2021.01.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.824.2020.5.MD

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.824.2020.5.MD
z 15 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy ePUAP 19 października 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP …), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 8 grudnia 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP …., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. do Urzędu Skarbowego w …… wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług; identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP ….). Następnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w ….. pismem z dnia 19 października 2020 r., Nr 2210-SWW.053.3.2020.1, przesłał ww. wniosek za pośrednictwem platformy ePUAP, zgodnie z właściwością miejscową do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP … – data wpływu do tutejszego Organu 19 października 2020 r.), celem jego rozpatrzenia.

Wniosek ten nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 1 grudnia 2020 r., Nr 0114-KDIP1-3.4012.633.2020.2.JG, 0113-KDIPT2-1.4011.824.2020.3.MD, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 1 grudnia 2020 r. (data doręczenia 1 grudnia 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPD …). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem, które wpłynęło do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 8 grudnia 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP ….).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność sezonową od 1999 r., głównym profilem wykonywanej działalności gospodarczej jest PKD 55.30.Z - Pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe. W latach 1999-2005 Wnioskodawczyni prowadziła kemping nad morzem, na dzierżawionym terenie. W 2004 r. Wnioskodawczyni zakupiła wraz z mężem prywatnie ośrodek wypoczynkowy w ….. i od tego czasu prowadziła w nim działalność o tym samym profilu w sezonie letnim. Wnioskodawczyni pozostaje we wspólnocie majątkowej z mężem. Mąż Wnioskodawczyni także prowadzi od 1999 r. jednoosobową działalność o profilu PKD 10.39.Z - Pozostałe przetwarzanie i konserwowanie owoców i warzyw. Wyżej wymieniony ośrodek wypoczynkowy wykorzystywany był w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, jednakże nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej i nie były od niego dokonywane odpisy amortyzacyjne. Zostały jedynie przeprowadzone drobne naprawy istniejących budynków. Wnioskodawczyni planuje sprzedaż ww. nieruchomości za kwotę 1 860 000 zł. Nieruchomość tę zakupi spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Transakcja sprzedaży ośrodka ma mieć następujący przebieg:

wpłata zadatku - 20% od kwoty całkowitej - wpłata na podstawie umowy notarialnej;
po kilku miesiącach wpłata reszty kwoty całkowitej i przeniesienie własności na kupującego na podstawie aktu notarialnego.

Ponadto, kupujący od 1 lipca 2020 r na terenie tejże nieruchomości prowadzi działalność turystyczną na podstawie umowy dzierżawy, zawartej pomiędzy mężem Wnioskodawczyni a kupującym, do momentu przeniesienia własności ww. nieruchomości końcowym aktem notarialnym. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności i zawiesiła wykonywanie czynności od 31 sierpnia 2019 r.

W uzupełnieniu wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawczyni wskazała, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność gospodarczą rozpoczęła w dniu 5 czerwca 1999 r., dla celów działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje na zasadach ogólnych (w trakcie trwania działalności były również okresy korzystania z podatku liniowego). W małżeństwie Wnioskodawczyni obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Ośrodek wypoczynkowy był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni od 6 czerwca 2005 r. do 31 sierpnia 2018 r. Ośrodek został zakupiony w celu inwestycyjnym z planowaną jego sprzedażą w przeciągu poniżej 12 miesięcy od daty zakupu. W związku z brakiem oferty, która pozwalałaby na korzystną sprzedaż, a generowaniem kosztów stałych w przeciągu całego okresu posiadania, Wnioskodawczyni postanowiła wykorzystać potencjał posiadanej nieruchomości i zdecydowała się prowadzić tam wynajem, który rozliczała w swojej działalności gospodarczej. Przez cały okres posiadania nieruchomości każdego roku Jej założeniem była sprzedaż z zyskiem, jednak wciąż nie można było znaleźć kupującego. Z uwagi na brak planowanego użytkowania nieruchomości powyżej 12 miesięcy Wnioskodawczyni uznała, że nie może wprowadzać środka do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wydatki na drobne naprawy wynikające konieczności napraw uszkodzeń, które powstały z bieżącej eksploatacji obiektów. były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wykorzystywała ośrodek wypoczynkowy w swojej działalności do 31 sierpnia 2018 r. - z tym dniem działalność została zawieszona i nadal jest zawieszona.

Przychody z dzierżawy ośrodka wypoczynkowego są zaliczane do źródła przychodów prywatnych męża Wnioskodawczyni. W skład ośrodka wchodzi działka nr …. w ….. o numerze w księdze wieczystej ……, o pow. 24 982 m², która stanowi prawo własności wspólnej Wnioskodawczyni i Jej męża.

Ww. nieruchomość zawiera następujące budynki:

budynek wielofunkcyjny, jednokondygnacyjny, murowany, o pow. 322 m²,

hangar i magazyn murowany, jednokondygnacyjny, o kubaturze 795 m³,

pawilon noclegowy, budynek murowany, dwukondygnacyjny, o pow. użytkowej 240 m²,

budynek sanitarny wc, parterowy, murowany, o pow. użytkowej 67 m²,

wiata, hangar, magazyn,

molo,

jeden domek …,

dziesięć domków drewnianych typu …, parterowych,

cztery domki murowane, parterowe,

trzy domki typu …, parterowe,

budynek recepcji drewniany.

Sprzedaż nieruchomości planowana jest na koniec lutego 2021 r. Mąż Wnioskodawczyni nie wykorzystuje przedmiotowej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni od 31 sierpnia 2018 r. nie wykorzystuje ww. nieruchomości w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w wyniku sprzedaży ośrodka, Wnioskodawczyni jest zobligowana do zapłacenia podatku dochodowego z działalności gospodarczej w wyniku sprzedaży nieruchomości?
Czy Wnioskodawczyni przy sprzedaży nieruchomości może zastosować stawkę zwolnioną podatku VAT?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania Nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Pytanie Nr 2, dotyczące podatku od towarów i usług, zostało rozpatrzone odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest Ona zobligowana do zapłacenia podatku dochodowego w działalności gospodarczej wg opodatkowania wybranego w danym roku podatkowym.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

− wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przychody ze zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, ale niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych, stanowią przychód z działalności gospodarczej. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2435/11, LEX nr 1352850, wskazano, że: „Choć nieruchomość wykorzystywana w działalności gospodarczej nie figurowała w ewidencji środków trwałych, były właściciel firmy nie może rozliczyć jej zbycia tak, jak osoba fizyczna”. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 937/12, LEX nr 1248299, wskazano, że „Bez znaczenia jest podnoszony przez stronę brak formalnego ujęcia nieruchomości w ewidencji środków trwałych. Zgodzić się, w ocenie Sądu, należy z organem, iż kluczową kwestią jest rzeczywiste wykorzystywanie składnika majątku w prowadzonej działalności, albowiem sam fakt wykorzystywania nieruchomości w działalności jest wystarczający dla opodatkowania przychodu z jej zbycia jako przychodu z działalności gospodarczej”. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt II FSK 739/10, LEX nr 1102765: „Dla zakwalifikowania przychodów z odpłatnego zbycia określonych składników majątku, wykorzystywanych w działalności gospodarczej, do przychodów z działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma zatem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodów ze sposobem wykorzystywania środka trwałego. Skoro przychód ze sprzedaży dotyczy nieruchomości o charakterze niemieszkaniowym, należących do podatnika i wykorzystywanych przez niego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a składnik ten stanowi środek trwały i jako taki winien być objęty ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to przychodu tego nie można kwalifikować, jako przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.” W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1617/09, LEX nr 952695, podkreślono, że „Sam fakt niewprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych i brak uwzględnienia z tego tytułu odpisów amortyzacyjnych po stronie kosztów uzyskania przychodów nie przesądza o tym, że dana nieruchomość nie była wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro przychód z planowanej sprzedaży dotyczy nieruchomości o charakterze niemieszkaniowym, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarcza, a składniki te stanowią środki trwałe i jako takie winny być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to przychodu tego nie można kwalifikować, jako przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.” Podobnie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt II FSK 545/08, LEX nr 596504, gdzie Sąd wskazał, że „Skoro przychód ze sprzedaży dotyczy nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a składniki te stanowią środki trwałe i jako takie winny być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to przychód ten należy kwalifikować jako przychód z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu ich pogrupowanie według odpowiedniego charakteru, co w konsekwencji prowadzi do odmiennego traktowania tychże źródeł. Klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Powołany powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że – dokonane poza działalnością gospodarczą – odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie stosuje do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) cyt. ustawy, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w działalności gospodarczej.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej są również – stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy – przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że – co do zasady – przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z przepisu tego wynika, że przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku powstaje w sytuacji, gdy spełniają one ustawową definicję środków trwałych, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicja środka trwałego zawarta została w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały lub wartość niematerialną i prawną od ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania ich amortyzacji (zwłaszcza że część środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłączona jest z amortyzacji podatkowej).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą (sezonową) od 5 czerwca 1999 r., głównym profilem wykonywanej działalności gospodarczej jest PKD 55.30.Z - Pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe. Posiada Ona nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, obecnie dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje na zasadach ogólnych. W latach 1999-2005 Wnioskodawczyni prowadziła kemping nad morzem, na dzierżawionym terenie. W 2004 r. Wnioskodawczyni zakupiła wraz z mężem prywatnie ośrodek wypoczynkowy i od tego czasu prowadziła w nim działalność o tym samym profilu w sezonie letnim. W małżeństwie Wnioskodawczyni obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Mąż Wnioskodawczyni także prowadzi od 1999 r. jednoosobową działalność o profilu PKD 10.39.Z - Pozostałe przetwarzanie i konserwowanie owoców i warzyw. Wyżej wymieniony ośrodek wypoczynkowy wykorzystywany jest w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, jednakże nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej i nie były od niego dokonywane odpisy amortyzacyjne, zostały jedynie przeprowadzone drobne naprawy istniejących budynków. Ośrodek wypoczynkowy był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni od 6 czerwca 2005 r. do 31 sierpnia 2018 r. Ośrodek został zakupiony w celu inwestycyjnym, z planowaną jego sprzedażą w przeciągu poniżej 12 miesięcy od daty zakupu. W związku z brakiem oferty, która pozwalałaby na korzystną sprzedaż, a generowaniem kosztów stałych w przeciągu całego okresu posiadania, Wnioskodawczyni postanowiła wykorzystać potencjał posiadanej nieruchomości i zdecydowała się prowadzić tam wynajem, który rozliczała w swojej działalności gospodarczej. Przez cały okres posiadania nieruchomości każdego roku założeniem była sprzedaż z zyskiem, jednak wciąż nie można było znaleźć kupującego. Z uwagi na brak planowanego użytkowania nieruchomości powyżej 12 miesięcy Wnioskodawczyni uznała, że nie może wprowadzać środka do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wydatki na drobne naprawy wynikające konieczności napraw uszkodzeń, które powstały z bieżącej eksploatacji obiektów, były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wykorzystywała ośrodek wypoczynkowy w swojej działalności do 31 sierpnia 2018 r. - z tym dniem działalność została zawieszona i nadal jest zawieszona. W skład ośrodka wchodzi działka o pow. 24 982 m² oraz następujące budynki:

budynek wielofunkcyjny, jednokondygnacyjny, murowany, o pow. 322 m²,

hangar i magazyn murowany, jednokondygnacyjny, o kubaturze 795 m³,

pawilon noclegowy, budynek murowany, dwukondygnacyjny, o pow. użytkowej 240 m²,

budynek sanitarny wc, parterowy, murowany, o pow. użytkowej 67 m²,

wiata, hangar, magazyn,

molo,

jeden domek ….,

dziesięć domków drewnianych typu DWT, parterowych,

cztery domki murowane, parterowe,

trzy domki typu …., parterowe,

budynek recepcji drewniany.

Mąż Wnioskodawczyni nie wykorzystuje przedmiotowej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni planuje na koniec lutego 2021 r. sprzedaż ww. nieruchomości Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności i zawiesiła wykonywanie czynności od 31 sierpnia 2019 r.

W odniesieniu zatem do nieruchomości zabudowanej opisanej we wniosku, wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni należy wskazać, że jeśli Wnioskodawczyni dokona odpłatnego zbycia tejże nieruchomości, to uzyskany przez Nią przychód będzie przychodem z działalności gospodarczej, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że będący podstawą niniejszej interpretacji art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o treści przedstawionej wyżej obowiązuje od 1 stycznia 2015 r. Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu – poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłączenie tych środków trwałych, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku, które – w myśl ustawowej definicji – stanowiły środki trwałe. Tym samym – przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika (środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią bowiem m.in. te składniki, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1326) ustawodawca postanowił zatem doprecyzować brzmienie ww. przepisu i objąć jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania, krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, jak i składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z powyższego wynika zatem, że zbycie po 31 grudnia 2014 r. składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i spełniającego definicję środka trwałego, który nie został jednak ujęty w stosownej ewidencji, stanowi przychód z tej działalności bez względu na to, czy taki składnik majątku został nabyty przed 1 stycznia 2015 r., czy po tej dacie.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w wyniku sprzedaży zabudowanej nieruchomości (ośrodka) wykorzystywanego przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej, powstanie przychód z działalności gospodarczej w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprzedaż ta nastąpi przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności (jak wynika z opisu sprawy ww. składniki majątku przestały być wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni z dniem 31 sierpnia 2018 r.). W rezultacie przychód ten powinien zostać opodatkowany wspólnie z innymi przychodami uzyskanymi z działalności gospodarczej, zgodnie z wybraną formą opodatkowania.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do małżonka Wnioskodawczyni.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin