Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.416.2018.2.MK
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę 9% stawki zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę 9% stawki zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 23 stycznia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.416.2018.1.MK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 6 lutego 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Podatnik, Spółka, Wnioskodawca) jest osobą prawną podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym, a obecny rok podatkowy Spółki kończy się z dniem 31 grudnia 2018 r. Podatnik zajmuje się nabywaniem od osób fizycznych oraz przedsiębiorców roszczeń względem towarzystw ubezpieczeniowych o zapłatę odszkodowania (dalej: Roszczenia) i ich następnego dochodzenia na drodze polubownej bądź sądowej. Finalnie - pozytywne zakończenie procesu dochodzenia roszczeń może zakończyć się zapłatą roszczeń przez dłużnika lub podmiot przejmujący dług (w całości bądź też części), co też kreuje po stronie Spółki zysk (dochód) podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: Dochody z dochodzenia Roszczeń). Ponadto, zakłada się, iż w roku podatkowym, rozpoczynającym się po 31 grudnia 2018 r. - przychody osiągnięte przez Podatnika nie przekroczą wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym, tj. 2018 r. wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego w zaokrągleniu do 1 000 złotych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że podmiot przejmujący dług dokonuje zapłaty roszczeń na rzecz Wnioskodawcy wyłącznie w ramach instytucji subrogacji, wyrażonej w art. 518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1954 r. - Kodeks cywilny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uzyskane przez Podatnika Dochody z dochodzenia Roszczeń w roku 2019 będą podlegały opodatkowaniu stawką 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa CIT) w brzmieniu, w jakim będzie obowiązywać począwszy od 1 stycznia 2019 r. (znowelizowanym przez art. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw)?

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskane przez niego Dochody z dochodzenia Roszczeń w roku 2019 będą podlegały opodatkowaniu stawką 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa CIT) w brzmieniu, w jakim będzie obowiązywać począwszy od 1 stycznia 2019 r. (znowelizowanym przez art. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw).

Uzasadnienie.

Stosownie do art. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, ustawodawca wskazał, iż począwszy od dnia 1 stycznia 2019 r. dokonuje nowelizacji art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT w ten sposób, iż art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT otrzymuje brzmienie: „9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrąglono do 1 000 zł.”

W ocenie Wnioskodawcy, by podatnik podatku dochodowego od osób prawnych mógł skorzystać z preferencji wynikających ze wskazanej regulacji, musi spełnić dwie przesłanki, które zostały zawarte w treści powołanego przepisu a mianowicie:

1. przychód (dochód) podatnika musi być pozyskany z innych źródeł niż z zysków kapitałowych a także
2. przychody osiągnięte w roku podatkowym przez podatnika nie mogą przekroczyć wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
   
   

Przechodząc do kwestii spełnienia przez Wnioskodawcę przedmiotowych przesłanek, Wnioskodawca wskazuje, iż przychód (dochód), jaki Wnioskodawca uzyska w nadchodzącym roku podatkowym będzie wyłącznie wynikiem dochodzenia Roszczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy dochody pozyskane w wyniku dochodzenia Roszczeń, nie będą spełniały definicji przychodów (dochodów) z zysków kapitałowych. Uzyskiwane na dzień dzisiejszy oraz w przyszłości przychody (dochody) Wnioskodawcy nie są tożsame z żadnym z enumeratywnie wymienionych w art. 7b ustawy CIT kategorii zysków kapitałowych. Co więcej, ustawodawca objął kategorią zysków kapitałowych inne przysporzenia związane z wierzytelnościami, tj. na podstawie art. 7b ust. 1 pkt 5 ustawy CIT zaliczył do przedmiotowego źródła przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych.

Tym samym do przychodów objętych zakresem przedmiotowym powyższej regulacji zgodnie z zamysłem ustawodawcy zaliczyć należy dwie poniższe kategorie przysporzeń:

• przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych lub
• przychody ze zbycia wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych.
  
  

Wnioskując zatem a contrario, zważywszy, iż ustawodawca w treści powołanego wyżej przepisu: skonkretyzował - które kategorie przysporzeń z tytułu posiadania uprzednio nabytych wierzytelności są zaliczane do źródła przychodów z zysków kapitałowych; nie zaliczył do ww. grupy przysporzeń - przychodów z tytułu zapłaty Wierzytelności przez dłużnika (lub podmiot przejmujący dług), na podstawie wezwania do zapłaty, zawartej ugody bądź też wyroku sądowego należy uznać, iż wymienione wyżej przychody z tytułu zapłaty Roszczeń na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika tychże wierzytelności (lub podmiot przejmujący dług), nie będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy CIT.

Powyższe twierdzenie wynika chociażby z faktu, iż z uwagi na racjonalność polskiego ustawodawcy, a także długotrwałą praktykę legislacyjną, należy uznać, iż w przypadku, gdy ustawodawca nie objął w sposób wyraźny regulacją ustawową określonych zjawisk (zdarzeń), to nie ma podstaw, aby drogą wykładni prawa uznać zjawiska (zdarzenia) podobne do tych uregulowanym w przepisie za podlegające określonemu sposobowi opodatkowania.

W roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2018 r. przychody osiągnięte przez Wnioskodawcę nie przekroczą wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powołanych wyżej przepisów oraz zasad, jakim podlega polski ustawodawca stanowiąc prawo, należy uznać, że przychód z tytułu skutecznego dochodzenia Roszczeń nie będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychodu z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy CIT, w związku z powyższym Wnioskodawca będzie mógł w roku podatkowym rozpoczynającym się 1 stycznia 2019 r. opodatkować swoje Dochody z tytułu dochodzenia Roszczeń stawką 9%.

Zasadne wydaje się przytoczenie również zasady pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, które nakazują aby przepisy prawa były formułowane w sposób precyzyjny i jasny oraz poprawny pod względem językowym. Wymóg jasności oznacza, bowiem obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów, którzy od racjonalnego ustawodawcy oczekiwać mogą stanowienia norm prawnych niebudzących wątpliwości, co do treści nakładanych obowiązków i przyznawanych praw, z uwagi na to Wnioskodawca ma prawo uważać, iż podejmowane przez niego czynności nie wypełniają znamion odpowiadających przychodom osiąganych z tzw. zysków kapitałowych, z uwagi na fakt, iż ustawodawca określając, co rozumie pod pojęciem zysków kapitałowych nie wskazał by w zakresie osiąganych z tego tytułu przychodów mieściły się również przysporzenia ze spłaty przez dłużnika nabytych wierzytelności.

Zaakcentowania w tym przypadku wymaga wnioskowanie z przeciwieństwa tzw. argumentum a contrario - z którego wynika, że w przypadku, gdy:

1. norma wiąże konsekwencje prawne w postaci wyłączenia możliwości zastosowania 9% stawki CIT z faktem, że przychody podatnika pochodziłyby ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych, lub ze zbycia wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych, a fakt ten
2. nie jest identyczny z faktem, że Wnioskodawca jedynie nabywa Roszczenia a następnie dochodzi swoich praw wynikających z posiadanych przez niego Roszczeń na drodze polubownej bądź sądowej,

to nie ma formalnej możliwości do zastosowania wobec Wnioskodawcy wspomnianych konsekwencji, w postaci wyłączenia możliwości zastosowania 9% stawki CIT, nawet w sytuacji, gdy fakt ten jest pod istotnymi względami podobny do sytuacji wskazanej w powołanym przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159) dalej; ustawa zmieniająca od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące art. 19 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm.; dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a i art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na dwa źródła:

• z zysków kapitałowych oraz
• z innych źródeł.
  
  

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów – z zysków kapitałowych na gruncie updop, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 updop za przychody z zysków kapitałowych uważa się:

1. przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym:
   
   1. dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych,
   2. przychody z umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia ich wartości,
   3. przychody z wystąpienia wspólnika ze spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
   4. przychody ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
   5. wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3,
   6. równowartość zysku osoby prawnej oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przeznaczonego na podwyższenie jej kapitału zakładowego, równowartość nadwyżki bilansowej spółdzielni przeznaczonej na podwyższenie funduszu udziałowego oraz równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (funduszy) takiej osoby prawnej lub spółki,
   7. dopłaty otrzymane w przypadku połączenia lub podziału spółek przez wspólników spółki przejmowanej, spółek łączonych lub dzielonych,
   8. przychody wspólnika spółki dzielonej, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - majątek przejmowany na skutek podziału lub majątek pozostający w spółce, nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
   9. zapłata, o której mowa w art. 12 ust. 4d,
   10. wartość niepodzielonych zysków w spółce oraz wartość zysku przekazanego na inne kapitały niż kapitał zakładowy w spółce przekształcanej - w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, z tym że przychód określa się na dzień przekształcenia,
   11. odsetki od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3,
   12. odsetki od pożyczki udzielonej osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, jeżeli wypłata odsetek od takiej pożyczki lub ich wysokość uzależnione są od osiągnięcia zysku przez tę osobę prawną lub spółkę lub od wysokości tego zysku (pożyczka partycypacyjna),
   13. przychody uzyskane w następstwie przekształceń, łączenia lub podziałów podmiotów, w tym:
   • przychody osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przejmującej w następstwie łączenia lub podziału majątek lub część majątku innej osoby prawnej lub spółki,
   • przychody wspólnika spółki łączonej lub dzielonej,
   • przychody spółki dzielonej;
2. przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, wkładu niepieniężnego;
   
3. inne, niż określone w pkt 1 i 2, przychody z udziału (akcji) w osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, w tym:
   
   1. przychody ze zbycia udziału (akcji), w tym ze zbycia dokonanego celem ich umorzenia,
   2. przychody uzyskane w wyniku wymiany udziałów;
4. przychody ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną;
   
5. przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych;
   
6. przychody:
   
   1. z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
   2. z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
   3. z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
   4. z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
   5. ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c,
   6. z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub z regulowania innych zobowiązań walutą wirtualną.
   
   
   
   
   

Zgodnie z art. 7b ust. 2 updop, w przypadku ubezpieczycieli, banków, podmiotów, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 3, 4, 15 i 16, instytucji finansowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe oraz podmiotów, o których mowa w art. 3 pkt 21 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, przychody wymienione w ust. 1, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a i f, zalicza się do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Oznacza to, że konieczność rozdzielania źródeł przychodów na „przychody operacyjne” i „zyski kapitałowe” nie ma zastosowania jedynie do określonych podmiotów zajmujących się działalnością finansową. W przypadku takich podmiotów kategorie przychodów ze źródła „zyski kapitałowe” stanowią podstawowy rodzaj działalności (są de facto działalnością operacyjną).

W tym miejscu należy wskazać, że art. 7b ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 19 ust. 1 i 2 updop, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.
   
   

Zgodnie z art. 19 ust. 1d updop, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

W myśl art. 4a pkt 10 updop, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się nabywaniem od osób fizycznych oraz przedsiębiorców roszczeń od towarzystw ubezpieczeniowych o zapłatę odszkodowań i ich dochodzenia na drodze sądowej lub polubownej. Pozytywne zakończenie procesu dochodzenia roszczeń może zakończyć się zapłatą roszczenia przez dłużnika lub podmiot, który przejmuje dług w całości lub części, co jak wskazuje Wnioskodawca kreuje po stronie Spółki zysk, tj. dochód z dochodzenia roszczeń. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym, a obecny rok podatkowy Spółki kończy się z dniem 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym, tj. 2018 r. wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego w zaokrągleniu do 1000 złotych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że podmiot przejmujący dług dokonuje zapłaty roszczeń na rzecz Wnioskodawcy wyłącznie w ramach instytucji subrogacji wyrażonej w art. 518 Kodeksu cywilnego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę 9% stawki, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop do przychodów osiąganych z tytułu zapłaty roszczeń, uprzednio nabytych przez Spółkę od osób trzecich, przez dłużnika lub podmiot przejmujący dług.

W myśl art. 518 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. z 2018 r. poz. 1025, dalej: k.c.), osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:

1. jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;
2. jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;
3. jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;
4. jeżeli to przewidują przepisy szczególne.
   
   

W wypadkach powyższych wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne (art. 518 § 2 k.c.). Jeżeli wierzyciel został spłacony przez osobę trzecią tylko w części, przysługuje mu co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnością, która przeszła na osobę trzecią wskutek zapłaty częściowej (art. 518 § 3 k.c.).

Przepis cytowanego wyżej art. 518 k.c. stanowi szczególny typ wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela, czyli tzw. subrogacji ustawowej, zwaną także podstawieniem, która w świetle k.c. nie jest umową.

Należy podkreślić, że nie każda osoba trzecia, która spłaci dług wstąpi w miejsce zaspokojonego wierzyciela. Przepisy wskazują bowiem, że skutek taki nastąpi jedynie w określonych, wprost wymienionych przypadkach, o których mowa w art. 518 k.c.

Wskazać należy, że w wyniku subrogacji ustawowej, osoba trzecia nabywa wierzytelność wyłącznie do wysokości dokonanej przez nią zapłaty, nie może zatem żądać od dłużnika zapłaty kwoty wyższej. Innymi słowy osoba trzecia nabywa wierzytelność tylko w takiej części, w jakiej faktycznie spłaciła wierzytelność.

Subrogacja jest skutecznie dokonana w drodze jednostronnej czynności faktycznej, tj. spłaty długu przez osobę trzecią, przy czym co istotne osoba trzecia staje się wierzycielem dopiero w momencie zapłaty cudzego długu. Dla skuteczności nabycia wierzytelności w ramach subrogacji przepisy nie wymagają podjęcia żadnych dalszych działań, w tym w szczególności zawarcia umowy regulującej nabycie przez osobę trzecią wierzytelności, czy złożenia oświadczenia o nabyciu wierzytelności.

Przedmiotowe wstąpienie z mocy prawa ma miejsce wyłącznie, gdy zobowiązanie istnieje w chwili zapłaty przez osobę trzecią.

Tym samym, w ocenie Organu instytucji subrogacji nie należy utożsamiać ze zbyciem wierzytelności.

Przekładając obowiązujące przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że w sytuacji, w której Wnioskodawca nabywa wierzytelność od innego podmiotu, a następnie dochodzi do zapłaty roszczenia przez dłużnika lub podmiot przejmujący dług na podstawie przywołanego art. 518 k.c., otrzymany przez Spółkę przychód z tytułu spłaty wierzytelności przez dłużnika lub podmiot przejmujący dług stanowić będzie przychód z innych źródeł, bowiem w katalogu przychodów z zysków kapitałowych nie zostały wymienione przychody z tytułu spłaty wierzytelności przez dłużnika lub podmiot przejmujący dług (w ramach instytucji subrogacji) nabytych uprzednio przez Spółkę wierzytelności, stąd też tego rodzaju przychody stanowią przychody z innych źródeł.

W konsekwencji, skoro jak wskazano powyżej osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód z tytułu zapłaty przez dłużnika lub podmiotu przejmującego dług, uprzednio nabytych przez Spółkę wierzytelności, stanowi przychód z innych źródeł, i o ile Spółka spełnia przesłanki wynikające z art. 19 ust. 1d updop, to stwierdzić należy, że Spółka ma prawo zastosować począwszy od 1 stycznia 2019 r. stawkę 9% podstawy opodatkowania do przychodów osiągniętych z tytułu zapłaty roszczeń przez dłużnika lub podmiotu przejmującego dług, które jak wskazano powyżej stanowią przychody niezaliczane do zysków kapitałowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.