UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota kary umownej nałożonej przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest kosztem uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 295 z późn. zm.) i prowadzi działalność leczniczą polegającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. W ramach prowadzonej działalności zawarł umowę (poprzedzoną postępowaniem konkursowym) z Narodowym Funduszem Zdrowia na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne w zakresie (…) świadczenia udzielane przez podstawowe zespoły ratownictwa medycznego oraz w zakresie (…) świadczenia udzielane przez specjalistyczne zespoły ratownictwa medycznego. Przedmiotem umowy są świadczenia opieki zdrowotnej udzielane osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Świadczenia realizowane są w rejonie operacyjnym zgodnie z planem działania systemu zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Skład osobowy podstawowego i specjalistycznego zespołu ratownictwa medycznego określa art. 36 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 993 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem ww. paragrafu w skład zespołu specjalistycznego wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny. W związku z barakami kadrowymi zdarza się sporadycznie, że zespół specjalistyczny pozostaje bez lekarza w zamian wzmocniony trzecią osobą w postaci ratownika. W związku z informacją otrzymaną przez Narodowy Fundusz Zdrowia z Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego (…) zawierającego wygenerowane z Systemu Wspomagania Dowodzenia Państwowego Ratownictwa Medycznego dane dotyczące braku obsady lekarskiej w specjalistycznych zespołach ratownictwa medycznego NFZ wszczął wobec Wnioskodawcy postępowanie wyjaśniające. W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego dwa zespoły ratownictwa medycznego kilka dni w miesiącu nie posiadały obsady lekarskiej, co dyskwalifikowało ww. zespoły jako specjalistyczne zespoły ratownictwa medycznego. Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym w skład specjalistycznego zespołu ratownictwa medycznego wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny. W nawiązaniu do przepisu § 6 ogólnych warunków o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, stanowiących załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1146 ze zm.), zwanych dalej OWU, należy również zwrócić uwagę, że świadczenia udzielane są osobiście i zgodnie z harmonogramem przez osoby wykonujące zawody medyczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 295). Należy podkreślić, że świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne jest zobowiązany do zapewnienia gotowości obsady kadrowej oraz specjalistycznych środków transportu wraz z niezbędnymi elementami wyposażenia w sprzęt, aparaturę medyczną, zestaw leków i wyrobów medycznych, zgodnie z wymogami określonymi w zarządzeniu nr (…) Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 7 lutego 2019 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju ratownictwo medyczne (ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 lutego 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ratownictwa medycznego (Dz.U. z 2019 r. poz. 237). Zasadne będzie również przywołanie w tym miejscu przepisu zawartego w § 9 ust. 5 OWU, określającego sposób postępowania świadczeniodawcy w przypadku braku możliwości udzielania świadczeń, którego nie można było wcześniej przewidzieć. W takiej sytuacji świadczeniodawca niezwłocznie podejmuje czynności w celu zachowania ciągłości udzielania świadczeń, powiadamiając jednocześnie oddział wojewódzki Funduszu o tym zdarzeniu i podjętych czynnościach. Wnioskodawca takie czynności podjął w postaci wzmocnienia składu osobowego a w poszukiwaniu lekarzy do pracy w zespołach specjalistycznych ratownictwa medycznego zamieszczono ogłoszenia na stronie www.(...). Pomimo wszelkich starań i wielu rozmów telefonicznych wykonanych w celu pozyskania lekarzy nie udało się pozyskać lekarzy. Sytuacje braku lekarzy systemu w specjalistycznych zespołach ratownictwa medycznego, NFZ uznał za niezgodną z warunkami określonymi w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne, przywołanymi przepisami, jak również z Wojewódzkim planem działania systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne dla Województwa (…), przewidującego na obszarze operacyjnym funkcjonowanie zespołu specjalistycznego. Z uwagi na wyżej opisaną nieprawidłowość w realizacji umowy oraz podjęte działania zmierzające do wyeliminowania podobnych sytuacji na przyszłość, Dyrektor (…) Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w (…) na podstawie § 30 ust. 1 pkt 3 lit. h OWU - za udzielanie świadczeń w sposób nieodpowiadający wymogom określonym w obowiązujących przepisach lub umowie i nałożył na Wnioskodawcę karę umowną za każde stwierdzone naruszenie dla zakresu świadczeń opieki zdrowotnej - świadczenia udzielane przez specjalistyczne zespoły ratownictwa medycznego. Łączna wysokość nałożonych kar to kwota (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota kary umownej nałożonej przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest kosztem uzyskania przychodu?

