Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.507.2020.2.PG
z 28 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2020 r. (data wpływu 20 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 stycznia 2021 r. (data wpływu 19 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zastosowania na fakturach oznaczenia „Mechanizm Podzielonej Płatności” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zastosowania na fakturach oznaczenia „Mechanizm Podzielonej Płatności”. Wniosek uzupełniono w dniu 19 stycznia 2021 r. o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie wyjaśnienia, czy w przypadku sprzedaży krajowej preparatów będących dodatkami do paliw, od których odprowadza się akcyzę, gdy kwota faktury przekroczy 15 000 PLN, sprzedający jest/będzie zobowiązany do oznaczania faktury Mechanizmem Podzielonej Płatności (dalej MPP) w związku z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535), zwanej dalej „Ustawą VAT”.

Opis działalności Spółki i stanu faktycznego.

Spółka prowadzi sprzedaż produktów z szeroko pojętej branży chemii samochodowej, w tym autokosmetyków, płynów chłodniczych, hamulcowych i do spryskiwaczy szyb, olejów silnikowych, przekładniowych i hydraulicznych, środków smarnych, dodatków do oleju i paliwa, odświeżaczy powietrza oraz podstawowego wyposażenia dla kierowców takiego jak produkty do napraw awaryjnych, żarówki, klucze do kół, podnośniki samochodowe, opaski kablowe i zaciskowe, a także dla warsztatów – m.in. szlifierki, pistolety lakiernicze. Zdobyte przez lata doświadczenie i ciągły rozwój doprowadziły do zbudowania szerokiej oferty ponad tysiąca różnych produktów oferowanych klientom w Polsce oraz za granicą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Dodatki do paliw dystrybuowane przez Wnioskodawcę, są wyrobami akcyzowymi produkowanymi na składzie podatkowym, od których jest płacony podatek akcyzowy. Stawka podatku akcyzowego jest taka sama jak od paliwa do którego ten dodatek jest dedykowany. Wnioskodawca zakupuje te wyroby z zapłaconym podatkiem akcyzowym, informacja o wysokości zapłaconego podatku akcyzowego znajduje się na fakturze zakupu.

Ta właśnie grupa produktów budzi u Wnioskodawcy wątpliwość w zakresie nie stosowania dla nich Mechanizmu podzielonej płatności.

Odnosząc się do zapisów ustawy o VAT, obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności powstaje gdy spełnione są dwa warunki:

1. Kwota należności wynikająca z faktury przekracza 15 000 PLN lub równowartość tej kwoty.
2. Na fakturze znajdują się towary lub usługi z załącznika nr 15 Ustawy o VAT

(art. 108 pkt la ustawy o VAT przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności).

Istotne są więc produkty wskazane w załączniku nr 15, a w szczególności te z poz. 92 i 93 załącznika nr 15 ustawy o VAT odnoszącego się do przepisów o podatku akcyzowym:

• Benzyny silnikowe, oleje napędowe, gazy przeznaczone do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
• Oleje opałowe oraz oleje smarowe – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.
  
  

W myśl ustawy o podatku akcyzowym, dodatki do paliw:

1. Nie są paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.
2. Nie są olejami smarowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.
   
   

Poz. 92 załącznika nr 15 ustawy o VAT mówi o benzynach silnikowych, olejach napędowych i gazach przeznaczonych do napędu silników spalinowych – czyli de facto o paliwach silnikowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

W odniesieniu do powyższej definicji dodatki do paliw silnikowych nie spełniają warunku stawianego przez definicję – tzn. nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych. Ich bezpośrednim przeznaczeniem nie jest napęd silników a poprawa właściwości układów paliwowych.

Ustawa o podatku akcyzowym nie klasyfikuje dodatków do paliw jako paliw silnikowych. W załączniku nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym wymienia je jako produkty akcyzowe.

