Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-181/13-2/KS
z 9 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z 08.02.2013 r. (data wpływu 13.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji budynku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.02.2013 r. złożył Pan wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji budynku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Na podstawie prawomocnej Decyzji z dnia 22.07.2008 r. wydanej przez Starostę zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenie na budowę spółka M. Sp. z o.o. Sp.k. - dalej spółka dnia 06.08.2008 r. rozpoczęła budowę: Budowę budynku warsztatowego obejmującego produkcję i naprawę wałów napędowych z częścią socjalno-biurową. Decyzją z dnia 22.11.2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie udzielił pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego: „pozwalam na użytkowanie warsztatu produkcji i naprawy wałów napędowych z częścią socjalno-biurową na działce. Niniejsze pozwolenie obejmuje parter budynku. Powierzchnia użytkowa parteru - 1632 m2. kubatura - 8410 m³. W uzasadnieniu P.I.N.B. stwierdził, że: „Do wykonania wszystkich robót pozostały roboty wykończeniowo - budowlane na piętrze budynku. Użytkowanie piętra możliwe będzie po zakończeniu ww. robót. Zgodnie z art. 55 Prawa budowlanego przed przystąpieniem do użytkowania (piętra budynku) należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. P.I.N.B. wydał pozwolenie na użytkowanie budynku, przez co uznał, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Ustalenie ograniczeń w użytkowaniu piętra wynika z braku prac wykończeniowych na piętrze budynku o niewielkiej powierzchni 265 m² (mniej niż 15% ogółu powierzchni użytkowej budynku). Nie oznacza to wątpliwości, co do zdatności do użytku całego budynku, zarówno od strony konstrukcyjnej jak estetycznej. Budynek stanowi zwartą bryłę zbliżoną do prostopadłościanu. Wszystkie elewacje budynku, instalacje i obiekty towarzyszące (parkingi, wjazdy, ogrodzenie) są gotowe. Budynek w większości ma ok. 6 m. wysokości, tylko część biurowo - socjalna jest niższa i wynosi ok. 3 m. Stąd nad tą częścią powstała dodatkowa powierzchnia, w obecnym stanie naddatkowa, nie potrzebna na potrzeby spółki i mimo ogłoszeń brak ewentualnego najemcy. Taki stan sprawia, że nieracjonalne byłoby wykonanie robót typowo wykończeniowych z powodu braku koncepcji aranżacji wnętrza. Brakuje tylko podwieszonego sufitu, wykładziny podłogowej, malowania ścian i zamontowania sanitariatów. Wejście na piętro - klatka schodowa - jest gotowe do użytku. Zatem zakres pozostawionych prac ma charakter ściśle wykończeniowy zgodnie z uzasadnieniem P.I.N.B. i nie wpływa na kompletność i zdatność do użytku całego obiektu. Spółka zawiadomiła o zakończeniu budowy odpowiednio: Państwową Inspekcję Sanitarną, Państwową Inspekcję Pracy oraz Państwową Straż Pożarną. Budynek wraz z infrastrukturą w sensie konstrukcyjnym i technicznym został w całości wybudowany i odebrany, żaden ze wskazanych organów nie zgłosił sprzeciwu, dlatego P.I.N.B. stwierdził, że budynek spełnia przesłanki kompletności oraz zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. Budynek z infrastrukturą zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne potrzebne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia zdrowia i życia osób z nich korzystających. Zgodnie z zastrzeżeniem w uzasadnieniu decyzji P.I.N.B., że piętro części biurowo - socjalnej wymaga aranżacji i wykończenia do potrzeb przyszłego użytkownika lub ewentualnego najemcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatnik może uznać że - po uzyskaniu opisanego pozwolenia P.I.N.B. na użytkowanie „warsztatu produkcji i naprawy wałów napędowych z częścią socjalno biurową z zastrzeżeniem w uzasadnieniu przedmiotowy budynek stanowi środek trwały, od którego w następnym miesiącu po uprawomocnieniu się decyzji P.I.N.B. można dokonywać odpisów amortyzacyjnych (po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych)?

