2019.04.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.61.2019.2.MMA
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14 r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 4 luty 2019 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 13 luty 2019 r.) oraz uzupełnione pismem Strony z dnia 20 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 19 marca 2019 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 19 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 13 luty 2019 r.) oraz uzupełniony pismem Strony z dnia 20 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 19 marca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.61.2019.1.MMA.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
G.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
P.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

G. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający jest użytkownikiem wieczystym następujących nieruchomości gruntowych:

stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 9, o obszarze 0,7270 ha (dalej ,,Nieruchomość 1”) oraz właścicielem posadowionych na niej budynków i budowli stanowiących odrębny przedmiot prawa własności na Nieruchomość 1 posadowione są:
1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji biurowej, o pow. użytkowej ok. 479 m². wybudowany ok. 1900 r. rozbudowany ok. 1995 r. o 1 dodatkową kondygnację naziemną i dodatkową kondygnację podziemną o pow. 249 m² (budynek A);
2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej, o dwóch kondygnacjach nadziemnych i jednej kondygnacji podziemnej, o powierzchni użytkowej ok. 2,630.00 m² wybudowany w ok. 1990 r. (Budynek A1);
3. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej. o dwóch kondygnacjach nadziemnych, o pow. użytkowej ok. 1,298,00 m² wybudowany ok. 1976 r. (Budynek B);
4. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej, o dwóch kondygnacjach nadziemnych, o powierzchni użytkowej wynoszącej około 1,447.00 m² wybudowany ok. 1978 r. (Budynek C);
5. murowany budynek niemieszkalny stanowiącym stację transformatorową, o jednej kondygnacji nadziemnej, o powierzchni użytkowej wynoszącej około 99,00 m² wybudowany ok. 1976 r. (Budynek C1).
stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/1 o obszarze 0,1835 ha (jeden tysiąc osiemset trzydzieści pięć metrów kwadratowych), (dalej ,,Nieruchomość 2”) oraz właścicielem posadowionych na niej budynków, stanowiących odrębny przedmiot prawa własność na Nieruchomość 2 posadowione są:
1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (kotłownia ze sprężarkownią) o jednej kondygnacji nadziemnej, o powierzchni zabudowy 381.00 m² wybudowany w 1982 r. (Budynek D);
2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (tłocznia), o jednej kondygnacji nadziemnej o powierzchni zabudowy 182.00 m² wybudowany w 1982 r. (Budynek D1).
składającej się z niezabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/2 oraz zabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/3 o łącznym obszarze 0,0842 ha (dalej ,,Nieruchomość 3”) oraz właścicielem posadowionego na niej budynku stanowiącego odrębny przedmiot prawa własności jest to budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej o jednej kondygnacji nadziemnej, o pow. zabudowy 809,00 m² wybudowany w 1982 r. (Budynek E) częściowo posadowiony na Nieruchomości 4 (patrz pkt niżej).
stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/4 o obszarze 0,0336 ha (dalej ,,Nieruchomość 4”) oraz właścicielem posadowionego na niej budynku (posadowionego częściowo na Nieruchomości 3).

Nieruchomość 1, Nieruchomość 2, Nieruchomość 3 oraz Nieruchomość 4 w dalszej części zwane także jako ,,Nieruchomość”. Budynek A, Budynek A1, Budynek B, Budynek C, Budynek C1, Budynek D, Budynek D1 i Budynek E zwane będą dalej łącznie jako ,,Budynki”.

Prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz prawo własności posadowionych na nich Budynków Sprzedający nabył na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego dniu 22 grudnia 2010 r. Ilekroć w niniejszym wniosku jest mowa o ulepszeniach, należy przez to rozumieć ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Sprzedający nie posiada informacji o ewentualnych ulepszeniach dokonanych przed zawarciem powyższej umowy z dnia 22 grudnia 2010 r.

Począwszy od dnia zawarcia umowy, w poszczególnych Budynkach były dokonywane ulepszenia powodujące podwyższenie wartości początkowej w ten sposób, że:

Budynek D i Budynek D1 (stanowiące jeden środek trwały) o wartości początkowej przyjętej na 2010 r. w wysokości 459,682.69 zł został poddany ulepszeniom w 2011 r. na kwotę 339,500.00 zł oraz w 2012 r. na kwotę 28,446.90 zł.

Budynek A1 o wartość początkowej ustalonej na rok 2010 r. na kwotę 241,274.51 zł został poddany ulepszeniom w 2012 r. na kwotę 43,985.56 zł;

Budynek A o wartości początkowej ustalonej na 2010 r. na kwotę 95,451.84 zł. został poddany ulepszeniom w 2012 r. na kwotę 4,567.54 zł

Począwszy od dnia 3 stycznia 2011 r. Budynki z wyjątkiem Budynku C1 były (lub nadal są) przedmiotami najmu który stanowi/stanowił czynność opodatkowaną w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Budynek C1 nie był przedmiotem czynności opodatkowanych. Mocą ostatecznej decyzji Starosta zatwierdził projekt rozbiórki i udzielił Sprzedającemu pozwolenia na rozbiórkę obejmujące rozbiórkę budynków Zakładu … m.in. na działkach nr 9, 12/1, 12/2, 12/3, 12/4.

Sprzedający i Kupujący zamierzają zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której Sprzedający sprzeda Kupującemu prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków za łączna cenę 1 800.000 zł. Zawarcie ww. umowy sprzedaży nastąpi najpóźniej do dnia 30 czerwca 2019 r. Kupujący jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający i Kupujący w dalszej części razem zwani będą także jako ,,Wnioskodawcy”. Wnioskodawcy rozważają możliwość rezygnacji ze zwolnienia z opodatkowania sprzedaży Nieruchomości

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Budynki Zakładu … to budynki opisane we wniosku jako A, A1, B, C, C1, D oraz E znajdujące się na działkach 9, 12/1, 12/3 i 12/4.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z ust. 10 w zw. z art. 2 pkt 14 w zw. z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy VAT przedmiotową sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki nr ewidencyjny 12/2) oraz prawa własności posadowionych na nich budynków należy uznać za dostawę budynków zwolnioną z podatku, z którego to zwolnienia, po spełnieniu określonych warunków, Sprzedający może zrezygnować i zastosować do transakcji opodatkowanie według stawki 23%?
Czy w razie wyboru opodatkowania ww. sprzedaży Nieruchomości, przy założeniu, że nabyte Nieruchomości będą wykorzystywane przez Kupującego do czynności opodatkowanych, Kupującemu, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktury dokumentującej przedmiotową transakcję?

Zdaniem Wnioskodawców:

sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki nr ewidencyjny 12/2) wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków jest zwolniona z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ust. 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta nie zostanie dokonana przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia i na podstawie art. 43 ust. 10 tej ustawy, po dopełnieniu wskazanych w tym przepisie procedur, zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, Sprzedającemu przysługiwać będzie prawo do rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji według stawki podstawowej.
w razie wyboru opodatkowania transakcji, przy założeniu, że Nieruchomości będą wykorzystywane przez Kupującego do czynności opodatkowanych, Kupującemu będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej przedmiotową transakcję.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT ,,W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu”. Powyższa regulacja odwraca zatem na gruncie przepisów ustawy o VAT sytuację znaną z prawa cywilnego, w której to budynki i inne obiekty trwale związane z gruntem stanowią jego części składowe i tym samym dzielą jego los prawny.

To oznacza, że w razie zbycia gruntu (w tym także prawa wieczystego użytkowania gruntu) wraz z posadowionym na nim budynkiem (budowlą lub ich częściami), całość transakcji podlega zasadom opodatkowania właściwym dla budynku (budowli lub ich części).

W razie natomiast zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, dostawa ta będzie podlegała odrębnym zasadom, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, który stanowi, zwolnieniem objęta jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przechodząc do dostawy nieruchomości zabudowanych, należy wskazać, że na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ,,Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata”.

Z powyższego przepisu wynika, że okolicznością, która ma znaczenie dla stwierdzenia występowania zwolnienia jest pierwsze zasiedlenie. Powyższy przepis zwalania bowiem dostawę budynku (zabudowanej nieruchomości) pod warunkiem, że nie jest ona dokonywana przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia lub w okresie krótszym, niż 2 lata od pierwszego zasiedzenia.

Jak wynika z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT ,,Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”.

Analizując literalne brzmienie powyższej definicji, należy dojść do wniosku, że warunkiem uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia, jest oddanie budynków lub budowli do używania w wykonaniu czynności opodatkowanej.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT stanowiąc implementację regulacji zawartych w Dyrektywie VAT powinny być z nimi zgodne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Dyrektywy VAT stanowią

,,Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością o której mowa w art. 9 ust 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:
1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem:
2. dostawa terenu budowlanego.
Do celów ust. 1 lit a) ,,budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie ,,gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem, że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat”.

Natomiast zgodnie z art. 135 ust. 1 lit j Dyrektywy VAT ,,Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje - dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust 1 lit. a)”.

Jak zatem wynika z powyższych przepisów Dyrektywy VAT. ustawodawca unijny nie wprowadził warunku uznania pierwszego zasiedlenia za dokonane od tego czy będzie ono wykonane w ramach czynności opodatkowanej.

Zgodnie z treścią art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dyrektywa wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków”.

Dyrektywa nie stanowi zatem źródła prawa powszechnie obowiązującego, w tym w szczególności nie nakłada ona określonych obowiązków na obywateli, a jedynie wskazuje określone rozwiązania legislacyjne, do przyjęcia których zobowiązane są państwa członkowskie. Oznacza to, że obywatele (podatnicy) mają prawo z jednej strony domagać się uchwalenia przepisów realizujących założenia wyznaczone przez dyrektywy, z drugiej zaś mają prawo domagać się niestosowania przepisów, które są z tymi założeniami sprzeczne, bądź w zakresie, w jakim są z nimi sprzeczne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanego przypadku, należy zatem stwierdzić, że organy podatkowe nie mogą wymagać od podatników, by stosowali oni definicję pierwszego zasiedlenia w zakresie, w jakim ustanawiający je przepis wykracza poza ramy wyznaczone przez Dyrektywę VAT.

Problematyka prawidłowej implementacji powyższych przepisów na grunt polskiego prawodawstwa była przedmiotem analizy zarówno sądów krajowych, jak i w szczególności Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: ,,TSUE”), który w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. stwierdził, że ,,Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodne z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112 ,,to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jago wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

W przywołanym orzeczeniu TSUE wskazał, że ,,Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977. L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j) kryterium pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Z powyższego wyroku wynika zatem, że o ile uzależnienie zwolnienia od dokonania dostawy w określonym momencie względem pierwszego zasiedlenia jest możliwe i prawidłowe, o tyle już uzależnienie stwierdzenia, że do takiego pierwszego zasiedlenia doszło od tego, czy zostało ono dokonane w ramach czynności opodatkowanej, jest sprzeczne ze wskazanymi przepisami Dyrektywy VAT.

Skoro zatem do pierwszego zasiedlenia budynków, w świetle założeń Dyrektywy VAT, dochodzi z chwilą ich pierwszego - po wybudowaniu - przyjęcia lub przekazania do używania, to należy przyjąć, że pomimo, iż do przekazania niektórych budynków znajdujących się na Nieruchomościach nie doszło w ramach czynności opodatkowanej (ich użytkowanie po wybudowaniu rozpoczęło się bowiem jeszcze przed wejściem w życie przepisów Ustawy o VAT i od tego czasu nie były przedmiotem innej czynności opodatkowanej), doszło do ich pierwszego zasiedlenia, gdyż zostały one przekazane do używania i tym samym stały się przedmiotem konsumpcji.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów krajowych. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że od czasu zapadnięcia wyroku w sprawie C-308/16 praktycznie nie zapadają rozstrzygnięcia sądów krajowych podzielających stanowisko przeciwne, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie musi być dokonane w ramach czynności opodatkowanej.

Należy także zwrócić uwagę, że jakkolwiek wartość poczynionych ulepszeń w jednym przypadku przekroczyła 30% wartości początkowej budynków, to na uwzględnienie zasługuje w szczególności fakt iż pomiędzy ich dokonaniem, a planowanym terminem sprzedaży z całą pewnością upłynie (już upłynęło) więcej, niż 2 lata w związku z czym stosunek kwoty poniesionych w tym celu wydatków do wartości początkowej ulepszonych budynków nie ma dla rozstrzygnięcia analizowanej kwestii żadnego znaczenia.

W świetle tych ustaleń należy zatem stwierdzić, że w opisywanym stanie faktycznym (stanowiącym element składowy opisu zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku) przyjęcie budynków posadowionych na Nieruchomościach nastąpiło przed ich nabyciem w 2010 r. z wyjątkiem Budynku A i Budynku A1 dla których pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 2011 r.

Tym samym stwierdzić należy, że planowana transakcja nie będzie dokonywana przed pierwszym zasiedleniem, ani w ramach pierwszego zasiedlenia, a okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynków posadowionych na Nieruchomości, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a zawarciem planowanej umowy będzie (już jest) dłuższy, niż 2 lata.

To zaś oznacza, że zachodzą przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT ,,Podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części”.

To z kolei oznacza, że Sprzedający dokonując dostawy przedmiotowych Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 12/2 znajdującej się w obrębie Nieruchomości 3) będzie mógł zastosować zarówno zwolnienie na podstawie wspomnianego art. 43 ust. 1 pkt 10 jak również, przy dochowaniu procedury przewidzianej punkcie 2 powyżej, będzie mógł z tego zwolnienia zrezygnować w związku z tym będzie mógł uznać przedmiotową dostawę za opodatkowaną.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT stawka podstawowa podatku wynosi 23%.