Poz. 44. Pozostałe wyroby przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa silnikowe lub paliwa opałowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych lub paliw opałowych. Ustawa nie wskazuje jak widać, że dodatki i domieszki do paliw należy traktować jako paliwa silnikowe.

W ocenie Wnioskodawcy dodatki do paliw nie spełniają kryterium zawartym w poz. 92 załącznika nr 15.

Wnioskodawca natrafił jednak na orzecznictwa, które budzą wątpliwość w zakresie klasyfikacji dodatków do paliw jako paliw silnikowych. Idąc w ślad za tym orzecznictwem należy uznać, że preparaty od których opłacana jest akcyza i które wlewane są do paliwa silnikowego należy traktować jako paliwa silnikowe.

Powołując się na wyrok Afton Chemical, EU:C:2008:751 pkt 40 oraz 41:

„Trybunał przyjął w tym względzie, iż z art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/96 wynika, że ustawodawca Unii Europejskiej zamierzał potraktować dodatki dodawane do paliw silnikowych w taki sam sposób jak paliwa silnikowe, niezależnie od natury tych dodatków, wyłącznie z uwagi na fakt, iż są one dodawane do tychże paliw, tak by poddać je tej samej regulacji podatkowej co same paliwa (zob. wyrok Afton Chemical, EU:C:2008:751, pkt 40).

Od chwili bowiem, gdy dodatek zostaje dodany do paliwa silnikowego, nie jest już możliwe odróżnienie paliwa jako takiego od dodatku, z którym zostało ono zmieszane, bez przeprowadzania szczegółowej analizy chemicznej. Tym samym jeżeli dodatki do paliw silnikowych nie miałyby być poddane opodatkowaniu jako paliwo silnikowe, powstałoby ryzyko nadużyć wynikające z faktu, iż kontrole byłyby co najmniej utrudnione; niezbędne byłoby bowiem w każdym poszczególnym przypadku dokonanie analizy składników mieszanki w celu ustalenia zawartych w niej proporcji paliwa silnikowego i dodatku (zob. wyrok Afton Chemical, EU:C:2008:751, pkt 41)”.

Ww. wyrok potwierdza zatem, że dodatki do paliw powinny być potraktowane tak samo jak paliwa silnikowe.

Podobne stanowisko wydano w interpretacji indywidualnej IPPP3/443-257/11-3/KB z dnia 17 maja 2011 r.:

„(...) przez dodatki lub domieszki do paliw silnikowych należy rozumieć wyroby dodawane do tych paliw w celu poprawy ich właściwości, np. smarowych, myjących, kalorycznych, z wyjątkiem substancji stosowanych do znakowania i barwienia, o których mowa w ustawie. W tym przypadku nie ma znaczenia kod CN takich wyrobów, muszą one być jedynie przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych. W związku z tym jeżeli wyroby będące przedmiotem wniosku o kodzie CN 3811 zostaną przeznaczone jako komponent (dodatek) paliw silnikowych należy uznać go za paliwo silnikowe (...)”.

Jak widać, z jednej strony mamy ustawę o podatku akcyzowym, na którą powołuje się organ w załączniku nr 15 do ustawy o VAT i która nie klasyfikuje dodatków do paliw silnikowych jako paliw silnikowych a z drugiej strony mamy orzecznictwo, które każe traktować dodatki do paliw jako paliwa silnikowe.

W związku z tym, że traktowanie dodatków do paliw jako paliw silnikowych jest ściśle związane z ograniczeniem nadużyć podatkowych o czym wspomniano w wyroku (Afton Chemical, EU:C:2008:751, pkt 41) i taki również cel miało wprowadzenie przepisów wprowadzających Mechanizm Podzielonej Płatności

[(…) Celem proponowanego rozwiązania jest zapewnienie większej stabilności wpływów z tytułu podatku od towarów i usług, ale również zapobieganie unikaniu płacenia podatku od towarów i usług, co zapewni większe bezpieczeństwo podatkowe, pewność prowadzenia działalności gospodarczej oraz zachowanie równych zasad konkurencji. (...) – uzasadnienie do Ustawy (…)]

zasadnym wydaje się oznaczać dodatki do paliw, od których odprowadzana jest akcyza jako Produkty Wrażliwe z załącznika nr 15, pomimo tego że ustawa o podatku akcyzowym nie kwalifikuje w sposób jasny dodatków do paliw jako paliwa silnikowe.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 stycznia 2021 r. Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytania:

1. Wskazanie jakich towarów (dodatków do paliw) dotyczą wątpliwości Wnioskodawcy. Proszę podać ich kody klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm.)
   