W ocenie Wnioskodawcy, nałożone przez NFZ kary można uznać za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2019 r. poz. 865 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 16 ust. 1 updop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liści nie będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które są zamieszczone w art. 16 ust. 1 updop, zostaną uznane za koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Sporadyczny brak lekarza w zespole specjalistycznym nie wpłynął na wadliwość wykonanej usługi. Zespół specjalistyczny został wzmocniony o trzecią osobę z kwalifikacjami, aby jak najlepiej świadczenie zdrowotne zostało udzielone. Sytuacja braku lekarzy w zespołach specjalistycznych wynika z faktu, iż praca w zespołach ratownictwa stanowi dla lekarzy dodatkowe miejsce pracy. Lekarze udzielają Wnioskodawcy świadczeń medycznych na podstawie umów cywilnoprawnych z ograniczoną liczbą godzin. Od początku funkcjonowania Wnioskodawcy, tj. od sierpnia 2018 r., trwają rozmowy z lekarzami aby (…) była dla nich podstawowym miejscem pracy ale do tej pory się to nie udało. Fiasko rozmów wynika z faktu, iż lekarzy w systemie ochrony zdrowia jest za mało. Wnioskodawca wnioskował również do Wojewody (…) o zamianę zespołów specjalistycznych na zespoły podstawowe w miejscach, gdzie jest największy deficyt wśród lekarzy ale wnioski te nie zyskały aprobaty Wojewody.

W świetle wyżej wymienionych faktów, brak lekarzy w zespole specjalistycznym nie wynikał z niedbalstwa Wnioskodawcy, ale z przyczyn wyższych, na które nie miał wpływu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny czyli nie został podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła albo może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Art. 16 ust. 1 updop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ust. 1 updop, zostaną uznane za koszty podatkowe.

W rozpatrywanej sprawie z racji charakteru opisanych przez Wnioskodawcę wydatków zasadne jest dokonanie ich oceny pod kątem zarówno art. 15 ust. 1 updop jak i art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, ponieważ kwestią istotną poruszaną przez Wnioskodawcę jest obciążenie go karą umowną w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości w realizacji umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresach wymienionych w opisie stanu faktycznego.

Zatem, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

W zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, zamkniętym katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót,
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności Stacja zawarła umowę (poprzedzoną postępowaniem konkursowym) z Narodowym Funduszem Zdrowia na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne. Przedmiotem umowy są świadczenia opieki zdrowotnej udzielane osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. W wyniku przeprowadzonego przez NFZ postępowania wyjaśniającego dwa zespoły ratownictwa medycznego kilka dni w miesiącu nie posiadały obsady lekarskiej, co dyskwalifikowało ww. zespoły jako specjalistyczne zespoły ratownictwa medycznego. Wnioskodawca wskazał że podjął czynności w postaci wzmocnienia składu osobowego a o poszukiwaniu lekarzy do pracy w zespołach specjalistycznych ratownictwa medycznego zamieszczono ogłoszenia na stronie www.(...). Pomimo wszelkich starań i wielu rozmów telefonicznych wykonanych w celu pozyskania lekarzy nie udało się pozyskać lekarzy. Sytuacje braku lekarzy systemu w specjalistycznych zespołach ratownictwa medycznego, NFZ uznał za niezgodną z warunkami określonymi w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne, przywołanymi przepisami, jak również z Wojewódzkim planem działania systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne dla Województwa (…), przewidującego na obszarze operacyjnym funkcjonowanie zespołu specjalistycznego. Z uwagi na wyżej opisaną nieprawidłowość w realizacji umowy oraz podjęte działania zmierzające do wyeliminowania podobnych sytuacji na przyszłość, Dyrektor (…) Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w (…) na podstawie § 30 ust. 1 pkt 3 lit. h OWU - za udzielanie świadczeń w sposób nieodpowiadający wymogom określonym w obowiązujących przepisach lub umowie i nałożył na Wnioskodawcę karę umowną za każde stwierdzone naruszenie dla zakresu świadczeń opieki zdrowotnej - świadczenia udzielane przez specjalistyczne zespoły ratownictwa medycznego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy ww. kara umowna może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Uregulowania dotyczące kar umownych zostały zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, dalej: KC) w art. 483 – 485. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Zgodnie więc z art. 483 § 1 KC, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej (art. 483 § 2 KC). Stosownie do art. 484 § 1 KC, w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Zgodnie z art. 485 KC, jeżeli przepis szczególny stanowi, że w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego dłużnik, nawet bez umownego zastrzeżenia, obowiązany jest zapłacić wierzycielowi określoną sumę, stosuje się odpowiednio przepisy o karze umownej.

Zapisy ustanawiające karę umowną stanowią powszechnie stosowaną praktykę przy zawieraniu zobowiązań kontraktowych i stanowią realizację zasady swobody umów. W szczególności w tzw. umowach rezultatu, tj. umowach o roboty budowlane czy umowach o dzieło, kary umowne są zastrzegane na rzecz obu stron umowy na wypadek wielu okoliczności dotyczących przedmiotu umowy (np. opóźnienie, nieprawidłowe wykonanie przedmiotu umowy, odstąpienie od umowy). Stanowią one zabezpieczenie realizacji postanowień kontraktu, bez którego podmioty gospodarcze, nie podejmują współpracy.

Odnosząc powyższe rozważania do regulacji prawa podatkowego, należy zauważyć, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop odnosi się do kategorii kar umownych, nie precyzując, że chodzi o kary umowne będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika na skutek niedochowania przez niego należytej staranności. Tym samym, w myśl zasady lege non distinguente nec nostrum est distinguere (gdy ustawa nie rozróżnia, nie do nas należy rozróżnianie), należy przyjąć, że wszelkie kary umowne z wymienionych w tym przepisie tytułów nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego, czy są one skutkiem szkody powstałej w następstwie winy dłużnika czy też szkody, na której powstanie dłużnik nie miał wpływu.

Pogląd, zgodnie z którym przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów tylko te kary umowne, które są następstwem winy podatnika polegającej na niedołożeniu należytej staranności w wykonaniu zobowiązania, zdaje się abstrahować od faktu, że odpowiedzialność dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zawsze opiera się na zasadzie winy. Przyjmowanie, że w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop chodzi wyłącznie o odpowiedzialność dłużnika wynikającą z art. 471 KC, w sytuacji, gdy z językowej wykładni przepisu taki wniosek w żaden sposób nie wynika, stanowi przykład wykładni zawężającej, tj. nie obejmującej wszystkich sytuacji, w których zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

Przechodząc do wyjaśnienia, co należy rozumieć pod pojęciem „wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, należy odwołać się do wyroku WSA w Warszawie z dnia 21 grudnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2631/15, w którym sąd stwierdził, że „u.p.d.p. nie definiuje pojęcia „wadliwy”, zatem słowo to należy tłumaczyć w sposób przyjęty w języku polskim. Zgodnie z Nowym Słownikiem Języka Polskiego (PWN, Warszawa, 2003 r.) słowo to oznacza: mający wady, usterki, defekty, wskazujące braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny. Zatem należy przyjąć, że wadliwie wykonana usługa, to taka, która została wykonana w sposób niepełny tj. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na podatniku zgodnie z umową oraz przepisami prawa”.

Innymi słowy należy przyjąć, że pojęcie „wadliwości” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 updop odnosi się do każdego przypadku nienależytego wykonania obowiązków dłużnika wynikających ze stosunku obligacyjnego, za które ponosi on odpowiedzialność, niezależnie od tego, czy odpowiedzialność ta oparta jest na zasadzie winy czy na zasadzie ryzyka.

Pojęcie „wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 updop odnosi się zatem do każdego przypadku nienależytego wykonania obowiązków podatnika wynikających ze stosunku obligacyjnego, za które ponosi on odpowiedzialność, niezależnie od charakteru i zakresu tej odpowiedzialności.

W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na wykonawcy z mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa. Jeżeli kara umowna jest wynikiem nienależytego (nieprawidłowego) wykonania usługi bądź dostarczenia wadliwego towaru, to nie może zostać uznana zasadność zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych.

Tym samym, w omawianej sprawie, nieprawidłowość w realizacji umowy o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie wymienionym we wniosku, stanowi wadę wykonywanych usług, a więc Wnioskodawca nie może kwoty zapłaconej kary umownej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że zapłata kary umownej nałożonej na Wnioskodawcę przez NFZ nie może zostać zaliczona przez niego do kosztów uzyskania przychodów ze względu na to, iż ww. kara spełnia przesłanki art. 16 ust. 1 pkt 22 udpop.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.