Ponieważ przepisy Ustawy o VAT nie przewidują w tym zakresie żadnych odstępstw od stosowania stawki podstawowej, dostawa po wyborze rezygnacji ze zwolnienia podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Zgodnie z art. 86 ust 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114. art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ponieważ Kupujący zamierza nabyć Nieruchomości w celu ich wykorzystywania do wykonywania czynności opodatkowanych, będzie mu zatem przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tą transakcją.

Podsumowując. Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że:

transakcja, na którą składają się przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntów (z wyłączeniem niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 12/2) wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków, korzystać będzie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia i na podstawie art. 43 ust. 10 tej ustawy, po spełnieniu przewidzianych w tym przepisie warunków, Sprzedającemu będzie przysługiwało prawo do rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji według stawki podstawowej

w razie wybrania przez Sprzedającego rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania dostawy Kupującemu na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przedmiotową dostawą

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się z podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane rozumie się w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicja pierwszego zasiedlenia, o której mowa powyżej została zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce oznacza to, że dostawa gruntu będzie opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków, a gdy dostawa budynków będzie zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do pełnej wartości transakcji. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, „budynku”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Jednakże urządzenia te należy traktować, jako elementy przynależne do budynku i opodatkować łącznie z tym budynkiem, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie techniczne. Brak podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki podatku VAT dla ww. urządzeń w oderwaniu od budynków, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający jest użytkownikiem wieczystym następujących nieruchomości gruntowych:

stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 9 oraz właścicielem posadowionych na niej budynków i budowli stanowiących odrębny przedmiot prawa własności na Nieruchomość 1 posadowione są:
1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji biurowej (budynek A);
2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej (Budynek A1);
3. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej (Budynek B);
4. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej (Budynek C);
5. murowany budynek niemieszkalny stanowiącym stację transformatorową (Budynek C1).
stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/1 (,,Nieruchomość 2”) oraz właścicielem posadowionych na niej budynków, stanowiących odrębny przedmiot prawa własność na Nieruchomość 2 posadowione są:
1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (Budynek D);
2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (tłocznia) (Budynek D1).
3. składającej się z niezabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/2 oraz zabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/3 (,,Nieruchomość 3”) oraz właścicielem posadowionego na niej budynku stanowiącego odrębny przedmiot prawa własności jest to budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej o jednej kondygnacji nadziemnej (Budynek E) częściowo posadowiony na Nieruchomości 4.
stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/4 (,,Nieruchomość 4”) oraz właścicielem posadowionego na niej budynku (posadowionego częściowo na Nieruchomości 3).

Prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz prawo własności Budynków stanowią składniki majątkowe związane z prowadzeniem działalności gospodarczej Sprzedającego, jednakże nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego ani jego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz prawo własności posadowionych na nich Budynków Sprzedający nabył na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego dniu 22 grudnia 2010 r. Sprzedający nie posiada informacji o ewentualnych ulepszeniach dokonanych przed zawarciem powyższej umowy z dnia 22 grudnia 2010 r. Wartość poczynionych ulepszeń w jednym przypadku przekroczyła 30% wartości początkowej budynków. Począwszy od dnia 3 stycznia 2011 r. Budynki z wyjątkiem Budynku C1 były (lub nadal są) przedmiotami najmu który stanowi/stanowił czynność opodatkowaną w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Budynek C1 nie był przedmiotem czynności opodatkowanych. Sprzedający i Kupujący zamierzają zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której Sprzedający sprzeda Kupującemu prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków. Zawarcie ww. umowy sprzedaży nastąpi najpóźniej do dnia 30 czerwca 2019 r. Kupujący jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług dostawa budynku, budowli lub ich części spełniających określone w przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Tak więc, w ocenie NSA, mając na uwadze wykładnię językową, jak i celowościową systemu VAT należy przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto w dniu 16 listopada 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia. TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. C-308/16 przyznał rację spółce Kozuba uznając, że pierwsze zasiedlenie w sprawie będącej przedmiotem postępowania głównego, nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. TSUE w wyroku tym wskazał, że pojęcie „pierwszego zasiedlenia” jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane. Według TSUE zwolnienia z VAT mają umożliwić jednolity pobór środków własnych Unii we wszystkich państwach członkowskich. Wynika stąd, że nawet jeżeli art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT w związku z art. 12 tej dyrektywy, do którego się on odwołuje, odsyła do warunków zwolnień ustalonych przez państwa członkowskie, zwolnienia przewidziane w tym przepisie powinny odpowiadać autonomicznym pojęciom prawa Unii, tak aby umożliwić określenie podstawy opodatkowania VAT w sposób jednolity i według wspólnych zasad. Wynika z tego w szczególności, że jakkolwiek art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu, do przebudowy budynków, w odniesieniu w szczególności do dostawy budynku następującej przed jego pierwszym zasiedleniem, przepisu tego nie można jednak interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia.

Zdaniem TSUE przedstawionym w ww. wyroku literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie prowadzi do jednoznacznej konkluzji – dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. W konsekwencji, TSUE w ww. wyroku orzekł m.in., że „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Zatem Trybunał potwierdził, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w ramach czynności opodatkowanej, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach dojdzie do korzystania z budynku.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy planowana sprzedaż Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki nr ewidencyjny 12/2) oraz prawa własności posadowionych na nich budynków będzie zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT.

Z wniosku wynika, że działki o nr 9, 12/1, 12/3 oraz 12/4 zabudowane są budynkami (A, A1, B, C, C1, D, D1, E). Począwszy od dnia 3 stycznia 2011 r. Budynki (A, A1, B, C, D, D1, E) z wyjątkiem Budynku C1 były (lub nadal są) przedmiotami najmu. Wnioskodawca wskazał również, że w jednym przypadku wartość poczynionych ulepszeń przekroczyła 30% wartości początkowej budynków, jednak pomiędzy ich dokonaniem, a planowanym terminem sprzedaży upłynęło już więcej, niż 2 lata. Wnioskodawca wskazał również, że do przekazania niektórych budynków znajdujących się na Nieruchomościach nie doszło w ramach czynności opodatkowanej (ich użytkowanie po wybudowaniu rozpoczęło się bowiem jeszcze przed wejściem w życie przepisów Ustawy o VAT i od tego czasu nie były przedmiotem innej czynności opodatkowanej), jednakże doszło do ich pierwszego zasiedlenia, albowiem zostały one przekazane do używania.

A zatem biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że do transakcji sprzedaży Budynków (A, A1, B, C, D, D1, E) posadowionych na działkach o nr 9, 12/1, 12/3 oraz 12/4 zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres przekraczający ponad dwa lata.

W odniesieniu do budynku C1 wskazać należy, że Wnioskodawca przy zbyciu opisanej stacji transformatorowej również będzie mieć prawo do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że w zaistniałej sytuacji doszło do pierwszego zasiedlenia tego budynku. Jak bowiem wynika z wniosku stacja transformatorowa została oddana do używania jeszcze przed nabyciem przez Wnioskodawcę w 2010 r. Tym samym od pierwszego zasiedlenia do dnia zbycia upłynął okres co najmniej 2 lat. Jednocześnie Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie stacji transformatorowej.

A zatem biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działek o nr 9, 12/1, 12/3 oraz 12/4, na których posadowione są Budynki (A, A1, B, C, C1, D, D1, E) podlegać będzie zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT będzie miało więc zastosowanie również dla dostawy użytkowania wieczystego gruntu, na którym Budynki te są posadowione ponieważ zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Podkreślić należy, że z uwagi na przywołane uregulowania, rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wobec tego, jeżeli obie strony transakcji dostawy Nieruchomości spełnią warunki wynikające z art. 43 ust. 10 i art. 43 ust. 11 ustawy, to do tej dostawy znajdzie zastosowanie podstawowa stawki podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem w opisanym we wniosku zdarzeniu, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu będzie opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie tych samych przepisów co sprzedaż Budynków.

Tym samym, w przypadku, gdy Strony Transakcji, po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, wybiorą opcję opodatkowania dostawy Budynków stawką 23%, wówczas dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu również będzie opodatkowana taką samą stawką.

Reasumując stanowisko Wnioskodawców w zakresie pytania numer 1 należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowej Nieruchomości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W analizowanych okolicznościach Kupujący i Sprzedający są obecnie i będą na moment Transakcji zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT. Nabywca będzie wykorzystywać Nieruchomość do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Jak wskazano w niniejszej interpretacji przedmiotowa transakcja nabycia Nieruchomości będzie opodatkowana w podstawowej stawce podatku VAT w wysokości 23%, przy założeniu że strony Transakcji wybiorą opcję opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że przedmiot planowanej Transakcji będzie wykorzystywany przez Kupującego do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT i planowana transakcja nabycia przedmiotowej Nieruchomości po wyborze opcji opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy będzie opodatkowana w podstawowej stawce podatku VAT w wysokości 23%, Kupujący, po nabyciu Nieruchomości i otrzymaniu prawidłowo wystawionej faktury dokumentującej jej faktyczne nabycie, będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego z tytułu planowanej Transakcji nabycia Nieruchomości.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2 także należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin