2021.01.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT21-2.4011.865.2020.1.KK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT21-2.4011.865.2020.1.KK
z 18 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku złożonym przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania i Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

S. i B. K. byli małżeństwem posiadającym dwoje wspólnych dzieci: A. K. (nazwisko po mężu) i J. K. Zainteresowani po śmierci rodziców odziedziczyli nieruchomość będącą własnością B. i S. K.

W dniu 7 lutego 1974 r. B. K. i S. K. podpisali umowę użytkowania wieczystego niezabudowanej działki znajdującej się pod adresem, na której później został postawiony przez małżonków dom. Prawo do użytkowania wieczystego małżonkowie nabyli z majątku dorobkowego (wspólność ustawowa). Niniejsza działka wraz z posadowionym na niej domem stanowi nieruchomość będącą przedmiotem wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej.

Na wniosek B. i S. K. w dniu 23 czerwca 2003 r. została wydana decyzja przez Prezydenta w oparciu, o którą, na podstawie art. l ust. 1, 2 i 3, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości (Dz. U. Nr 113, poz. 1209, ze zmianami) oraz na podstawie art. 104 k.p.a. i art. 107 § 1 k.p.a., małżonkowie nabyli nieodpłatnie prawo własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym.

W dniu 7 kwietnia 2015 r. zmarł S. K. W dniu 4 lutego 2016 r. podpisany został w obecności notariusza protokół potwierdzający dziedziczenie po zmarłym S. K. W oparciu o ww. protokół B. K. oraz Zainteresowani odziedziczyli po S. K. udział po 1/3 części nieruchomości. W efekcie B. K. stała się właścicielką 4/6 części przedmiotowej nieruchomości, natomiast Zainteresowani stali się właścicielami po 1/6 części nieruchomości. Fakt nabycia spadku przez B. K. oraz Zainteresowanych został zgłoszony w Urzędzie Skarbowym w terminie skutkującym zwolnieniem od podatku od spadku.

W dniu 5 marca 2020 r. zmarła B. K. W dniu 24 sierpnia 2020 r. został podpisany akt notarialny potwierdzający dziedziczenie spadku po B. K. po połowie przez Zainteresowanych. Oznacza to, że Zainteresowani odziedziczyli po 2/6 części nieruchomości po B. K., na skutek czego ostatecznie każde z Nich stało się właścicielem połowy części nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaka jest data, począwszy od której Zainteresowani mogą zbyć nieruchomość, bez konieczności zapłacenia podatku dochodowego od sprzedaży tej nieruchomości?

Zdaniem Zainteresowanych, mają Oni prawo do zbycia opisanej wyżej nieruchomości bez obowiązku płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. Według wiedzy Zainteresowanych, stan prawny obowiązujący do dnia 31 grudnia 2018 r. umożliwiał zbycie nieruchomości, bez płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych, po upływie pięciu lat od dnia nabycia spadku. Począwszy od dnia 1 stycznia 2019 r. zbycie odziedziczonej nieruchomości bez płacenia podatku dochodowego możliwe jest pięć lat od daty nabycia spadku przez spadkodawcę. Według interpretacji wyszukanych w Internecie, za datę nabycia spadku uważa się datę śmierci spadkodawcy. Powyższe fakty oznaczają, że część nieruchomości odziedziczonej bezpośrednio po S. K. Zainteresowani mogą zbyć bez konieczności płacenia podatku dochodowego w pierwszym dniu roku, następującego po roku, w którym upływa pięć lat od śmierci S. K.

Jeżeli chodzi o część odziedziczoną po B. K., to pięć lat, po których następuje zwolnienie z obowiązku zapłacenia podatku dochodowego od sprzedaży nieruchomości, należy liczyć od daty nabycia nieruchomości przez B. K. I tutaj należy odrębnie odnieść się do części nieruchomości, która została nabyta przez B. K. w momencie zakupu działki przez małżeństwo B. i S. K. – w tym wypadku pięć lat liczy się od dnia zakupu działki. Odrębnie należy się odnieść do części odziedziczonej przez B. K. po S. K., tutaj pięć lat liczy się od daty śmierci S. K.

Zdaniem Zainteresowanych, wszystkie okresy pięcioletnie, o których mowa ww. uzasadnieniu, kończą się nie później niż w 2020 r. W związku z tym, sprzedaż nieruchomości bez obowiązku płacenia podatku będzie możliwa, zdaniem Zainteresowanych, od dnia 1 stycznia 2021 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, jeśli nie następuje w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) dodano art. 10 ust. 5-7, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Stosownie do treści art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości, lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Wobec powyższego od dnia 1 stycznia 2019 r. pięcioletni okres, po upływie którego nie powstanie obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku, liczony jest od końca roku, w którym spadkodawca ją nabył lub wybudował, a nie tak jak w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. – od końca roku, w którym został otwarty spadek (w którym zmarł spadkodawca). Zmiana obejmuje zatem wszystkich, którzy dokonają zbycia nieruchomości po dniu 31 grudnia 2018 r., bez względu na datę odziedziczenia nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, że S. i B. K. byli małżeństwem posiadającym dwoje wspólnych dzieci: A. K. (nazwisko po mężu) i J. K. Zainteresowani po śmierci rodziców odziedziczyli nieruchomość będącą własnością B. i S. K.

W dniu 7 lutego 1974 r. B. K. i S. K. podpisali umowę użytkowania wieczystego niezabudowanej działki, na której później został postawiony przez małżonków dom. Prawo do użytkowania wieczystego małżonkowie nabyli z majątku dorobkowego (wspólność ustawowa).

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1470, z późn. zm.), użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto, na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i art. 237 Kodeksu cywilnego, do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela. Co istotne, możliwe jest przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, przysługującego osobom fizycznym będącym dotychczasowymi użytkownikami wieczystymi, w prawo własności. Zgodnie z ugruntowanym poglądem przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jedynie zmianę tytułu prawnego faktycznego władztwa nad nieruchomością. Oznacza to, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, w sytuacji kiedy podatnik pierwotnie nabył prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, a następnie prawo to zostało przekształcone w prawo własności nieruchomości, dla celu określenia upływu 5-letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istotne znaczenie ma moment nabycia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości. W związku z tym, B. i S. K. (spadkodawcy) nabyli nieruchomość w dniu 7 lutego 1974 r.

Stosownie do art. 922 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Stosownie do art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Nadmienić należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359). Przepis art. 31 § 1 ww. Kodeksu stanowi, że z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), która obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, rodzice Zainteresowanych nabyli nieruchomość w dniu 7 lutego 1974 r. Zatem, w niniejszej sprawie – w przypadku Zainteresowanych – pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być liczony od końca 1974 r., tj. roku nabycia prawa własności nieruchomości przez rodziców Zainteresowanych (spadkodawców). Wobec powyższego uznać należy, że 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku Zainteresowanych niewątpliwie minął.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa i opisane zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że planowane przez Zainteresowanych odpłatne zbycie nieruchomości po dniu 1 stycznia 2021 r. nie będzie stanowiło źródła przychodu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie tej nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie przez spadkodawców. Zatem, Zainteresowani z tytułu zbycia nieruchomości nie będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Organ podatkowy uznał, że stanowisko Zainteresowanych jest nieprawidłowe, ponieważ w stanowisku tym wskazano niewłaściwe daty, od których należy liczyć terminy wynikające z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku zbycia udziałów w nieruchomości nabytych w spadku po S. K. i B. K.

Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanych w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin