Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.91.2019.1.RK
z 15 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2019 r. (data wpływu 22 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania zasądzonych przez Sąd i zapłaconych przez Spółkę odsetek za koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania zasądzonych przez Sąd i zapłaconych przez Spółkę odsetek za koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W wyniku przeprowadzonego przez Wnioskodawcę (X. Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zwaną dalej Wnioskodawcą lub Spółką) postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego na wykonanie robót projektowych i budowlanych inwestycji dofinansowanej ze środków Unii Europejskiej pod nazwą (…) jako generalny wykonawca został wyłoniony Y. Spółka akcyjna (zwanym dalej Y.). W dniu 18 lipca 2012 r. pomiędzy Spółką a Y. został zawarty kontrakt, zgodnie z którym Y. na własny koszt miał uzyskać zabezpieczenie wykonania w wysokości i walutach ustalonych w załączniku do oferty oraz dostarczyć Spółce dowód jego ustanowienia przed podpisaniem aktu umowy zgodnie z prawem krajowym. Zabezpieczenie wykonania, o którym mowa miało mieć formę zgodną z prawem krajowym oraz zapisami w części (…). Stosownie do zapisów umowy Y. miał zadbać aby zabezpieczenie wykonania było w 100% ważne i mogło być wykorzystane do dnia, kiedy Y. wykona i ukończy roboty, usunie wszelkie wady i uzyska świadectwo wykonania. Ponadto Y. miał zadbać aby po uzyskaniu świadectwa wykonania 30% zabezpieczenia wykonania pozostało ważne do upływu ostatniego dnia terminu rękojmi za wady. W przypadku nieprzedłużenia zabezpieczenia Spółka miała zaś zatrzymać na poczet zabezpieczenia wykonania kwotę pozostałego zabezpieczenia z ostatniej płatności.

16 lipca 2012 r. bank udzielił na zlecenie Y. na rzecz Spółki gwarancji należytego wykonania kontraktu na „Budowę Zakładu (…)”. Zgodnie z treścią gwarancji Bank oświadczył, że udziela Spółce jako główny dłużnik gwarancji zapłaty kwoty stanowiącej zabezpieczenie wykonania, bezspornie po otrzymaniu pierwszego wezwania na piśmie od Spółki. Y. wykonywał zadanie z udziałem zgłoszonego podwykonawcy. 15 marca 2015 r. Y. odstąpił od kontraktu podwykonawczego. Podwykonawca również złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Po odstąpieniu od umowy Y i Podwykonawca przystąpiły do inwentaryzacji robót wykonanych do dnia odstąpienia. Spółka wraz z Podwykonawcą zawarły porozumienie, w którym Spółka przyznała, że ponosi solidarną odpowiedzialność na podstawie art. 647(1) par. 5 kodeksu cywilnego. W porozumieniu wskazano, że Podwykonawca wezwał Spółkę jako solidarnie odpowiedzialną do zapłaty wynagrodzenia za roboty wykonane przez Podwykonawcę w ramach kontraktu podwykonawczego. Podwykonawca zobowiązał się do dostarczenia gwarancji bankowej zabezpieczającej ewentualną przyszłą wierzytelność Spółki wobec Podwykonawcy o zwrot kwoty zapłaconego przez Spółkę wynagrodzenia. Spółka po dokonaniu zapłaty na rzecz Podwykonawcy uznała, że po jej stronie powstała wobec Y. wierzytelność z tytułu regresu związana z dokonaną na rzecz Podwykonawcy zapłatą. Spółka postanowiła wierzytelność tę przedstawić do potrącenia z wierzytelnościami przysługującymi Y. wobec Spółki. Y. pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. oświadczył, że jako Wykonawca odstępuje z winy X. od kontraktu. Odstąpienie miało nastąpić w zakresie prac niewykonanych przez Y. na dzień odstąpienia. Spółka pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. skierowanym do Y. oświadczyła, że wypowiada Wykonawcy - Y. kontrakt. W tym samym dniu Spółka zwróciła się do Banku w sprawie gwarancji należytego wykonania Kontraktu i jako beneficjent gwarancji oświadczyła, że Y. nie wykonał zobowiązań wynikających z realizacji Kontraktu na Budowę Zakładu (…), w związku z czym Spółka wezwała Bank jako gwaranta do wypłaty określonej kwoty niezwłocznie po otrzymaniu wezwania.

Spółka otrzymaną od gwaranta wypłatę wykazała jako przychód w miesiącu jej otrzymania.

Po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy przez obie spółki, strony zaprzestały współpracy. Y. opuścił plac budowy, natomiast Spółka zaczęła poszukiwać nowego generalnego wykonawcy, który dokończyłby rozpoczęte przez Y. prace budowlane.

W dniu 26 listopada 2016 r. Y. skierował do Spółki wezwanie do zapłaty w związku z wypłatą dokonaną przez gwaranta na rzecz Spółki. Spółka pismem z dnia 2 grudnia 2016 r. odmówiła zapłaty na rzecz Y. podając, że zgodnie z dokumentem gwarancji Spółka nie była zobowiązana podawać podstawy do dokonania wypłaty z gwarancji, poza wskazaniem, że wykonawca dopuścił się niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Y. wystąpił na drogę postępowania sądowego celem dochodzenia zapłaty kwoty odpowiadającej wypłaconej przez gwaranta kwocie. Sąd Okręgowy w Szczecinie, a za nim Sąd Apelacyjny w Szczecinie stwierdziły zasadność dochodzonego przez Y. roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w związku z pobraną przez Spółkę gwarancją. Tym samym Sądy obu instancji uznały, że wypłacona Spółce gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz Y. Sąd zasądził jednocześnie od Spółki na rzecz Y. odsetki w wysokości określonej w art. 481 par. 2 kodeksu cywilnego naliczane zgodnie z art. 455 kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasądzone przez Sąd prawomocnym wyrokiem i zapłacone przez Spółkę na rzecz Y. odsetki stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powołany przepis kładzie nacisk na związek wydatków z uzyskiwanymi przychodami podatnika. Wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jedynie, gdy jego poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie spełnienie ogólnych przesłanek z art. 15 ust. 1 updop nie jest wystarczające do bezwzględnego zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych. Jego potrącalność może bowiem zostać wyłączona na podstawie art. 16 ust. 1 updop.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten wyłącza z kategorii kosztów podatkowych wszystkie kary umowne oraz odszkodowania, które wynikają z:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
  

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  

• zwłoki w usunięciu wad towarów,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
  
  
  

Wykładnia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 updop prowadzi do wniosku, że przepis ten nie obejmuje swoim zakresem odsetek wynikających z nieterminowego wykonania zobowiązań. Ponieważ katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy interpretować w sposób ścisły, nie jest możliwe rozszerzenie jego zakresu w drodze wykładni rozszerzającej na odsetki od zaległości.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wnioskując a contrario, zapłacone odsetki od zobowiązań są kosztem uzyskania przychodów.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych rozwiązań dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek za zwłokę zasądzonych prawomocnym wyrokiem dlatego też należy stosować tutaj ogólne zasady zaliczania wydatków do kosztów podatkowych. Odsetki za zwłokę zasądzone prawomocnym wyrokiem nie są objęte wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełnione są przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 1 updop.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
2. musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
3. musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
5. musi zostać właściwie udokumentowany,
6. nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
   
   

Sądy powszechne obu instancji uznały, że wypłacona na rzecz Spółki kwota tytułem gwarancji, była Spółce nienależna i jako taka podlegała zwrotowi na rzecz Y. wraz z odsetkami ustawowymi.

W okolicznościach zaistniałego stanu faktycznego należy zwrócić uwagę, że niezastosowanie się do prawomocnego wyroku Sądu naraziłoby Spółkę na konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów, co mogłoby przełożyć się na ogólną kondycję Spółki. Nie bez znaczenia dla oceny zasadności uznania zapłaconych odsetek za koszty uzyskania przychodu pozostaje fakt, że przyjmując za stanowiskiem Sądu kwota podlegająca zwrotowi nie była Spółce należna, Spółka korzystała z cudzych pieniędzy kredytując w ten sposób swoją działalność gospodarczą, co miało wpływ na wysokość osiąganych przychodów.

Konkludując, zapłacone przez Spółkę na rzecz Y. odsetki, zasądzone prawomocnym wyrokiem, z uwagi na fakt, że spełniają warunek wynikający z art. 15 ust. 1 updop, tj. są poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zachowania jego źródła, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z poźn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił koszt uzyskania przychodu zgodnie z ww. art. 15 ust. 1 updop muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, ze wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie, w odniesieniu do momentu zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od pożyczki/kredytu ustawa o pdop zawiera specyficzne postanowienia, w szczególności w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz art. 16 ust. 1 pkt 11 updop.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 11 updop stanowi, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) updop za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Powyższe przepisy ustanawiają zasadę, według której odsetki od zaciągniętego kredytu/pożyczki stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty lub kapitalizacji.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 lipca 2012 r. zawarł kontrakt z Y. S.A. (dalej: „Kontrahent” lub „Wykonawca”) na wykonanie robót projektowych i budowlanych inwestycji dofinansowanej ze środków Unii Europejskiej pod nazwą „Budowa Zakładu (…)”. Zgodnie z wymogami umowy, na zlecenie Wykonawcy Bank udzielił na rzecz Wnioskodawcy gwarancji należytego wykonania kontraktu. Zgodnie z treścią gwarancji Bank oświadczył, że udziela Spółce jako główny dłużnik gwarancji zapłaty kwoty stanowiącej zabezpieczenie wykonania, bezspornie po otrzymaniu pierwszego wezwania na piśmie od Spółki. Kontrahent wykonywał zadanie z udziałem zgłoszonego Podwykonawcy. W dniu 15 marca 2015 r. Wykonawca odstąpił od kontraktu podwykonawczego. W wyniku zawartego porozumienia Spółki z Podwykonawcą Wnioskodawca dokonał zapłaty wynagrodzenia za roboty wykonane przez Podwykonawcę (odpowiedzialność solidarna) i uznał, że po stronie Spółki powstała wobec Wykonawcy wierzytelność z tytułu regresu związana z dokonaną na rzecz Podwykonawcy zapłatą. Spółka postanowiła wierzytelność tę przedstawić do potrącenia z wierzytelnościami przysługującymi Wykonawcy wobec Spółki. Kontrahent pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. oświadczył, że jako Wykonawca odstępuje z winy Wnioskodawcy od kontraktu. Spółka jako beneficjent udzielonej gwarancji wezwała Bank jako gwaranta do wypłaty określonej kwoty niezwłocznie po otrzymaniu wezwania. Spółka otrzymaną od gwaranta wypłatę wykazała jako przychód w miesiącu jej otrzymania. Wykonawca wystąpił na drogę postępowania sądowego celem dochodzenia zapłaty kwoty odpowiadającej wypłaconej przez gwaranta kwocie. Sąd Okręgowy w Szczecinie, a za nim Sąd Apelacyjny w Szczecinie stwierdziły zasadność dochodzonego przez Wykonawcę roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w związku z pobraną przez Spółkę gwarancją. Sąd zasądził jednocześnie od Spółki na rzecz Wykonawcy odsetki w wysokości określonej w art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego naliczane zgodnie z art. 455 Kodeksu cywilnego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania zasądzonych przez Sąd i zapłaconych przez Spółkę odsetek za koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych rozwiązań dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek za zwłokę zasądzonych prawomocnym wyrokiem, dlatego też należy stosować ogólne zasady zaliczania wydatków do kosztów podatkowych. Odsetki za zwłokę zasądzone prawomocnym wyrokiem nie są objęte wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełnione są ww. przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 1 updop.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że gwarancja bankowa, o której mowa w art. 80-82 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 z późn. zm.) stanowi samodzielne zobowiązanie banku podejmowane na zlecenie klienta. Udzielając gwarancji Bank (gwarant) zobowiązuje się, zgodnie z treścią gwarancji (umowy), zaspokoić przyjmującego gwarancję beneficjenta, jeżeli zleceniodawca (wykonawca) nie wywiąże się wobec niego z umownych zobowiązań, w tym wykonania lub należytego wykonania umowy. Innymi słowy, jeżeli umowa nie zostanie przez zleceniodawcę gwarancji wykonana, to bank wypłaci beneficjentowi określoną kwotę pieniężną.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że otrzymana przez Spółkę kwota z tytułu gwarancji zabezpieczającej jej roszczenia stanowi przychód podlegający opodatkowaniu w momencie jej otrzymania, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop. Beneficjent (w tym przypadku Wnioskodawca) otrzymał sumę gwarancyjną na własność i był uprawniony do swobodnego nią dysponowania. W istocie, otrzymane kwoty miały charakter odszkodowawczy, gdyż ich przeznaczeniem było zrekompensowanie Spółce strat powstałych w związku z niewywiązaniem się przez Kontrahenta z wynikającego z zawartej umowy obowiązku należytego wykonania kontraktu (odstąpienie od umowy). Otrzymane kwoty nie stanowiły więc przychodów z działalności gospodarczej, o których mowa w art. 12 ust 3 updop, gdyż pomimo, że wynikały pośrednio z zawartego kontraktu na budowę inwestycji, to stanowiły jedynie uboczny efekt tej transakcji, niestanowiący celu samego w sobie. Za zdarzenia gospodarcze związane z prowadzeniem działalności nie można bowiem uznać tych zdarzeń, które występują bez aktywności danego przedsiębiorcy, będące swego rodzaju efektem ubocznym dokonywanych przez niego czynności.

Jednakże, jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Sąd Okręgowy, a za nim Sąd Apelacyjny stwierdził zasadność dochodzonego przez Kontrahenta roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia się w związku z pobraną przez Spółkę gwarancją. Tym samym pobrana przez Wnioskodawcę gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz Wykonawcy, w związku z czym nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 updop. Skoro przychód z gwarancji został wykazany przez Spółkę nienależnie, to w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwrot tej kwoty spowoduje korektę (zmniejszenie) przychodów oraz nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w Spółce jako nie związany z przychodem.

Powyższe oznacza, że nie można również wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zapłatą odsetek a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. W doktrynie przyjmuje się, że odsetki są świadczeniem ubocznym (akcesoryjnym), realizowanym z reguły w takich samych przedmiotach co świadczenie główne. W przedmiotowej sprawie odsetki, do których zapłacenia został zobowiązany Wnioskodawca, mają charakter uboczny względem świadczenia głównego i są skutkiem – zgodnie z wyrokiem Sądu – bezpodstawnego wzbogacenia się Spółki. Stanowią one zatem swego rodzaju sankcję, przy czym w żaden racjonalny sposób nie można twierdzić, że ich zapłata ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie były to również normalne koszty funkcjonowania Wnioskodawcy. Koszty te poniesione zostały przez Spółkę wskutek uwzględnienia roszczeń Kontrahenta z tytułu nienależnie pobranej gwarancji, czyli przegranej sprawy z zakresu prawa cywilnego. Poniesienie tych wydatków jest zatem formą dolegliwości finansowej z tytułu przegrania procesów sądowych. Wydatki te są ściśle powiązane z dochodzeniem roszczeń Wykonawcy a nie z przedmiotem opodatkowanej działalności gospodarczej Spółki. Zatem, nie sposób uznać, że poniesienie tych wydatków przyczyniło się do osiągnięcia, zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania zasądzonych przez Sąd i zapłaconych przez Spółkę odsetek za koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.