Zdaniem Wnioskodawcy budynek spełnia definicję środka trwałego zawartą w art. 22a u.p.d.f. z którego wynika, że środek trwały, który może podlegać amortyzacji jako używany do działalności gospodarczej, musi być przede wszystkim kompletny i zdatny do użytku, w takim znaczeniu jakie będzie spełniał w prowadzonej przez podatnika działalności. W przypadku spółki budynek został oddany w całości, jedynie z zastrzeżeniem użytkowania niewielkiego piętra po wykonaniu prac budowlano - wykończeniowych. Nie ma to najmniejszego wpływu na prowadzoną działalność gospodarczą spółki. Oceniając kompletność i zdatność do użytku budynku, nie można pominąć przepisów, które regulują możliwość jego prawnego wykorzystania (vide wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 30.08.2007 r. sygn. akt I SA/Bd 816/06). Jak wynika z art. 59 ustawy Prawo budowlane to organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych (w przypadku spółki zupełnie końcowych). Organ zdecydował, że jest możliwe mimo zastrzeżenia użytkowanie obiektu i uznał, że jest kompletny i zdatny do użytku. Ustalenie w pozwoleniu pewnych ograniczeń nie oznacza, że nie jest spełniona przesłanka z art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.f. i jest dopuszczalne w prawie podatkowym dokonywanie odliczeń od środka trwałego - budynku (vide Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 07.10.2010 r. sygn. akt I SA/Wr 693/10). Budynek w sensie konstrukcyjnym i technicznym jest w całości wybudowany, powodem dla których spółka nie wykonała prac końcowych na piętrze jest wyłącznie okoliczność braku adaptacji pod przyszłe potrzeby własne lub ewentualnego konkretnego najemcy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.f. amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki, oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...)„ zwane środkami trwałymi. Posługując się wykładnią systemową określenie „kompletne i zdatne do użytku” wcale nie oznacza, że budynek można uznać za zdatny do użytku i kompletny z chwilą stosownych pozwoleń na jego całe użytkowanie, natomiast budynek oddany do użytkowania jedynie w części, nie stanowi środka trwałego, ponieważ nie spełnia warunków kompletności (vide Wyrok NSA z 06.09.2012 r. sygn. akt II FSK 170/11). Tym bardziej w przypadku budynku spółki spełnia on definicję środka trwałego, został on oddany do użytkowania w całości z zastrzeżeniem użytkowania piętra po pracach budowlano- wykończeniowych zgodnie z decyzją P.I.N.B. Dodatkowo przy dokonywaniu interpretacji art. 22a ust. 1 u.p.d.f., nie można pominąć zasad ogólnych zawartych w tej samej ustawie podatkowej, a dotyczących kosztów uzyskania przychodów. Z unormowań ustawowych wynika, że prawem podatnika jest możliwość kosztowego ujmowania wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o ile nie zostały one wyszczególnione w katalogu wymienionym w art. 23 ust. 1 u.p.d.f. Jednocześnie do kosztów, które nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, należą wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, dokonywane zgodnie z art. 22a - 22o u.p.d.f. Skoro zatem spółka poniosła wymierne koszty wytworzenia budynku w celu osiągnięcia przychodów, zrealizowała tę inwestycję i uzyskała pozwolenie na użytkowanie budynku z zastrzeżeniem. Prowadzi w niej działalność gospodarczą w zakresie naprawy i produkcji wałów napędowych, to nie do zaaprobowania byłoby stanowisko, że w tych konkretnych okolicznościach podatnik (wspólnik) nie będzie miał prawa do uwzględnienia po stronie kosztów uzyskania przychodów żadnych wartości. Jeżeli podatnik nie ma prawa do jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na wytworzenie środka trwałego, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b u.p.d.f., koszt taki stanowić dla niego będą odpisy z tytułu zużycia środków trwałych art. 22 ust. 8 u.p.d.f. Tak też NSA w cytowanym Wyroku z 06.09.2012 r.: „Za słuszne wobec tego należy uznać stanowisko, że za kompletny i zdatny do używania środek trwały należy uznać taki środek trwały, który może być i jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów zgodnie z ogólną regułą, że poniesione koszty są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli służą uzyskaniu przychodów”. W omawianym przypadku brak zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia budynku burzy rzetelny obraz finansowy spółki (wspólników). A wykończenie naddatkowej powierzchni piętra metodą „na ślepo”, bez gospodarczej potrzeby (w postaci własnego wykorzystania lub znalezienia najemcy), byłoby nieracjonalne ekonomicznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości amortyzacji budynku – jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zauważyć należy, iż podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych gdy nabyty lub wytworzony składnik majątku, którego przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do uzywania, a więc spełnia definicję środka trwałego. Jednakże, co do zasady aby można było skorzystać możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych kompletny i zdatny do użytku składnik majątku należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalić wartości początkową.

