Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.362.2020.2.KK
z 3 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2020 r. (data wpływu 24 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2020 r. (data wpływu 25 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków wypłaty rekompensaty na poczet wynajmu lokalu zastępczego w związku z wadą lokalu mieszkalnego, którego Wnioskodawca jest współwłaścicielem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków wypłaty rekompensaty na poczet wynajmu lokalu zastępczego w związku z wadą lokalu mieszkalnego, którego Wnioskodawca jest współwłaścicielem.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 15 czerwca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.362.2020.1.KK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 15 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 17 czerwca 2020 r.). W dniu 25 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 18 czerwca 2020 r. (data nadania 19 czerwca 2020 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca zawarł z firmą D (…) S.A. umowę nabycia udziału 1,2 % części w lokalu mieszkalnym. Drugim współwłaścicielem lokalu mieszkalnego jest matka Wnioskodawcy.

W dniu 30 kwietnia 2019 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy D(…) S.A. w …, reprezentowanym przez pełnomocnika, a matką i Wnioskodawcą. Porozumienie dotyczyło dokonania prac naprawczych w lokalu mieszkalnym stanowiącym współwłasność Wnioskodawcy, w celu całkowitego usunięcia jego wad. Mieszkanie posiadało nieszczelną instalację ciepłej wody, doszły też inne usterki i remont trwał 9 miesięcy. Deweloper wypłacał współwłaścicielom lokalu mieszkalnego kwotę 2 550 zł za każdy rozpoczęty miesiąc wykonywania prac naprawczych, tytułem pokrycia kosztów wynajmu lokalu zastępczego. Wnioskodawca otrzymał od Dewelopera informację PIT-11 z tytułu wypłaty na poczet wynajmu lokalu zastępczego w wysokości 2 641 zł 65 gr. Wnioskodawca podatek zapłacił. Rekompensata obejmowała okres od kwietnia 2019 r. do grudnia 2019 r. i pierwsza wypłata była w maju 2019 r., ostatnia w grudniu 2019 r. Pieniądze te były wypłacone na konto matki, zgodnie z porozumieniem zawartym z Deweloperem i zdaniem Wnioskodawcy nie otrzymał On rekompensaty. Wnioskodawca posiada swoje mieszkanie i nie wynajmował innego lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie koszty powinien pokryć Deweloper, a nie swoje błędy zrzucać na klientów, którzy są przez niego poszkodowani. W związku z tym, Wnioskodawca nie powinien płacić podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pkt 9 tego artykułu, źródłem przychodów są „inne źródła”.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Należy podkreślić, że użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 analizowanej ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 14 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca zawarł z firmą D(…) S.A. umowę nabycia udziału 1,2 % części w lokalu mieszkalnym. Drugim współwłaścicielem lokalu mieszkalnego jest matka Wnioskodawcy.

W dniu 30 kwietnia 2019 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy D(…) S.A. w …, reprezentowanym przez pełnomocnika, a matką i Wnioskodawcą. Porozumienie dotyczyło dokonania prac naprawczych w lokalu mieszkalnym stanowiącym współwłasność Wnioskodawcy, w celu całkowitego usunięcia jego wad. Mieszkanie posiadało nieszczelną instalację ciepłej wody, doszły też inne usterki i remont trwał 9 miesięcy. Deweloper wypłacał współwłaścicielom lokalu mieszkalnego kwotę 2 550 zł za każdy rozpoczęty miesiąc wykonywania prac naprawczych, tytułem pokrycia kosztów wynajmu lokalu zastępczego. Wnioskodawca otrzymał od Dewelopera informację PIT-11 z tytułu wypłaty na poczet wynajmu lokalu zastępczego w wysokości 2 641 zł 65 gr. Wnioskodawca podatek zapłacił. Rekompensata obejmowała okres od kwietnia 2019 r. do grudnia 2019 r. i pierwsza wypłata była w maju 2019 r., ostatnia w grudniu 2019 r. Pieniądze te były wypłacone na konto matki, zgodnie z porozumieniem zawartym z Deweloperem i zdaniem Wnioskodawcy nie otrzymał On rekompensaty. Wnioskodawca posiada swoje mieszkanie i nie wynajmował innego lokalu mieszkalnego.

Jak stanowi art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. z 2019 r., poz., 1805), przeniesienie na nabywcę prawa, o którym mowa w art. 1, poprzedzone jest odbiorem lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego przez nabywcę, który następuje po zawiadomieniu o zakończeniu budowy domu jednorodzinnego, przy jednoczesnym braku sprzeciwu ze strony właściwego organu, albo na podstawie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Odbiór, o którym mowa w ust. 1, dokonywany jest w obecności nabywcy (art. 27 ust. 2 ww. ustawy). Z odbioru, o którym mowa w ust. 1, sporządza się protokół, do którego nabywca może zgłosić wady lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. (art. 27 ust. 3 ww. ustawy). Deweloper jest zobowiązany, w terminie 14 dni od dnia podpisania protokołu, doręczyć nabywcy oświadczenie o uznaniu wad lub oświadczenie o odmowie uznania wad oraz o jej przyczynach (art. 27 ust. 4 ww. ustawy). Deweloper jest zobowiązany, w terminie 30 dni od dnia podpisania protokołu, usunąć uznane wady lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Jeżeli deweloper, mimo zachowania należytej staranności nie usunie wady w powyższym terminie, może wskazać odpowiedni, inny termin usunięcia wad wraz z uzasadnieniem opóźnienia (art. 27 ust. 5 ww. ustawy). W zakresie nieuregulowanym w przepisach ust. 1-5 do odpowiedzialności dewelopera za wady fizyczne i prawne lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny o rękojmi (art. 27 ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 560 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Stosownie do treści art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady. Sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego (art. 561 § 2 Kodeksu cywilnego). Sprzedawca może odmówić zadośćuczynienia żądaniu kupującego, jeżeli doprowadzenie do zgodności z umową rzeczy wadliwej w sposób wybrany przez kupującego jest niemożliwe albo w porównaniu z drugim możliwym sposobem doprowadzenia do zgodności z umową wymagałoby nadmiernych kosztów. Jeżeli kupującym jest przedsiębiorca, sprzedawca może odmówić wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady także wtedy, gdy koszty zadośćuczynienia temu obowiązkowi przewyższają cenę rzeczy sprzedanej (art. 561 § 3 ww. Kodeksu).

W myśl art. 556 ww. Kodeksu, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Jak stanowi art. 5561 § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

Zgodnie z art. 5561 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli kupującym jest konsument, na równi z zapewnieniem sprzedawcy traktuje się publiczne zapewnienia producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która wprowadza rzecz do obrotu w zakresie swojej działalności gospodarczej, oraz osoby, która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent. Rzecz sprzedana ma wadę fizyczną także w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy (art. 5561 § 3 Kodeksu cywilnego).

W niniejszej sprawie, Deweloper usunął wady lokalu mieszkalnego, którego Wnioskodawca jest współwłaścicielem i wyremontował ten lokal. Ponadto, Wnioskodawca otrzymał od Dewelopera rekompensatę na koszty wynajmu lokalu mieszkalnego w trakcie remontu mieszkania, którego Wnioskodawca nie wynajął. W związku z tym, Wnioskodawca otrzymał przysporzenie majątkowe niezwiązane bezpośrednio z remontem mieszkania i przewyższające wartość tego remontu.

Wyjaśnić należy, że w uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02, oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatnego świadczenia w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z tym, za przychody z innych źródeł należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia oraz świadczenia w naturze otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemcą zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 ustawy Kodeks cywilny).

Wnioskodawca na podstawie porozumienia z dnia 30 kwietnia 2020 r. zawartego z Deweloperem, był uprawniony do rekompensaty za wynajem lokalu mieszkalnego w trakcie remontu mieszkania, którego jest współwłaścicielem. Wnioskodawca nie wynajął lokalu mieszkalnego. W związku z tym, rekompensata stanowiła dla Wnioskodawcy przysporzenie majątkowe w postaci nieodpłatnego świadczenia, ponieważ nie poniósł On kosztów związanych z wynajmem innego mieszkania.

Wnioskodawca we wniosku wskazuje, że nie otrzymał należności z tytułu rekompensaty za wynajem lokalu mieszkalnego, ponieważ pieniądze z tytułu tej rekompensaty wpłynęły na konto Jego matki. Wyjaśnić należy, że Wnioskodawca nabył udział 1,2 % części lokalu mieszkalnego i zawarł z Deweloperem umowę z dnia 30 kwietnia 2019 r., dotyczącą wypłaty rekompensaty za wynajem lokalu mieszkalnego. W związku z tym, rekompensata ta stanowiła przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy wynikające z ww. umowy. Rekompensata ta została przelana na konto bankowe matki Wnioskodawcy, zgodnie z porozumieniem zawartym z Deweloperem, co nie zmienia jej charakteru prawnego.

Jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r., poz. 532), właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. W związku z tym, właściciel lokalu mieszkalnego jest obowiązany ponosić koszty utrzymania lokalu mieszkalnego niezależnie od tego, czy w nim zamieszkuje. Zatem, Wnioskodawca ponosił koszty utrzymania remontowanego lokalu mieszkalnego, w tym również czynszu, mimo że w nim nie zamieszkiwał.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że wypłacona Wnioskodawcy rekompensata za wynajem lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tego rodzaju rekompensata stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

We wniosku Wnioskodawca podnosi, że Deweloper wyrządził szkodę w Jego mieszkaniu i powinien również uiścić podatek dochodowym od osób fizycznych od wypłaconej rekompensaty.

W myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Ze wskazanej wyżej regulacji wynika, że z wnioskiem może wystąpić osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Zatem, interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie. Wniosek o wydanie interpretacji indywidulanej został złożony przez Wnioskodawcę i w niniejszym postępowaniu Organ podatkowych nie można rozstrzygać o obowiązkach podatkowych innego podmiotu Dewelopera.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.