Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.21.2019.1.AG
z 6 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2019 r. (data wpływu 31 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł ze swoją koleżanką w dniu x maja 2016 r. pisemną umowę użyczenia. Zgodnie z treścią zawartej umowy, użyczający użyczył i dał w bezpłatne używanie lokal mieszkalny na okres 13 miesięcy. Do użyczonego mieszkania Wnioskodawca wprowadził się x czerwca 2016 r. i opuścił je x czerwca 2017 r.

W czasie trwania umowy użyczenia to Wnioskodawca opiekował się mieszkaniem, dbając o jego czystość, estetykę i utrzymanie prawidłowego stanu technicznego, jednocześnie ponosił wszelkie opłaty związane z eksploatacją lokalu, tj. opłaty czynszu i mediów (prąd, gaz, telewizja kablowa). W użyczonym lokalu Wnioskodawca nie prowadził żadnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nadmienił, że przed zawarciem niniejszej umowy, koleżanka osobiście pytała w Urzędzie Skarbowym o kwestię ewentualnych podatków związanych z zawarciem ww. umowy, gdzie uzyskała odpowiedź, że zarówno ona jako osoba użyczająca, jak i Wnioskodawca jako osoba biorąca do używania, nie są zobowiązani do płacenia podatku od umowy użyczenia, gdyż w lokalu nie będzie prowadzona działalność, a fakt użyczenia lokalu do celów mieszkalnych nie podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaistniałą sytuacją, Wnioskodawca powinien zapłacić podatek jako osoba biorąca do używania lokal mieszkalny na podstawie umowy użyczenia (w ustawie o podatku od osób fizycznych brak jest zapisu dotyczącego osób fizycznych)? A jeśli tak, to jaki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego odczuciu i w oparciu o uzyskane informacje od pracowników Urzędu Skarbowego, jako osoba biorąca do używania lokal mieszkalny, na podstawie umowy użyczenia nie powinien płacić żadnego podatku, gdyż:

1. koleżanka użyczająca lokal mieszkalny przed zawarciem umowy użyczenia osobiście pytała w informacji Urzędu Skarbowego o kwestię opłaty podatków, gdzie uzyskała jednoznaczna odpowiedź, że zarówno ona jak i Wnioskodawca nie są zobowiązani do płacenia podatków, gdyż jest to umowa użyczenia,
2. podczas składania w US druku ZAP-3, w którym Wnioskodawca wskazał obecny na tamten czas adres zamieszkania, Wnioskodawca osobiście pytał pracownicę US jako osobę kompetentną o kwestię płacenia ewentualnych należnych podatków z tytułu przedstawionej umowy użyczenia. Wnioskodawca uzyskał odpowiedź, że nie ponosi w tym przypadku żadnych kosztów podatkowych.
3. Po opuszczeniu użyczonego lokalu, Wnioskodawca ponownie osobiście był zarówno w I jak i w II US z tym samym zapytaniem i uzyskał tą samą odpowiedź, czyli że nie ponosi z tytułu zawartej umowy użyczenia żadnych kosztów opodatkowania.
4. Niedawno podczas rozmowy w gronie znajomych, Wnioskodawca dowiedział się, że podobno powinien płacić jakiś podatek za użytkowania użyczonego mieszkania. Wiadomość ta zasiała we Wnioskodawcy niepokój, więc za radą koleżanki Wnioskodawca zadzwonił do Krajowej Informacji Skarbowej, gdzie uzyskał odpowiedź, że w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest zapisu dotyczącego osób fizycznych, w związku z tym, Wnioskodawca nie ponosi kosztów podatku. Jednakże, żeby mieć pewność, osoba z którą Wnioskodawca rozmawiał, poinformowała Wnioskodawcę, żeby złożyć druk o interpretację indywidualną, co też Wnioskodawca czyni.
5. Wnioskodawca podkreśla, że w użyczonym lokalu mieszkalnym nie prowadził żadnej działalności gospodarczej.
6. Ponieważ Wnioskodawca nigdy nie zalegał z żadnymi opłatami, czy też podatkami, a zdaje sobie sprawę z tego, że różne mogą być interpretacje przepisów prawa poszczególnych pracowników urzędów skarbowych, Wnioskodawca prosi o interpretację indywidualną, gdyż Wnioskodawca zaczyna żyć w strachu i obawie, że mimo informacji uzyskiwanych przez – jak myśli – kompetentnych pracowników US, w wyniku ewentualnie jakiejś kontroli, okaże się nagle, że Wnioskodawca postąpił niezgodnie z prawem podatkowym.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest biorącym w użytkowanie lokal mieszkalny na podstawie umowy użyczenia. Użyczającym jest osoba, z którą Wnioskodawca nie jest spokrewniony ani nie pozostaje z nią w stosunku pracy. W związku z zawartą umową Wnioskodawca ponosi opłaty za: czynsz i media (prąd, gaz, telewizja kablowa).

Użyczenie jest uregulowane w art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy, w zakresie przewidzianym umową i przepisami prawa.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności.

Z uwagi na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą. Użyczenie nie jest też umową wzajemną.

Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej i nie może żądać zwrotu kosztów od użyczającego. Zwykłe koszty utrzymania rzeczy to wydatki i nakłady pozwalające zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie, np. koszty konserwacji, bieżących remontów, drobnych napraw itp.

Za zwykłe koszty utrzymania rzeczy nie można uznać kosztów obciążających dłużnika niezależnie od istnienia stosunku użyczenia (np. podatków, kosztów ubezpieczenia rzeczy, opłat i innych publiczno- i prywatnoprawnych ciężarów związanych zwykle z własnością lub posiadaniem rzeczy).

Art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia źródła przychodów, m.in. w pkt 9 inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Wskazany przez ustawodawcę art. 20 ust. 1 ww. ustawy, katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera on jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do innych źródeł.

Jednocześnie, stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Ustawodawca, stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez użyte w cytowanym przepisie pojęcie nieodpłatnego świadczenia. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposobu i kryteriów ustalania ich wartości. Przyjmuje się, że przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń nie są więc rzeczy, lecz usługi.

Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że po stronie Wnioskodawcy, tj. osoby korzystającej z lokalu mieszkalnego na podstawie umowy użyczenia nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, bowiem Wnioskodawca opłaca czynsz za właściciela lokalu mieszkalnego oraz opłaty należne operatorom dostarczającym media (prąd, gaz, telewizja kablowa).

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku nieodpłatne używanie lokalu mieszkalnego – na podstawie umowy użyczenia – nie stanowi dla Wnioskodawcy nieodpłatnego świadczenia. Zatem Wnioskodawca nie podlega obowiązkowi odprowadzania podatku dochodowego z tytułu użytkowania użyczonego lokalu mieszkalnego.

Odpowiadając wprost na pytanie Wnioskodawcy – w związku z zaistniałą sytuacją, Wnioskodawca nie powinien zapłacić podatku jako osoba biorąca do używania lokal mieszkalny na podstawie umowy użyczenia. Zatem odpowiedź na pytanie – a jeśli tak, to jaki? – nie podlega interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.