Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.25.2019.1.HS
z 5 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Parafia Rzymskokatolicka w X) realizuje projekt pod nazwą „Zagospodarowanie terenu przy zabytkowej kaplicy w parku (…) w X”. Przedmiotowe zadanie planowane jest do realizacji przy udziale środków zewnętrznych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (…) 2014-2020 (…) „Rewitalizacja obszarów miejskich i wiejskich”.

Zakres przedmiotowego projektu obejmuje zagospodarowanie terenu wokół zabytkowej kaplicy na terenie parku. Kaplica jest wpisana do Rejestru Zabytków Nieruchomych Województwa wraz z terenem przyległym, który został objęty niniejszym zadaniem. W ramach zagospodarowania zaplanowane jest wybrukowanie kostką brukową powierzchni wokół kaplicy, wykonanie schodów, posadowienie altany drewnianej wraz z 26 ławkami i 2 koszami na śmieci, oświetlenie rewitalizowanej przestrzeni. Obecnie wszystkie prace zostały ukończone i odebrane. W związku z koniecznością uzupełnienia środków finansowych na zapłatę za wykonane prace Wnioskodawca zaciągnął 3 pożyczki u osób z parafii na kwoty: 20 tys. zł, 75 tys. zł i 25 tys. zł. Pieniądze zostały przelane przez pożyczkodawców na konto bankowe Wnioskodawcy i zapłacono nimi (również przelewem) za prace wykonane w ramach projektu. We właściwym urzędzie skarbowym złożone zostały deklaracje PCC-3 w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego ujęto również we własnym stanowisku gdzie Wnioskodawca wskazał, że nie prowadzi działalności gospodarczej w obszarze, którego dotyczy projekt. Projekt nie jest związany z działalnością opodatkowaną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaciągnięciem pożyczek na pokrycie kosztów związanych z realizacją projektu Wnioskodawca ma prawo do zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie prowadzi on działalności gospodarczej w obszarze, którego dotyczy projekt. Projekt nie jest związany z działalnością opodatkowaną. Przedsięwzięcie nie będzie generowało w przyszłości żadnych przychodów. Parafia uważa, że brak opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych pożyczek, które zaciągnęła wynika z art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego. Zgodnie z ww. przepisem – nabywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych jest zwolnione z opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej. Parafia pieniądze (specyficzny rodzaj rzeczy lub prawo majątkowe) nabywa w drodze pożyczki (czynności prawnej przenoszącej własność pieniędzy na pożyczkobiorcę – art. 720 Kodeksu cywilnego) i przeznacza je w całości na zapłatę faktur za roboty wykonane w ramach projektu. Ww. przepis zwalnia z opłaty skarbowej otrzymane przez Parafię pożyczki przeznaczone na zapłatę faktur, a użyty w nim zwrot „opłata skarbowa” należy rozumieć jako podatek od czynności cywilnoprawnych, gdyż cyt. ustawa jest z 1989 r., gdy nie obowiązywała ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) i czynności cywilnoprawne, takie jak pożyczki, były opodatkowane opłatą skarbową. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie czynności opodatkowanych, należy rozumieć, że powołują się na tę ustawę.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do zwolnienia z podatku od opisanych pożyczek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1150 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy – podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ponieważ przepisy ww. ustawy nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem to w tej materii należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego.

Art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) stanowi, że – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z przepisu tego wprost wynika, że istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez dającego pożyczkę przedmiotu tej pożyczki (pieniędzy jako rzeczy sui generis) na własność biorącego pożyczkę.

Umowa pożyczki zobowiązuje pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, i w myśl art. 4 pkt 7, ciąży na biorącym pożyczkę.

Przepis art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 380 ze zm.) stanowi, że – nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej;
2. sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.
   
   

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy – parafia jest kościelną osobą prawną.

Należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2001 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, która w art. 15 ust. 1 stanowi, że – jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej, w zakresie dotyczącym czynności cywilnoprawnych opodatkowanych w niniejszej ustawie (ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych), rozumie się przez to przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Dokonując zatem interpretacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że jeżeli w innych aktach prawnych przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej, w zakresie odnoszącym się do czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to pomimo odwoływania się do prawnej instytucji opłaty skarbowej należy stosować przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc się zatem do sytuacji uregulowanej w art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej należy przyjąć, że przepis ten, w zakresie zwolnienia od opłaty skarbowej, odnosi się do czynności cywilnoprawnych opodatkowanych na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższymi uregulowaniami, stosownie do art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że nabywanie i zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych przez kościelne osoby prawne, jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej.

W przepisie tym jednoznacznie wskazano zakres zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych. Ma ono zastosowanie wyłącznie w przypadku gdy następuje nabywanie lub zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z treścią cytowanego przepisu art. 720 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Prowadzi to do wniosku, że biorący pożyczkę otrzymuje na własność określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku stanowiących przedmiot zawieranej umowy pożyczki.

Z dotychczasowej argumentacji wynika zatem, że wskazany przepis art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej obejmuje swym zakresem również umowy pożyczki, gdyż w ich efekcie dochodzi do nabycia przedmiotu pożyczki przez biorącego pożyczkę.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca (Parafia Rzymskokatolicka) przeprowadził w ramach projektu „Zagospodarowanie terenu przy zabytkowej kaplicy w parku (…) w X”. realizowanego przy udziale środków zewnętrznych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (…) 2014-2020 (…) „Rewitalizacja obszarów miejskich i wiejskich” prace obejmujące zagospodarowanie terenu wokół zabytkowej kaplicy, która jest wpisana do Rejestru Zabytków Nieruchomych Województwa wraz z terenem przyległym. W ramach ww. prac wybrukowano kostką brukową powierzchnię wokół kaplicy, wykonano schody, posadowiono altanę drewnianą wraz z 26 ławkami i 2 koszami na śmieci, wykonano oświetlenie rewitalizowanej przestrzeni. W związku z koniecznością uzupełnienia środków finansowych na zapłatę za wykonane prace Wnioskodawca zaciągnął 3 pożyczki u osób z parafii na kwoty: 20 tys. zł, 75 tys. zł i 25 tys. zł. Pieniądze zostały przelane przez pożyczkodawców na konto bankowe Wnioskodawcy i zapłacono nimi (również przelewem) za prace wykonane w ramach projektu.

Mając powyższe wyjaśnienia na uwadze należy wskazać, że z tytułu zawarcia umów pożyczek Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż w rozpatrywanej sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie zawarte w art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Spełnione są bowiem warunki uprawniające do zastosowania zwolnienia umów pożyczek z podatku od czynności cywilnoprawnych. Na mocy tych czynności prawnych doszło bowiem do nabycia kwoty pieniędzy przez kościelną osobę prawną, a nabyta kwota nie jest przeznaczona do celów działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.