   Wnioskodawca jest dystrybutorem następujących dodatków do paliw:
   
   Tabele - załącznik .pdf
   
   
2. Wskazanie czy preparaty będące dodatkami do paliw, o których mowa w pytaniu we wniosku, są wyrobami energetycznymi przeznaczonymi do użycia, oferowanymi na sprzedaż lub używanymi do napędu silników spalinowych. Proszę wskazać czy Wnioskodawca przeznacza do użycia, oferuje na sprzedaż lub używa te dodatki do paliw do napędu silników spalinowych, czy też przeznacza do użycia, oferuje na sprzedaż lub używa te towary jako wyłącznie dodatki do paliw silnikowych?
   
   Preparaty o których Wnioskodawca pisze we wniosku są oferowane na sprzedaż lub używane jako wyłącznie dodatki do paliw silnikowych, nie są one używane do napędu silników spalinowych.
   
   
3. Czy sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw objęte zakresem postawionego we wniosku pytania, są paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym przeznaczonymi do użycia, oferowanymi do sprzedaży lub używanymi do celów opałowych? Proszę wskazać czy Wnioskodawca przeznacza do użycia, oferuje na sprzedaż lub używa te dodatki do paliw do celów opałowych?
   
   Sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw nie są paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym oferowanymi do sprzedaży lub używanymi do celów opałowych.
   
   
4. Czy sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw objęte zakresem postawionego we wniosku pytania, są olejami opałowymi lub olejami smarowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym?
   
   Sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw nie są olejami opałowymi lub olejami smarowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.
   
   
5. Czy Wnioskodawca dokonuje sprzedaży produktów, o których mowa w pytaniu we wniosku na rzecz innych podatników?
   
   Tak, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży produktów, o których mowa w pytaniu we wniosku na rzecz innych podatników.
   
   
6. Czy faktura wystawiana przez Wnioskodawcę z tytułu dostawy ww. produktów jest na kwotę należności ogółem (kwotę brutto), o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, tj. przekraczająca 15 000 zł lub jej równowartość?
   
   Faktury wystawiane przez Wnioskodawcę zawierające produkty wymienione we wniosku mogą przekraczać kwotę należności ogółem (kwotę brutto), o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, tj. przekraczająca 15 000 zł lub jej równowartość, co uzależnione jest od wielkości zamówienia składanego przez klienta Wnioskodawcy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży krajowej preparatów będących dodatkami do paliw, od których odprowadza się akcyzę, gdy kwota faktury przekroczy 15 000 PLN sprzedający jest/będzie zobowiązany do oznaczania faktury „Mechanizmem Podzieloną Płatności” (dalej: MPP) w związku z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535), zwanej dalej „Ustawą VAT”?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze niejasność przepisów w zakresie traktowania dodatków do paliw jako paliw silnikowych zdaniem Wnioskodawcy:

• dodatki do paliw są produktami akcyzowymi,
• dodatki do paliw nie są klasyfikowane przez ustawę o podatku akcyzowym jako paliwa silnikowe w sposób jednoznaczny,
• załącznik nr 15 do ustawy o VAT nie wymienia dodatków do paliw jako produktów wrażliwych.
  
  

Przyjęte dotychczas interpretacje w zakresie klasyfikacji dodatków do paliw każą traktować je jako paliwa silnikowe – co ma związek z możliwością występowania nadużyć w zakresie kontroli czy dany preparat jest tylko dodatkiem czy paliwem.

Mając na uwadze argumentację Ministerstwa w zakresie wprowadzenia przepisów wspomagających ściąganie podatków i uszczelnienia wpływów z tych podatków Wnioskodawca uznaje za zasadną argumentację Ministerstwa a tym samym kwalifikuje dodatki do paliw od których odprowadzana jest akcyza jako paliwa silnikowe – tym samym oznacza je jako produkty wrażliwe z załącznika nr 15. Wnioskodawca swoim stanowiskiem chce potwierdzić, że jego celem nie jest unikanie odpowiedzialności z tytułu podatków, a dokonana przez Wnioskodawcę kwalifikacja ma na celu zapewnienie jak najlepszego podejścia do klasyfikacji i spełnienia założeń wprowadzonych przepisów.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy jeśli wartość wystawionej faktury sprzedaży przekracza kwotę 15 000 PLN i sprzedaż dotyczy dodatków do paliw od których odprowadzana jest akcyza – należy zastosować Mechanizm Podzielonej Płatności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Regulacje dotyczące mechanizmu podzielonej płatności obowiązują od dnia 1 lipca 2018 r. i tak w świetle art. 108a ust. 1 ustawy, podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W myśl art. 108a ust. 1a ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2020 r. – przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Natomiast zgodnie z art. 108a ust. 1a ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2021 r. – przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem przekracza kwotę 15.000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności. Do przeliczania na złote kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się zasady przeliczania kwot stosowane w celu określenia podstawy opodatkowania.

Podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności (art. 108a ust. 1b ustawy).

W myśl art. 108a ust. 2 ustawy, zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1. zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
2. zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zakres informacji jakie powinna zawierać faktura, wskazany został w art. 106e ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2020 r. – w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy – faktura powinna zawierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

Stosownie do art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2020 r., poz. 424, z późn. zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Natomiast w myśl art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2021 r. – w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza kwotę 15 000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy – faktura powinna zawierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”, przy czym do przeliczania na złote kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się zasady przeliczania kwot stosowane w celu określenia podstawy opodatkowania.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2020 r. załącznik nr 15 do ustawy – stanowiący „Wykaz towarów i usług, o których mowa w art. 105a ust. 1, art. 106e ust. 1 pkt 18a, art. 108a ust. 1a oraz art. 108e ustawy” – zawierał zamkniętą listę towarów i usług, sklasyfikowanych według symbolu PKWiU, w przypadku których faktura dokumentująca ich dostawę lub świadczenie musi zawierać adnotację „mechanizm podzielonej płatności”.

Do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług w zakresie przypadków, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. f i lit. g ustawy, załączniku nr 15 do tej ustawy oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 tej ustawy, Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) stosuje się do dnia 31 grudnia 2020 r.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że obowiązek wystawiania faktur z adnotacją „mechanizm podzielonej płatności” będzie istnieć, jeżeli łącznie spełnione będą trzy warunki, tj. faktura:

• będzie wystawiana na kwotę należności ogółem (kwotę brutto) przekraczającą 15 000 zł lub jej równowartość (art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców);
• będzie dokumentować dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy,
• czynności będą dokonywane na rzecz podatnika.
  
  

Jednocześnie w myśl art. 106e ust. 12 i 13 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik wystawił fakturę z naruszeniem ust. 1 pkt 18a, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy, wykazanej na tej fakturze. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się. Przepisu ust. 12 nie stosuje się, jeżeli zapłata kwoty odpowiadającej kwocie podatku przypadającej na dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy, wykazanej na fakturze, została dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi sprzedaż produktów z szeroko pojętej branży chemii samochodowej, w tym m.in. dodatków do oleju i paliwa. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Dodatki do paliw dystrybuowane przez Wnioskodawcę, są wyrobami akcyzowymi produkowanymi na składzie podatkowym od których jest płacony podatek akcyzowy. Stawka podatku akcyzowego jest taka sama jak od paliwa do którego ten dodatek jest dedykowany. Wnioskodawca zakupuje te wyroby z zapłaconym podatkiem akcyzowym, informacja o wysokości zapłaconego podatku akcyzowego znajduje się na fakturze zakupu. Ta właśnie grupa produktów budzi u Wnioskodawcy wątpliwość w zakresie nie stosowania dla nich mechanizmu podzielonej płatności. Preparaty o których Wnioskodawca pisze we wniosku są oferowane na sprzedaż lub używane jako wyłącznie dodatki do paliw silnikowych, nie są one używane do napędu silników spalinowych. Sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw nie są paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym oferowanymi do sprzedaży lub używanymi do celów opałowych. Sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw nie są olejami opałowymi lub olejami smarowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii oznaczania – zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy – faktur Mechanizmem Podzielonej Płatności (MPP) w przypadku sprzedaży krajowej preparatów będących dodatkami do paliw od których odprowadza się akcyzę, gdy kwota faktury przekroczy 15 000 PLN.

W tym miejscu należy zauważyć, że przedmiotem sprawy jest zaistniały stan faktyczny a Wnioskodawca złożył wniosek przed dniem 31 grudnia 2020 r. Tym samym w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące w dacie złożenia wniosku, tj. m.in. dotyczące klasyfikacji PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem z roku 2008.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Podkreślenia wymaga, że przepisy obowiązujące w roku 2020 stanowiły, że kwota należności ogółem miała stanowić kwotę 15 000 zł.

Ponadto zaznaczyć należy, że ustawodawca w poz. 92 i 93 załącznika nr 15 do ustawy wskazał, że z dniem 1 listopada 2019 r. obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności dotyczy – bez względu na symbol PKWiU – dostawy benzyn silnikowych, olejów napędowych, gazów przeznaczonych do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym (poz. 92), a także olejów opałowych oraz olejów smarowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym (poz. 93).

Zatem obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności w przypadku towarów wymienionych w poz. 92 załącznika nr 15 do ustawy został zawężony do dostaw tych towarów (benzyn silnikowych, olejów napędowych i gazów) przeznaczonych do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym. Natomiast w przypadku towarów wymienionych w poz. 93 załącznika nr 15 do ustawy obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności dotyczy towarów, które są olejami opałowymi oraz olejami smarowymi – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 722, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku akcyzowym, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym:

• w poz. 24 pod kodem CN 2707 wymieniono – oleje i pozostałe produkty destylacji wysokotemperaturowej smoły węglowej; podobne produkty, w których masa składników aromatycznych jest większa niż składników nie-aromatycznych;
• w poz. 36 pod kodem CN ex 2905 11 00 wymieniono – metanol (alkohol metylowy) – niebędący pochodzenia syntetycznego – jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych lub napędowych;
• w pozycji 38 pod kodem CN 3811 wymieniono – środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne.
  
  

Z kolei do wyrobów energetycznych, w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, zalicza się wyroby:

1. objęte pozycjami CN od 1507 do 1518 00, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
2. objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715;
3. objęte pozycjami CN 2901 i 2902;
4. oznaczone kodem CN 2905 11 00, niebędące pochodzenia syntetycznego, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
5. objęte pozycją CN 3403;
6. objęte pozycją CN 3811;
7. objęte pozycją CN 3817;
8. oznaczone kodami CN: 3824 99 86, 3824 99 92, 3824 99 93, 3824 99 96, 3826 00 10 oraz 3826 00 90, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
9. pozostałe wyroby, z wyłączeniem substancji stosowanych do znakowania i barwienia, o którym mowa w art. 90 ust. 1, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa silnikowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych – bez względu na kod CN;
10. pozostałe wyroby będące węglowodorami, z wyłączeniem torfu, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa opałowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych – bez względu na kod CN.
    
    

Paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych – art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Na mocy art. 86 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca prowadzi sprzedaż krajową wyrobów będących dodatkami do paliw.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy o podatku akcyzowym stwierdzić należy, że sprzedawane przez Wnioskodawcę dodatki do paliw są wyrobami akcyzowymi wymienionymi w załączniku nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym (w poz. 24, 36 i 38 załącznika nr 1) oraz wyrobami energetycznymi, o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2, 4 i 6 ustawy o podatku akcyzowym.

Niemniej wyroby te nie stanowią paliw silnikowych ani paliw opałowych w rozumieniu art. 86 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, gdyż Zainteresowany wskazał, że preparaty te nie są używane do napędu silników spalinowych, nie są także paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym oferowanymi do sprzedaży lub używanymi do celów opałowych.

Następnie należy więc ustalić, czy sprzedawane przez Wnioskodawcę preparaty mieszczą się w zakresie poz. 93 załącznika nr 15 do ustawy. Zgodnie z tą pozycją mieszczą się tam – bez względu na klasyfikacje statystyczne – oleje opałowe oraz oleje smarowe – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Klasyfikacja statystyczna CN wskazuje, że:

• symbol 2707 znajduje się w Dziale 27 klasyfikacji CN, zatytułowanym jako „PALIWA MINERALNE, OLEJE MINERALNE I PRODUKTY ICH DESTYLACJI; SUBSTANCJE BITUMICZNE; WOSKI MINERALNE”;
• symbol 2905 znajduje się w Dziale 29 klasyfikacji CN, zatytułowanym jako „CHEMIKALIA ORGANICZNE”;
• symbol 3811 znajduje się w Dziale 38 klasyfikacji CN, zatytułowanym jako „PRODUKTY CHEMICZNE RÓŻNE”.
  
  

Z kolei kod CN 2707, 2905, 3811 – zgodnie z powyższą klasyfikacją – obejmuje odpowiednio:

• „oleje i pozostałe produkty destylacji wysokotemperaturowej smoły węglowej; podobne produkty, w których masa składników aromatycznych jest większa niż składników niearomatycznych”;
• „alkohole alifatyczne i ich fluorowcowane, sulfonowane, nitrowane lub nitrozowane pochodne”;
• „środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne”.
  
  

Jak wynika z treści wniosku, ww. preparaty – będące dodatkami do paliw – oznaczonych kodem CN 2707, 2905 i 3811, których Wnioskodawca dokonuje sprzedaży krajowej, nie są olejami opałowymi lub olejami smarowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

W tym miejscu należy ponownie podkreślić, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Podkreślenia wymaga, że zapis art. 108a ust. 1 pkt 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Tym samym, odnośnie sprzedawanych przez Wnioskodawcę preparatów o kodzie CN 2707, 2905 oraz 3811, nie występuje obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy, ponieważ nie są spełnione warunki z tego przepisu.

W związku z powyższym, skoro przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę są preparaty będącymi dodatkami do paliw oznaczone kodem CN 2707, 2905 i 3811, które – jak wynika z powyższego – nie są wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, to należy stwierdzić, że nie zachodzi obowiązek wynikający z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy, tj. obowiązek umieszczenia przez Wnioskodawcę na fakturach dokumentujących sprzedaż tych towarów oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności”.

Podsumowując, w przypadku sprzedaży krajowej preparatów będących dodatkami do paliw Wnioskodawca nie jest zobowiązany do oznaczania faktury mechanizmem podzielonej płatności (MPP) w związku z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

Ponadto mając na uwadze fakt, że wniosek w indywidulanej sprawie Wnioskodawcy został złożony w dniu 20 października 2020 r. i sformułowane w nim pytanie, stanowisko własne oraz powołane przepisy prawa w postaci m.in. art. 108a ust. 1a ustawy dotyczą obowiązujących w momencie złożenia wniosku przepisów prawa podatkowego, to tut. Organ dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy lub stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięć, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.