Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.466.2018.2.MN
z 4 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 30 stycznia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia czy odpłatne zbycie nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 30 stycznia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia czy odpłatne zbycie nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 1982 Wnioskodawczyni wstąpiła w związek małżeński z J.G., bez zawierania intercyzy i ustalania odrębności majątkowej. W trakcie trwania małżeństwa, wspólnie z mężem, wybudowali w roku 1985 dom mieszkalny ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości stanowiącej majątek odrębny Wnioskodawczyni na działce stanowiącej własność odrębną J.G.

W nieruchomości tej zamieszkiwała i była zameldowana do roku 2018.

Ponieważ nieruchomość wybudowana została na działce stanowiącej majątek odrębny J.G. to przez cały okres trwania małżeństwa Wnioskodawczyni nie została ujawniona w księdze wieczystej jako współwłaściciel.

W roku 2003 uzyskała rozwód co oznacza, że jednocześnie ustała małżeńska wspólnota majątkowa. Po uzyskaniu rozwodu wystąpiła o zwrot nakładów wniesionych przez Nią do majątku małżeńskiego.

W dniu 2 października 2008 r. wyrokiem Sądu Okręgowego zasądzona została na rzecz Wnioskodawczyni kwota 50 000 zł od J.G.

W dniu 29 lipca 2009 r. wyrokiem Sądu Apelacyjnego zasądzona została na rzecz Wnioskodawczyni kwota 115 200 zł od J.G.

W dniu 29 lutego 2012 r. wyrokiem Sądu Okręgowego zasądzona została na rzecz Wnioskodawczyni kwota 76 049,44 zł od J.G.

Łączna kwota należności od J.G. wyniosła 241 249,44 zł oraz odsetki ustawowe do dnia zapłaty. Zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni ww. kwoty od J.G. wynikały z podziału nakładów poniesionych w trakcie trwania związku małżeńskiego.

Na podstawie powyższych wyroków Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dokonywał egzekucji z majątku dłużnika J.G. Jednym z elementów majątku dłużnika poddanym egzekucji była nieruchomość zabudowana domem jednorodzinnym wraz z zabudowaniami gospodarczymi wybudowanymi przez Wnioskodawczynię i Jej męża w roku 1985 w trakcie trwania małżeńskiej wspólnoty majątkowej.

Po przeprowadzeniu przez Komornika Sądowego dwóch bezskutecznych licytacji nieruchomości, Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przejęcie na własność nieruchomości za cenę 2/3 sumy oszacowania wartości nieruchomości.

We wniosku o przejęcie nieruchomości Wnioskodawczyni wniosła o zaliczenie na poczet ceny części własnej wierzytelności wskazując, że wierzytelność ta na dzień 19 stycznia 2016 r. wynosi 269 292,84 zł.

Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 21 marca 2016 r. prawo do nieruchomości zabudowanej zostało przysądzone na rzecz Wnioskodawczyni z zaliczeniem na poczet ceny części własnej wierzytelności, zgodnie z art. 968 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

W dniu 17 września 2018 r. Wnioskodawczyni sprzedała ww. nieruchomość za cenę 320 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Od kiedy należy liczyć 5 letni okres mijający od dnia wybudowania lub nabycia nieruchomości w przypadku gdy nieruchomość stanowiła element małżeńskiego majątku wspólnego i była wybudowana przed rokiem 2012, natomiast uzyskanie faktycznych praw do nieruchomości (wpis w księdze wieczystej) nastąpiło dopiero w wyniku szeregu postępowań sądowych ustalających nakłady poniesione w trakcie małżeństwa oraz przejęcia praw do nieruchomości po nieskutecznej egzekucji komorniczej z majątku byłego męża?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponieważ w jej przypadku wejście w posiadanie sprzedanej nieruchomości nastąpiło w trakcie trwania małżeństwa w roku 1985, zamieszkiwała oraz była zameldowana w tej nieruchomości przed rokiem 2012, to oznacza iż nie podlega obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie nieruchomości nastąpiło później niż w ciągu 5 lat od jej wybudowania przez Wnioskodawczynię.

Mimo iż formalne wejście w posiadanie nieruchomości (ujawnienie w księdze wieczystej) przez Wnioskodawczynię nastąpiło w 2016 r., to była jej współwłaścicielem z tytułu małżeństwa z J.G., który był właścicielem działki przed 1985 r. i na której wybudowali wspólnie dom w 1985 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, jeśli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, powoduje powstanie obowiązku podatkowego w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni przejęła nieruchomość stanowiącą jeden z elementów majątku dłużnika w celu zaspokojenia przysługującej jej wierzytelności wynikającej z podziału nakładów poniesionych w trakcie trwania związku małżeńskiego.

Stosownie do art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.) budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią, co do zasady, części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym.

Tak więc biorąc pod uwagę konstrukcję ww. przepisu stwierdzić należy, że budynek trwale związany z nieruchomością gruntową stanowi jej część składową co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku wzniesionego na tym gruncie, jest zawsze właściciel nieruchomości gruntowej, na której budynek ten został wybudowany. W niniejszej sprawie właścicielem nieruchomości gruntowej był mąż Wnioskodawczyni, niezależnie od tego że budynek mieszkalny wraz z zabudowaniami gospodarczymi został wybudowany w trakcie trwania związku małżeńskiego.

W przypadku przysądzenia w drodze postanowienia sądu prawa do nieruchomości o momencie przeniesienia własności przysądza data uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu własności na rzecz nabywcy. Jak wynika bowiem z regulacji zawartej w art. 999 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 poz. 1360 ze zm.) prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest aktem przenoszącym na nabywcę własność nieruchomości. Nabywca staje się właścicielem od dnia prawomocności postanowienia o przysądzeniu własności.

Mając na uwadze powyżej powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość w dniu uprawomocnienia się postanowienia sądu z dnia 21 marca 2016 r. przysądzającego na jej rzecz prawo do nieruchomości z zaliczeniem na poczet ceny przysługującej jej wierzytelności. Do tego momentu właścicielem nieruchomości był mąż Wnioskodawczyni. Dla określenia tytułu własności bez znaczenia pozostaje fakt zamieszkiwania czy zameldowania przez Wnioskodawczynię we wskazanej nieruchomości, jak również poczynienie na niej nakładów w trakcie trwania związku małżeńskiego. Oznacza to, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od momentu nabycia tej nieruchomości, tj. od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu z dnia 21 marca 2016 r. Zatem odpłatne jej zbycie w dniu 17 września 2018 r. stanowi źródło przychodu i podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.