Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.50.2019.2.KP
z 21 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2019 r. (data wpływu 30 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem złożonym w dniu 4 marca 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 lutego 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 1 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 4 marca 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr 0114-KDIP1-3.4012.50.2019.1.KP z dnia 25 lutego 2019 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 1 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca powstał (wpisany został) do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 18 maja 2018 r. W dniu 30 listopada 2018 r. wspólnik Wnioskodawcy, wniósł do majątku Wnioskodawcy nowy wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, prowadzonego dotychczas przez siebie w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, według stanu faktycznego i prawnego tego przedsiębiorstwa na koniec dnia 30 listopada 2018 r.

Z zastrzeżeniem nieistotnych wyłączeń, wniesione do Wnioskodawcy przedsiębiorstwo obejmowało wszystkie, zorganizowane i przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, składniki materialne i niematerialne wchodzące w jego skład, w tym w szczególności prawa do ponad 40 sklepów w których wspólnik prowadził sprzedaż detaliczną pieczywa na rzecz konsumentów (osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej), stosując - zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - kasy rejestrujące.

W oparciu o nabyte w ramach aportu przedsiębiorstwo Wnioskodawca podjął działalność gospodarczą z dniem 1 grudnia 2018 r., rozpoczynając dokonywanie sprzedaży detalicznej pieczywa na rzecz konsumentów. W powyższym celu Wnioskodawca nabył uprzednio 44 nowe kasy rejestrujące (odrębnie na wszystkie miejsca prowadzenia działalności) i zawiadomił właściwy urząd skarbowy o rozpoczęciu obowiązku ewidencjonowania sprzedaży ze wskazaniem ilości kas oraz miejsc ich używania. Rejestracja kas rejestrujących przez urząd skarbowy odbyła się zgodnie z obowiązującymi w tej mierze przepisami.

Z kolei wspólnik, w związku z zaprzestaniem prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej, zawiadomił właściwy urząd skarbowy o zakończeniu obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących i poddał je odczytowi fiskalnemu.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że złożył we właściwym urzędzie skarbowym pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i miejscach ich użytkowania w dniu 20 listopada 2018 r. Wnioskodawca rozpoczął ewidencjonowanie obrotu przy użyciu kas rejestrujących w dniu 1 grudnia 2018 r. W zgłoszeniu do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wnioskodawca wskazał termin, od którego zamierzał rozpocząć ewidencjonowanie sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących, na dzień 1 grudnia 2018 r. Wspólnik w ramach prowadzonej indywidulanej działalności gospodarczej skorzystał z ulgi na zakup kas rejestrujących.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje zwrot kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 90% ceny ich zakupu (bez podatku od towarów i usług), nie więcej jednak niż 700 zł na każdą z zakupionych kas, na podstawie przepisu art. 111 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie będące przedmiotem niniejszego wniosku jest twierdząca.

Zgodnie z treścią przepisu art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z treścią przepisu art. 111 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy którzy rozpoczną ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego w obowiązujących terminach, mogą odliczyć od tego podatku kwotę wydatkowaną na zakup każdej z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 90% jej ceny zakupu (bez podatku), nie więcej jednak niż 700 zł.

Na tle powołanego przepisu art. 111 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług przyjmowany jest pogląd, że odliczenie (ulga) przysługuje tylko przy zakupie kas w związku z wypełnieniem powstającego po raz pierwszy u danego podatnika obowiązku ewidencjonowania. Obowiązek taki nałożony został na Wnioskodawcę przez powołany przepis art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, któremu to obowiązkowi Wnioskodawca w terminie uczynił zadość. Podkreślić należy, że obowiązek ten powstał u Wnioskodawcy z dniem 1 grudnia 2018 r. po raz pierwszy i w sposób pierwotny. Jako podatnik podatku od towarów i usług, który w obowiązującym terminie rozpoczął ewidencjonowanie sprzedaży za pomocą kas rejestrujących, Wnioskodawca uprawniony jest więc do skorzystania z ulgi przewidzianej w treści przepisu art. 111 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na wniosek powyższy nie wpływa fakt nabycia przez Wnioskodawcę (w ramach wniesionego aportu) przedsiębiorstwa wspólnika i przejęcia jego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z przepisami rozporządzenia wykonawczego dotyczącego kas rejestrujących, fiskalizacja kasy dokonywana jest przez serwisanta kasy przez jednokrotne i niepowtarzalne uaktywnienie trybu fiskalnego pracy kasy z równoczesnym wpisaniem numeru identyfikacji podatkowej podatnika (NIP) do pamięci fiskalnej. Oznacza to, że z danej kasy rejestrującej korzystać może tylko konkretny podatnik. W niniejszej sprawie, przy rejestracji Wnioskodawcy w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego nadany został mu indywidualny numer NIP (podobnie jak i numer REGON oraz numer KRS), odmienny od numeru NIP wspólnika. Wnioskodawca nie mógł więc przejąć do dalszego używania kas rejestrujących wspólnika i posługiwać się danymi podmiotowymi zawartymi w pamięciach fiskalnych tych kas. Zakup nowych kas rejestrujących był więc koniecznym warunkiem przejęcia przez Wnioskodawcę, dniem 1 grudnia 2018 r. działalności gospodarczej prowadzonej do dnia 30 listopada 2018 r. przez wspólnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego – art. 111 ust. 1a ustawy.

Przez sprzedaż, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy wskazać, że stosownie do zapisu art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 7 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b.

Zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy, podatnicy, którzy rozpoczną ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego w obowiązujących terminach, mogą odliczyć od tego podatku kwotę wydatkowaną na zakup każdej z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 90% jej ceny zakupu (bez podatku), nie więcej jednak niż 700 zł.

Jak wynika z powyższego przepisu, odliczenie (ulga) przysługuje tylko przy zakupie kas w związku z wypełnieniem powstającego po raz pierwszy u danego podatnika obowiązku ewidencjonowania. Przepis ten stanowi bowiem o ulgach przysługujących przy zakupie kas rejestrujących zgłoszonych na dzień powstania obowiązku ewidencjonowania.

Zatem, ustawodawca utożsamia dzień rozpoczęcia ewidencjonowania z dniem powstania obowiązku ewidencjonowania. Art. 111 ust. 4 ustawy, stosuje tryb warunkowy i odnosi się do podatników, którzy wcześniej nie byli obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotów i kwot podatku należnego za pomocą kas rejestrujących.

W tym miejscu należy podkreślić, że kwestia odliczenia kwoty wydatkowanej na zakup kasy rejestrującej została szczegółowo uregulowana przepisami aktów wykonawczych do ustawy.

W obecnym stanie prawnym obowiązuje w tym zakresie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 163).

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących, odliczenia kwoty, o której mowa w art. 111 ust. 4 ustawy, zwanego dalej „odliczeniem”, lub jej zwrotu można dokonać pod warunkiem:

1. złożenia przez podatnika do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, pisemnego zgłoszenia o liczbie kas rejestrujących i miejscu (adresie) ich używania, które podatnik zamierza stosować do tego ewidencjonowania;
2. rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego nie później niż w obowiązujących terminach, przy użyciu kas rejestrujących nabytych w okresie, kiedy kasy te były objęte ważnym potwierdzeniem, że kasy te spełniają funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać, zwanym dalej „potwierdzeniem”;
3. posiadania przez podatnika dowodu zapłaty całej należności za kasę rejestrującą.
   
   

Stosownie do § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących, odliczenie może być dokonane w deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług za okres rozliczeniowy, w którym rozpoczęto ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego, lub za okresy następujące po tym okresie rozliczeniowym.

Cytowane wyżej przepisy wskazują, że ulga z tytułu zakupu kasy rejestrującej, przysługuje podatnikowi w sytuacji, gdy m.in. złoży on naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania, pisemne zgłoszenie o liczbie przewidywanych stanowisk kasowych wraz z podaniem miejsca instalacji kasy.

Z powołanych przepisów wynika, że ulga przysługuje tylko przy zakupie kas rejestrujących w związku z wypełnieniem powstającego po raz pierwszy u danego podatnika obowiązku ewidencjonowania.

Powyższe oznacza, że nabycie – po dacie powstania obowiązku ewidencjonowania (lub w związku z dobrowolnym rozpoczęciem ewidencjonowania) – kolejnych kas (które nie zostały wymienione w pisemnym zgłoszeniu) nie uprawnia podatnika do skorzystania z ustanowionej ulgi. Odnosi się to także do sytuacji, w której podatnik dokonuje rozszerzenia działalności, w związku z czym instalowane są nowe kasy, które są kasami nabytymi już po dniu powstania obowiązku ewidencjonowania (lub w związku z dobrowolnym rozpoczęciem ewidencjonowania), a także w sytuacji nabycia kas w celu wymiany starych modeli na nowe.

Zatem ulga z tytułu zakupu kas rejestrujących dotyczy tylko kas zgłoszonych na dzień rozpoczęcia ewidencjonowania czyli prawo do skorzystania z ww. ulgi jest prawem przysługującym podatnikowi jednorazowo w trakcie jego działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca powstał (wpisany został) do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 18 maja 2018 r. W dniu 30 listopada 2018 r. wspólnik Wnioskodawcy wniósł do majątku Wnioskodawcy nowy wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, prowadzonego dotychczas przez siebie w ramach indywidualnej działalności gospodarczej według stanu faktycznego i prawnego tego przedsiębiorstwa na koniec dnia 30 listopada 2018 r. Z zastrzeżeniem nieistotnych wyłączeń, wniesione do Wnioskodawcy przedsiębiorstwo obejmowało wszystkie, zorganizowane i przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, składniki materialne i niematerialne wchodzące w jego skład, w tym w szczególności prawa do ponad 40 sklepów, w których wspólnik prowadził sprzedaż detaliczną pieczywa na rzecz konsumentów (osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej), stosując - zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - kasy rejestrujące. W oparciu o nabyte w ramach aportu przedsiębiorstwo Wnioskodawca podjął działalność gospodarczą z dniem 1 grudnia 2018 r., rozpoczynając dokonywanie sprzedaży detalicznej pieczywa na rzecz konsumentów. W powyższym celu Wnioskodawca nabył uprzednio 44 nowe kasy rejestrujące (odrębnie na wszystkie miejsca prowadzenia działalności). Wnioskodawca złożył we właściwym urzędzie skarbowym pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i miejscach ich użytkowania w dniu 20 listopada 2018 r. Wnioskodawca rozpoczął ewidencjonowanie obrotu przy użyciu kas rejestrujących w dniu 1 grudnia 2018 r. W zgłoszeniu do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wnioskodawca wskazał termin, od którego zamierzał rozpocząć ewidencjonowanie sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących, na dzień 1 grudnia 2018 r. Z kolei wspólnik, w związku z zaprzestaniem prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej, zawiadomił właściwy urząd skarbowy o zakończeniu obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących i poddał je odczytowi fiskalnemu. Ponadto wspólnik w ramach prowadzonej indywidulanej działalności gospodarczej skorzystał z ulgi na zakup kas rejestrujących.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy przysługuje Mu zwrot kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 90% ceny ich zakupu (bez podatku od towarów i usług), nie więcej jednak niż 700 zł na każdą z zakupionych kas, na podstawie przepisu art. 111 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Na gruncie niniejszej sprawy zauważyć należy, że następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Stosownie do art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
   
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Zgodnie z art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

W myśl art. 93a § 2 Ordynacji podatkowej przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej;
   2. spółki kapitałowej;
2. (uchylony);
3. stowarzyszenia utworzonego w wyniku przekształcenia stowarzyszenia zwykłego.
   
   
   

W myśl art. 93e Ordynacji podatkowej, przepisy art. 93-93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika.

W art. 93a § 5 Ordynacji podatkowej wskazano, że spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa wniesionego przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek niemających osobowości prawnej.

Mając na uwadze powyższy przepis należy podkreślić, że odnosi się on do wniesienia całego przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki nieposiadającej osobowości prawnej, a następnie kontynuowania w tej formie działalności gospodarczej. W świetle powyższego, jeżeli do spółki nieposiadającej osobowości prawnej (a taka jest spółka komandytowa) osoba fizyczna wniesie wkład niepieniężny w postaci prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, to spółka nieposiadająca osobowości prawnej nie wstąpi w prawa i obowiązki osoby fizycznej (która wniosła ww. wkład niepieniężny) przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, iż stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa), przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Przywołane przepisy polskiej ustawy stanowią implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W świetle cyt. wyżej regulacji należy uznać, że przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług – następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część), i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, a zarazem przejmuje jego obowiązki.

Mając powyższe na względzie, należy wskazać, że podatnik nabywający przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa staje się następcą prawnym w podatku VAT zbywcy przedsiębiorstwa niezależne od następstwa określonego przepisami ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dochodzi do sukcesji podatkowej, w wyniku której nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest beneficjentem czynności podatnika dokonującego zbycia.

Zatem w świetle przywołanych wyżej uregulowań należy stwierdzić, że skoro będąca Wnioskodawcą Spółka nabyła w drodze aportu przedsiębiorstwo, to na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest następcą prawnym podmiotu wnoszącego aport.

Wobec powyższego, jeżeli w zakresie czynności wykonywanych w ramach przedsiębiorstwa, które Spółka nabyła w drodze aportu, wnoszący aport był zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, to Spółka – stosownie do zapisu art. 111 ust. 1 ustawy – dokonując sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych będzie zobowiązana kontynuować prowadzenie ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Oznacza to, że Wnioskodawca, który nabył przedsiębiorstwo w drodze aportu przejmuje wszystkie prawa i obowiązki wynikające z przepisów ustawy o VAT jakie przysługiwały i ciążyły na zbywcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, w tym również obowiązek ewidencji sprzedaży za pomocą kas rejestrujących.

Ponadto jak wcześniej wskazano prawo do skorzystania z ulgi na zakup kasy rejestrującej jest prawem przysługującym podatnikowi jednorazowo w trakcie jego działalności gospodarczej, to w sytuacji nabycia przez Spółkę komandytową przedsiębiorstwa osoby fizycznej, która to osoba skorzystała z przedmiotowej ulgi – Spółka jako następca prawny nie nabędzie ponownie prawa do ulgi z tytułu zakupu kas rejestrujących.

Spółka komandytowa będzie bowiem na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług traktowana jako następca prawny osoby fizycznej wnoszącej aport w postaci przedsiębiorstwa, co oznacza że Spółka przejmie istniejący już obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. W konsekwencji Spółka nie ma podstawy prawnej do odliczenia od podatku kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących, ponieważ nie będzie podatnikiem, który rozpoczyna ewidencjonowanie zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy.

Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje fakt, że Spółka złożyła do Naczelnika Urzędu Skarbowego zawiadomienie o terminie rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących, bowiem termin rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży u Spółki pokrył się datą z nabyciem przez Spółkę przedsiębiorstwa osoby fizycznej, która wniosła je aportem. Oznacza to, że 1 grudnia 2018 r. u Spółki nie był dniem rozpoczęcia ewidencjonowania w określonym terminie, tylko dniem, w którym Spółka stała się sukcesorem obowiązku związanego z zainstalowaniem kas i nie nabyła prawa do ulgi na zakup kas, gdyż z prawa tego skorzystał wnoszący aportem przedsiębiorstwo.

Reasumując, Spółce nie przysługuje prawo do ulgi z tytułu zakupu nowych kas rejestrujących, gdyż ulga ta jest jednorazowa i dotyczy tylko kas zgłoszonych na dzień rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego za pomocą kasy rejestrującej. Natomiast, Spółka jako następca prawny osoby fizycznej wnoszącej aport w postaci przedsiębiorstwa (w stosunku do której powstał już obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej) nie nabywa ponownie prawa do ulgi z tytułu zakupu kasy rejestrującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.