2019.04.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.17.2019.1.AW
z 17 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychody związane ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) należy uznać za przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b UPDOP – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychody związane ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) należy uznać za przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b UPDOP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm. dalej: UPDOP) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W ramach finansowania swojej działalności, spółki wchodzące w skład Grupy Kapitałowej (dalej: Spółka-Emitent) zawierają z Bankiem umowy planu bonów dłużnych, które regulują:

zakres udostępniania Spółce-Emitentowi środków pieniężnych przez inwestorów,
obrót wierzytelnościami pieniężnymi wyrażonymi w formie bonów dłużnych na rynku pierwotnym i wtórnym,

z udziałem Banku jako pośredniczącego (dalej: Plan Bonów Dłużnych).

Na mocy umowy Planu Bonów Dłużnych, w pierwszej kolejności Spółka-Emitent zwraca się do Banku, który – przyjmując postać agenta emisji – przekazuje do jej dyspozycji określoną kwotę środków pieniężnych (na podstawie pożyczki). Powstała w ten sposób wierzytelność jest następnie konwertowana przez Bank na komercyjne bony dłużne (podzielone na części) i sprzedawana inwestorom wskazanym przez Spółkę-Emitenta (w szczególności podmiotom w ramach Grupy Kapitałowej, w tym Spółce). Sprzedaż bonów następuje według wartości równej udzielonej Spółce-Emitentowi pożyczce, a ich odkupienie przez Spółkę-Emitenta następuje według wartości nominalnej, która jest wyższa od wartości emisyjnej o dyskonto, stanowiące wynagrodzenie za udzielone finansowanie.

Wnioskodawca jest więc inwestorem, po stronie którego – z uwagi na charakter komercyjnych bonów dłużnych – w dniu spłaty powstanie stosowny przychód, stanowiący różnicę pomiędzy wartością nominalną (tj. wartością wykupu przez Spółkę-Emitenta), a wartością emisyjną przedmiotowych instrumentów dyskontowych.

Jednocześnie, Spółka, będąc podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, zobowiązana jest w obecnym stanie prawnym do przyporządkowywania uzyskiwanych przychodów (wraz z odpowiadającymi im kosztami podatkowymi) do dwóch źródeł przychodów, tj.:

przychodów z działalności gospodarczej oraz
przychodów z zysków kapitałowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychody powstałe po stronie Spółki, związane ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) przez Spółkę-Emitenta na podstawie umowy Planu Bonów Dłużnych, należy uznać za przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b UPDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody powstałe po stronie Spółki, w związku ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) przez Spółkę-Emitenta nie stanowią przychodów z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 pkt 6 lit b UPDOP, bowiem przedmiotowe bony dłużne stanowią jedynie wierzytelność pieniężno-pożyczkową, wyrażającą prawo podmiotowe Spółki do żądania od Spółki-Emitenta skonkretyzowanego świadczenia pieniężnego (w wysokości i terminie jednoznacznie określonym).

Uzasadnienie

Z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne z dnia 27 października 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175, dalej Ustawa Nowelizacyjna), wprowadzono szereg zmian w UPDOP.

Należy wskazać, iż zmianie uległa m.in. treść art. 7 UPDOP, którego celem – zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy Nowelizacyjnej (druk 1878) – jest wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych oraz rozdzielenie dochodów uzyskiwanych z tego źródła od pozostałych dochodów podatnika. Tym samym, mając na uwadze nowe brzmienie całokształtu przepisu art. 7 UPDOP, łączeniu podlegają wyłącznie dochody z poszczególnych źródeł przychodów. Z kolei takiemu sumowaniu nie podlegają poniesione przez podatnika straty z danego źródła przychodów. Jeżeli zatem – w następstwie prowadzonej działalności i przeprowadzanych operacji gospodarczych – Podatnik uzyska dochód tylko z jednego z tych źródeł, a w drugim z tych źródeł poniesie stratę, to wówczas opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegać będzie uzyskany dochód z jednego źródła, bez pomniejszania go o stratę poniesioną w drugim źródle przychodów.

Jednocześnie do UPDOP wprowadzono również art. 7b, który określa katalog przychodów wchodzących do źródła zysków kapitałowych. Zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy Nowelizującej (druk 1878), niniejszy przepis ma zasadniczo na celu określenie rodzajów przychodów przypisywanych do źródła, jakim są zyski kapitałowe, a jego funkcją jest przede wszystkim rozdzielenie osiąganych przez podatników przychodów poprzez przypisanie ich do właściwego źródła przychodów. Przepis ten nie przesądza o wysokości danego przychodu.

Do omawianego wyżej katalogu przychodów z zysków kapitałowych, w obecnym stanie prawnym, zaliczono m.in. przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych (art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b UPDOP).

W przedmiotowym przypadku istotne znaczenie będzie miała identyfikacja, czy wyemitowane przez Bank – w oparciu o Plan Bonów Dłużnych – komercyjne bony dłużne będą miały charakter papierów wartościowych, a co za tym idzie, czy w związku z tym przychody powstałe po stronie Spółki, związane ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) przez Spółkę-Emitenta, należy zaliczyć do kategorii przychodów z zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b UPDOP (tj. do przychodów z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych). Na samym wstępie należy zauważyć, iż UPDOP nie zawiera definicji legalnej papierów wartościowych. Niemniej jednak, taka definicja znajduje się w art. 5a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509), zgodnie z którym ilekroć w ustawie mowa jest o papierach wartościowych, należy przez to rozumieć papiery wartościowe, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1768 z późn. zm.).

W świetle powyższego, odwołując się do przepisu art. 3 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2286, dalej: UOIF), przez papiery wartościowe rozumie się zarówno:

akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1577 oraz z 2018 r. poz. 398, 650 i 1544), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego oraz
inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego odnoszące się do papierów wartościowych określonych w lit. a. walut, stóp procentowych, stóp zwrotu, towarów oraz innych wskaźników lub mierników (prawa pochodne).

Przechodząc natomiast do kwestii komercyjnych bonów dłużnych, w pierwszej kolejności należy wyjaśnić pojęcie papierów komercyjnych przedsiębiorstw.

W ujęciu doktrynalnym, papiery komercyjne przedsiębiorstw (mające najczęściej formę krótkoterminowych papierów dłużnych przedsiębiorstw) stanowią wystandaryzowaną formę kredytu, podzieloną na części reprezentowane przez rynkowe instrumenty dłużne, stanowiące przedmiot obrotu (Czechowska D., Instrumenty dłużne w gospodarce, CeDeWu. Warszawa 2010, s. 93).v

Kolejna definicja wskazuje, iż papiery komercyjne przedsiębiorstw to instrumenty, przyjmujące co do zasady formę krótkoterminowych papierów dłużnych:

wystawionych imiennie/na okaziciela,
zbywalnych,
niezabezpieczonych,
charakteryzujących się wysokim nominałem,
o zapadalności najczęściej do jednego roku,
emitowanych w jednym/kilku etapach przez przedsiębiorstwa.

Służą one głównie pozyskiwaniu środków przez przedsiębiorstwa w krótkim terminie, stanowiąc alternatywę w stosunku do pożyczek i kredytów (Nowak M. Emisja papierów komercyjnych w Polsce, Twigger S.A., Warszawa 1999, s. 16-17).

Wspomniane pozyskiwanie środków odbywa się za pomocą emisji papierów komercyjnych przedsiębiorstw, która ma charakter niepubliczny – przeprowadzana jest na zlecenie przedsiębiorcy przez odpowiednich agentów emisji (np. bank, biuro maklerskie). Uczestnictwo agentów w emisji komercyjnych papierów dłużnych sprowadza się do:

przygotowania odpowiedniego planu emisyjnego zawierającego regulaminy, umowy, memorandum informacyjne (funkcja organizatora):
rozprowadzenia emisji papierów komercyjnych przedsiębiorstw (funkcja agenta);
administrowania transzą (funkcja powiernika);
gwarantowania sprzedaży emisji oraz gwarantowania zobowiązań emitenta w stosunku do inwestorów (funkcja gwaranta).

Po wyemitowaniu następuje sprzedaż nowo powstałych instrumentów. Następnie, dane przedsiębiorstwo zobowiązuje się, iż w określonym czasie wykupi od inwestorów dłużne papiery komercyjne, które są w ich posiadaniu. Mechanizm działania jest bardzo zbliżony jak w przypadku kredytu – inwestor powierza przedsiębiorstwu kapitał, oczekując, iż zostanie mu on oddany w pewnym czasie z nadwyżką (przysługującą za możliwość korzystania z kapitału). Można więc stwierdzić, iż komercyjne papiery przedsiębiorstw stanowią element pozabankowego rynku pieniężnego. Jednocześnie, rynek wtórny papierów komercyjnych przedsiębiorstw co do zasady jest rynkiem pozagiełdowym (nie uwzględniając obligacji komercyjnych).

