Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.591.2018.2.JK2
z 7 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania preferencyjnego rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko, tj. wspólne rozliczenie się opiekuna usamodzielnienia z osobą usamodzielnianą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania preferencyjnego rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko, tj. wspólne rozliczenie się opiekuna usamodzielnienia z osobą usamodzielnianą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest kawalerem i z dniem 2 października 2018 r., na podstawie art. 145 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz.U. z 2018 r., poz. 998) został ustanowiony opiekunem usamodzielnienia dla pełnoletniego, który po osiągnięciu pełnoletności opuścił placówkę opiekuńczo-wychowawczą (Dom Dziecka), w której został umieszczony na podstawie orzeczenia Sądu Rejonowego. Osoba usamodzielniana wraz z Wnioskodawcą, jako opiekunem usamodzielnienia, opracowała indywidualny program usamodzielnienia, określający w szczególności zakres współdziałania osoby usamodzielnianej z opiekunem usamodzielnienia poprzez ustalenie m.in., że osoba usamodzielniana zamieszka u opiekuna usamodzielnienia i będzie kontynuować naukę aż do czasu jej ukończenia. Program usamodzielnienia, jak i Wnioskodawca - jako opiekun usamodzielnienia, zostali zaakceptowani przez W. Zgodnie z indywidualnym programem usamodzielnienia, osoba usamodzielniana od daty opuszczenia Domu Dziecka, to jest od dnia 1 września 2018 r., zamieszkała i została zameldowana w mieszkaniu Wnioskodawcy i kontynuuje naukę we wskazanej przez ustawodawcę formie kształcenia. W związku z powyższym na czas nauki, aż do jej ukończenia, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia, osobie usamodzielnianej została przyznana przez Prezydenta Miasta pomoc na kontynuowanie nauki w wysokości 526,00 zł miesięcznie.

Osoba usamodzielniana nie uzyskuje żadnych innych dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca i osoba usamodzielniana prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, przy czym zdecydowaną większość wydatków związanych zabezpieczeniem podstawowych potrzeb życiowych osoby usamodzielnianej, w tym z jej wyżywieniem, ubraniem i zamieszkaniem, pokrywa Wnioskodawca z własnych dochodów, które uzyskuje z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo rozliczenia się wspólnie z osobą usamodzielnianą, w sposób przewidziany w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że na podstawie art. 145 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz.U z 2018 r., poz. 998) jest on opiekunem usamodzielnienia dla osoby usamodzielnianej, która po osiągnięciu pełnoletności opuściła Dom Dziecka i zgodnie z indywidualnym programem usamodzielnienia, o którym mowa w powołanym przepisie, zamieszkała u opiekuna usamodzielnienia i kontynuuje naukę, należy uznać, że Wnioskodawca ma prawo rozliczenia się na zasadzie określonej w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

1. małoletnie,
   
2. bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
   
3. do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.
   

- podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym, że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do treści art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych (art. 6 ust. 9).

Ponadto, z art. 6 ust. 10 ww. ustawy wynika, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Cytowane wyżej przepisy wprowadzają zatem wyjątek od zasady dokonywania indywidualnego rozliczenia zobowiązania podatkowego podatników poprzez ustalenie preferencyjnego sposobu rozliczenia. W konsekwencji, aby móc rozliczyć się jako osoba samotnie wychowująca dziecko należy spełniać wszystkie warunki określone w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając powyższe na uwadze, możliwość skorzystania z uprzywilejowanej formy opodatkowania dochodów osób samotnie wychowujących dzieci została z woli ustawodawcy w sposób wyraźny uzależniona od spełnienia następujących warunków:

• posiadania statusu osoby samotnie wychowującej dziecko, będącej rodzicem lub opiekunem prawnym,
  

• wychowywania samotnie w roku podatkowym dzieci (dziecka),
  

• nie uzyskiwania przez pełnoletnie dzieci (dziecko) dochodów (z wyjątkiem przewidzianych ustawą),
  

• wyrażenia wniosku o rozliczenie na preferencyjnych warunkach w rocznym zeznaniu podatkowym, złożonym w ustawowym terminie przewidzianym do jego składania.
  
  
  

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca jako kawaler jest osobą samotną. Od czasu opuszczenia Domu Dziecka w związku z osiągnięciem pełnoletności przez osobę usamodzielnianą wnioskodawca zamieszkuje wspólnie z osobą usamodzielnianą, jak również prowadzi z nią wspólnie gospodarstwo domowe, wychowuje ją i sprawuje pieczę nad kontynuowaniem przez nią nauki. W. wydało we wrześniu 2018 r. decyzję o pomocy dla osoby usamodzielnianej na kontynuowanie nauki, uznając, że Wnioskodawca jest jej opiekunem usamodzielnienia i zamieszkuje z nią.

Instytucja opiekuna prawnego dziecka, określona została w przepisach ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Zgodnie z art. 94 § 3 ww. ustawy, jeżeli żadnemu z rodziców nie przysługuje władza rodzicielska albo jeżeli rodzice są nieznani, ustanawia się dla dziecka opiekę. W myśl art. 145 § 1 ww. ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, opiekę ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w tytule II Kodeksu. Natomiast § 2 cyt. artykułu stanowi, że opiekę ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie wiadomość, że zachodzi prawny po temu powód. Przenosząc powołane przepisy na grunt niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na fakt, że wobec osiągnięcia pełnoletności przez wychowanków Domów Dziecka nie można po opuszczeniu Domu Dziecka już dla nich ustanowić opiekunów prawnych, lecz tylko opiekunów usamodzielnienia. Należy zwrócić uwagę jednak, że opiekun usamodzielnienia, zwłaszcza w przypadku gdy sprawuje stałą opiekę nad osobą usamodzielnianą, zamieszkując z nią i ją wychowując, pełni taką samą rolę jaką pełni opiekun prawny. Skoro zatem opiekun prawny będący osobą samotną ma prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w sytuacji, gdy samotnie wychowuje dzieci do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy, to tak samo ma prawo do rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach preferencyjnych Wnioskodawca - opiekun usamodzielnienia, będący osobą samotną, który wychowuje zamieszkującą z nim i uczącą się osobą usamodzielnianą; oczywiście przy spełnieniu wszystkich innych warunków określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

1. małoletnie,
2. bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
3. do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej

- podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do treści art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym (art. 6 ust. 9 tej ustawy).

Zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2195), w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 6 uchylono ust. 10, mówiący o konieczności złożenia zeznania w terminie do dnia 30 kwietnia następującego po roku podatkowym. Zatem ww. termin nie jest terminem obowiązującym w przypadku złożenia zeznania podatkowego dla rozliczenia się osoby samotnie wychowującej dziecko za rok 2018.

Cytowane wyżej przepisy wprowadzają więc wyjątek od zasady dokonywania indywidualnego rozliczenia zobowiązania podatkowego podatników poprzez ustalenie preferencyjnego sposobu rozliczenia.

W konsekwencji, aby móc rozliczyć się jako osoba samotnie wychowująca dziecko należy spełniać wszystkie warunki określone w ww. przepisach.

Mając powyższe na uwadze, możliwość skorzystania z uprzywilejowanej formy opodatkowania dochodów osób samotnie wychowujących dzieci została z woli ustawodawcy w sposób wyraźny uzależniona od spełnienia ściśle określonych warunków, tj.:

• posiadania statusu osoby samotnie wychowującej dziecko, będącej rodzicem lub opiekunem prawnym,
  

• wychowywania samotnie w roku podatkowym dzieci (dziecka),
  

• nie uzyskiwania przez pełnoletnie dzieci (dziecko) dochodów (z wyjątkiem przewidzianych ustawą).
  
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest kawalerem i z dniem 2 października 2018 r., na podstawie art. 145 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej został ustanowiony opiekunem usamodzielnienia dla pełnoletniego, który po osiągnięciu pełnoletności opuścił placówkę opiekuńczo-wychowawczą, w której został umieszczony na podstawie orzeczenia Sądu Rejonowego. Osoba usamodzielniana wraz z Wnioskodawcą, jako opiekunem usamodzielnienia, opracowała indywidualny program usamodzielnienia, określający w szczególności zakres współdziałania osoby usamodzielnianej z opiekunem usamodzielnienia poprzez ustalenie m.in., że osoba usamodzielniana zamieszka u opiekuna usamodzielnienia i będzie kontynuować naukę aż do czasu jej ukończenia.

W myśl przepisów art. 8 § 1, art. 10 § 1, art. 11-12 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną. Pełnoletnim jest, kto ukończył lat osiemnaście i z chwilą uzyskania pełnoletności nabywa pełną zdolność do czynności prawnych. Natomiast nie mają zdolności do czynności prawnych osoby, które nie ukończyły lat trzynastu, oraz osoby ubezwłasnowolnione całkowicie.

Kwestia opiekuna prawnego dziecka, określona została w przepisach ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) a procedura jego powołania i odwołania uregulowana została w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1360, z późn. zm., art. 544 i następne).

Zgodnie z art. 94 § 3 ww. ustawy, jeżeli żadnemu z rodziców nie przysługuje władza rodzicielska albo jeżeli rodzice są nieznani, ustanawia się dla dziecka opiekę.

W myśl art. 145 § 1 ww. ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, opiekę ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w tytule II Kodeksu. Natomiast § 2 cytowanego artykułu stanowi, że opiekę ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie wiadomość, że zachodzi prawny po temu powód.

Zgodnie z art. 175 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do opiekuna osoby ubezwłasnowolnionej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące opieki nad osobą małoletnią.

Natomiast instytucję opiekuna usamodzielnienia reguluje ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz.U. z 2018 r., poz. 998, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 140 ww. ustawy, osobie opuszczającej, po osiągnięciu pełnoletności, rodzinę zastępczą, rodzinny dom dziecka, placówkę opiekuńczo-wychowawczą lub regionalną placówkę opiekuńczo-terapeutyczną, zwanej dalej "osobą usamodzielnianą", w przypadku gdy umieszczenie w pieczy zastępczej nastąpiło na podstawie orzeczenia sądu:

1. przyznaje się pomoc na:
   1. kontynuowanie nauki,
      
   2. usamodzielnienie,
      
   3. zagospodarowanie;
2. udziela się pomocy w uzyskaniu:
   1. odpowiednich warunków mieszkaniowych,
      
   2. zatrudnienia;
3. zapewnia się pomoc prawną i psychologiczną.
   
   
   

Stosownie do art. 140 ust. 2 cytowanej ustawy, przez osobę usamodzielnianą rozumie się również osobę, której pobyt w rodzinnej pieczy zastępczej ustał na skutek śmierci osób tworzących rodzinę zastępczą lub osoby prowadzącej rodzinny dom dziecka, w okresie 6 miesięcy przed osiągnięciem przez osobę usamodzielnianą pełnoletności.

W kolejnym 3 ustępie art. 140 tejże ustawy, w przypadku gdy osoba usamodzielniana:

1. przebywa w domu pomocy społecznej albo placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym lub przewlekle chorym,
   
2. otrzymuje pomoc dla osób usamodzielnianych w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej
   

- pomoc, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje.

Zgodnie z art. 145 ust. 1 powyższej ustawy, warunkiem przyznania pomocy na kontynuowanie nauki i na usamodzielnienie jest złożenie wniosku oraz posiadanie zatwierdzonego indywidualnego programu usamodzielnienia, określającego w szczególności:

1. zakres współdziałania osoby usamodzielnianej z opiekunem usamodzielnienia;
2. sposób uzyskania przez osobę usamodzielnianą wykształcenia lub kwalifikacji zawodowych, pomocy w uzyskaniu odpowiednich warunków mieszkaniowych oraz w podjęciu przez osobę usamodzielnianą zatrudnienia.
   
   

Natomiast ust 2 art. 145 omawianej ustawy, osoba usamodzielniana co najmniej rok przed osiągnięciem przez nią pełnoletności wskazuje osobę, która podejmuje się pełnienia funkcji opiekuna usamodzielnienia oraz przedstawia pisemną zgodę tej osoby.

Zgodnie z art. 145 ust. 3 tej ustawy, opiekunem usamodzielnienia może być osoba tworząca rodzinę zastępczą, prowadząca rodzinny dom dziecka, koordynator rodzinnej pieczy zastępczej, pracownik socjalny powiatowego centrum pomocy rodzinie, osoba będąca w placówce opiekuńczo-wychowawczej albo regionalnej placówce opiekuńczo-terapeutycznej wychowawcą lub psychologiem, lub inna osoba wskazana przez osobę usamodzielnianą i zaakceptowana przez kierownika powiatowego centrum pomocy rodzinie powiatu właściwego do ponoszenia wydatków na finansowanie pomocy na kontynuowanie nauki i usamodzielnienie.

Z powołanego przepisu wyraźnie wynika, że opiekun usamodzielnienia nie jest powoływany w trybie przewidzianym procedurą cywilną, nie zostały również na niego nałożone obowiązki, ani nie przyznano mu uprawnień jakie ma opiekun prawny. Jedynie zostały mu przydzielone zadania na podstawie § 9 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 3 sierpnia 2012 r. w sprawie udzielania pomocy na usamodzielnienie, kontynuowanie nauki oraz zagospodarowanie (Dz. U. z 2012 r. , poz. 954). Do tych zadań należy:

1. zaznajomienie się z dokumentacją i drogą życiową osoby usamodzielnianej;
2. opracowywanie i modyfikowanie wspólnie z osoba usamodzielnianą indywidualnego programu usamodzielnienia;
3. współpraca z rodziną osoby usamodzielnianej oraz ze środowiskiem lokalnym, zwłaszcza ze szkołą oraz gminą;
4. opiniowanie wniosku o pomoc pieniężną na usamodzielnienie i pomoc pieniężną na kontynuowanie nauki.
   
   

Zatem instytucja „opiekuna usamodzielnienia” jest instytucją przewidzianą jedynie w przepisach regulujących pieczę zastępczą i tylko dla tzw. osób usamodzielnianych (art. 140 ustawy). Osoba taka, wybrana przez samego pełnoletniego wychowanka pieczy ma jedynie zadania w zakresie wsparcia usamodzielnianego w realizacji przyjętego przez niego planu usamodzielnienia po opuszczeniu pieczy, który to jest warunkiem przyznania osobie usamodzielnianej pomocy na kontynuowanie nauki, usamodzielnienie i zagospodarowanie. Opiekun usamodzielnienia nie jest ani powoływany ani kontrolowany przez sąd rodzinny, a osoba usamodzielniana jest osobą pełnoletnią posiadająca pełna zdolność do czynności prawnych. W konsekwencji opiekun usamodzielnienia nie jest opiekunem prawnym w rozumieniu art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie nie ma powodów by pojęcie „opiekuna prawnego” użyte w ustawie podatkowej rozumieć inaczej niż w przepisach cywilistycznych regulujących instytucję „opieki prawnej”.

Przenosząc powołane przepisy na grunt rozpatrywanej sprawy, należy zwrócić uwagę na fakt, że z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że z dniem 2 października 2018 r., na podstawie art. 145 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej Wnioskodawca został ustanowiony opiekunem usamodzielnienia dla pełnoletniego. Ten fakt został zaakceptowany przez W. Ustanowienie Wnioskodawcy opiekunem usamodzielnienia nie może być jednak utożsamiane z powierzeniem opieki prawnej nad dzieckiem wynikającym z treści art. 145 ustawy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Funkcja opiekuna usamodzielnienia nie jest tożsama z funkcją opiekuna prawnego. Opiekuna prawnego ustanawia się do sprawowania opieki nad małoletnim dzieckiem, w związku z brakiem rodziców lub całkowitym pozbawieniem ich władzy rodzicielskiej. Natomiast opiekuna usamodzielnienia ustanawia się dla osoby już pełnoletniej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniają prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od spełnienia wszystkich warunków w nich regulowanych. Prawo do omawianej preferencji podatkowej będzie przysługiwało jedynie temu z rodziców czy opiekunów prawnych, który będąc osobą stanu wolnego (za wyjątkiem ściśle w ustawie określonym) faktycznie w roku podatkowym dziecko wychowuje, czyli sprawuje nad nim ciągłą opiekę, zamieszkując z nim.

Z cytowanego uprzednio przepisu art. 6 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego (…). Zawarta w tym przepisie definicja osoby samotnie wychowującej dzieci jest wyczerpująca i nie przewiduje żadnych wyjątków, a katalog osób w niej wymienionych jest zamknięty i nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Natomiast w przepisie dotyczącym preferencyjnego rozliczenia się jako osoba samotna definicja ta odwołuje się tylko do funkcji rodzica i opiekuna prawnego. Zatem tych dwóch instytucji, tj. opiekuna prawnego i opiekuna usamodzielnienia nie można ze sobą utożsamiać.

Zatem, skoro Wnioskodawca nie został ustanowiony opiekunem prawnym, ale opiekunem usamodzielnienia już pełnoletniego dziecka, w świetle art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przysługuje Wnioskodawcy możliwość skorzystania z opodatkowania dochodów, w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dziecko.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.