INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2011 r. (data wpływu 6 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia proporcji w jakiej wydatki inwestycyjne będą stanowiły wartość początkową środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia proporcji w jakiej wydatki inwestycyjne będą stanowiły wartość początkową środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji i handlu meblami. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje wg liniowej, 19% stawki podatku. Podobną działalność gospodarczą prowadzi również Jej mąż.

W kwietniu 2011 r. na prawach wspólności ustawowej, Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła grunt przeznaczony pod zabudowę. Na powyższej nieruchomości zamierzają wybudować budynki trwale z gruntem związane oraz infrastrukturę (plac manewrowy), które po oddaniu do użytku, będą służyły jako zaplecze produkcyjne, magazynowe, handlowe i biurowe dla obu firm, tj. firmy Wnioskodawczyni, jak i firmy Jej męża.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakiej proporcji wydatki na realizację opisanych inwestycji będą stanowiły wartości początkowe powstałych środków trwałych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, treść art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W świetle powyższego, jeśli Wnioskodawczyni oraz Jej mąż prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami nieruchomości, na której zostaną wybudowane środki trwałe, które będą wykorzystywane przez oboje małżonków na cele związane z prowadzonymi przez nich odrębnie firmami, to każdy z nich ma prawo do zaliczenia w koszty swojej działalności odpisów amortyzacyjnych, pod warunkiem wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych, proporcjonalnie do posiadanego udziału, tj. 50%.

Wnioskodawczyni uważa, iż w sytuacji, gdy na gruncie stanowiącym wspólność majątkową małżonków, małżonkowie wytworzą środki trwałe trwale z tym gruntem związane (budynki, place manewrowe), i środki te każdy z nich będzie wykorzystywać na cele związane z prowadzonymi przez nich odrębnie działalnościami gospodarczymi, wydatki na wytworzenie tych środków będą stanowiły wartość początkową tych składników majątku w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział każdego z małżonków w ich własności (po 50%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Przepis ten wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zatem, w przypadku, gdy małżonkowie składniki majątku stanowiące ich współwłasność wykorzystują w działalności prowadzonej odrębnie, wartość początkową tych środków trwałych należy ustalić w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział małżonków we współwłasności tych składników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2011 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem, nabyła na prawach wspólności ustawowej, grunt przeznaczony pod zabudowę. Na powyższej nieruchomości zamierzają wybudować budynki trwale z gruntem związane oraz infrastrukturę (plac manewrowy), które będą wykorzystywane do celów działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie przez Wnioskodawczynię oraz Jej męża.

Kwestię stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.). Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku.

Współwłasność bowiem, skoro nie została wyłączona, ani zniesiona prawomocnym wyrokiem sądu, bądź umową majątkową małżeńską – rodzi prawo korzystania z rzeczy na równych zasadach przez każdego z małżonków, w tym pobierania pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.

Generalnie zatem, każdy z małżonków, który wykorzystuje składnik majątku objęty wspólnością majątkową w odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej, ma prawo ustalić jego wartość początkową proporcjonalnie do posiadanego udziału w majątku wspólnym.

Jednak w sytuacji, gdy małżonkowie wykorzystują w nierównych częściach składnik majątku stanowiący ich współwłasność w odrębnie prowadzonych działalnościach, co zostanie stosownie udokumentowane, dopuszczalne jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych w oparciu o rzeczywiste proporcje ich wykorzystania. Takie stanowisko nie jest sprzeczne z postanowieniami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, którego art. 341 stanowi, że każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Reasumując, w sytuacji gdy Wnioskodawczyni oraz Jej mąż prowadzą odrębnie działalność gospodarczą i dla celów tej działalności wykorzystywać będą składniki majątku, tj. budynki wraz z infrastrukturą, stanowiące ich wspólność majątkową małżeńską, usytuowane na gruncie stanowiącym ich współwłasność, to Wnioskodawczyni ma prawo ustalić wartość początkową tych środków trwałych zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. proporcjonalnie do posiadanego udziału we własności tych składników majątku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na powyższe niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.