Podkreślenia wymaga fakt, iż systemie prawa polskiego, emisja papierów komercyjnych przedsiębiorstw nie została dotychczas jednoznacznie usankcjonowana. Brak bezpośrednich regulacji w zakresie emisji i obrotu przedmiotowymi instrumentami powoduje, iż emisja papierów komercyjnych przedsiębiorstw opiera się głównie na trzech aktach prawnych, tj.:

ustawie o Prawie wekslowym z 28 kwietnia 1936 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 160) – jako weksle (inwestycyjno-terminowe, inwestycyjno-komercyjne, inwestycyjno- dyskontowe),
ustawie o obligacjach z dnia 15 stycznia 2015 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 483) – jako obligacje komercyjne (krótkoterminowe),
ustawie Kodeks cywilny z 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025) – jako bony komercyjne, handlowe, inwestycyjne, dłużne

(por. Pawłowski M., Rynek krótkoterminowych papierów dłużnych przedsiębiorstw w Polsce. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego 2011, Finanse, Rynki Finansowe, Ubezpieczenia, nr 37, s. 495).

Z uwagi na powyższe, do kategorii papierów komercyjnych przedsiębiorstw możemy zaliczyć m.in. dłużne bony komercyjne. W tym miejscu należy wskazać, iż Spółka stoi na stanowisku, iż dłużne bony komercyjne, wyemitowane przez Bank w oparciu o Plan Bonów Dłużnych na potrzeby finansowania działalności Spółki-Emitenta, stanowią jedynie wierzytelność pieniężno-pożyczkową – przedmiotowe instrumenty nie posiadają więc charakteru papierów wartościowych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na podstawie Planu Bonów Dłużnych, Bank udostępnia Spółce-Emitentowi określoną kwotę środków pieniężnych (w formie pożyczki). Powstałą w ten sposób wierzytelność konwertuje na bony dłużne (podzielone na równe części), które następnie sprzedawane są inwestorom wskazanym przez Spółkę (tj. podmiotom w obrębie Grupy Kapitałowej, w tym Spółce). Tym samym, określonym inwestorom – od momentu wejścia w posiadanie przedmiotowych bonów – przysługuje w dniu spłaty wierzytelność pieniężno-pożyczkowa (prawo podmiotowe), na mocy której mogą oni żądać od Spółki-Emitenta określonego świadczenia pieniężnego. Przechodząc do analizy charakteru prawnego komercyjnych bonów dłużnych, w pierwszej kolejności należy przytoczyć Regulamin Obrotu Bonami Dłużnymi (dalej: Regulamin) dotyczący usług świadczonych przez Bank (m.in. na rzecz Spółki-Emitenta). W Regulaminie „Bony Dłużne” zostały zdefiniowane w pkt 2 (DEFINICJE) jako wierzytelność pieniężna powstała w ramach Planu Bonów Dłużnych wyrażająca prawo podmiotowe Inwestora do żądania od Spółki świadczenia pieniężnego – Należności Głównej w wysokości i terminie określonych.

Powyższa definicja odnosi się także do pozostałych pojęć zdefiniowanych w Regulaminie, tj.:

„Plan bonów dłużnych” – stosownie do warunków uzgodnionych pomiędzy Spółką a Inwestorem Plan udostępniania Spółce przez Inwestorów za pośrednictwem Banku środków pieniężnych, obrót wierzytelnościami pieniężnymi wobec Spółki wyrażonymi w formie Bonów Dłużnych na rynku pierwotnym i wtórnym z udziałem Banku jako pośredniczącego;
„Inwestor” – osoba fizyczna lub prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, która nabywa lub której przysługują Bony Dłużne;
„Należność główna” – wyrażona w PLN kwota jaką Spółka zobowiązana jest zapłacić Inwestorowi w Dniu Spłaty Bonu Dłużnego;
„Data spłaty” – data, w której Należność Główna z Bonu Dłużnego jest wymagalna i płatna przez Spółkę danemu Inwestorowi, stosownie do ujawnionych jego praw do Bonów Dłużnych zapisanych w Rejestrze Bonów Dłużnych;
„Rejestr Bonów Dłużnych” – rejestr prowadzony celem ewidencjonowania przez Bank aktualnych Inwestorów, którym przysługują Bony Dłużne.

Mając na uwadze regulacje zawarte w Regulaminie, z całą pewnością można stwierdzić, iż emitowane przez Bank (w oparciu o Plan Bonów Dłużnych) komercyjne bony dłużne, na potrzeby finansowania działalności Spółki-Emitenta, przyjmują charakter wierzytelności pieniężno-pożyczkowej (w postaci instrumentu dyskontowego). Co więcej, potwierdzeniem wskazanej tezy może być również fakt, iż walory bonów komercyjnych (oraz ich emisja) są konstruowane w oparciu o przepisy ustawy Kodeks cywilny (jako rodzaj wierzytelności). Wierzytelność jest z kolei antonimem długu. Tym samym, inwestor (w tym przypadku Spółka) nabywający bon dłużny uzyskuje określone prawo podmiotowe, tj. uprawnienie do żądania względem podmiotu emitującego (w tym przypadku Spółki-Emitenta) wypłacenia określonej kwoty w terminie, gdy należność główna z bonu dłużnego jest wymagalna i płatna.

W świetle powyższego, warto również nadmienić, iż w doktrynie wskazuje się, iż walory kreowane na podstawie ustawy Kodeks cywilny (tj. bony komercyjne, handlowe, inwestycyjne i dłużne) są zobowiązaniem pieniężnym o charakterze pożyczkowym. Stanowią one krótkoterminową notę imienną zobowiązującą podmiot emitujący instrumenty do zwrotu określonej kwoty w ustalonym terminie. W świetle zapisów normatywnych, powstały stosunek łączący emitenta z inwestorem nie nosi znamion papieru wartościowego, dlatego też nie może zostać zakwalifikowany do tej grupy instrumentów finansowych (por. Pawłowski M., Rynek krótkoterminowych papierów dłużnych przedsiębiorstw w Polsce, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego 2011. Finanse, Rynki Finansowe, Ubezpieczenia, nr 37. s. 496).

Ponadto, należy wyraźnie odróżnić od siebie instrumenty takie jak komercyjne bony dłużne i obligacje komercyjne. Co prawda, można by uznać, iż komercyjne bony dłużne – w swej istocie – mieszczą się częściowo w normatywnej konstrukcji obligacji (ze względu na fakt, iż oba instrumenty inkorporują prawo posiadacza do otrzymania określonego świadczenia pieniężnego), niemniej jednak, w opinii Spółki, nie można utożsamiać komercyjnych bonów dłużnych (wierzytelności pieniężno-pożyczkowej) z obligacjami komercyjnymi (papierami wartościowymi), ze względu na liczne różnice pomiędzy danymi instrumentami, tj.:

w przeciwieństwie do obligacji komercyjnych, komercyjne bony dłużne nie wchodzą w zakres definicji papierów wartościowych zawartej w UOIF (a co za tym idzie – również definicji papierów wartościowych z UPDOP);
w przeciwieństwie do obligacji komercyjnych (które mogą być chociażby wystawiane w systemie Catalyst, prowadzonym m.in. na platformie transakcyjnej Giełdy Papierów Wartościowych) komercyjne bony dłużne są przedmiotem obrotu wyłącznie na rynku pozagiełdowym;
w przeciwieństwie do obligacji komercyjnych (które są określane na stronie internetowej Banku jako „papiery wartościowe”), Bank definiuje komercyjne bony dłużne jako wierzytelność pieniężną (por. Regulamin, Umowa Planu Bonów Dłużnych zawarta przez Spółkę-Emitenta);
w przeciwieństwie do obligacji komercyjnych, komercyjne bony dłużne nie podlegają zakresowo ustawie o obligacjach z dnia 15 stycznia 2015 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 483). Ustawa w żaden sposób nie wspomina o komercyjnych bonach dłużnych, natomiast – z drugiej strony – szczegółowo reguluje możliwość emisji krótkoterminowych papierów dłużnych przedsiębiorstw w formie obligacji.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań. Spółka stoi na stanowisku, iż komercyjne bony dłużne nie mają charakteru papierów wartościowych – stanowią bowiem jedynie wierzytelność pieniężno-pożyczkową, wyrażającą prawo podmiotowe Spółki do żądania od Spółki-Emitenta skonkretyzowanego świadczenia pieniężnego (w wysokości i terminie jednoznacznie określonym). Tym samym, przychody powstałe po stronie Spółki, w związku ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) przez Spółkę-Emitenta nie stanowią przychodów z papierów wartościowych. Ze względu na przedstawioną argumentację, należy stwierdzić, iż przychody powstałe po stronie Spółki w związku ze spłatą należnej wierzytelności (tj. wykup komercyjnych bonów dłużnych) przez Spółkę-Emitenta, nie wchodzą w zakres przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 UPDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: updop) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przychodem, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis ten nie wylicza enumeratywnie przychodów, wskazuje jedynie przykłady w których przysporzenie może być rozpoznane jako przychód. Generalnie, każde przysporzenie o cechach trwałych, które powiększa aktywa podatnika stanowi przychód w rozumieniu ww. ustawy. Przychody z zysków kapitałowych zostały enumeratywnie wyliczone w art. 7b ust. 1 updop, zgodnie z którym, za przychody z zysków kapitałowych uważa się:

1. przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym:

dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych,
przychody z umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia ich wartości,
przychody z wystąpienia wspólnika ze spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
przychody ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3,
równowartość zysku osoby prawnej oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przeznaczonego na podwyższenie jej kapitału zakładowego, równowartość nadwyżki bilansowej spółdzielni przeznaczonej na podwyższenie funduszu udziałowego oraz równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (funduszy) takiej osoby prawnej lub spółki,
dopłaty otrzymane w przypadku połączenia lub podziału spółek przez wspólników spółki przejmowanej, spółek łączonych lub dzielonych,
przychody wspólnika spółki dzielonej, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - majątek przejmowany na skutek podziału lub majątek pozostający w spółce, nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
zapłata, o której mowa w art. 12 ust. 4d,
wartość niepodzielonych zysków w spółce oraz wartość zysku przekazanego na inne kapitały niż kapitał zakładowy w spółce przekształcanej - w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, z tym że przychód określa się na dzień przekształcenia,
odsetki od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3,
odsetki od pożyczki udzielonej osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, jeżeli wypłata odsetek od takiej pożyczki lub ich wysokość uzależnione są od osiągnięcia zysku przez tę osobę prawną lub spółkę lub od wysokości tego zysku (pożyczka partycypacyjna),
przychody uzyskane w następstwie przekształceń, łączenia lub podziałów podmiotów, w tym:

przychody osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przejmującej w następstwie łączenia lub podziału majątek lub część majątku innej osoby prawnej lub spółki,
przychody wspólnika spółki łączonej lub dzielonej,
przychody spółki dzielonej;

2. przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. wkładu niepieniężnego;

3. inne, niż określone w pkt 1 i 2, przychody z udziału (akcji) w osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, w tym:

przychody ze zbycia udziału (akcji), w tym ze zbycia dokonanego celem ich umorzenia,
przychody uzyskane w wyniku wymiany udziałów;

4. przychody ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną;

5. przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych;

6. przychody:

z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c,
z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub z regulowania innych zobowiązań walutą wirtualną.

Jak już wcześniej wskazano, w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b tej ustawy za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych.

Kosztami uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1 updop, są natomiast wszystkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak wynika z wniosku, Spółka wchodzi w skład Grupy Kapitałowej. W ramach finansowania swojej działalności, spółki wchodzące w skład tej Grupy zawierają z Bankiem umowy planu bonów dłużnych, które regulują:

zakres udostępniania Spółce-Emitentowi środków pieniężnych przez inwestorów,
obrót wierzytelnościami pieniężnymi wyrażonymi w formie bonów dłużnych na rynku pierwotnym i wtórnym,

z udziałem Banku jako pośredniczącego.

Rozstrzygnięcie będącej przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy kwestii sprowadza się zatem do ustalenia jakie jest źródło uzyskiwanych przez Spółkę przychodów w związku z zaistnieniem sytuacji opisanej we wniosku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że pojęcie „papierów wartościowych” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, niemniej jednak ich charakter można określić na podstawie regulacji zawartych w innych źródłach prawa.

Zgodnie z art. 921⁶ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm., dalej: Kc) jeżeli zobowiązanie wynika z wystawionego papieru wartościowego, dłużnik jest obowiązany do świadczenia za zwrotem dokumentu albo udostępnieniem go dłużnikowi celem pozbawienia dokumentu jego mocy prawnej w sposób zwyczajowo przyjęty.

W myśl art. 921⁷ Kc spełnienie świadczenia do rąk posiadacza legitymowanego treścią papieru wartościowego zwalnia dłużnika, chyba że działał on w złej wierze.

Z powyższego wynika, że papier wartościowy to rodzaj umowy pomiędzy emitentem a posiadaczem papieru w której pierwszy zobowiązuje się do określonego działania na rzecz posiadacza w zamian za zwrot papieru wartościowego (jego wygaszenie).

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2286 z późn. zm., dalej uooif) papiery wartościowe są instrumentami finansowymi w rozumieniu tej ustawy.

Jak stanowi art. 3 pkt 1 uooif ilekroć w tej ustawie jest mowa o papierach wartościowych – rozumie się przez to:

akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 oraz z 2018 r. poz. 398, 650 i 1544), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego, odnoszące się do papierów wartościowych określonych w lit. a, walut, stóp procentowych, stóp zwrotu, towarów oraz innych wskaźników lub mierników (prawa pochodne).

Ponadto według art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 160) papierami wartościowymi są papiery wartościowe udziałowe, w szczególności akcje i prawa poboru nowych akcji oraz papiery wartościowe dłużne, w szczególności obligacje, wyemitowane lub wystawione na podstawie przepisów państwa, w którym emitent lub wystawca ma swoją siedzibę albo w którym dokonano ich emisji lub wystawienia.

W ustawie tej wyodrębniono zatem dwie kategorie papierów wartościowych: udziałowe oraz dłużne, przykładowo wskazując na niektóre rodzaje takich papierów wartościowych. Papiery wartościowe udziałowe to w szczególności akcje i prawa poboru nowych akcji, natomiast papiery wartościowe dłużne to w szczególności obligacje, wyemitowane lub wystawione na podstawie przepisów państwa, w którym emitent lub wystawca ma swoją siedzibę albo w którym dokonano ich emisji lub wystawienia.

Należy podkreślić, że zarówno Kodeks cywilny, jak i Prawo dewizowe nie wymieniają wszystkich rodzajów papierów wartościowych. Prawo dewizowe wyliczając przykładowe prawa jako papiery wartościowe posługują się zwrotem „w szczególności”. Oznacza to więc, iż nie nazwa, ale cechy charakterystyczne dla określonego papieru będą decydować o tym, czy w konkretnym przypadku mamy do czynienia z papierem wartościowym, czy też nie.

W przedmiotowej sprawie z całą pewnością nie mamy do czynienia z papierami wartościowymi udziałowymi (np. akcjami czy udziałami), należy jednak przeanalizować, czy bony dłużne o jakich mowa we wniosku, mogą być uznane za papiery wartościowe dłużne.

Cechą charakterystyczną tych papierów jest to, że inkorporują one, jako podstawowe prawo majątkowe, wierzytelność właściciela papieru wartościowego wobec wystawcy papieru wartościowego. W przypadku tego rodzaju papierów, wierzytelność pełni samodzielną funkcję. Inne uprawnienia, które w zależności od typu papieru wartościowego, są inkorporowane w papierze wartościowym wierzycielskim, pełnią funkcję akcesoryjną w stosunku do inkorporowanej wierzytelności. Są to papiery wartościowe opiewające na wierzytelności pieniężne. Dłużne papiery wartościowe to, ogólnie rzecz ujmując, sekurytyzowany (zamieniony na papier wartościowy) określony dług, który może przyjmować bardzo różnorodne formy (K. Liberadzki 2014, s. 9) Przykładami mogą być: czeki, weksle, obligacje, bony handlowe, listy zastawne, warranty.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że bony o jakich mowa we wniosku posiadają wszystkie cechy charakterystyczne dla dłużnych papierów wartościowych. Inkorporują one wierzytelność właściciela papieru wartościowego wobec wystawcy papieru wartościowego, dotyczą wierzytelności pieniężnych, dotyczą zamienionego na papier wartościowy długu (kredytowanie przez Bank) zaś dyskonto pełni funkcję akcesoryjną w stosunku do długu (podobnie jak ma to miejsce w przypadku odsetek w sytuacji zaciągnięcia kredytu/pożyczki).

Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, sprzedaż bonów następuje według wartości równej udzielonej Spółce-Emitentowi pożyczce, a ich odkupienie przez Spółkę-Emitenta następuje według wartości nominalnej, która jest wyższa od wartości emisyjnej o dyskonto, stanowiące wynagrodzenie za udzielone finansowanie.

Bez względu zatem na zastosowane nazewnictwo, to cechy, jakie charakteryzują dany instrument finansowy, pozwalają na zaklasyfikowanie go do szerokiej kategorii pojęcia papierów wartościowych.

Reasumując stwierdzić należy, że bony dłużne o jakich mowa we wniosku są papierami wartościowymi, a więc znajdzie do nich zastosowanie art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b updop.

Tym samym przychody powstałe po stronie Spółki, związane ze spłatą należnej wierzytelności powinny być kwalifikowane do źródła przychodów jakimi są zyski kapitałowe.

Stanowisko Wnioskodawcy zatem jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin