Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.84.2019.1.WS
z 28 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od dnia 05.03.2019 r. zamierza prowadzić jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Siedziba działalności będzie mieścić się w miejscu zamieszkania podatniczki na terenie Polski.

W ramach tej działalności Wnioskodawczyni zamierza świadczyć usługi pomocy społecznej bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych (PKD 88.10.Z). Na podstawie umowy o świadczenie usług, którą zamierza zawrzeć z polską agencją zatrudnienia, Wnioskodawczyni będzie wyjeżdżała do pracy do Niemiec jako opiekunka i pomoc osobom starszym lub chorym przy prowadzeniu gospodarstwa domowego. Do podstawowych obowiązków będzie zaliczało się: chodzenie na spacery z podopiecznym, dbanie o porządek i czystość w miejscu wykonywania zlecenia, opieka nad podopiecznym.

Wnioskodawczyni będzie ponosiła pełną odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultaty wykonywanych czynności oraz będzie ponosiła ryzyko gospodarcze związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. W skali roku będzie to 5-6 wyjazdów na 5-6 tygodni. Na koniec miesiąca Wnioskodawczyni będzie wystawiała rachunki w EURO dla agencji za wykonaną usługę opiekuńczą, sposób zapłaty – przelew. Koszty przejazdów pokrywać będzie Wnioskodawczyni. Natomiast wyżywienie i nocleg Wnioskodawczyni ma zapewniony przez zleceniodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu wyjazdu służbowego do Niemiec w celu świadczenia tam usług opiekuńczych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztu uzyskania przychodów nie stanowi wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Zgodnie z tym diety za podróż służbową podatniczki do Niemiec w celu świadczenia usług opiekuńczych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zakresem powyższego unormowania zostały objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. Przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń w zakresie osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem dotyczy limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Odbywane przez podatniczkę wyjazdy do Niemiec mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawczyni bezpośrednie wykonywanie przez nią zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami należy uznać za podróż służbową. Fakt, że podróże stanowią istotę powadzonej działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet, które stanowią ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów w czasie podróży służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągniecia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z powołanego przepisu ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu np. zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni z dniem 5 marca 2019 r. zamierzała rozpocząć prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych, której przedmiotem będzie świadczenie usług pomocy społecznej bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych (PKD 88.10.Z). Siedziba działalności będzie mieścić się w miejscu zamieszkania podatniczki na terenie Polski. Na podstawie umowy o świadczenie usług, którą zamierza zawrzeć z polską agencją zatrudnienia, Wnioskodawczyni będzie wyjeżdżała do pracy do Niemiec jako opiekunka i pomoc osobom starszym lub chorym przy prowadzeniu gospodarstwa domowego. Wnioskodawczyni będzie ponosiła pełną odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultaty wykonywanych czynności oraz będzie ponosiła ryzyko gospodarcze związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Koszty przejazdów pokrywać będzie Wnioskodawczyni. Natomiast wyżywienie i nocleg Wnioskodawczyni ma zapewniony przez zleceniodawcę.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że odbywane przez Wnioskodawczynię podróże służbowe – w celu sprawowania opieki nad osobami starszymi lub chorymi poza granicami kraju – związane będą z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stosownie zatem do art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Reasumując – Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety (do wysokości diet przysługujących pracownikom) z tytułu wyjazdu służbowego do Niemiec w celu świadczenia tam usług opiekuńczych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.