Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.172.2020.1.AW
z 2 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej do maksymalnej wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych) dla wybranych środków trwałych, dla których uprzednio wspomniane stawki amortyzacyjne zostały obniżone decyzją Spółki, począwszy od pierwszego miesiąca wybranego roku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej do maksymalnej wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych) dla wybranych środków trwałych, dla których uprzednio wspomniane stawki amortyzacyjne zostały obniżone decyzją Spółki, począwszy od pierwszego miesiąca wybranego roku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja wyrobów gumowych dedykowanych do układów i urządzeń hydraulicznych przeznaczonych dla sektorów m.in. budownictwa, rolnictwa, górnictwa jak również przemysłu wydobywczego. Wnioskodawca jest częścią grupy X oraz posiada zakład produkcyjny w X. Spółka uzyskała również zezwolenie, wydane w dniu 3 sierpnia 2020 r., na działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej. Tym samym, przeważająca część przychodów Wnioskodawcy podlega zwolnieniu z opodatkowania, gdyż jest alokowana do działalności strefowej, jednakże pozostała część jest opodatkowana podstawową stawką podatku od osób prawnych. Jednocześnie, Spółka dokonała obniżenia stawki amortyzacji dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności strefowej do 0% rozważając w przyszłości ich podwyższenie przy uwzględnieniu ustawowej wysokości stawek wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm), tj. Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie uprawniona do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej do maksymalnej wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych) dla wybranych środków trwałych, dla których uprzednio wspomniane stawki amortyzacyjne zostały obniżone decyzją Spółki, począwszy od pierwszego miesiąca wybranego roku podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż Spółka będzie uprawniona z uwzględnieniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej „ustawa o CIT”), do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej dla wybranych środków trwałych dla których uprzednio wskazane stawki uległy obniżeniu. Planowane podwyższenie stawek nie przekroczy maksymalnej ich wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o CIT (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych).

Zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego. Jednocześnie, art. 16i ust. l w zw. z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych (z zastrzeżeniem art. 16j-16ł ustawy) dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie Rocznych Stawek Podatkowych, uwzględniając przy tym uprawnienie podatnika do zmiany tychże stawek dla poszczególnych środków trwałych począwszy od miesiąca w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W świetle przytoczonych regulacji należy stwierdzić, iż art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie wyklucza expressis verbis możliwości podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych. Wynika to przede wszystkich z celowościowej wykładni analizowanego przepisu, który umożliwia zmianę uwzględniającą zarówno uprawnienie do podwyższenia jak i obniżenia stawki amortyzacji. W gestii podatnika pozostaje uznaniowy wybór czy uprzednio obniżona stawka będzie podlegać dalszemu obniżeniu (jeśli jest to możliwe), pozostanie bez zmian lub czy zostanie podwyższona. Przyjęcie odmiennego stanowisko skutkowałoby ograniczeniem praw podatnika do wyboru stawek amortyzacji wynikających z ustawy o CIT, w tym załącznik nr 1 tj. Wykazie Rocznych Stawek Podatkowych.

Przytoczone stanowisko zostało potwierdzone zarówno w doktrynie prawa podatkowego jak i w wydanych interpretacjach podatkowych. Zgodnie z komentarzem do ustawy o CIT: „obniżenia stawki podatnik dokonuje w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. w miesiącu rozpoczęcia amortyzacji. Zmiany stawek - co obejmuje zarówno obniżanie stawki, w tym dalsze obniżanie stawki uprzednio obniżonej, jak i podwyższanie, w tym powrót do stawki wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych - dokonuje się od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego. Zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna ma być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawki określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych”.

Natomiast, w następujących indywidulanych interpretacjach prawa podatkowego zostało stwierdzone, iż:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2017 r., Znak: 0111- KDIB1-2.4010.426.2017.l.BG
  „Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że Spółka może według własnego uznania - z zachowaniem terminów, o których mowa w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. - obniżać lub podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacji podatkowej dla wybranych lub wszystkich Środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, do dowolnej wysokości, nie wyższej jednak niż stawki amortyzacyjne wskazane w Wykazie”. (na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy)
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2016 r. Znak: ILPB4/4510-1-55 /16-2/ŁM
  „Obniżone stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych, zastosowane począwszy od miesiąca wprowadzenia tychże środków trwałych do ewidencji, mogą zostać zmienione i podwyższone do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu stawek amortyzacyjnych, przy czym zmiana ich wysokości może być dokonana począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego”. (na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy)
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. IBPB-1-2/4510-863 /15/JW.
  „W związku z tym uznać należy, że podatnik przy zachowaniu terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., może dokonać podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Podwyższenia tego Wnioskodawca może dokonać zarówno dla wybranych, jak i wszystkich środków trwałych, przy czym wysokość podwyższenia może zostać zindywidualizowana dla poszczególnych środków trwałych, których stawka uprzednio została obniżona. Wysokość podwyższenia zaś ograniczona jest poziomem stawek ustalonym w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (zał. nr 1 do u.p.d.o.p.).Tym samym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.”
  Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, iż Spółka będzie uprawniona z uwzględnieniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej dla wybranych środków trwałych dla których uprzednio wskazane stawki uległy obniżeniu, do maksymalnej wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o CIT (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodniez art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powyżej powołany przepis należy interpretować szeroko. W świetle tego przepisu, Podatnik może dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem ww. przepis umożliwił podatnikom m.in. podwyższanie uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową. Z powyższego wynika, że możliwość podwyższanie uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek innych niż ww. okoliczności i zależy jedynie od decyzji podatnika. Ponadto, wysokość podwyższenia stawki amortyzacyjnej uprzednio obniżonej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu oraz terminów, w których może dojść do tych zmian).

Tym samym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka będzie uprawniona do podwyższenia stawek amortyzacji podatkowej do maksymalnej wysokości wskazanej w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Wykaz Rocznych Stawek Podatkowych) dla wybranych środków trwałych, dla których uprzednio wspomniane stawki amortyzacyjne zostały obniżone decyzją Spółki, począwszy od pierwszego miesiąca wybranego roku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.