Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1277/12/IK
z 29 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu 18 października 2012 r.), uzupełnionym w dniu 17, 28 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez Spółkę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez Spółkę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność gospodarczą w przemyśle wędliniarskim oraz mięsnym w oparciu o sieć zakładów produkcyjnych w całej Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje liczne inicjatywy marketingowe mające na celu promocję oferowanych przez Nią produktów, zwiększanie wolumenu sprzedaży oraz budowanie dobrych relacji z obecnymi lub potencjalnymi kontrahentami. Działalność prowadzona w tym zakresie obejmuje szereg działań polegających m.in. na nieodpłatnych wydaniach towarów produkowanych w zakładach Spółki.

W dniu 4 stycznia 2013 r. tut. organ zwrócił się do Spółki z wezwaniem o uzupełnienie przedstawionego stanu faktycznego w zakresie wskazania niezbędnych informacji celem dokonania prawidłowej interpretacji przepisów prawa podatkowego w tym zakresie. W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż niektóre z przekazywanych towarów stanowią prezenty o małej wartości, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie część przekazywanych nieodpłatnie towarów stanowi próbki w rozumieniu art. 7 ust. 7 tej ustawy. Wśród przekazywanych nieodpłatnie towarów znajdują się również takie, których nie można zakwalifikować do żadnej ze wskazanych wyżej kategorii, tj. nie stanowią one ani prezentów o małej wartości ani próbek w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. nieodpłatne przekazanie towarów wytworzonych przez Spółkę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Spółki, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów wytworzonych przez niego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wymieniają tego zdarzenia jako rodzącego obowiązek podatkowy.

W ocenie Spółki z treści art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że ustawodawca zrównał z odpłatną dostawą towarów przez podatnika czynności nieodpłatne, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka dokonuje natomiast nieodpłatnych przekazań towarów, które nie zostały nabyte przez podatnika lecz został przez podatnika wytworzone. Zdaniem Spółki zdarzenie to zatem nie wypełnia hipotezy art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Konsekwencją powyższego jest brak opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez podatnika na gruncie ww. przepisu w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r.

Spółka podkreśla, że w demokratycznym państwie prawnym niezbędne jest, aby obowiązek podatkowy wynikał wprost z przepisów ustawy. Potwierdza to m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r. w sprawie III ARN 50/92, który wskazał, że „fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej”. Obowiązku podatkowego nie można wywodzić, w szczególności, opierając się na rozszerzającej wykładni celowościowej czy też systemowej, dokonywanej na niekorzyść podatnika, tj. wyprowadzając treść normy prawnej z obowiązujących przepisów na bazie innego niż gramatyczna rodzaju wykładni, w sytuacji gdy wykładnia gramatyczna nie pozostawia wątpliwości (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie). Na kwestię tę zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w treści ww. orzeczenia, gdzie podkreślił, że „interpretacja jej przepisów (ustawy) nie może być rozszerzająca”. W tym duchu wypowiedział się także NSA w wyroku z dnia 17 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1567/08), który zwrócił uwagę, że „przedmiotu opodatkowania (czynności rodzących powstanie obowiązku podatkowego) nie można (...) domniemywać i określać go w oparciu o stosowanie wykładni celowościowej lub prowspólnotowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle treści interpretowanych przepisów, nie są objęte takim obowiązkiem”.

Do zagadnienia tego odniósł się NSA także w wyroku z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. akt I FSK 1452/10) dotyczącym opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnych przekazań towarów w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 marca 2011 r. Jak stwierdził NSA, „niedopuszczalne jest sięganie po inne metody wykładni, np. do wykładni celowościowej, mającej uzasadnić rozszerzenie zakresu opodatkowania. Tym samym nie zasługują na uwzględnienie również przywołane w skardze kasacyjnej argumenty odwołujące się do fundamentalnych zasad podatku od towarów i usług. Nie można bowiem - zwłaszcza w prawie podatkowym - konstruować norm prawnych ze znacznym odstępstwem od wyraźnego brzmienia przepisu, choćby było to racjonalne z punktu widzenia ważnych zasad ogólnych, w tym tych o znaczeniu konstrukcyjnym, rządzących mechanizmem odliczeń w tym podatku. Zgodzić się wypada z poglądem, że tego rodzaju wykładnia, prowadząca do opodatkowania po dniu 1 czerwca 2005 r. przekazania towarów na cele związane z działalnością gospodarczą, musi być uznana za dokonaną contra legem i naruszającą art. 217 Konstytucji (tak np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 1520/09, LEX nr 607591)”.

