Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.60.2019.1.IK
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 listopada 2018 r. (data wpływu 27 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z 16 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udzielania pożyczek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.) będący odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 stycznia 2019 r. znak: 0111-KDIB2-2.4014.271.2018.1.PB. Z pisma tego wynika, że Wnioskodawca oczekuje również interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług. Wnioskodawca pismem z 16 stycznia 2019 r. postawił pytanie i sformułował własne stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Wnioskodawca, Spółka lub Pożyczkobiorca), która planuje świadczenie usług w zakresie leasingu operacyjnego, a co za tym idzie zawieranie umów leasingu na czas oznaczony zarówno z osobami fizycznymi/prawnymi prowadzącymi działalność gospodarczą, jak również z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Spółka celem finansowania planowanej działalności gospodarczej zamierza na początkowym etapie działalności zaciągać pożyczki, które zawierane będą na podstawie umowy pożyczki pieniężnej z następującymi podmiotami (dalej jako: Pożyczkodawca):

1. osoby fizyczne/prawne prowadzące działalność gospodarczą,
2. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
   
   

Pożyczkobiorca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, natomiast Pożyczkodawcą może być zarówno czynny podatnik podatku od towarów i usług, jak również podmiot niebędący podatnikiem od towarów i usług.

Spółka zakłada, że w sytuacji zawarcia umowy pożyczki z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, udzielanie pożyczek nie będzie przedmiotem prowadzonej przez Pożyczkodawcę działalności gospodarczej, lecz będzie wynikało ze zgromadzonych przez Pożyczkodawcę wolnych środków pieniężnych.

Spółka planuje, iż z jednym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą dojdzie do zawarcia kilku umów pożyczek pieniędzy, w okresie kilku pierwszych miesięcy działalności Spółki w zakresie świadczenia usług leasingu.

Spółka przewiduje, iż pożyczki będą udzielane za wynagrodzeniem w postaci prowizji.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy udzielanie odpłatnych pożyczek z nadwyżek finansowych przez Spółkę (będącą dla Wnioskodawcy Pożyczkodawcą), będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, która świadczy usługi w zakresie innym niż udzielenie pożyczek, należy traktować jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jednocześnie korzystające ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, jako Pożyczkobiorcy, w sytuacji gdy Spółka zawiera umowę pożyczki z Pożyczkodawcą którym będzie osoba fizyczna/prawna prowadząca działalność gospodarczą, a charakter udzielanych pożyczek będzie sporadyczny oraz niebędący przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, na Spółce będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umowy pożyczki pieniędzy.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem: - umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach; - umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy Pożyczkodawcą będzie osoba fizyczna/prawna prowadząca działalność gospodarczą, będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, która nie prowadzi zorganizowanej i świadczonej w sposób systematyczny i ciągły działalności w zakresie udzielania pożyczek, a jedynie okazjonalnie udziela pożyczek, przyczynia się do tego że czynność ta nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług i jednocześnie nie będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38, a co za tym idzie po stronie Pożyczkobiorcy dojdzie do powstania obowiązku opodatkowania opisanej czynności (zaciągnięcia pożyczki) podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji jeżeli Organ podatkowy uzna, że udzielenie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zawsze bez względu na sporadyczność udzielania pożyczek oraz bez względu na fakt, że przedmiotem działalności gospodarczej Pożyczkodawcy nie jest udzielanie pożyczek stanowi czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, korzystające jednocześnie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38, wówczas Wnioskodawca na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, będzie stawał na stanowisku, iż na Pożyczkobiorcy nie będzie ciążył obowiązek w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej jako: WSA) w Gdańsku w wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1748/16, stwierdził, że w sytuacji gdy umowa pożyczki pieniężnej miała wyłącznie charakter okazjonalny, nie nosiła cech systematyczności, nie była zorganizowaną i świadczoną w sposób ciągły usługą, brak jest podstaw do uznania, że czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej jako: podatek VAT) i zwolnieniu z tego podatku, a zatem w odniesieniu do opisanej sytuacji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnej.

Zdaniem Spółki również w sytuacji zawarcia w krótkich odstępach czasu (np. w ciągu 4 miesięcy) kilku umów pożyczek z jednym Pożyczkodawcą będącym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą nie przesądza o tym, że czynność polegająca na udzieleniu pożyczki nie ma charakteru okazjonalnego, ponieważ udzielanie pożyczek w dalszym ciągu nie jest przedmiotem prowadzonej przez Pożyczkodawcę działalności gospodarczej.

Zgodnie z wyrokiem WSA w Gdańsku z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 768/15, o tym, że dany podmiot staje się podatnikiem podatku VAT przesądzają okoliczności wskazujące na zawodowy charakter czynności, a nie ilość, czy częstotliwość określonych czynności. Decydujące znaczenie dla zakwalifikowania, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa w charakterze podatnika od towarów i usług, ma zawodowy a nie incydentalny charakter wykonywania danej czynności. Zdaniem Sądu ani formalny status danego podmiotu jako zarejestrowanego podatnika VAT, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, zawarcie umowy pożyczki pieniędzy z Pożyczkodawcą, będącym osobą fizyczną/prawną prowadzącą działalność gospodarczą, która nie prowadzi zorganizowanej i świadczonej w sposób systematyczny i ciągły działalności w zakresie udzielania pożyczek, a jedynie okazjonalnie udziela pożyczek, przyczynia się do powstania obowiązku opodatkowania opisanej czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a nie podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym to na Wnioskodawcy, jako Pożyczkobiorcy ciąży obowiązek podatkowy z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych, wynikający z zawartych umów pożyczek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w kwestii dotyczącej podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy wyjaśnić, iż Wnioskodawca (pożyczkobiorca) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w związku z możliwością opodatkowania ww. czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku, gdyby czynność udzielenia pożyczki przez pożyczkodawcę nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z kolei oceniając, czy dane świadczenie ma charakter usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawodawca – jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy – uznaje za usługę każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności, które nie jest dostawą towarów, podkreślając tym samym powszechność opodatkowania. Zatem na zachowanie to (świadczenie) składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie – znoszenie określonych stanów rzeczy). Ponadto, do uznania danej czynności za usługę, konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między tą czynnością a otrzymywanym przez wykonawcę tej czynności wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument – odbiorca świadczenia, odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 10259 z poźn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, celem finansowania planowanej działalności gospodarczej zamierza na początkowym etapie działalności zaciągać pożyczki, które zawierane będą na podstawie umowy pożyczki pieniężnej z następującymi podmiotami (Pożyczkodawcami):

1. osoby fizyczne/prawne prowadzące działalność gospodarczą,
2. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
   
   

Pożyczkodawcą może być zarówno czynny podatnik podatku od towarów i usług, jak również podmiot niebędący podatnikiem od towarów i usług.

Wnioskodawca zakłada, że w sytuacji zawarcia umowy pożyczki z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, udzielanie pożyczek nie będzie przedmiotem prowadzonej przez Pożyczkodawcę działalności gospodarczej, lecz będzie wynikało ze zgromadzonych przez Pożyczkodawcę wolnych środków pieniężnych.

Wnioskodawca planuje, iż z jednym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą dojdzie do zawarcia kilku umów pożyczek pieniędzy, w okresie kilku pierwszych miesięcy działalności Spółki w zakresie świadczenia usług leasingu. Pożyczki będą udzielane za wynagrodzeniem w postaci prowizji.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwości czy udzielanie odpłatnych pożyczek z nadwyżek finansowych przez Spółkę (będącą dla Wnioskodawcy Pożyczkodawcą), będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, która świadczy usługi w zakresie innym niż udzielenie pożyczek, należy traktować jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jednocześnie korzystające ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38?

Zauważyć należy, że wszystkie czynności Pożyczkodawcy należą do płaszczyzny zawodowej i związane są z działalności gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Wykonanie usługi pożyczki, należy zatem uznać za element działalności gospodarczej Pożyczkodawcy.

Przemawiają za tym w szczególności następujące okoliczności:

• pożyczki będą udzielane za wynagrodzeniem, które to stanowi przychód Pożyczkodawcy z prowadzonej działalności gospodarczej;
• pożyczka udzielona zostanie z wolnych środków pieniężnych czyli wygenerowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółki;
• w celu wykonania usługi Spółka (Pożyczkodawca) zaangażowała zasoby prowadzonego przedsiębiorstwa, w szczególności wypracowany w ramach działalności gospodarczej kapitał, który odpłatnie udostępni Wnioskodawcy (Pożyczkobiorcy)
• udzielenie w okresie kilku pierwszych miesięcy działalności Wnioskodawcy kilku pożyczek przez jednego Pożyczkodawcę.
  
  

Ponadto, sam charakter i cechy usługi udzielenia pożyczki, wskazują że czynność ta mieści się w definicji pojęcia „działalność gospodarcza”. W świetle art. 15 ust. 2 zdanie drugie działalność gospodarcza „obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Niewątpliwie przekazanie środków pieniężnych (a zatem wartości o charakterze niematerialnym) na rzecz pożyczkobiorcy, na określony okres, za ustalonym wynagrodzeniem (oprocentowaniem), uzyskiwanym w ustalonych okresach rozliczeniowych, stanowi wykorzystywanie tych środków w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Usługa tego rodzaju mieści się zatem w pojęciu „działalność gospodarcza” zdefiniowanym w art. 15 ust 2 ustawy o VAT.

Każda czynność wykonana (nawet sporadycznie) przez Spółkę, w szczególności zaś wykonana z wykorzystaniem jej majątku, objęta jest definicją działalności gospodarczej wykonywanej przez podmiot występujący w charakterze podatnika.

Nie sposób zatem zakwestionować faktu, że udzielenie pożyczek, należy traktować jako czynność wykonaną w ramach działalności gospodarczej Pożyczkodawcy (Spółki), a w konsekwencji wykonaną przez Pożyczkodawcę jako podatnika VAT.

Powołane wyżej regulacje wskazują, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, Pożyczkodawcę, o którego we wniosku pyta Wnioskodawca należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu udzielenia pożyczki.

Ponadto należy zauważyć, iż wpis przedmiotu działalności gospodarczej (wg klasyfikacji PKD) do rejestru KRS nie ma decydującego znaczenia dla określenia zakresu wykonywanej faktycznie działalności, a w konsekwencji do określenia czy podmiot prawa podatkowego z tytułu wykonywanych czynności staje się podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Podawany bowiem przy rejestracji podmiotów gospodarczych zakres działalności według Polskiej Klasyfikacji Działalności ma charakter orientacyjny. Ewentualny brak danego kodu czynności wg klasyfikacji PKD w umowie spółki i wykonanie jej nie oznacza, że przedsiębiorca wykonuje czynność niezgodną z prawem.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia pożyczek, spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać Pożyczkodawcę za podatnika, a czynność za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

W konsekwencji czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczek Wnioskodawcy stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że udzielenie przez Pożyczkodawcę pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy (Wnioskodawcy) jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów wskazać należy, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.