

Niezależnie od powyższych uwag, w odpowiedzi na wezwanie Biuro podkreśliło, że lotnisko z którego odbywają się wyloty to Port Lotniczy Lotnisko to położone jest w odległości 11 km od centrum, w innej miejscowości.

W ocenie Biura pracownicy, którzy korzystają z przejazdu taksówką do np. miejsca wylotu, przebywają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy, podróż ta poprzedza rozpoczęcie zagranicznej podróży służbowej oraz jest rozliczana na podstawie dokumentu polecenia wyjazdu służbowego.

Niemniej jednak nawet gdyby uznać, że pracownicy nie przebywają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy to koszt poniesionych wydatków związanych z transportem np. na lotnisko czy na dworzec powinien zostać zwrócony pracownikowi i nie stanowić dla niego przychodu. Wynika to z faktu, że wskazany wydatek nie jest ponoszony dla osobistej korzyści pracownika, ale jest konieczny do prawidłowego wywiązania się przez pracownika z powierzonych mu zadań, w zgodzie z procedurami wynikającymi z wewnętrznych dokumentów Biura. Innymi słowy, nawet w sytuacji, gdyby przejazdu taksówką (np. na dworzec) nie można byłoby zakwalifikować jako podróży służbowej, to wartość tego przejazdu powinna być pracownikowi zwrócona i nie może stanowić jego przychodu dla potrzeb podatkowych.

Na powyższe wskazuje również pośrednio wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2009 r., sygn. II PK 198/08 w którym to Sąd uznał, że:

„Wyznaczenie przez pracodawcę jako zadania roboczego wyjazdu niebędącego podróżą służbową, wymagającego dla jego wykonania poniesienia przez pracownika dodatkowych kosztów, uzasadnia roszczenie o ich zwrot przez pracodawcę (art. 742 k.c. w związku z art. 300 k.p.). ”

Powyższy wyrok wskazuje również, że zasadą prawa pracy jest nieponoszenie przez pracowników kosztów działalności gospodarczej zakładu pracy.

Biuro podkreśliło również, że szczegółowa argumentacja w zakresie nieuznania ww. wydatków za przychód pracownika została zawarta we wniosku.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Pracownicy Biura nie mają pracy o charakterze mobilnym, tym samym nie można ich uznać za pracowników mobilnych. Umowy o pracę zawierana z pracownikami Biura wskazują jako miejsce wykonywania pracy siedziba Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy pracowników opisane szczegółowo w stanie faktycznym stanowią dla pracownika przychód, od którego Biuro musi odprowadzić należne podatki?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika taksówką szczegółowo opisane powyżej nie będą stanowić przychodu, a Biuro nie będzie zobligowane do poboru zaliczek na podatek.

Informacje ogólne

Wyrazem powszechności opodatkowania w ustawie o PIT jest art. 9 ust 1 ustawy o PIT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami są zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT z pewnymi zastrzeżeniami (...) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wytyczne jak należy ustalić wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych zawiera art. 12 ust. 3 Ustawy o PIT. Regulacje te wskazują, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń innych niż wykorzystywanie auta służbowego do celów prywatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b Ustawy o PIT. O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2 oraz ust. 2a ww. ustawy. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy o PIT).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się w następujący sposób:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 12 ust. 2a pkt 1-4 Ustawy o PIT).

Nieodpłatne świadczenie

Pojęcie „nieodpłatne świadczenie’ nie zostało zdefiniowane w jakiejkolwiek ustawie podatkowej. Z tych przyczyn też niezbędne jest odwołanie się do orzecznictwa sądowego, aby zrozumieć znaczenie tego pojęcia. Analizując orzecznictwo sądowe można stwierdzić, że nieodpłatnym świadczeniem dla potrzeb przepisów o podatku dochodowym jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie takie może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia, innymi słowy zaoszczędzenie wydatków.

Ważne wskazówki odnośnie znaczenia pojęcia „nieodpłatne świadczenie” sformułował Trybunał Konstytucyjny (dalej: TK) w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13. TK we wskazanym wyroku określił, jakie warunki musi spełniać dane świadczenie, aby można było mówić o przychodzie.

Zdaniem TK przychód z nieodpłatnych świadczeń powstaje, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

Po pierwsze konieczne jest, aby świadczenie było spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie). Innymi słowy wszelkie świadczenia, z których skorzystanie jest obowiązkowe nie skutkują powstaniem przychodu;
Po drugie, świadczenia powinny być spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy. Powinny ponadto przynosić mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby w przeciwnym razie ponieść samodzielnie;
Po trzecie, korzyść ta powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W opinii Biura wytyczne te mają istotne znaczenie przy analizie świadczeń przedstawionych we wniosku.

Ad. 1 - Przejazdy pracowników taksówkami w związku z pracą – delegacja

Zdaniem Biura w sytuacji wykorzystywania taksówek w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Świadczenia te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy a nie pracownika i służą prawidłowemu wykonywaniu przez pracownika obowiązków służbowych. Pracownik nie odnosi żadnej osobistej korzyści wynikającej z faktu, że w celu wykonania swoich obowiązków służbowych korzysta z taksówek zgodnie z zasadami ustalonymi w dokumentacji wewnętrznej Biura. Nie bez znaczenia jest fakt, że dojazd taksówkami w okolicznościach wskazanych we wniosku odbywa się w ramach zadaniowego czasu pracy - nie jest to więc prywatny czas pracownika, ale czas poświęcony na realizację obowiązków służbowych. W świetle przesłanek powołanych w ww. wyroku TK. powyższe oznacza, że w przedstawionej sytuacji nie występuje świadczenie nieodpłatne na rzecz pracownika, które powodowałoby powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu. Tym samym, w zakresie opisanej sytuacji zdaniem Biura przychód z nieodpłatnych świadczeń nie powstanie.

Potwierdza to również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia16 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-1469/15-2/JK. choć wydana na tle innego stanu faktycznego to może ona być odpowiednio stosowana do opisanej wyżej sytuacji.

„Reasumując należy stwierdzić, że finansowanie transportu taksówkami, bądź samochodami służbowymi z miejsca pracy do miejsca zamieszkania pracownikom wykonujących pracę na polecenie pracodawcy w nadgodzinach porą wieczorową, bądź nocną nie stanowi przychodu tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Wnioskodawca nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych."

Biuro zwraca uwagę, że skoro opisane w powołanej interpretacji przejazdy taksówką pracownika nie będą uznane za przychód to tym bardziej sfinansowanie przez pracodawcę przejazdu pracownika taksówką na np. lotnisko w celu realizacji obowiązków służbowych tj. udania się na delegację, nie spowoduje powstania przychodu po stronie pracownika.

W podobnej sprawie podatnika, dotyczącej jednak powrotu taksówką pracowników z imprezy integracyjnej. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 r. Nr IBPB-2-1/4511-326/15/DP uznał, że:

„sfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów przejazdu z miejsca organizowania dobrowolnego spotkania pracowniczego do miejsca zamieszkania pracownika nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone są bowiem zarówno w interesie pracowników’ jak i pracodawcy. Tym samym na Wnioskodawcy jako pracodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika, nie jest on zobowiązany do naliczenia i poboru podatku dochodowego od przedmiotowych wydatków zwracanych pracownikom. ”

Odnosząc się do sytuacji z powołanej interpretacji do sytuacji Biura, należy wskazać, że w przypadku Biura mamy do czynienia z czymś więcej, z realizacją obowiązków służbowych, a nie z imprezą integracyjną. Skoro więc przejazd taksówką w ww. sytuacji nie stanowi przychodu dla pracownika, to tym bardziej nie powstanie on w związku z przejazdem na koszt pracodawcy w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych w ramach stosunku pracy. Przejazd ten wiąże się z charakterem działalności Biura i obowiązkami pracowników w związku z charakterem pracy w Biurze.

Oceniając sytuację Biura również należy dokonać jej oceny w kontekście wytycznych TK:

Czy świadczenie było spełnione za zgodą pracownika (skorzystał on z nich w pełni dobrowolnie)?

Zdaniem Biura przejazd taksówką nie jest dobrowolny, po pierwsze jest on konieczny z uwagi na ograniczone możliwości skorzystania z innych form transportu. Po drugie przejazd taki wiąże się bezpośrednio z wykonywaniem obowiązków służbowych w tym sensie nie jest on dobrowolny, ale zalecony pracownikowi przez pracodawcę.

Końcowo Biuro pragnie zauważyć, że możliwość skorzystania z taksówek jest regulowana bezpośrednio przez wewnętrzną dokumentację z której wynika, że przejazd taksówką jest dopuszczalny jeśli formy komunikacji jak:

komunikacja miejska.

samochód służbowy,

rower służbowy

-są niedostępne.

Biuro podkreśla, że z uwagi na sprawność i pewność przejazdów taksówkami Biuro zaleca pracownikowi dojazd np. na lotnisko za pomocą taksówek. Ogranicza to znacznie ryzyko spóźnienia oraz pozwala lepiej wykorzystać czas pracownika. Co więcej niekiedy zdarza się, że np. godziny odlotu samolotu czy godziny odjazdu pociągu są takie, że bardzo trudne lub wręcz niemożliwe byłoby aby pracownik mógł się dostać w porę na miejsce.

Czy świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść (pracownikowi) w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby on ponieść?

Biuro uważa, że świadczenie to zostało spełnione w interesie pracodawcy. Bezsporne jest to, że służy ono prawidłowemu wykonaniu obowiązków służbowych. Taki przejazd taksówką nie jest więc w interesie pracownika, ale pracodawcy. Pracownik świadczy pracę na rzecz pracodawcy i to w interesie Biura jest również, aby pracownik szybko i bezpiecznie dotarł do np. portu lotniczego czy też dworca kolejowego.

Czy korzyść ta (przejazd taksówką) jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Nie sposób mówić w ogóle o powstaniu jakiejkolwiek korzyści po stronie pracownika z uwagi na to, iż jest to przejazd związany z realizacją obowiązków służbowych. Tym samym jakakolwiek „korzyść” nie powstanie.

Podsumowując, zdaniem Biura przejazdy pracownika taksówką w opisanej przez Biuro sytuacji nie będą stanowić przychodu, a Biuro nie będzie zobligowane do poboru zaliczki na podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem, wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,
które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,
których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracowników, a więc również do zwrotu kosztów poniesionych w związku z podróżą służbową, nie jest uzasadnione.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownicy Wnioskodawcy otrzymali/otrzymają środki pieniężne, tj. zwrot poniesionych wydatków związanych z transportem, np., na lotnisko lub dworzec.

Mając powyższe na uwadze świadczenie pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu przejazdu taksówkami stanowi po stronie pracownika przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy. Z tych względów zwracany przez pracodawcę pracownikowi koszt transportu taksówką, podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach, jak wynagrodzenie za pracę.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
a. podróży służbowej pracownika,
b. podróży osoby niebędącej pracownikiem
- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zatem, otrzymany przez pracowników zwrot wydatków z tytułu podróży służbowych może zostać objęty zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji. Kluczowym jest jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż służbowa” Przywołać w tym miejscu należy definicję podróży służbowej zawartą w przepisach Kodeksu pracy, którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika.

Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt II PZP 11/08, wskazał, odwołując się do definicji podróży służbowej zawartej w art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, że „przepis ten odnosi się jedynie do zadania rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy”.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne należności otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r.

Zgodnie z § 2 cyt. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Przepis ten określa obowiązek pracodawcy do zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował.

Wskazać należy, że regulacje § 2 pkt 2 lit. d) ww. rozporządzenia odnoszą się do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów, tj. np. do zwrotu kosztów: przejazdu taksówką, opłaty za parking lub przejazd autostradą, zakupu upominków lub biletu na imprezę kulturalną, telefonicznych rozmów służbowych.

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (ust. 2 § 3 ww. rozporządzenia.

Jak stanowi § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Na podstawie § 4 ust. 2 rozporządzenia, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Stosownie do § 6 ww. rozporządzenia, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca. Pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia lub zakończenia podróży krajowej miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika.

Zgodnie natomiast z § 12 ww. rozporządzenia, czas podróży zagranicznej liczy się w przypadku odbywania jej środkami komunikacji:

lądowej – od chwili przekroczenia granicy państwowej w drodze za granicę do chwili jej przekroczenia w drodze powrotnej do kraju;

lotniczej – od chwili startu samolotu w drodze za granicę z ostatniego lotniska w kraju do chwili lądowania samolotu w drodze powrotnej na pierwszym lotnisku w kraju;

morskiej – od chwili wyjścia statku (promu) z ostatniego portu polskiego do chwili wejścia statku (promu) w drodze powrotnej do pierwszego portu polskiego.

Zgodnie z § 17 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu.

W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety ( 17 ust. 2).

Stosownie do § 17 ust. 3 rozporządzenia, na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej.

Natomiast § 17 ust. 4 tego rozporządzenia stanowi, że ryczałty, o których mowa w ust. 1–3, nie przysługują, jeżeli pracownik:

odbywa podróż zagraniczną służbowym lub prywatnym pojazdem samochodowym, motocyklem lub motorowerem,

ma zapewnione bezpłatne dojazdy;

nie ponosi kosztów, na pokrycie których są przeznaczone te ryczałty.

W myśl § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.

Zatem z zastrzeżeniem wynikającym z § 17 ust. 4 ww. rozporządzenia pracownikowi w podróży zagranicznej przysługuje ryczałt w wysokości ustalonej na podstawie § 17 ust. 1, 2 i ust. 3 rozporządzenia, czyli na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu. W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety. Ponadto pracownikowi w podróży zagranicznej przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży w wysokości 10% diety za dobę obowiązującej w danym państwie, zgodnie z załącznikiem do przedmiotowego rozporządzenia ( § 17 ust. 3 rozporządzenia).

Zatem w tych sytuacjach ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta jedynie kwota ryczałtu wynikającego z ww. rozporządzenia.

Jak wynika z § 6 rozporządzenia, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca i pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia lub zakończenia podróży krajowej miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika. Pomimo tego, że w § 12 rozporządzenia ustawodawca sprecyzował, w którym momencie rozpoczyna się podróż zagraniczna, to jednak na mocy § 21 tego rozporządzenia, uznać należy, że zasada wynikającą z § 6 rozporządzenia ma również zastosowanie w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju. Z faktu, że pracodawca może wyznaczyć miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej nie można jednak wywodzić, że pracodawca może również określić konkretne miejsce w tej miejscowości, od której rozpoczyna się podróż krajowa i zagraniczna. Skoro zatem podróż rozpoczyna się od miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy, stałe miejsce pracy pracownika lub/i miejsce stałego lub czasowego pobytu pracownika, to wydatki ponoszone w związku z przejazdami na terenie tej miejscowości nie mieszczą się w zakresie wydatków wymienionych w rozporządzeniu, a tym samym opłacenie tych wydatków przez pracodawcę lub ich zwrot pracownikowi stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, do którego nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji na Wnioskodawcy jako płatniku spoczywał/będzie spoczywał obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zwrotu wydatków związanych z transportem taksówką, np. na lotnisko lub na dworzec w celu odbycia podróży służbowej.

Przychód ten mógłby natomiast korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wyłącznie w sytuacji zwrotu udokumentowanych kosztów przejazdu taksówkami pracownikom w podróży służbowej korzystającym z takiego przejazdu w miejscowości docelowej (innej niż miejscowość rozpoczęcia podróży).

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin