Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.143.2019.2.JP
z 17 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.), uzupełnionym w dniu 25 marca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla wykonywanych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 25 marca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla wykonywanych usług.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

K. (dalej: Wnioskodawca) jest właścicielem budynku mieszkalnego dla zakonników, czyli klasztoru (dalej: budynek, klasztor lub obiekt). Obiekt zlokalizowany jest na działce nr xx w obrębie geodezyjnym ... xx - xx …. Własność Wnioskodawcy ujawniono w księdze wieczystej nr xx… / xx. Budynek został wpisany do rejestru zabytków województwa xx pod numerem A/x (decyzja z dn. xx stycznia xx). Klasztor składa się z dwóch kondygnacji nadziemnych oraz jednej podziemnej. W klasztorze zlokalizowane są: - cele (lokale mieszkalne) dla zakonników, składające się z od 1 do 3 pokoi oraz indywidualnych łazienek, kuchnia i wspólne miejsce spożywania posiłków (refektarz), ciągi komunikacyjne, pomieszczenie wspólne (rekreacyjne) przeznaczone do lektury, rozmów, oglądania telewizji itp., pomieszczenia gospodarcze i techniczne (głównie w części podziemnej), kaplica zakonna (prywatna, niedostępna dla osób spoza klasztoru) oraz zakrystia przyległego kościoła, rozmównice i toalety dla odwiedzających, kancelaria parafii i klasztoru (pomieszczenie biurowe). Powierzchnia żadnego z pomieszczeń lub zestawów mieszkalnych dla pojedynczego zakonnika nie przekracza 150 m2. Przeważającą część powierzchni zajmują cele zakonników. Powierzchnia zabudowy całego obiektu wynosi: 1610 m2, powierzchnia użytkowa całego obiektu wyniesie zatem w przybliżeniu ok. 4.500 m2. Wnioskodawca zamierza przeprowadzić remont obiektu, polegający m.in. na wymianie/konserwacji okien i drzwi wraz z ościeżnicami, pracach konserwatorskich przy elewacjach (oczyszczenie, wzmocnienie, ponowne tynkowanie, malowanie itp.), wymianie i naprawie orynnowania, uzupełnieniu i naprawie pokryć dachowych, naprawie krat, ewentualnej izolacji przeciwwilgociowej. Prace będą prowadzone na podstawie pozwolenia właściwego konserwatora zabytków oraz właściwego organu budowlanego. Finansowanie prac planowane jest w części ze środków własnych Wnioskodawcy oraz z dotacji ze środków publicznych (w szczególności pochodzących z budżetów: Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Funduszu Kościelnego pozostającego w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, xx Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Województwa xx, Miasta xx) oraz prywatnych (m.in. fundacji czy darczyńców indywidualnych). Prace będą prowadzone przez osoby spełniające wymagania stawiane przez prawo budowlane oraz przepisy o ochronie zabytków. Rozliczenie prac nastąpi na podstawie faktur VAT wystawionych przez wykonawcę lub wykonawców. Obiekt należy do klasy 1130 PKOB. W związku z dotacją na realizację prac Wnioskodawca będzie zobowiązany do zastosowania przepisów o zamówieniach publicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej przypadku możliwe jest zastosowanie 8% stawki VAT do wskazanych prac na części mieszkalnej budynku, objętej klauzurą?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj.: Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o VAT) określa, że obniżoną stawkę 7% (w rzeczywistości w obecnym stanie prawnym: 8%) stosuje się do „dostawy, budowy remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym”. Z kolei ust. 12a definiuje „budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym” jako „obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b”. Pojęcie „obiektów budownictwa mieszkaniowego” zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT jako „budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11”. W dziale 11 PKOB znajdują się grupy dotyczące m.in.: budynków mieszkalnych jednorodzinnych (111), budynków mieszkalnych o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowych (112) oraz budynków zbiorowego zamieszkania (113). W grupie 113 znajduje się klasa 1130, która obejmuje: „Budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.” Wydaje się, że klasztor, jako miejsce długoterminowego zamieszkania zakonników, skierowanych do mieszkania tam przez kompetentną władzę zakonną, jest budynkiem zbiorowego zamieszkania, jako dom mieszkalny dla innej grupy społecznej. Wszystkie pomieszczenia (również techniczne czy biurowe) służą mieszkańcom klasztoru. W mieszkaniach i domach jednorodzinnych nienależących do zakonników również znajdują się pomieszczenia typu komórka lokatorska, garaż, kotłownia, biblioteka, domowy gabinet do pracy lub nauki i inne. Występowanie ich w klasztorze (np. kaplica, pomieszczenia magazynowe czy kancelaria parafialna) nie wpływa na zaklasyfikowanie obiektu do innego działu niż 11 PKOB. Klasa 1130 dla obiektu została ujawniona w kartotece budynków prowadzonej przez xx ... - wypis z kartoteki Wnioskodawca może przedstawić na wezwanie. Zgodnie z instrukcją klasyfikowania do PKOB wprowadzoną Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r., nr 112, poz. 1316 ze zm.) „W przypadku obiektów budowlanych użytkowanych lub przeznaczonych do wielu celów (np. budynek mieszkalny będący jednocześnie hotelem i biurem) klasyfikuje się je w jednej pozycji, zgodnie z ich głównym użytkowaniem”. Jak wykazano wyżej - głównym użytkowaniem (wynikającym z dokumentów kościelnych oraz powierzchni przeznaczonej na ten cel) jest zamieszkanie zakonników.

Bez wątpienia należy zatem uznać, że klasztor należy do działu 11 PKOB. Z legalnej definicji „budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym” wyłączone są m.in. lokale użytkowe.

W ustawie o VAT brak jest ich definicji legalnej. W Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tj.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1422) pojawia się definicja lokalu użytkowego, którą można traktować jako pomocniczą do rozwiązania przedmiotowego zagadnienia: „jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym” (§ 3 pkt 14). Odnieść się należy do definicji mieniania, pomieszczenia technicznego i pomieszczenia gospodarczego ujętych w przywołanym rozporządzeniu. Budynek klasztoru ma dwie części ogólnodostępne, w których zlokalizowane są: kancelaria oraz zakrystia kościoła. Część mieszkalna, objęta klauzurą zakonną na mocy przepisów prawa kanonicznego, odgrodzona została od reszty budynku zamykanymi drzwiami, za które wstęp mają głównie zakonnicy oraz pracownicy Wnioskodawcy. Wobec powyższego, zgodnie z przywołanymi wyżej definicjami, za mieszkania należy uznać: cele zakonników z refektarzem, prywatną kaplicą oraz pomieszczeniami do rekreacji, kuchnią i ciągami komunikacyjnymi, pomieszczenia gospodarcze oraz techniczne należy sklasyfikować zgodnie z nazwą. Lokalami użytkowymi będą zatem kancelaria oraz zakrystia wraz z częściami ogólnodostępnymi (korytarzami), nieobjętymi klauzurą, czyli dostępnymi dla ogółu. W związku z powyższym wydaje się zasadne stosowanie obniżonej 8% stawki podatku VAT dla prac prowadzonych na części mieszkalnej klasztoru (objętej klauzurą), zaś podstawowej 23% stawki podatku VAT dla prac prowadzonych na części użytkowej (w obrębie kancelarii, zakrystii i ciągów komunikacyjnych przyległych do tych pomieszczeń).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla czynności dotyczącej obiektów budowlanych istotne jest prawidłowe zaklasyfikowanie obiektu wg symbolu PKOB. Tym samym wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji PKOB.

Wskazania bowiem wymaga, że podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności. Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania obiektu budowlanego do właściwego PKOB nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl przepisu art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od tej reguły ustawodawca ustanowił pewne wyjątki, tzn. przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a).

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. 1999 r. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Klasa 1130 - Budynki zbiorowego zamieszkania - obejmuje m. in.: budynki zbiorowego zamieszkania w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np.: domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, itp.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć budowa, remont modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 ze zm.) przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Z kolei zgodnie z pkt 7a tego artykułu przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Natomiast definicję remontu zawarto w pkt 8 tego artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Modernizacja, zgodnie z definicją słownikową, to unowocześnienie i usprawnienie czegoś (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN).

Podkreślić należy, iż obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego. Decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozstrzygnięcia, czy opisane we wniosku czynności podlegają opodatkowaniu stawką 8%.

W tym miejscu podkreślić jeszcze raz należy, że w myśl powołanego art. 41 ust. 12 stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się m.in. do remontu obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, przez które rozumie się – stosownie do ust. 12b tego artykułu -obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych (…).

Analiza powołanych przepisów prawa na tle opisanego zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że świadczone na rzecz Wnioskodawcy usługi, wykonywane w ramach planowanego zadania inwestycyjnego: remont budynku klasztoru, który mieści się w PKOB w grupowaniu 1130, tj. spełnia definicję obiektu zaliczanego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, w zakresie w jakim dotyczyć będą remontu tego budynku jako całości obiektu (np. opisane we wniosku prace konserwatorskie przy elewacjach, wymiana i naprawa orynnowania, uzupełnienie i naprawa pokryć dachowych, ewentualna izolacja przeciwwilgociowa) oraz w zakresie w jakim dotyczyć będą robót wykonywanych w części mieszkalnej obiektu (np. opisane we wniosku: wymiana/konserwacja okien i drzwi wraz z ościeżnicami, naprawia krat), podlegać będą opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 i ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 i art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy.

Natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do tych robót, które będą dotyczyć stricte lokali użytkowych klasztoru (kancelaria, zakrystia), tj. np. wymiana/konserwacja okien i drzwi wraz z ościeżnicami, naprawa krat w tych lokalach, zastosowanie znajdzie stawka podstawowa 23 %.

W świetle powyższej analizy, oceniając stanowisko Wnioskodawcy: „w związku z powyższym wydaje się zasadne stosowanie obniżonej 8% stawki podatku VAT dla prac prowadzonych na części mieszkalnej klasztoru (objętej klauzurą), zaś podstawowej 23% stawki podatku VAT dla prac prowadzonych na części użytkowej (w obrębie kancelarii, zakrystii i ciągów komunikacyjnych przyległych do tych pomieszczeń)”, uznano je za nieprawidłowe.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo ponownie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji obiektu budowlanego dokonanej przez Wnioskodawcę w świetle PKOB. Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca poprawnie zakwalifikował obiekt budowlany do odpowiedniego klasyfikowania PKOB. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony, w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego.

Ponadto wskazać trzeba, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że opisane we wniosku kancelaria oraz zakrystia wraz z częściami ogólnodostępnymi (korytarzami) faktycznie stanowią lokale użytkowe w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U z 2018 poz.716 ze zm.), co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.