Oznacza to, że w przypadku wytworzenia środka trwałego podatnik musi określić jego wartość początkową na podstawie art. 22g ust. 4 powoływanej ustawy, zgodnie z którym za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonki i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji gospodarczych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy dany składnik majątku, zostanie przekazany do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, może zostać uznany za środek trwały, który wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i ustala wartość początkową tego środka trwałego z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Z powyższego wynika więc, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
  
  
  

Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1632 zm.) przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.

Pojęcie „budynek” zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Zgodnie z tą definicją budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 54 ustawy Prawo budowlane, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

W myśl art. 55 i art. 59 ww. ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczna decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Jak już wcześniej zostało wskazane środek trwały (np. budynek) podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby wybudowany przez podatnika budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenie przyszłego wynika, iż decyzją z dnia 22.11.2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego – warsztatu produkcji i naprawy wałów napędowych z częścią socjalno-biurową. Pozwolenie obejmuje parter budynku. W uzasadnieniu Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że do wykonania wszystkich robót pozostały roboty wykończeniowo - budowlane na piętrze budynku. Użytkowanie piętra możliwe będzie po zakończeniu ww. robót.

Wobec powyższego przedmiotowy budynek, którego część (parter budynku) została oddana do użytkowania na podstawie uzyskanego od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego pozwolenia na użytkowanie a użytkowanie piętra zostało uzależnione od wykonania robót wykończeniowo-budowlanych nie stanowi środka trwałego, gdyż budynek nie spełnia warunku kompletności (nie jest budynkiem kompletnym). Wybudowany budynek można uznać za środek trwały tylko wówczas, gdy będzie on kompletny i zdatny do użytku (zakończą się powyżej wskazane roboty) a więc gdy dojdzie do jego wytworzenia. W rozpatrywanym przypadku przedmiotowy budynek nie może być uznany za wytworzony środek trwały (wybudowany budynek), wykorzystywany w działalności, od którego można by dokonywać odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można więc podzielić poglądu Wnioskodawcy, iż przedmiotowy budynek spełnia definicję środka trwałego zawartą w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jest kompletny i zdatny do użytku. Skoro bowiem wartość początkową wytworzonych środków trwałych określa się na podstawie wcześniej powoływanego art. 22g ust. 4 ww ustawy a więc gdy jest on już kompletny i zdatny do użytku, to przyjmując błędne stanowisko Wnioskodawcy należałoby dla takiego budynku ustalić wartość początkową pomimo braku jego kompletności i zdatności do użytku - niezakończenia wszystkich robót, a następnie po uzyskaniu kompletności i zdatności do użytku czyli wykonaniu wskazanych robót, których wykonanie pozwala dopiero na jego użytkowanie powtórnie ustalić wartość początkową tego budynku. Z uwagi jednak na okoliczność, iż przedmiotowy budynek nie został jeszcze wytworzony, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stwarzają możliwości powtórnego ustalania wartości początkowej tego budynku po zakończeniu wszystkich wskazanych robót. W konsekwencji budynek ten nie może być uznany za środek trwały podlegający amortyzacji, o którym mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wprowadzenie przedmiotowego budynku do ewidencji środków trwałych powinno nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez ten budynek wszystkich przesłanek wynikających z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości amortyzacji przedmiotowego budynku należało uznać za nieprawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.