Zdaniem Spółki zasadność takiego rozumienia obowiązujących przepisów, jak zaprezentowana w niniejszym wniosku, potwierdza przygotowywana przez Ministerstwo Finansów nowelizacja przepisów Ustawy VAT (projekt z dnia 10 sierpnia 2012 r.). Zmiany które mają wejść w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., modyfikują m. in. brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy. Nowa, projektowana treść ww. przepisu uzależnia opodatkowanie nieodpłatnego przekazania towarów od tego, czy podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Ta niewątpliwie istotna zmiana w treści art. 7 ust. 2 ustawy, polegająca na rozszerzeniu treści tego przepisu (uzależniającego opodatkowanie nieodpłatnego przekazania towarów od prawa do odliczenia) o warunek istnienia prawa do odliczenia przy wytworzeniu towarów lub ich części składowych byłaby zbędna, gdyby ustawodawca twierdził, iż w obecnym stanie prawnym treść tego przepisu obejmuje również zdarzenia opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

W ocenie Spółki przyjęcie takiego toku rozumowania byłoby sprzeczne z zasadą racjonalnego ustawodawcy, a projektowaną w tym zakresie nowelizację czyniłoby bezzasadną. Spółka zwraca uwagę, że przedmiotowy art. 7 ust. 2 ustawy stanowi implementację do krajowego porządku prawnego art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, którego właściwą interpretację wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum Ltd. W ocenie Spółki, obecny kształt regulacji krajowych jest korzystniejszy dla podatników niż brzmienie odpowiednich przepisów prawa unijnego. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, w takiej sytuacji podatnicy są w pełni uprawnieni do powoływania się na korzystniejsze dla nich przepisy prawa krajowego. Fakt, iż ustawodawca nie dokonał właściwej transpozycji przepisów Dyrektywy 2006/112/WE do krajowego porządku prawnego nie może nieść za sobą negatywnych konsekwencji dla podatników. Adresatami dyrektyw nie są bowiem podatnicy, lecz państwa członkowskie. Do kwestii tych odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku składu siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2009 r. (sygn. I FPS 6/08), który zwrócił uwagę, że „w sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu krajowego, sąd - w przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik stosuje się do dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy”.

W ocenie Spółki, interpretacja indywidualna odnośnie analogicznego stanu faktycznego, przedstawiona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1269/11-3/EK), nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa podatkowego. Wskazana wyżej interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie została wydana w oparciu o wykładnię celowościową i funkcjonalną, na niekorzyść podatnika. Tymczasem w prawie podatkowym prymat wiedzie wykładnia gramatyczna, szczególnie w odniesieniu do przepisów kształtujących obowiązki podatników. Zdaniem Spółki z literalnego brzmienia przepisów nie sposób jednak uznać, że nieodpłatne przekazanie towarów wytworzonych przez podatnika podlega opodatkowaniu.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że zaprezentowana wyżej argumentacja wraz z przywołanym orzecznictwem w pełni potwierdzają zasadność poglądu przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia;
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Art. 7 ust. 4 ww. ustawy definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy, przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne, bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Z treści przytoczonych przepisów wynika również, że nieodpłatne przekazanie w celach promocyjno-reklamowych próbek, umożliwiających klientom (potencjalnym klientom) poznanie właściwości i efektów działania towarów oferowanych przez podatnika, a dzięki temu wychwycenie ich zalet lub wad oraz różnic w porównaniu z innymi produktami dostępnymi na rynku, stanowi przekazanie próbek i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy jednak zauważyć, że o uznaniu towaru za próbkę, obok innych przesłanek, decyduje brak charakteru handlowego przekazania, oceniany ze względu na ilość lub wartość przekazywanych przez podatnika próbek. Podstawowym celem nie jest zaspokojenie potrzeb konsumenta końcowego. Kryteria te należy przy tym odnieść do próbek towarów przekazywanych przez podatnika danemu odbiorcy w danym okresie.

W sytuacji, gdy pokrywają one lub mogą pokryć – ze względu na swoją ilość lub wartość – jego potencjalne zapotrzebowanie na dany towar lub część tego zapotrzebowania, eliminując lub ograniczając potrzebę dokonania zakupów tego towaru, uznać należy, że wspomniana przesłanka nie jest spełniona, a co za tym idzie nie ma również zastosowania wyłączenie z opodatkowania w oparciu o art. 7 ust. 3 ustawy, który jako przepis szczególny i wyjątkowy nie powinien być interpretowany w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu jego stosowania.

Analizując treść art. 7 ust. 2 ustawy należy wskazać, iż opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a zgodnie z pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie – tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Warto w tym miejscu przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 30 września 2010 r. sygn. C-581/08 w sprawie EMI Group Ltd v. The Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, gdzie Trybunał zdefiniował próbkę jako „egzemplarz okazowy produktu, mający na celu promocję jego sprzedaży i pozwalający na ocenę jego cech i właściwości bez wykorzystania końcowego innego niż nieodłącznie powiązane z takimi działaniami promocyjnymi. Prawo krajowe nie może ograniczyć tego pojęcia w sposób ogólny jedynie do egzemplarzy okazowych mających postać inną niż przeznaczona do sprzedaży lub jedynie do pierwszego z serii jednakowych egzemplarzy okazowych przekazywanych przez podatnika na rzecz tego samego odbiorcy bez uwzględnienia charakteru przedstawianego produktu oraz okoliczności gospodarczych właściwych dla każdej czynności przekazania egzemplarzy okazowych”.

Powyższy wyrok dotyczył wykładni art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EEC (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.) - zdanie drugie - wyłączającego przekazanie próbek towarów i prezentów o małej wartości z opodatkowania podatkiem VAT.

Art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie uregulowanym w art. 16 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.) stanowi, iż wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w przemyśle wędliniarskim oraz mięsnym. W ramach prowadzonej działalności podejmuje liczne inicjatywy marketingowe w celu promocji produkowanych towarów poprzez zwiększenie ich sprzedaży oraz budowanie dobrych relacji z obecnymi lub potencjalnymi kontrahentami. Część towarów, będących przedmiotem nieodpłatnego przekazania stanowią prezenty o małej wartości, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, część stanowi próbki. Natomiast wśród przekazywanych nieodpłatnie towarów znajdują się również takie, których nie spełniają ww. kryteriów.

Spółka powzięła wątpliwości, dotyczące opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, z uwagi na fakt, iż przedmiotowe towary zostały przez Nią wytworzone.

Analizując przedstawione regulacje prawne na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż nieodpłatne przekazanie towarów wytworzonych przez Spółkę co do zasady stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy.

Jednakże za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Podkreślenia wymaga fakt, iż próbka reprezentuje cechy produktu gotowego, a zatem, aby mogła służyć jako przykład, musi zachować wszystkie istotne cechy charakterystyczne substancji lub towarów, których dotyczy. Co do zasady przedmioty będące w stanie w całości lub w części zaspokoić potrzeby danego kontrahenta, związane z danym produktem, nie można uważać za próbkę.

Wobec powyższego nieodpłatne przekazanie towarów, stanowiących próbki oraz prezenty o niskiej wartości, mające poszerzyć wolumen sprzedaży, zachęcić kontrahentów do zakupów produktów wytwarzanych przez zakłady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 7 ust. 3 w związku z art. 7 ust. 7 ustawy, przy założeniu, że faktycznie ilość lub wartość przekazywanych przez Wnioskodawcę próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Odnosząc się z kolei do przekazania towarów wytworzonych prze Spółkę, które nie spełniają ww. kryteriów stwierdzić należy, iż zastosowanie znajdzie - wbrew twierdzeniu przedstawionemu we wniosku - art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że takie przekazania podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na fakt, iż Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku związanego z ich nabyciem (wytworzeniem).

Wskazać należy, iż pojecie „przy nabyciu”, zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy, należy rozumieć szeroko, tj. w pojęciu tym mieści się również nabycie poszczególnych środków produkcji służących wytworzeniu przekazywanych nieodpłatnie towarów. Sformułowanie użyte przez ustawodawcę odpowiada przepisom unijnym, dla których bez znaczenia pozostaje kwestia pochodzenia towaru (czy został nabyty, czy wytworzony). Istotne jest bowiem prawo do odliczenia, które przysługiwało podatnikowi w związku z towarem, który ma być przedmiotem nieodpłatnego przekazania. Niewątpliwie Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wytworzeniem przedmiotowych towarów. Zastosowanie wykładni gramatycznej w odniesieniu do tego przepisu - jak proponuje Spółka - jest niewystarczające i naruszałoby zasady równego traktowania podmiotów prawa podatkowego, poprzez uprzywilejowanie sytuacji producentów w odniesieniu do podmiotów działających w zakresie handlu, co na gruncie prawa podatkowego jest niedopuszczalne.

A zatem w przypadku przekazywania towarów, których celem nie jest zaspokojenie potrzeb konsumenta końcowego, ale doprowadzenie do wzrostu ilości transakcji dokonywanych przez Spółkę – to nieodpłatne przekazanie towarów, jako spełniające definicję próbek oraz prezentów o małej wartości - zgodnie z art. 7 ust. 3 w związku z art. 7 ust. 4 i ust. 7 – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast w pozostałych przypadkach takie przekazanie, stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy.

Nadmienić należy, iż niniejsza interpretacja nie narusza zasad demokratycznego państwa prawa, ponieważ skutki podatkowoprawne dokonywanych przez Spółkę czynności zostały precyzyjnie określone w ustawie podatkowej, w tym przypadku w ustawie o podatku od towarów i usług. Zatem powołany przez Spółkę wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r. (III ARN 50/92) oraz orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2011 r. (I FSK 1452/10) nie znajdują odniesienia w przedmiotowej sprawie.

Wskazać należy, że zmiana treści art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, która będzie obowiązywać od 1 kwietnia 2013 r. na podstawie odpowiednio art. 1 pkt 4 lit. a), b), c) ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z dnia 7 grudnia 2012 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), stanowi doprecyzowanie, a nie rozszerzenie dotychczasowych przepisów. Nowelizacja ustawy w zakresie art. 7 ust. 2 potwierdza opodatkowanie nieodpłatnego przekazania towarów, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawa do odliczenia podatku poniesionego w związku z ich nabyciem, importem lub wytworzeniem tych towarów lub ich części składowych. Wyszczególnienie ww. czynności usuwa dotychczasowe wątpliwości interpretacyjne, zachowując jednocześnie cel określony w Dyrektywy 2006/112/WE w tym zakresie.

W świetle zmian treści art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów, które nastąpiły z dniem 1 kwietnia 2011 r., na mocy ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), zarzut Spółki, dotyczący niewłaściwej transpozycji przepisów Dyrektywy 2006/112/WE stracił na aktualności. Dokonana zmiana przepisu uwzględnia bowiem wytyczne interpretacyjne zawarte w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak również oddaje w pełni sens art. 16 Dyrektywy. Ustawodawca odstąpił od wskazywania celu przeznaczenia oraz podmiotu, na rzecz którego dokonywane jest nieodpłatne przekazanie. Obecne brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie nieodpłatne przekazania, należących do podatników towarów niezależnie od tego, czy następują one na cele prowadzonej działalności gospodarczej, czy też nie. Zatem – wbrew twierdzeniu Spółki – ww. brzmienie nie jest korzystniejsze od przepisów unijnych w tym zakresie.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż zarówno regulacje unijne, jak i krajowe przewidują opodatkowanie czynności nieodpłatnego przekazania towarów dokonywanych przez Spółkę, z wyłączeniem towarów wymienionych w art. 7 ust. 3 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – ( t.j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.