Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.590.2021.1.KO
z 29 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z 8 lipca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania opłaty z tytułu braku zwrotu karnetu będącego własnością … – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania opłaty z tytułu braku zwrotu karnetu będącego własnością ….

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Gmina prowadzi działalność na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2019 r., poz. 506 ze zm.). Jednostką organizacyjną Gminy jest Gminny Ośrodek…., prowadzący działalność jako samorządowy zakład budżetowy, zwany w dalszej części G. G został utworzony uchwałą nr … Rady Gminy z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie: „utworzenia zakładu budżetowego pn. „…” zmienionej uchwałą nr … Rady Gminy … z dnia 21 lutego 2008 r., zmienionej uchwałą nr … Rady Gminy … z dnia 23 grudnia 2010 r., zmienionej uchwałą nr … Rady Gminy … z dnia 22 czerwca 2011 r. zmienionej uchwałą nr … Rady Gminy … z dnia 28 czerwca 2012r.

G nie posiada osobowości prawnej a rozliczeń z tytułu podatku VAT dokonuje łącznie z Gminą (zgodnie z przepisami o centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług). G posługuje się NIP-em Gminy. G prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 869 ze zm.). Siedzibą zakładu (ul….) a terenem działania jest Gmina (województwo …).

Celem działalności G jest realizacja zadań własnych Gminy o charakterze użyteczności publicznej z zakresu kultury fizycznej, turystyki, sportu, rekreacji i rehabilitacji, w tym utrzymywania terenów zielonych i urządzeń sportowych.

Do podstawowych realizowanych przez Zakład zadań statutowych - zadań o charakterze użyteczności publicznej na rzecz zaspokajania potrzeb mieszkańców Gminy należy w szczególności:

• upowszechnianie i rozwój kultury fizycznej w celu wykorzystania obiektu do prowadzenia zajęć szeroko pojętego wychowania fizycznego, różnych form kultury fizycznej oraz usług sportowo rekreacyjnych,
• edukacji z wykorzystaniem funkcji obiektu, w szczególności prowadzenia kursów/lekcji pływania, zajęć rekreacyjnych typu Aquaaerobik,
• usług związanych z promowaniem imprez sportowych i rekreacyjnych.
  
  

W ramach swojej działalności statutowej powyższe zadania realizowane są głównie poprzez organizowanie form indywidualnej aktywności ruchowej oraz zespołowego uczestniczenia w kulturze fizycznej.

G zgodnie z decyzją nr … Wójta Gminy z dnia 27 czerwca 2012 r. zarządza w formie trwałego zarządu obiektem krytego basenu kąpielowego w położonego….

Zgodnie z PKWiU przedmiotem działalności Zakładu jest grupowanie 93.11.10,0 obejmuje „usługi związane z działalnością obiektów sportowych na otwartym powietrzu lub halowych obiektów sportowych, takich jak: stadiony i areny sportowe, lodowiska, baseny, boiska sportowe, pola golfowe, tory do gry w kręgle, korty tenisowe itp.,”.

W ramach statutowego zadania - organizacji form indywidualnej aktywności ruchowej m.in. udostępniamy mieszkańcom pływalnię. Osoby chcące korzystać z basenu są zobowiązane zaakceptować jej Regulamin i postępować według ustalonych w nim zasad.

Zgodnie z nim korzystanie z pływalni jest odpłatne, a szczegółowy wykaz opłat za poszczególne usługi pływalni jest publikowany w cenniku.

W ramach zadania utrzymywania i udostępniania obiektu w jednostce funkcjonują narzędzia dyscyplinujące klientów do poszanowania majątku G w postaci dodatkowych opłat, które nie stanowią źródła zarobkowania ani należności za świadczone usługi: opłaty za niezwrócenie rzeczy typu: brak zwrotu powierzonych kluczyków szafkowych, plastikowych kart identyfikacyjno/rozliczeniowych.

W celu zapewnienia sprawnej obsługi użytkowników pływalni w ramach istniejącej infrastruktury wprowadzone są tzw. karnety - plastikowe karty wielokrotnego użytku - będące nośnikiem identyfikującym klientów indywidualnych. Zgodnie z Regulaminem przedmiotowe karnety stanowiły własność Zakładu i były wydawane klientom chcącym korzystać z pływalni w dłuższym okresie bez przenoszenia prawa na klientów do rozporządzania nimi jako właściciele.

W chwili wydawania karnetu klienci zobowiązani byli uiścić za niego kaucję w wysokości 10 zł, która była im zwracana w chwili zwrotu nieuszkodzonego nośnika po wykorzystaniu dostępnych środków na usługi lub upływie daty ich ważności.

Po odbiorze karty Klienci dokonywali zakupu usług wg cennika i przy jej pomocy karty z nich korzystali/ rozliczali się.

Karty po zwrocie przez użytkowników podlegały ponownej aktywacji i były wydawane kolejnym klientom pływalni czyli dany karnet pozostaje w obiegu do czasu jego fizycznej likwidacji przez G z uwagi na zużycie lub uszkodzenie.

Podkreślenia wymaga fakt, że karnetu nie da się wykorzystać w żaden inny sposób niż określony w Regulaminie jednostki.

Znaczna część klientów nie dokonywała wskazanych w Regulaminie zwrotów otrzymanych karnetów co spowodowało konieczność zakupu przez Państwa kolejnych kart w celu zapewnienia efektywnej obsługi kolejnych klientów (wzrastała suma zebranych kaucji). Wskazywanym przez klientów powodem braku zwrotu karnetów było ich zagubienie, zniszczenie lub po prostu brak wiedzy co się z nim stało.

W celu kompleksowego rozwiązania narastającego problemu braku karnetów dla nowych użytkowników obiektu wezwano (pod rygorem utraty kaucji) klientów, którzy pomimo utraty ważności karnetu nie rozliczyli się z niego do ich zwrotu G.

Po upływie terminu wezwania dokonali Państwo unieważnienia niezwróconych pomimo wezwania karnetów.

Pobrane od tych klientów kaucje zostały wykorzystane jako opłata manipulacyjna o charakterze kary umownej związanej z poprzednio zaakceptowanym przez danego klienta Regulaminem za niezwrócone karnety.

Opłata (pobrana z kaucji) spełniła funkcję odszkodowawczą za poniesione straty w Państwa infrastrukturze (i rekompensatę braku korzyści w związku z mniejszą liczbą klientów, których mogliby Państwo obsłużyć w tym zakresie). W praktyce uzyskane w ten sposób środki zostały przeznaczone na naprawienie wyrządzonej Państwu szkody poprzez zakup nowych karnetów do obsługi nowych użytkowników obiektu.

Odszkodowanie jest zdefiniowane w Kodeksie Cywilnym jako zapłata za poniesione przez kogoś straty ale jako pojęcie nie jest precyzyjnie określone w ustawie o podatku od towarów i usług co spowodowało trudność w określeniu czy „nasze odszkodowanie” jest czynnością podlegającą opodatkowaniu Vat czy też nie podlega temu opodatkowaniu.

Podjęta została z ostrożności decyzja o objęciu opłat z powyższego tytułu 23% maksymalną stawką VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłata odszkodowawcza z tytułu braku zwrotu karnetu będącego własnością G podlega opodatkowaniu VAT, a jeśli tak to jaką należy dla niej zastosować stawkę VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1. Art. 7 ust. 1 i art. 8 ust 1. „ustawy o podatku od towarów i usług” z dnia 11 marca 2004 r. co do zasady każde świadczenie usług jest opodatkowane i można powiedzieć, że jest to wyrazem powszechności opodatkowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Aby jednak daną czynność uznać za świadczenie usług (w rozumieniu ustawy czyli szerszym pojęciu niż powszechnie przyjęte) powinny być spełnione łącznie poniższe warunki:

• w następstwie zobowiązania nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia oraz
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne czyli wynagrodzenie od nabywcy.
  
  

Aby czynność podlegała opodatkowaniu musi więc istnieć bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym czyli wynagrodzeniem. Otrzymana zapłata jest więc konsekwencją wykonania świadczenia, a wynagrodzenie jest należne za wykonane świadczenie.

W ocenie Państwa przedstawiona sytuacja utrata karty przez klienta (w postaci braku zwrotu karnetu) nie spowoduje, że podmiot, który go nie zwróci uzyska od G jakiekolwiek świadczenie lub korzyści - karnet zostaje unieważniony, nie można dalej się nim posługiwać a w konsekwencji pobrana od niego opłata karna nie będzie należnością za wykonane usługi. Klienci nie otrzymują w zamian za uiszczoną opłatę żadnych świadczeń od G.

W obrocie gospodarczym nie funkcjonuje pojęcie świadczenia usługi w postaci niezwrócenia „użyczonej własności” więc w konsekwencji nie można uznać pobranej w ramach tej czynności opłaty karnej jako wynagrodzenia.

W przypadku Państwa funkcja przedmiotowej opłaty - a jest nią odszkodowanie (rekompensata za szkodę) - powoduje, że nie mieści się ona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT.

Opłata jest nakładana na klientów tylko w przypadku utraty karty co jest równoznaczne z brakiem ich zwrotu.

Reasumując, przedmiotowe opłaty nie stanowią źródła Państwa zarobkowania, nie służą działalności zarobkowej a dokonana czynność nie przysporzyła żadnych bezpośrednich korzyści Państwa jednostce jak i byłym klientom.

Opłaty za niezwrócenie do jednostki sektora finansów publicznych użyczonych rzeczy są więc tylko i wyłącznie sankcją cywilną (odszkodowaniem).

Z uwagi na powyższe uważają Państwo, że pobrana przez Państwa opłata w konsekwencji nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT a tym samym ustalenie stawki podatku stanie się w tej sytuacji bezprzedmiotowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z wniosku wynika, że w celu zapewnienia sprawnej obsługi użytkowników pływalni w ramach istniejącej infrastruktury wprowadzone są tzw. karnety - plastikowe karty wielokrotnego użytku - będące nośnikiem identyfikującym klientów indywidualnych. Zgodnie z Regulaminem przedmiotowe karnety stanowiły własność Zakładu i były wydawane klientom chcącym korzystać z pływalni w dłuższym okresie bez przenoszenia prawa na klientów do rozporządzania nimi jako właściciele. W chwili wydawania karnetu klienci zobowiązani byli uiścić za niego kaucję w wysokości 10 zł, która była im zwracana w chwili zwrotu nieuszkodzonego nośnika po wykorzystaniu dostępnych środków na usługi lub upływie daty ich ważności. Po odbiorze karty Klienci dokonywali zakupu usług wg cennika i przy jej pomocy karty z nich korzystali/rozliczali się. Karty po zwrocie przez użytkowników podlegały ponownej aktywacji i były wydawane kolejnym klientom pływalni czyli dany karnet pozostaje w obiegu do czasu jego fizycznej likwidacji przez G z uwagi na zużycie lub uszkodzenie. Znaczna część klientów nie dokonywała wskazanych w Regulaminie zwrotów otrzymanych karnetów co spowodowało konieczność zakupu przez Państwa kolejnych kart w celu zapewnienia efektywnej obsługi kolejnych klientów (wzrastała suma zebranych kaucji). Wskazywanym przez klientów powodem braku zwrotu karnetów było ich zagubienie, zniszczenie lub po prostu brak wiedzy co się z nim stało. W celu kompleksowego rozwiązania narastającego problemu braku karnetów dla nowych użytkowników obiektu wezwano (pod rygorem utraty kaucji) klientów, którzy pomimo utraty ważności karnetu nie rozliczyli się z niego do ich zwrotu G. Po upływie terminu wezwania dokonali Państwo unieważnienia niezwróconych pomimo wezwania karnetów. Pobrane od tych klientów kaucje zostały wykorzystane jako opłata manipulacyjna o charakterze kary umownej związanej z poprzednio zaakceptowanym przez danego klienta Regulaminem za niezwrócone karnety.

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii braku opodatkowania opłaty z tytułu braku zwrotu karnetu będącego własnością G.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia kaucji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN „kaucją” jest suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej - wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest to bowiem otrzymanie części należności, nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Konsekwencją powyższego jest uznanie, że uzyskiwana przez Państwa kaucja, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi zwróceniu karnetu nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, gdyż nie stanowi zapłaty z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zagadnienie kar umownych, które regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), Tytuł VII „Wykonanie zobowiązań i skutki ich niewykonania”, Dział II „Skutki niewykonania zobowiązań” (dalej: k.c.).

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 k.c. wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej. Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi. Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęcia „odszkodowanie”. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl postanowień art. 471 ustawy Kodeks cywilny, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że opłata o charakterze kary umownej z tytułu braku zwrotu karnetu będącego własnością G nie stanowi zapłaty z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. Zatem ww. opłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Bowiem jak wskazali Państwo w chwili wydawania karnetu klienci zobowiązani byli uiścić za niego kaucję w wysokości 10 zł, która była im zwracana w chwili zwrotu nieuszkodzonego nośnika. Znaczna część klientów nie dokonywała wskazanych w Regulaminie zwrotów otrzymanych karnetów. Po upływie terminu wezwania dokonali Państwo unieważnienia niezwróconych pomimo wezwania karnetów. Pobrane od tych klientów kaucje zostały wykorzystane jako opłata manipulacyjna o charakterze kary umownej związanej z poprzednio zaakceptowanym przez danego klienta Regulaminem za niezwrócone karnety.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.