Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.25.2019.1.KF
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy oraz Jego małżonki, niebędącego składnikiem majątku w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy oraz Jego małżonki, niebędącego składnikiem majątku w prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako osoba fizyczna, na podstawie wpisu w centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie inżynierii i związanym z nią doradztwem technicznym.

Dochody uzyskane z prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkowuje wg metody liniowej (19% dochodów). W zakresie podatku od towarów i usług Zainteresowany korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje prywatny samochód osobowy, niebędący składnikiem majątku prowadzonej przez Niego firmy (samochód nigdy nie stanowił środka trwałego, Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, wydatki na jego nabycie nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów). Przedmiotowy samochód Wnioskodawca nabył w 2012 roku, wspólnie z małżonką, za kwotę 40.000 zł, ze środków wspólnych. Obecnie Zainteresowany nadal pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej. W dowodzie rejestracyjnym pojazdu oboje z małżonką są wskazani jako jego współwłaściciele.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten wykorzystywany jest do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wykorzystywania do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy oraz Jego małżonki (współwłasność małżeńska), Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem tego pojazdu do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wykorzystywania do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy oraz Jego małżonki, będzie uprawniony do zaliczenia 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem tego pojazdu do kosztów uzyskania przychodów.

Znowelizowany art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone, w odpowiednej wysokości, wydatki związane z używaniem dla celów prowadzonej działalności gospodarczej prywatnego samochodu osobowego i składki na ubezpieczenie takiego samochodu, jeżeli pojazd ten stanowi własność podatnika.

Językowa wykładnia wskazanego przepisu wskazuje, że ww. wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu wyłącznie wówczas gdy samochód wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej stanowi własność podatnika. Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji własności.

Zgodnie z art. 31 par. 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Natomiast zgodnie z art. 35 ww. ustawy, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Majątek wspólny w polskim ustawodawstwie został ukształtowany jako wspólność łączna. Wspólność ta, inaczej niż współwłasność w częściach ułamkowych, pozostaje w ścisłym związku ze stosunkiem osobistym, tzn. pozostawaniem w związku małżeńskim. Ustawową wspólnością majątkową małżeńską objęte są przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności przez oboje małżonków lub przez jednego z nich.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że użyte w art. 26 ust. 1 pkt 46 sformułowanie „własność podatnika” odnosi się zarówno do samochodu osobowego, którego podatnik jest jedynym właścicielem jak i do samochodu, którego podatnik jest współwłaścicielem w ramach małżeńskiej wspólności majątkowej.

Przyznanie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych z używaniem na potrzeby działalności gospodarczej samochodu osobowego, jedynie ich samoistnym właścicielom powodowałoby dyskryminację osób pozostających w związku małżeńskim (dla których samochód stanowi małżeńską wspólność majątkową) oraz powodowałoby naruszenie konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie inżynierii i związanym z nią doradztwem technicznym. W prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje prywatny samochód osobowy, niebędący składnikiem majątku prowadzonej przez Niego firmy (samochód nigdy nie stanowił środka trwałego, Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, wydatki na jego nabycie nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów). Przedmiotowy samochód Wnioskodawca nabył w 2012 roku, wspólnie z małżonką, za kwotę 40.000 zł, ze środków wspólnych.

Mając na uwadze opis sprawy zauważa się, że w kwestii użytkowania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących środków trwałych w tej działalności, ustawodawca przewidział pewne ograniczenie w możliwości pełnego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z ich używaniem.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W związku z treścią powyższego przepisu Wnioskodawca powziął wątpliwość w jaki sposób powinien rozliczyć wydatki związane z używaniem na potrzeby działalności gospodarczej samochodu osobowego, którego nie jest właścicielem, tylko współwłaścicielem w ramach małżeńskiej wspólności majątkowej.

Z literalnego brzmienia wskazanego przepisu wynika, że ww. wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu wyłącznie wówczas gdy samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej stanowi własność podatnika. Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje, co należy rozumieć pod pojęciem własności. Jednakże w ujęciu celowościowym koszty używania samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego zarówno własność podatnika, jak i jego współwłasność należy traktować jednakowo.

Zatem niezależnie czy samochód stanowi własność czy współwłasność przedsiębiorcy to wydatki eksploatacyjne na samochód osobowy, który nie jest w działalności składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20%. Dodatkowo należy podkreślić, że sam fakt, iż przedsiębiorca jest właścicielem czy też współwłaścicielem samochodu osobowego nie uprawnia go do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem tego pojazdu. Podatnik musi faktycznie ponosić wydatki eksploatacyjne dotyczące samochodu, który nie tylko służy jego celom osobistym, ale także celom związanym z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że w przypadku wykorzystywania do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy oraz Jego małżonki (współwłasność małżeńska), Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia 20% wydatków związanych z używaniem i ubezpieczeniem tego pojazdu do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.